Ο αγαπητός συνάδελφος Φραγκίσκος Σαμοΐλης σας μίλησε νομίζω εκτενώς για τους Φινλανδούς headliners και superstars NIGHTWISH, της πρώτης metal –κι όχι μόνο- ημέρας του Release, στις 7 Ιουνίου. Σήμερα, ήρθε η σειρά μου. Ακριβώς πριν τους μεγάλους NIGHTWISH, σε ένα Βορειοευρωπαϊκό πακέτο που συμπληρώνουν οι σπουδαίοι INSOMNIUM (ενώ ανοίγουν οι συμπατριώτες μας, ELYSION), θα έχουμε τους Σουηδούς πρωτοπόρους του μελωδικού death metal IN FLAMES. Ένα μεγάλο άχτι των οπαδών του ήχου, μια και έχουμε βιώσει 2 ακυρώσεις (2006, 2020) και μια τραγελαφική περίπτωση (γκούχου γκούχου Athens Open Air “festival” 2004 – ακόμα θυμάμαι για ένα διάστημα να ζητάμε συγγνώμη από τις μπάντες που παίξανε ή και όχι εδώ). Προσωπικά πολύ μεγάλη αγάπη, που με έχει πληγώσει αλλά με έχει στείλει και στα ουράνια με τους δίσκους – μνημεία για το είδος. Ε και αυτά θα δούμε συνοπτικά σε μια “αξιολόγηση” της δισκογραφίας τους. Άντε πάμε.
The In Flames discography countdown:
- “Battles” (2016)
Ξεκινάμε με «καντήλια», αλλά και επίκληση βίων των Αγίων προκειμένου να αντέξουμε αυτές τις αηδίες που έκαναν οι IN FLAMES εκείνο το διάστημα λίγο μετά τη φυγή του Jesper Stromblad. Αν το “Sounds…” ήταν η αναλαμπή (περισσότερα παρακάτω), ετούτο εδώ ήταν απόλυτο δείγμα της παρακμής των Σουηδών πιονέρων. Για κάθε “Wallflower” ή έστω “The end” πρέπει να υποστώ κάθε ανιαρό, χείριστης ποιότητας “The truth” που ακούγεται λες και μια μέση Αμερικάνικη ραδιοφωνική rock μπάντα, πέταξε στα σκουπίδια ένα κακό της demo, ε και αυτό το περισυνέλεξαν οι IN FLAMES και το έβαλαν εδώ. Δεν αξίζω τέτοια αντιμετώπιση. ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ που τους μεγάλωσε κι άλλο εμπορικά, εμένα αυτό το πράμα δε μου αρέσει, πως να το κάνουμε ρε παιδιά;
Highlight του δίσκου: “The end”
Προσωπική αδυναμία: “Wallflower”
- “Siren charms” (2014)
Η πρώτη στιγμή που ένιωσα λίγο τη ξενέρα από το λατρεμένο μου αυτό συγκρότημα. Σκάει το “Rusted nail” και συζητάμε θυμάμαι με ένα καλό μου φιλαράκι το Κώστα (ξέρεις ποιος είσαι, δικό σου!) και λέμε αναμεταξύ μας “ρε συ, οι IN FLAMES μπορούν πολύ καλύτερα, ασυζητητί!”. Ε και μετά σκάει το “Through oblivion” και ο Γιάννης μετατρέπεται στο Mumm-Ra τον Παντοτινό, εξαπολύοντας κατάρες από τα αρχαία πνεύματα του κακού! Τι ανέμπνευστες ΑΗΔΙΕΣ είναι αυτές μωρέ; Δουλευόμαστε μα τον Όσιρι και μα τον Άπι; Εν τέλει ο δίσκος δεν ήταν όλος για πέταμα, ωστόσο το μούδιασμα και η μετριότητα υπήρχε παντού, με λίγες στιγμές να ξεχωρίζουν πραγματικά. Ο Niclas Engelin αποτελεί τον τελευταίο που φταίει σε αυτό το άλμπουμ, μια και ξεκάθαρα δεν είχε ιδιαίτερο λόγο στις συνθέσεις.
