Η αλήθεια είναι πως δύσκολα πετυχαίνεις τους IMPELLITTERI στην Ευρώπη – ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο – να περιοδεύουν. Βλέπετε, δεν ζούσαν από αυτό και από νωρίς, αυτοπεριορίστηκαν, με ελάχιστες εμφανίσεις. Βέβαια, είναι πολλά τα τραγούδια που έχουν αφήσει το στίγμα τους και η μακρά πορεία του Αμερικάνου κιθαρίστα, είναι πέραν από αξιόλογη. Μια βραδιά με υποσχέσεις για κιθαριστικά ταξίδια λοιπόν, στη Shibuya, μια από τις πιο πολυσύχναστες περιοχές της Ιαπωνικής πρωτεύουσας ήταν η 10η Μαρτίου. Μπορεί η θερμοκρασία να είχε κάπως βελτιωθεί, όμως ο καιρός παρέμενε χειμωνιάτικος. Το Shibuya O-EAST, βρίσκεται σε έναν λόφο, λίγα λεπτά μακριά από την γνωστή διασταύρωση της περιοχής. Εκεί η ουρά είχε ξεκινήσει από νωρίς και περίπου είκοσι λεπτά πριν βγει το συγκρότημα, ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά. Η ανακοίνωση πως o Paul Bostaph θα ακολουθούσε μετά το άλμπουμ και στις συναυλίες τους, είχε προσδώσει μεγαλύτερη αίγλη κι ανυπομονησία.
Οι IMPELLITTERI, χαίρουν σταθερής και θερμής ανταπόκρισης, διότι σε όλη τους την πορεία, ερχόταν για συναυλίες εδώ, στην Ιαπωνία. Δεν υπάρχει άλλωστε βιρτουόζος κιθαρίστας, που να μην θαυμάζεται στη χώρα και ο Chris Impellitteri σίγουρα συγκαταλέγεται στους εντυπωσιακούς shredders, κυρίως λόγω των αδιανόητων σόλο του. Λίγο μετά τις 7 μ.μ. οι Αμερικάνοι βγήκαν στην σκηνή του εξαιρετικού κλαμπ. Οι τρεις πρώτοι δυναμίτες έβαλαν φωτιά στο κοινό που σε κάθε ευκαιρία παρακολουθούσε τον κιθαρίστα, σαν υπνωτισμένο. Το εναρκτήριο “Hell on earth” από το πρόσφατο “War machine”, το απροσδόκητο “Power of love” από το “Grin & bear it” και το “Rat race” να μας βουτιά για πρώτη φορά στο ένδοξο παρελθόν τους.
Ο ήχος και η ένταση βοηθούσαν και το συγκρότημα έδειχνε αρκετά έτοιμο παρόλο που δεν περιοδεύουν συχνά. Κυρίως λόγω του πρόσφατου οδικού ατυχήματος που είχε, ο αγαπητός Rob Rock συμμετείχε στις εμφανίσεις αυτές με αρκετά παυσίπονα και κάποια σωματική δυσκολία. Από την άλλη, χρειαζόταν βοήθεια με τους στίχους. Οι δύο αυτοί λόγοι είχαν αντίκτυπο στην απόδοση του όμως η φωνή του παραμένει σε φόρμα. Ο εντυπωσιακός Αμερικανός τραγουδιστής κάλυψε όλη την καριέρα των IMPELLITTERI και μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα στο “Lost in the rain” από το αρχικό τους ΕΡ λίγο πριν το τέλος, χτυπώντας τις ψηλές νότες με επιτυχία.
Τίποτα δεν μπορούσε να στερήσει όμως την προσοχή από την εξάχορδη του Chris Impellitteri. Ο ήχος του ήταν τέλειος και παρά τις ελάχιστες συναυλίες που δίνει, ήταν μαγικός. Στα τελευταία του άλμπουμ, διανύει μια δεύτερη νεότητα και η ανταπόκριση που είχαν κομμάτια όπως τα “We own the night”, “War machine”, “Out of my mind” επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Το “War machine” μπήκε στην λίστα με τα αγαπημένα μου για το 2024 και ευτυχώς το τίμησαν. Βέβαια δεν μπορούσαν να λείπουν το κλασικό “Stand in line” και η διασκευή του “Since you been gone” των RAINBOW την οποία έχουν εξοικειωθεί από το πρώτο τους άλμπουμ.
Καλά αυτή η διασκευή, την οποία έχουν οικειοποιηθεί από το ντεμπούτο τους. Όμως ποιος ο λόγος για να διασκευάσουν το “Crazy train” και το “Black Sabbath” και μάλιστα back to back; Το λιγότερο άστοχη επιλογή, με τον James Pulli να αναλαμβάνει και τα φωνητικά στο δεύτερο. Μεγάλη κοιλιά. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής οι λόγοι που ευχαριστήθηκα την βραδιά είναι κυρίως η απόδοση του υποτιμημένου Chris Impellitteri και το γεγονός πως δεν τους είχα δει ζωντανά στο παρελθόν. Με μια καλύτερη επιλογή τραγουδιών, και τον Rob Rock υγιειή, θα ήταν τέλεια βέβαια. Πάντως δεν έφυγα και παραπονεμένος.
Κείμενο/Φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Υ.Γ. Δυο μέλη των JUPITER, ενός συγκροτήματος που προέρχεται από τους γνωστούς VERSAILLES, συμμετείχαν σε φωνητικά και κιθάρα. Δεν κρύβω πως επί σκηνής, οι νεότεροι και υπερ-μοντέρνοι Ιάπωνες μουσικοί, φάνταζαν κάπως παράταιροι δίπλα στους κλασικούς Αμερικάνους. Όμως η αλήθεια ήταν πως τόσο η φωνή του KUZE, ήταν απόλυτα ταιριαστή, αλλά και ο απίστευτος shredder TERU.
