IMMORTAL – An essential guide

Μερικές φορές, κάποια αφιερώματα γράφονται χωρίς να υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος. Ο Γιώργος Καραγιάννης αποφάσισε να ενεργοποιήσει τη στήλη που είχαμε στο έντυπο Rock Hard και να γράφει την άποψή του για τη δισκογραφία ορισμένων συγκροτημάτων, ξεκινώντας από τους Νορβηγούς blacksters, IMMORTAL. Ο διαχωρισμός γίνεται σε τέσσερις κατηγορίες! Τα αριστουργήματα (masterpieces), τους πολύ καλούς δίσκους (must have), τους αμφιλεγόμενους (50-50) και τους πραγματικά κακούς που σας συστήνουμε να αποφύγετε (avoid).

MASTERPIECES

“Pure holocaust” (1993)

Μετά από ένα διασκεδαστικό ντεμπούτο, οι IMMORTAL συνέχισαν με το άλμπουμ που ακόμη και σήμερα με στοιχειώνει τόσο βαθιά ώστε να παραμένει το αγαπημένο μου δημιούργημά τους. Αν θεωρείς τον εαυτό σου black metaller και δεν έχεις ακούσει ή δεν εκτιμάς αυτό το έπος παγωμένης επιθετικότητας τότε έχεις πρόβλημα. Ξεκάθαρα, σαφέστατα και με την υπογραφή μου από κάτω. Η παραγωγή σου παγώνει την ψυχή και τα σωθικά. Οι κιθάρες θρηνούν και καθώς ξυραφίζουν όλο σου το είναι, τοπία γεμάτα πάγο και χιόνι περνούν μπροστά από τα μάτια σου. Ο ήλιος και το φως δεν έχουν θέση εδώ. Νιώθω συγκίνηση και μόνο γράφοντας αυτές τις γραμμές, καθώς το “As the eternity opens” παίζει από πίσω και μου έρχεται στο μυαλό εκείνος ο 14χρονος πιτσιρικάς που είχε πάθει πολιτισμικό σοκ στο άκουσμα του συγκεκριμένου άλμπουμ. Δεν το έχεις και ακόμη συνεχίζεις να διαβάζεις. Να πας να το αγοράσεις ΤΩΡΑ!

10 / 10   

“At the heart of winter” (1999)

Και εκεί που είχα ουσιαστικά ξεγραμμένους του IMMORTAL εκείνη την περίοδο, σκάει αυτό το απίστευτο κυριολεκτικά άλμπουμ και μας πιάνει όλους πραγματικά στον ύπνο. Τόσο που απορούσαμε τι έκαναν τόσα χρόνια με τις μετριότητες. Βέβαια είναι εδώ που ο Abbath αναλαμβάνει αποκλειστικά την μουσική επένδυση των IMMORTAL και όλο το βαρυμεταλλικό επικό παρελθόν του με την λατρεία του στους BATHORY και στους MANOWAR γίνεται παραπάνω από εμφανές. Παραμένοντας black metal αλλά με έντονες μελωδίες και επικό συναίσθημα οι IMMORTAL ήταν πλέον εδώ για να μείνουν. Κοροϊδεύουν τον Abbath σαν καραγκιόζη του black metal, αλλά εδώ έχει γράψει την μουσική, τραγουδά, παίζει τις κιθάρες, το μπάσο αλλά και τα πλήκτρα, ενώ αυτοί που λένε αυτά τα χαριτωμένα ακόμη προσπαθούν να φτιάξουν έναν φραπέ σωστά!

Το άλμπουμ αυτό έκανε την λέξη «χειμώνας», ένα και το αυτό, με τους IMMORTAL και έκανε όλους αυτούς που έβριζαν το black metal να αναθεωρήσουν.

Το “Withstand the fall of time” έχει μακράν το καλύτερο riff που έχει γραφτεί ποτέ σε black metal άλμπουμ.

10 / 10

MUST HAVE

“Sons of northern darkness” (2002)

Αυτό είναι το τρίτο milestone, στην πορεία των IMMORTAL. To “Pure holocaust”, τους πρόσφερε την αναγνώριση στους black metal κύκλους. Το “At the heart of winter”, την αναγνώριση συνολικά από την μεταλλική κοινότητα. Το “Sons of northern darkness” τους έβαλε στα σαλόνια. Και το άξιζαν με το παραπάνω. Μιλάμε για ένα άλμπουμ τεραστίων διαστάσεων το οποίο ουσιαστικά ήταν η μίξη της επικής διάθεσης του “At the heart of winter” και των thrash/heavy ρυθμών του “Damned in black”, δίνοντας μας κομμάτια σταθμούς στο black metal, τα οποία δημιουργούν κολασμένη ατμόσφαιρα, όποτε και αν ακούγονται σε ένα κλαμπ. Το άλμπουμ πούλησε σαν ζεστά ψωμάκια και ξαφνικά στους δρόμους συναντούσες όλο και περισσότερα παιδάκια με μπλουζάκια IMMORTAL. Καταπληκτική παραγωγή, φοβερές κιθάρες, η μπάντα σε δαιμονική φόρμα και στίχοι ψυχροί, φόρος τιμής στα χιονισμένα τοπία και τον Lovecraft (δες τους στίχους του “In My Kingdom Cold”).