Highlight του δίσκου: “When the world explodes”
Προσωπική αδυναμία: “Dead eyes”
- “I, the mask” (2019)
Εδώ φάνηκε ηλιαχτίδα ελπίδας! Μετά από δύο μουδιασμένους, μέτριους στη καλύτερη δίσκους, οι IN FLAMES βρίσκουν κάπως τα πατήματα τους. Μπουρούχες τύπου “(This is our) house” αποτελούν την εξαίρεση, όχι τον κανόνα ΕΥΤΥΧΩΣ. Κομμάτια όπως το καταιγιστικό ομώνυμο, το πανέμορφο “Stay with me” το “Follow me”, το “Burn” και το “I am above” θυμίζουν τη μπάντα που αγάπησα υπό το μοντέρνο της πρίσμα. Κάτι που ουδέποτε με χαλούσε, άλλωστε, μια και το θέμα που είχα ήταν αυστηρά συνθετικό. Τι πας να γράψεις άμα δε μπορείς να το γράψεις καλά; Επιτέλους καλός δίσκος λέμε! Το πλήρωμα του χρόνου ερχόταν σιγά σιγά, ενώ οι οπαδοί θα βλέπαμε καλύτερες ημέρες. Υπομονή…
Highlight του δίσκου: “I, the mask”
Προσωπική αδυναμία: “Stay with me”
- “Sounds of a playground fading” (2011)
Πρώτος δίσκος με τη μπάντα ως τετράδα μετά την αποχώρηση Jesper, αλλά ο καλύτερος της δεκαετίας που μόλις μπήκε για τους IN FLAMES. Πόσο το αγάπησα και το έλιωσα….κι ας πήγαινε στον αυτόματο πιλότο και με κεκτημένη ταχύτητα από το προκάτοχο του. Δε με ένοιαζε καθόλου. Οι IN FLAMES γράφανε τα πολύ ωραία κομμάτια που ήθελα να ακούω από αυτούς (“Ropes”, “Deliver us”, ομώνυμο, “All for me” – τι θέτε, να πω όλο το δίσκο τώρα;) τους πειραματισμούς τους (“Jester’s door”), με τη φωνή του Anders να με συγκινεί όπως εκείνη ξέρει και τις μελωδιάρες να δίνουν και να παίρνουν. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Πραγματικά ωραίος δίσκος. Ε, αυτά μας αρέσουν ρε παιδιά!
Highlight του δίσκου: “Where the dead ships dwell”
Προσωπική αδυναμία: “Fear is the weakness”
- “A sense of purpose” (2008)
Κύκνειο άσμα του Jesper στη μπάντα. Επίσης, εδώ εγκαθιδρύθηκε για πρώτη φορά το λογότυπο της ύστερης εποχής των IN FLAMES. Το εξώφυλλο θυμάμαι πόσο πολύ μου άρεσε, ενώ είχα πάρει όταν βγήκε και την ειδική έκδοση που άνοιγε στα δύο και έβλεπες το πλήρες layout. Πολύ όμορφες εποχές. Πολύ ωραίο άλμπουμ, με τα γρήγορα του κομμάτια (“March to the shore”, “I’m the highway”) αλλά και με singles – φωτιά (“The mirror’s truth”, “Delights and angers”, “Alias”). Ξεχωρίζει με τη διαφορετικότητα του το “The chosen pessimist”, στα 8 λεπτά και βάλε παρακαλώ! Από εκεί και πέρα, ελαφρώς κατώτερο του προκατόχου του, αλλά και πάλι, πολύ λατρεμένο και συνδεδεμένο με όμορφες στιγμές ως πρωτοετή φοιτητή.
Highlight του δίσκου: “The chosen pessimist”
Προσωπική αδυναμία: “Delights and angers”
- “Foregone” (2023)
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ δίσκος IN FLAMES από την εποχή του “Come clarity”. Είσοδος Chris Broderick (ACT OF DEFIANCE, MEGADETH, NEVERMORE, JAG PANZER…μεταξύ άλλων), με τη μπάντα να ανανεώνεται από την φρέσκια ματιά, κάτι που τη βοήθησε να “ξεκλειδώσει” συνθετικά, βγάζοντας τρομερά δυνατές, εμπνευσμένες και κολλητικές συνθέσεις. Από τον όλεθρο του “State of slow decay” και του “The great deceiver”, στο διμερές ομώνυμο, σε κομμάτια μελωδικά κατά κύριο λόγο που παραπέμπουν στη μεσαία περίοδο της μπάντας (“Pure light of mind”, “In the dark”), οι Σουηδοί δηλώνουν βροντερό παρών, αφήνοντας πίσω παθογένειες δεκαετιών θα πω εγώ. Εξωφυλλάρα, φοβερός δίσκος, μπαλάρα, επιτέλους, επιτέλους, Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!
