Απωθημένο. Τεράστιο απωθημένο και πραγματικά δεν μπορώ να βρω πιο ταιριαστή λέξη για τους IN FLAMES. Πόσα χρόνια περιμέναμε; Θυμάμαι απ’ όταν είχα πιάσει στα χέρια μου το “Clayman”, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του και παρακολουθώντας πιστά την πορεία του συγκροτήματος, σε κάθε δισκάρα που έβγαλε στη συνέχεια, περίμενα για το πότε θα έρθουν Ελλάδα. Δεν ήρθαν ποτέ. Ακολούθησε η περίοδος που με απογοήτευσε. Ούτε τότε. Ακούσαμε τα χαρμόσυνα πριν από λίγα χρόνια, αλλά αν θυμάμαι καλά, o covid μας τα χάλασε, μέχρι που ήρθε η στιγμή στο Release, πριν από έναν χρόνο, μπροστά όμως σε ένα «ξένο» κοινό, όχι το εντελώς δικό τους.
Η μεγάλη βραδιά ήρθε στις 29/09, σε μια ημέρα που το Αθηναϊκό ντέρμπι, στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας, είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Τι και αν έχω διαρκείας για το γήπεδο, τα χρόνια αναμονής για ένα live των IN FLAMES ήταν τόσα, που για εμένα δεν υπήρχε άλλος δρόμος από αυτόν της Πειραιώς και στο Floyd, και ας έριχνα κλεφτές ματιές στο σκορ. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε, με το sold out να ανακοινώνεται λίγες ημέρες πιο πριν και ήταν εκεί, συγκεντρωμένος από νωρίς, με την γνωστή ουρά να ανεβαίνει στο στενάκι δίπλα από το εξαιρετικό αυτό venue. Η ουρά προχωρούσε γρήγορα και μόλις μπήκα μέσα, αμέσως έπιασα θέση στο κέντρο της αρένας, στα κάγκελα που έχουν τοποθετηθεί στα σκαλάκια μετά την ανακαίνιση του χώρου αυτού. Τίποτα δεν θα χάλαγε την εμπειρία μου αυτή την βραδιά και ήθελα να έχω την καλύτερη θέαση αλλά και ήχο.
Με μία μικρή καθυστέρηση πέντε λεπτών, τα φώτα σβήνουν και ακούγεται η εισαγωγή του “Cloud connected”, το συγκρότημα ανεβαίνει στην σκηνή και μας σερβίρει στο πιάτο την συνέχεια του πολύ αγαπημένου αυτού τραγουδιού από το “Reroute to remain”. Ο ήχος λίγο μπουκωμένος, φτιάχνοντας όμως στα επόμενα τραγούδια, αλλά το συγκρότημα σε τρομερή φόρμα. Πρώτη συναυλία της περιοδείας τους και ομολογώ πως μετά την «ησυχία» του κοινού στο Release festival, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα πίστευαν ότι θα είχαν μπροστά τους ένα κοινό από τα παλιά. Ελάχιστα κινητά, τρομερή συμμετοχή στο να τραγουδάει ο κόσμος, σε ΟΛΑ τα τραγούδια, χοροπηδητά, mosh pits και ενέργεια.
Η συνέχεια ήταν εξωπραγματική με τα “The quiet place”, “Take this life” και “Deliver us”, να παίζονται στα καπάκια χωρίς σταματημό. Εξαιρετική επιλογή για το συγκρότημα να μην διακόπτει μετά από κάθε τραγούδι, αλλά όσες φορές μίλησε ο Friden στον κόσμο ήταν με τρομερή cool διάθεση και χιούμορ, μένοντας αποσβολωμένος από το κοινό που δεν έχανε ευκαιρία να τραγουδάει ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος. Μας είπε στην αρχή ότι θα έπρεπε να μένουν στην Ελλάδα και ότι τους αρέσει πολύ η χώρα μας. «Που ήσασταν τόσα χρόνια;» σκέφτηκα και οι εικόνες του συγκροτήματος με τον Jesper άρχισαν να γυρίζουν στο μυαλό μου. O Friden όμως λίγο αργότερα με επανάφερε στο σήμερα, λέγοντας πως βλέπει αρκετούς, λίγο πιο μεγάλους σε ηλικία, όπου τα μούσια τους έχουν ασπρίσει και οι κοιλιές τους έχουν μεγαλώσει. «Δεν μπορεί, θα κοιτάει εμένα» σκέφτηκα. «Και για αυτούς τους ανθρώπους, θα κάνουμε ένα ταξίδι στα 90s”» συνέχισε να λέει. Κόβονται τα πόδια μου. «Ξέρετε το άλμπουμ “The jester race”»; Αρχίζουν και φεύγουν δάκρυα και η συνέχεια έρχεται με “Graveland” από το έπος “The jester race” και συνέχισε με “Food for the Gods” από “Whoracle”, “Coerced coexistence” από “Colony” και “Trigger” από το “Reroute to remain”.
Αν ήθελα και άλλα από αυτήν την εποχή. Ναι, προφανώς. Αλλά το ότι άκουσα όμως τα παραπάνω αποζημιώθηκα και με το παραπάνω. Μέχρι το τέλος της βραδιάς ακούσαμε και το “”The mirror’s truth” και το “Alias”, φυσικά το “Only for the weak”, “Voices”, “I am above”, από το “Foregone” τα “State of slow decay”, “The great deceiver”, “Meet your maker” και “In the dark”. Δεν είχαμε encore και αυτό το κλισέ του φεύγω και ξαναέρχομαι, ευτυχώς δεν έγινε. Αντιθέτως το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε με το “My sweet shadow” και μετά από μιάμιση ώρα συναυλίας, μας αποχαιρέτησαν.
Δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από την ώρα που είδα τον Friden να φεύγει τελευταίος από την σκηνή και τα συναισθήματα που μου άφησαν είναι ακόμα νωπά. Το συγκρότημα είναι σε τρομερή φόρμα. Ο Broderick είναι ένα κτήνος. Ο Bjorn (αχ που πήγε αυτή η μαλλούρα), είναι ένας μάγος στην κιθάρα. O Tanner Wayne είναι ένας φανταστικός ντράμερ. Η επιλογή να παίξουν τραγούδια απ’ όλο τους τον κατάλογο, ικανοποίησε τους πάντες. Μπράβο (εκτός από τα ποτήρια, με το νερό που φύγανε, προσοχή για το τι μπορεί να φτάσει στην σκηνή), στον κόσμο που ήταν καταπληκτικός. Ο Friden άφησε πολλές φορές το κοινό να τραγουδήσει και αυτό ανταποκρίθηκε στο μέγιστο. Ακόμα και όταν τραγουδούσε ο ίδιος, υπήρχαν στιγμές που ακουγόμασταν τρομερά δυνατά. Η διάθεση από όλους έκανε αυτό το βράδυ πραγματικά μαγικό. Μετά από χρόνια το ξεστόμισα… In IN FLAMES we trust.
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
