«Κύριε Ελέησον το πρώτο IMMOLATION»… Πόσες φορές έχετε άραγε ακούσει αυτή τη φράση που πλανάται και αντέχει ακόμα μέσα στις δεκαετίες; Διόλου τυχαίως καθώς η αιώνια αναφορά στο μνημειώδες ντεμπούτο των αγέρωχων Νεοϋορκέζων ονόματι “Dawn of possession”, έχει αφήσει τα σημάδια του στο χρόνο και πέρυσι γιορτάσαμε και τα 30 χρόνια πρωτοκαθεδρίας του. Έκτοτε όμως μπήκε πάρα πολύ νερό στο αυλάκι, το συγκρότημα άντεξε –με το παραπάνω- όλες τις αλλαγές σε μουσικές τάσεις και με πολλή σκληρή δουλειά και ακόμα μεγαλύτερη ποιότητα καταλόγου, έφτασε στην τέταρτη δεκαετία που δισκογραφεί, ύστερα από την ίδρυση τους το 1988 (δεν αναφέρω καν την πρότερη δράση τους ως DEFCON αρχικά και RIGOR MORTIS στη συνέχεια). Οι IMMOLATION όπως και οι συμπατριώτες τους και ομόσταυλοι INCANTATION, εισήγαγαν στο death metal αυτόν τον πλέον γνωστό ως «ήχο της Νέας Υόρκης» στο death metal, με την έντονα δυσαρμονική χροιά και το πνιγηρό συναίσθημα που μετουσιωνόταν σε ατμόσφαιρα, σε εποχές που όλες –πλην MORBID ANGEL- οι μπάντες του είδους έκαναν τα πρώτα τους βήματα ως συνέχεια του thrash που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή. Οι IMMOLATION από νωρίς αποτραβήχτηκαν από τη μάζα και έμοιαζαν μια ζωή να τρέχουν μόνοι τους σε ένα αγώνα που είτε ποτέ δεν είχε αντίπαλο.
Κι αν μέσα στα χρόνια η επιρροή τους έγινε αναντίρρητη, όλοι όσοι επηρεάστηκαν από αυτούς δεν άντεξαν στην ανηφόρα και αντί να μείνουν στην ιστορία ως μπάντες που είχαν την αύρα των Νεοϋορκέζων, βυθίστηκαν σε ένα απύθμενο κενό ως σφετεριστές ενός θρόνου που ήταν φτιαγμένος μόνο για έναν και που τους κατάπιε η λήθη στη διαδικασία της σύγκρισης, στην οποία καλώς ή κακώς πολλοί ανατρέχουν όταν δίνεται η ευκαιρία. Με αυτά και εκείνα, οι IMMOLATION όχι απλά συνέχισαν το έργο τους, αλλά η εμπειρία ετών αρχικά και δεκαετιών πλέον, τους έφερε σε τέτοια θέση που πολύ άνετα έχουν κερδίσει ειδικά τα τελευταία 10-15 χρόνια τον τίτλο της κορυφαίας μπάντας του είδους όσο αφορά τις παλιές φρουρές. Και πως όχι όταν οι δίσκοι που έβγαζαν ήταν ο ένας καλύτερος από τον άλλο, κι ας μην έφταναν ποτέ το επίπεδο του προαναφερθέντος ντεμπούτου τους. Προσθέστε και την καταστροφική συναυλιακή τους δύναμη (από τις πλέον συνεπείς και hard touring μπάντες στην ιστορία) και κατανοείτε γιατί το όνομα τους έμεινε άφθαρτο την στιγμή που πολλοί συνάδελφοι τους και δη ομόηχοι έφθιναν σε αξία ή απλά δεν συνέχισαν σε ίδιους ρυθμούς την έμπνευση τους. Και έτσι φτάνουμε στις αρχές του 2022 με νέο άλμπουμ τους.