Highlight του δίσκου: “Foregone”
Προσωπική αδυναμία: “State of slow decay”
- “Come clarity” (2006)
Από εδώ και πέρα, μιλάει και χτυπάει η καρδιά μου, πρωτίστως. Τα υπόλοιπα είναι εγκυκλοπαιδικά που θα τα περάσω έτσι. 16 χρονών ο Γιαννάκης που λέτε, μαθαίνει ότι υπάρχει και κάτι που λέγεται μελωδικό death metal. Η μπάντα που τον έμπασε στο κόλπο, ήταν οι IN FLAMES με το “Clayman”, ε και οι οποίοι είχαν φρέσκο ένα “Come clarity”. Του το δίνει, τότε, μια συμμαθήτρια του, μπαίνει το “Take this life”…πάρτον κάτω! Ρεφρενάρα απελπισμένη που μιλούσε στην έφηβη ψυχούλα του και ακόμα και σήμερα του φέρνει πολύ έντονα συναισθήματα κατά νου. Και μιλάω για όλο το άλμπουμ, όχι μόνο αυτό. Από εκεί και πέρα, τι να πιάσω; “Dead end” με την Lisa Miskovsky καλεσμένη, το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ομώνυμο που είναι Η μπαλάντα των IN FLAMES, ή τα καταιγιστικά “Scream”, “Versus terminus”, “Vanishing light”; Χώρια τα στακάτα “Crawl through knives”, “Reflect the storm” και “Pacing death’s trail”. Flawless victory!
Highlight του δίσκου: “Take this life”
Προσωπική αδυναμία: “Crawl through knives”
- “Soundtrack to your escape” (2004)
Όταν οι IN FLAMES Αμερικανοποιήθηκαν και το έκαναν με φοβερά κομμάτια. Τέτοιοι δίσκοι τους μεγάλωσαν έτι περαιτέρω στη νέα χιλιετίας με τη μπάντα να μοιάζει ασταμάτητη εμπορικά/συνθετικά. Τρομερή κέντα, με τη ραδιοφωνική ποιότητα με την οποία έντυσαν το υλικό τους να το εκτοξεύει στις προτιμήσεις πολλών νέων οπαδών. Δεν είναι τυχαίο ότι η δεύτερη “φουρνιά” οπαδών (μέσα στην οποία και εγώ), ξεκίνησε κάπου εδώ κατά προσέγγιση. Από τις υπερ-hit-άρες “Touch of red”, “My sweet shadow” και “The quiet place”, σε μικρά διαμαντάκια τύπου “Evil in the closet”, “Like you better dead” ή το φοβερά προφητικό – ποιητικό “Superhero of the computer rage”. To 2004. Έβλεπαν μπροστά οι άνθρωποι, τι να λέμε τώρα…
Highlight του δίσκου: “My sweet shadow”
Προσωπική αδυναμία: “Like you better dead”
- “Reroute to remain” (2002)
Το φιλί της ζωής προκειμένου η μπάντα να μπει με το δεξί μετά το υπέροχο “Clayman” στη νέα χιλιετία. Ηλεκτρονικά στοιχεία, γκρούβα ολκής και τρομερή συνθετική άποψη. Πολλά χρόνια μπροστά αισθητική για τους IN FLAMES, σε ένα δίσκο 50+ λεπτών που κυλάει νεράκι, γεμάτο hit-άρες και φοβερές στιγμές. Από το πολιορκητικό κριό του (when least expected) “Cloud connected” (το λες και δήλωση!), στο “Trigger” και την όμορφη πλάκα μεταξύ εκείνων και των SOILWORK τότε, σε κομμάτια τύπου “Dismiss the cynics”, “Free fall”, “Transparent” και ούτω καθεξής. Συνειδητή τρέλα αυτή η επιλογή για τους IN FLAMES, που επιθύμησαν να μην μηρυκάσουν εσαεί το “Clayman” μα να παρουσιάσουν τη δική τους μουσική πρόταση. Και διάολε, τα κατάφεραν.