Τι άλλο να προσθέσω ειλικρινά. Και να σου πω να πας να το αγοράσεις θα το έχεις ήδη!

9,5 / 10

“Damned in black” (2000)

Αν υπήρχε κατηγορία “underrated” τότε εκεί θα έμπαινε το συγκεκριμένο δισκάκι.

Θα λένε τώρα οι περισσότεροι, «μα στο must have αυτό το άλμπουμ;» και θα ρωτήσω εγώ, ναι γιατί πότε το ακούσατε σαν αυτούσιο έργο και όχι σαν το ενδιάμεσο επεισόδιο μεταξύ “At the Heart of Winter” και “Sons of Northern Darkness”; Είναι σα να σου προσφέρουν την πρώτη μέρα παστίτσιο, την δεύτερη μακαρόνια με κιμά και την τρίτη μέρα μουσακά. Αστείο, αλλά όταν τρως τις μπάμιες του “Blizzard Beasts” καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω! Τι να κάνουμε, εδώ η παρέα του Abbath, θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια που άκουγε SLAYER και τευτονικό thrash, το μπόλιασε στον ήχο της και έβγαλε ένα άκρος απολαυστικό και σούπερ πωρωτικό άλμπουμ. Κιθάρες που σπέρνουν την κόλαση και την κατάρα του να είσαι στα μαύρα. Άκουσε το χωρίς στεγανά και μετά από λίγο το κεφαλάκι θα κάνει την αγαπημένη κίνηση από πάνω προς τα κάτω. Εκτός αν σου αρέσει η φασολάδα… Εκεί πάω πάσο…

8,5 / 10

50/50

“All shall fall” (2009)

Αγαπητέ μου αναγνώστη μη φρικάρεις που το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι στο 50/50. Δείξε λίγο υπομονή και θα με καταλάβεις. Όχι δεν έχω πιεί πάλι έναν ωκεανό Jack Daniels και δεν έχω το ύφος σα να σου λέω ιστορίες από το στρατό. Ξέρω ότι αγαπάς το συγκεκριμένο άλμπουμ. Μα και εγώ, μη νομίζεις, το βρίσκω αρκετά καλό, αλλά σε παρακαλώ σύγκρινέ το με τον υπόλοιπο κατάλογο τους και μετά πες μου αν έχω άδικο. Ναι, έχει καλή παραγωγή. Η μπάντα παίζει με κλειστά μάτια. Αλλά πες μου ειλικρινά στα μισά κομμάτια δεν είναι σα να έχουν κοπιάρει το “Blood, Fire, Death” των BATHORY; Όχι, δεν στο παίζω έξυπνος. Απλά δεν μπορώ να πω ψέματα στα αυτιά μου. Εξάλλου οι BATHORY, είναι και θα είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Όπως και να έχει, είναι ένα όμορφο, καλοδουλεμένο άλμπουμ, που βγάζει οπαδιλίκι. Τώρα είναι στην δικιά σου κρίση αν θα το αγοράσεις η όχι. Πάω να απολαύσω άλλη μια φορά το “Unearthly Kingdom” και να με πιάσει κατάθλιψη που δεν θα το ακούσω ποτέ ζωντανά.

7,5 / 10

“Diabolical fullmoon mysticism” (1992)

Αν υπήρχε κατηγορία “CULT” εκεί θα έμπαινε ο δίσκος αυτός. Είναι πραγματικά απόλαυση να ακούς το συγκεκριμένο άλμπουμ. Αρκεί να το βλέπεις σαν αυτό που πραγματικά είναι. Ένας δίσκος που κουβαλά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της απαρχής του black metal κινήματος στην Νορβηγία. Άλλη μία μπάντα που γύρισε από το ακραίο death στα μονοπάτια του black metal. Σε σχέση με άλλα ντεμπούτα, το συγκεκριμένο κρίνεται ως μάλλον αδύναμο, αλλά με λίγο ουίσκι και χαμηλό φωτισμό στο σπίτι μπορώ να πω ότι έχει καλύτερα αποτελέσματα στο άκουσμα. Εδώ οι IMMORTAL, παίζουν σε πιο χαμηλές ταχύτητες, βάζοντας στο μπλέντερ BATHORY, CELTIC FROST και BURZUM κάτι που εμένα δεν με χαλάει καθόλου. Τώρα γιατί μπαίνει στην κατηγορία του 50/50; Απλό… Δεν είναι για όλους… Όποιος δεν αγαπά τον αγνό, «σάπιο» ήχο του πρωτόλειου black metal δεν θα χαρεί καθόλου.