Αρχικά να τονίσω πόσο πολύ χάρηκα όταν στο προηγούμενο αριστούργημα τους, το μνημειώδες πλέον “Atonement” 5 χρόνια πριν (τέτοιες μέρες του 2017 κυκλοφόρησε, πάλι Φεβρουάριο), επανήλθε το παλιό τους λογότυπο και έτσι είχα την ευκαιρία προσωπικά να γλεντήσω πολλάκις όσους υποστήριζαν το περίφημο και άκρως άμπαλο «IMMOLATION μόνο με το παλιό λογότυπο» (το οποίο να σημειωθεί ότι υπήρχε μόνο στο ντεμπούτο τους έτσι;). Έτσι με το “Atonement” είχαμε και δισκάρα, και παλιό λογότυπο και δεν είχαν από πού να πιαστούν διάφορες Κασσάνδρες, ενώ είχαμε και στρατηγική επιστροφή πολλών στο πλευρό τους, για να μη γίνουν ρόμπα όπως οι προαναφερθέντες. Ο χρόνος πέρασε, φαντάζομαι ότι και ο ιός έπαιξε το ρόλο του για να καθυστερήσει λίγο παραπάνω ο δίσκος, και έτσι φτάσαμε στο 2022 και 5 χρόνια μετά, στο μεγαλύτερο πλέον κενό τους ανάμεσα σε δυο άλμπουμ (ξεπέρασε το ανάλογο μεταξύ 1991-1996 όταν μετά το “Dawn of possession” κυκλοφόρησε το “Here in after”). Οι προσδοκίες είχαν μεγαλώσει επικίνδυνα, η απουσία τους δημιουργούσε ανησυχίες παρότι η μπάντα όργωνε τις σκηνές του κόσμου και τελικά με τα πολλά, κάποια στιγμή βλέπουμε την εξωφυλλάρα που δημιούργησε ο κορυφαίος της εποχής μας Eliran Kantor και με τις αναφορές και παραπομπή στο “Dawn of possession” ευδιάκριτες.
Βάλτε και το γεγονός της νοσταλγίας ότι είδαμε πως ο δίσκος θα κυκλοφορήσει και σε κασέτα αλλά και σε longbox (!!!), ε το συναίσθημα ήταν κάτι παραπάνω από θετικό. Και ξάφνου, μια ωραία πρωία σκάει μύτη το “Apostle” ως πρώτο δείγμα του δίσκου και πάρε μας όλους κάτω. Ένα συγκλονιστικό κομμάτι, το οποίο οι πιο ψαγμένοι άρρωστοι είδαν ότι είναι αυτό που κλείνει το δίσκο! Δεν είναι λογικό να φαντάζεσαι λοιπόν αν αγαπάς και το συγκρότημα «πω πω αν ο δίσκος κλείνει έτσι, τι γίνεται μέσα πιο πριν;»… Πανεύστοχη σκέψη και ειδικά με το γεγονός μιας σημαντικής πρωτιάς του “Acts of God” όπως ονομάζεται η 11η πλήρης δουλειά τους έναντι των προκατόχων του. 15 κομμάτια παρακαλώ και κάτι παραπάνω από 52’ διάρκειας μας προσφέρουν πλέον οι IMMOLATION! Γνωρίζοντας όλοι σας καλά ότι το συγκρότημα επέλεγε πάντα πιο μινιμαλιστικές διαδικασίες (10 άντε 12 κομμάτια το πολύ με 45’ διάρκεια μάξιμουμ), η πρώτη σκέψη είναι «για να τα βάλανε όλα αυτά στο δίσκο, έρχονται αγριεμένοι». Και είναι προς τέρψη όλων μας! Βάλτε και το “The age of no light” ως δεύτερο δείγμα σχετικά πρόσφατα, ένα φοβερό κομμάτι με τις πατέντες τους γνώριμες, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το μεγαλείο του παρελθόντος, και το γλυκό δένει πανέμορφα.
Ο δίσκος αγαπητοί αναγνώστες –όχι ότι δεν το περιμένατε μάλλον- ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΞΑΝΑ! Η ύπουλη εισαγωγή του “Abandoned” που οδηγεί στην εφόρμηση του “An act of god”, καθιστά προφανές ότι η εμπειρία δεκαετιών είναι κάτι που είναι έμφυτο και απλά αναπτύσσεται περισσότερο με τον καιρό. Δεν θα ακούσετε κάτι που δεν έχετε ξαναθαυμάσει στο συγκρότημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτό που έκαναν 30 χρόνια πριν ακούγεται υπερσύγχρονο και μη παρωχημένο εν έτει 2022 είναι αξιοθαύμαστο. Η φωνάρα και η αρχοντιά (δεν ταιριάζει άλλη λέξη) του Ross Dolan μένουν ως είχαν και ακόμα εντυπωσιακότερα. Ο άνθρωπος (σχετικό αυτό) καταπίνει φρεάτια και τα εξαπολύει πάνω σου σε κάθε άνοιγμα του στόματος του. Κάθε του ανάσα μοιάζει με ένα βήμα πιο κοντά στην Άβυσσο, και σε συνδυασμό με το πάντα ξεχωριστό και άκρως αναγνωριστικό παίξιμο του Robert Vigna, δείχνουν ότι το φοβερό δίδυμο που έφερε τη μπάντα στο Πάνθεον του είδους ηγείται και του “Acts of God”. O Steve Shalaty στα τύμπανα κάνει και πάλι φοβερή δουλειά με τα άκρως συγχρονισμένα χτυπήματα του, γεμίζει με φοβερά γυρίσματα για τα οποία είναι γνωστός τα κομμάτια, και είναι λίγο παράξενο το γεγονός ότι ο δίσκος είναι ακόμα πιο σκοτεινός και πνιγηρός σε σχέση με το παρελθόν.