Highlight του δίσκου: “Trigger”
Προσωπική αδυναμία: “Free fall”
- “Lunar strain” (1994)
Η ακατέργαστη και υπέροχη αρχή. Εντελώς διαφορετικά πράγματα εδώ πέρα. Ακόμα και άλλο τραγουδιστή έχουμε (Mikael Stanne). Ολέθριο παίξιμο, βία από την παράδοση ως τότε της Σουηδίας στο πατροπαράδοτο death metal, με την νεογνή τότε προσέγγιση του μελωδικού death metal. Δειλά δειλά εκείνοι, οι AT THE GATES, οι DARK TRANQUILLITY τότε με Anders Friden (ακόμα) Θα έβαζαν το νέο αυτό στοιχείο έντονα στις συνθέσεις τους. Κομμάτια όπως το “Behind space”, το ομώνυμο, αλλά και το “Starforsaken” αποτέλεσαν δείγματα του που μπορούσαν να πάνε αυτοί οι τόσο καψωμένοι πιτσιρικάδες από το Goteborg. Ούτε 40 λεπτά έξαψης, εφηβικής τρέλας και άγνοιας κινδύνου. Ένα άλμπουμ με τόση άγρια ομορφιά που σπάνια μπορείς να του αντισταθείς…
Highlight του δίσκου: “Behind space”
Προσωπική αδυναμία: “Upon an oaken throne”
- “Colony” (1999)
Μετά το “Whoracle” και την σταδιακή μετάβαση και συνθετική εξέλιξη προκειμένου να διατηρηθεί η φρεσκάδα της μπάντας, έχουμε ένα άλμπουμ κάπως παραγνωρισμένο. Ένα άλμπουμ που συχνά “χάνεται” ανάμεσα στον προκάτοχό του και το πιο δημοφιλές “Clayman”. Ε λοιπόν, αυτό σταματάει τώρα! Το “Colony” αποτελεί άλλο ένα σημαντικότατο βήμα προς εκείνη τη κατεύθυνση, με τις ακόμα πιο heavy metal δομές του και μελωδίες του, κάνοντας το μελωδικό death metal των IN FLAMES ακόμα πιο προσβάσιμο στην νέα φουρνιά που πρώτα θα άκουσε αυτό και μετά τα προηγούμενα, συνοδευόμενο με το μόλις τρίτο videoclip των Σουηδών, το “Ordinary story”. Από την άλλη, τόσο η επανεκτέλεση του “Behind space” όσο και το παραδοσιακό κομμάτι “Pallar anders visa” (μεταφράζεται, σύμφωνα με τον Bjorn Gelotte “Anders, ο τύπος που κλέβει μήλα” – τι παιδιά ρε φίλε…) προσθέτουν τη πινελιά τους, σε ένα δίσκο, που με τα “Zombie inc.” το φοβερό ομώνυμο, το “Scorn” και πάει λέγοντας, δε καταλαβαίνει τίποτα! Κερασάκι στη τούρτα, το solo του Kee Marcello στο “Coerced coexistence”.
Highlight του δίσκου: “Ordinary story”
Προσωπική αδυναμία: “Embody the invisible”
- “Whoracle” (1997)
Το πρώτο βήμα εξέλιξης από την κορυφαία δεύτερη δουλειά σου. Το κρίσιμο τρίτο άλμπουμ, που είτε θα σε κάνει μεγάλο, είτε θα σε θυμούνται για τα 2 πρώτα φοβερά σου άλμπουμ. Οι IN FLAMES, έπαιξαν έξυπνα συνθετικά, κατεβάζοντας ελαφρά ταχύτητες. Όχι ότι δεν έχει γρήγορα κομμάτια ο δίσκος με τα “Morphing into primal” και “Food for the Gods” να διαλύουν τα πάντα μπροστά τους! Απλά λείπουν τα blastbeats (ναι, αυτά τα λίγα). Αποτέλεσμα, ένας δίσκος που έγινε τόσο λατρεμένος, για κομμάτια τόσο υπέροχα και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Τα κομμένα και ραμμένα για hits “Jotun” (το δεύτερο video clip της μπάντας), “The hive”, “Episode 666”, τα διανθισμένα με ακουστικές “Gyroscope”, “Dialogue with the stars”, “Whoracle” και τέλος τα κρυφά διαμάντια “Jester script transfigured” και “Worlds within the margin”. Είναι το πρώτο concept άλμπουμ τους, που περιγράφει το παρελθόν, το παρόν και ένα υποθετικό μέλλον του πλανήτη Γη.