Ο Abbath έδειχνε από τότε πόσο μορφάρα και τιτανοτεράστιο troll είναι με τις κραυγές «Ουαααα-ουα-ουα-ουαουυυυ» που άφησαν ιστορία. Α… ακούστε το solo στο “A perfect vision of the rising northland”…πρέπει να είναι άνετα στα χειρότερα που έχουν παιχτεί σε black metal άλμπουμ.

7 / 10

ΑVOID

“Blizzard beasts” (1997)

Πολλοί θεωρούν το συγκεκριμένο άλμπουμ, ως το χειρότερο που έγραψαν ποτέ οι IMMORTAL, κάτι που δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ίσως εδώ θα έλεγα πως η μπάντα αδικεί τον ίδιο της τον εαυτό, μιας και η σύνθεση της ήταν ικανή για μεγάλα πράγματα και αυτό μπορείς να το καταλάβεις σε κάποια κομμάτια του συγκεκριμένου άλμπουμ. Ίσως να μην ήταν ακόμη η ώρα και να έπρεπε να υπήρχε αυτό το μεταβατικό άλμπουμ για την ένδοξη συνέχεια που ακολούθησε. Σαφώς καλύτερη παραγωγή από το “Battles…”, οι κιθάρες δυναμικές που deathmetal-ίζουν επικίνδυνα κάνοντας το “Blizzard Beasts”, το “Altars of Madness” των IMMORTAL, ηχητικά πάντα και όχι ποιοτικά. Αν παίρναμε 4 κομμάτια από εδώ και άλλα 4 από τον προκάτοχο του “Βlizzard…” το “Battles…”, θα είχαμε ένα επικό, τιτανοτεράστιο άλμπουμ. Τώρα έχουμε δυο μετριότητες που δεν αξίζει να σκορπίσεις τα λιγοστά λεφτά σου για αυτές. Υπάρχει και το YouTube… Άκου το “Mountains of Might” στην επανάληψη όσο θες!

6 / 10

“Battles in the north” (1995)

Πω-πω-πω… Τι έχω να ακούσω εδώ… Κι όμως, αγαπητά μου παιδιά, πάντοτε αντιπαθούσα για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο άλμπουμ. Εδώ οι κύριοι IMMORTAL θέλουν να σπάσουν το φράγμα του ήχου με ταχύτητες διαστημικές ικανές να ταλαιπωρήσουν τα ευαίσθητα αυτιά. Πολύ φασαρία ρε φίλε. Ωραία η ταχύτητα, ωραία η ακρότητα αλλά να έχει κάποια ουσία και κάποιο σκοπό. Εδώ οι IMMORTAL με καταπίεσαν με 35 λεπτά υπερηχητικών ντραμς τα οποία ακούγονται υπερβολικά μπροστά, με αποτέλεσμα κάθε προσπάθεια να βγει κάποια μελωδία από τις συμπιεσμένες κιθάρες να φαντάζει απέλπιδα. Μα μετά το αριστουργηματικό “Pure holocaust” να έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο; Ναι το ξέρω ότι εδώ είναι το θεϊκό “Blashyrkh” (το οποίο καθόρισε το πώς πρέπει να γίνεται ένα σωστό black metal video clip) μαζί με άλλα 2-3 αρκετά καλά κομμάτια, αλλά εδώ έχουμε 11 κομμάτια και δεν διασώζεται από την ωμή κριτική ένα τέτοιο σύνολο. Μπορεί το συγκεκριμένο άλμπουμ να είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και αρκετά επιτυχημένο αλλά δυστυχώς είναι για τους λάθος λόγους. Κακές επί το πλείστον συνθέσεις, κακή παραγωγή και ντραμς με αρκετά λαθάκια σε κάποια σημεία. Ε, συγνώμη ρε αδερφέ προτιμώ να μην είμαι “true”, αλλά τουλάχιστον να ξέρω τι ακούω. Οι φανατικοί φίλοι των IMMORTAL το λατρεύουν αλλά εγώ ψάχνω κάθε φορά τα depon maximum για τον πονοκέφαλο.

4 / 10

Γιώργος Καραγιάννης