Κι αυτό διότι ο Vigna αυτή τη φορά δεν χρησιμοποιεί τόσο αυτά τα ύπουλα «σηκώματα» όπως παλιά, αλλά χρησιμοποιεί περισσότερα «ασφυκτικά» περάσματα τα οποία έχουν δέσει άψογα με τον ήχο τους. Επίσης πολύ σημαντική η συνεισφορά του δεύτερου κιθαρίστα Alex Bouks, ο οποίος στο δεύτερο άλμπουμ του με τη μπάντα, αποδεικνύεται κομβικός αλλά και γουρλής, καθώς οι δυο κυκλοφορίες τους μαζί του είναι αμφότερες κορυφαίες και δείχνει να αποτελεί βασικό γρανάζι σε μια συμπαγέστατη σύνθεση. Τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα στην κυριολεξία, αλλά εκεί που στην αρχή του δίσκου μέχρι το 5ο-6ο κομμάτι περίπου το στάδιο μοιάζει αναγνωριστικό και απλά προσπαθείς να καταλάβεις αν και πόσο φοβερό είναι το αποτέλεσμα, μετά η κατάσταση ξεφεύγει, η ταχύτητα ανεβαίνει, ο πνιγμός γίνεται χειρότερος, και νιώθεις όσο περνάει η ώρα ότι κάτι θα γίνει που θα σε «στείλει» αδιάβαστο. Ειδικά η τριάδα πριν το τέλος των “Broken pray”/”Derelict of spirit”/”When halos burn” είναι το κάτι άλλο και αποδεικνύει γιατί όσο σημαντικό είναι να αρχίζει ένας δίσκος με κομματάρες, άλλο τόσο και περισσότερο σημαντική είναι η τελική γεύση. Για το “Apostle” στο τέλος τα είπαμε, τα ακούσατε και πριν το δίσκο, γενικώς ένα αδιαίρετο σύνολο που δεν στέκεται σε μονάδες αλλά φτιάχτηκε να ακούγεται αυτούσιο.
Η χαρά στο τέλος πέραν του ότι δε μπορεί παρά να είναι τεράστια γιατί επιβεβαιώνει ότι οι IMMOLATION δεν μπορούν να είναι μέτριοι ούτε με την απειλή όπλου, εστιάζει κυρίως στο γεγονός του πόσο δοσμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι σε αυτό που κάνουν, με πόσο μεγάλη άνεση πρεσβεύουν τις αξίες για τις οποίες έγιναν γνωστοί μέσα στα χρόνια και γιατί θεωρούνται και ΕΙΝΑΙ η κορυφαία μπάντα του είδους από όσες μεγαλούργησαν παλιά. Το “Acts of God” είναι ένα νέο περήφανο μέλος στη δισκογραφία των Νεοϋορκέζων που θα προκαλέσει θαυμασμό, δέος και οδύνη σε όσους θέλουν να αναπαράγουν μελλοντικά κάτι ανάλογο, καταδικασμένοι στην αποτυχία πριν καν προσπαθήσουν. Οι IMMOLATION αποδεικνύουν με τη σειρά τους ότι δεν καταλαβαίνουν από θεούς και δαίμονες και είναι μια δική τους πραγματικότητα και ξεχωριστή οντότητα στο μουσικό μεταλλικό στερέωμα. Είναι μοναδικό το πόσο συνοχή κρατάνε στο υλικό τους, πόσο οπτικοποιούν μέσω της μουσικής τους το φοβερό εξώφυλλο του Kantor και πόσο πιο απαραίτητοι ακούγονται για τον μέσο οπαδό –του είδους και μη- όσο περνάνε οι δεκαετίες. Ακόμα ένα κορυφαίο άλμπουμ, ακόμα μια απόδειξη ότι μιλάμε για μπάντα-φαινόμενο, ακόμα μια φορά που όσα και να γραφτούν δεν αποτυπώνουν την πλήρη αλήθεια αλλά μόλις ένα μικρό μέρος αυτής.
Μοναδικό «παράπονο» ότι δεν μπορώ να βάλω 10 όπως στο “Atonement”. Κατά τ’ άλλα…
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ Ο-Λ-Α ΤΑ IMMOLATION!
9 / 10
Άγγελος Κατσούρας