Highlight του δίσκου: “Episode 666”
Προσωπική αδυναμία: “Gyroscope”
- “Clayman” (2000)
Έχεις ποτέ μιλήσει με ερωτευμένο ζευγάρι και σου περιγράφουν τη πρώτη τους γνωριμία σαν να έγινε μόλις χθες, ακόμα κι αν έχουν περάσει Χ χρόνια; Κάπως έτσι, είναι η σχέση του γράφοντα με το “Clayman”. Άκουσα το ομώνυμο από συμμαθητή μου στο σχολείο, έχοντας κατά νου να το χτυπήσω με τη πρώτη ευκαιρία. Όπερ και εγένετο, κάνοντας το, το πρώτο μελωδικό death metal άλμπουμ που μπήκε στη συλλογή μου. Μπαίνει το “Bullet ride” και ψάχνομαι….μπαίνει το “Pinball map” και παραληρώ, σκάει η υπερ-hit-άρα “Only for the weak” και σκέφτομαι “ΟΚ, εδώ παίζει θέμα”. Και τα σπουδαία κομμάτια δε σταματούσαν, με τους στίχους να με κόβουν κομματάκια…η συγκίνηση ήταν δεδομένη, όπως και το λιώσιμο του δίσκου, από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου. “As the future repeats today”, το ήδη γνωστό ομώνυμο, κρυφά διαμάντια όπως το “Satellites and astronauts” και το “Brush the dust away” παίζει να τα ήξερα καλύτερα και από τον ίδιο τον Anders. To δε “Suburban me”, η αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, με αποτελείωσε. Ο δίσκος που έκλεισε τη πόρτα στους πρώιμους IN FLAMES, καλοσωρίζοντας και επίσημα τους μοντέρνους IN FLAMES στη στροφή της χιλιετίας.
Highlight του δίσκου: “Only for the weak”
Προσωπική αδυναμία: “Suburban me”
- “The jester race” (1996)
“TIRED OF DULL AGES, I WALK THE SAME GROUND, COLLECTING THE TRAGEDIES STILL”. Μελωδικό death metal, o ορισμός. Μπορούσα να κλείσω και έτσι. Αλλά δε θα το κάνω. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την απάτητη κορυφή μιας ολόκληρης καριέρας. Η στιγμή – καταλύτης όπου έγινε η θρυλική αλλαξοκωλιά μεταξύ IN FLAMES και DARK TRANQUILLITY με τον Friden να παίρνει τη θέση του Stanne στο συγκρότημα, προτού αυτό σκαρφαλώσει στη κορυφή της καριέρας του. Το “Moonshield” που χτίζεται σεμιναριακά, δίνει το χώρο που πρέπει στις μελωδικές αρετές των “The jester’s dance” και “Artifacts of the black rain” (το πρώτο video clip της μπάντας – τι σημειάρα στη μέση!;), αλλά και του “Wayfaerer” instrumental (φανερή η αγάπη για τους IRON MAIDEN). Από την άλλη, επειδή, death metal παίζουμε διάολε, οδοστρωτήρες ΑΑΑ κλάσης όπως το “Dead god in me” (η κραυγή πριν το φινάλε…σοκ μετά από πόσα χρόνια!), το “Dead eternity” (“You’ll never be alone again, you’ll never die again, you’ll never be born again, you’ll forever be, stuck here in eternity! ΑΗΗΗΗΗΗΗΗ!”) ή το απόλυτο κομμάτι που γράψανε ποτέ, το “December flower” που αποτελεί τη δήλωση της μπάντας:
We are In Flames, towards the dead archaic heavens!
We are the mantle and the texture, the alters the mantle of the Earth!
Highlight του δίσκου: “Artifacts of the black rain”
Προσωπική αδυναμία: “December flower”
Αυτό ήταν. Τα καταφέραμε. Εύχομαι να χαρήκατε όσο εγώ που το έγραφα, τώρα ξέρετε ποιον να βρίσετε που το δικό σας αγαπημένο βρίσκεται πιο χαμηλά από τα άλλα. Αλλά ακόμη και έτσι, αυτό που μας ενώνει είναι πως όλοι μας θα σβήσουμε ένα μεγάλο άχτι στις 7 Ιουνίου. IN FLAMES WE TRUST!
Γιάννης Σαββίδης
