IN FLAMES – “Foregone” (Nuclear Blast) (ομαδική κριτική)

Το 14o στούντιο άλμπουμ των Σουηδών melodic death metallers, IN FLAMES, με τίτλο “Foregone”, βρίσκεται λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η συντακτική ομάδα του Rock Hard, συγκεντρώθηκε, άκουσε το δίσκο κι έκανε μία ομαδική παρουσίαση του δίσκου, ώστε να έχετε όσο το δυνατό περισσότερες οπτικές γωνίες. Τι λέτε; Ξεκινάμε;

Στην ψηφιακή εποχή που ζούμε, πριν κυκλοφορήσει κάποιος δίσκος, έχουμε ήδη 5-6 single/video clip κτλ. Αυτό συνέβη και με τους IN FLAMES, που μέσα από το “Foregone”, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν διαρρεύσει επίσημα, πέντε από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου (το ένα είναι εισαγωγή). Οπότε, σε γενικές γραμμές, όλοι όσοι ενδιαφέρονται, έχουν μία εικόνα για το ύφος στο οποίο κυμαίνεται ο δίσκος. Τα εναπομείναντα τραγούδια, ομολογώ ότι δεν αλλάζουν δραματικά την κατάσταση.

Που βρισκόμαστε λοιπόν; Πρόκειται σαφώς για τον καλύτερο δίσκο τα τελευταία 15 χρόνια. Θα το τοποθετούσα κάπου ανάμεσα στα “Soundtrack to your escape” (με πολύ περισσότερες κιθάρες ΑΣΥΖΗΤΗΤΙ όμως) και στο “A sense of purpose”. Παίρνει πολλά στοιχεία από τους δίσκους τους στα τέλη της δεκαετίας του ’90, με την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά (σίγουρα σ’ αυτό παίζει ρόλο και ο ερχομός του εξαιρετικού Chris Broderick, με θητεία εκτός των άλλων σε MEGADETH και JAG PANZER), αλλά βάζει και το groove και τις μελωδίες ύστερων προσπαθειών τους. Εκεί όμως που σε δίσκους όπως το “Siren charms” και το “Battles”, αυτό είχε στεφθεί με αποτυχία κατά τη γνώμη μου, τώρα το κάνουν με απόλυτη επιτυχία. Ρίχνοντας βάρος στην επιθετικότητα, καταφέρουν να μπαλανσάρουν πολύ καλά διαφορετικές φάσεις της ιστορίας τους, έτσι ώστε τραγούδια σαν το “In the dark” ή το “Cynosyre”, να μην ακούγονται παράταιρα. Άλλωστε, οι μελωδίες, δεν ήταν από τα δυνατά σημεία των IN FLAMES; Γιατί να μην ακούγονται περισσότερο στα φωνητικά;

Συνολικά ο δίσκος είναι πολύ δυνατός. Δεν ξέρω αν τους «τσίγκλησε» και η παρουσία των THE HALO EFFECT, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας! Φοβερά τραγούδια όπως το “End of transmission”, το “State of slow decay” (τι φοβερή εσάνς “Blinded by fear” από AT THE GATES είναι αυτή;), το “Foregone” και στα δύο του μέρη που θύμισαν late 90s, αλλά και το “A dialogue in b flat minor”, αποτελούν μερικές μόνο από τις σπουδαίες στιγμές ενός αναπάντεχα καλού δίσκου. Θεωρώ ότι οι IN FLAMES με το “Foregone”, ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα τους και θα ανακτήσουν αρκετούς από τους παλιούς οπαδούς τους που τους είχαν γυρίσει την πλάτη, διατηρώντας όμως και τους καινούργιους. Win-win, δεν συμφωνείτε;

8 / 10

Σάκης Φράγκος

14o άλμπουμ IN FLAMES παρακαλώ! Ό,τι και να λέει κάποιος για τους λατρεμένους (κάποτε) και ακόμα συμπαθέστατους (πλην μερικών στιγμών, τι να κάνουμε) Σουηδούς, είναι παραγωγικότατοι. Και συνεπείς, παρόλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν συνέχεια, με αλλαγές μελών και διαφοροποιήσεις (άλλοτε μεγάλες, άλλοτε μικρότερες) στο lineup. Πάντως, πιο πολυαναμενόμενο δίσκο IN FLAMES από το “Foregone”, είχαμε πάμπολλα χρόνια να δούμε και σε αυτό “φταίει” το εξαιρετικό promo της Nuclear Blast, της νέας τους εταιρείας, η οποία φρόντισε να δώσει στη δημοσιότητα τα πιο “σωστά” κομμάτια για να προκαλέσει ντελίριο ακόμα και σε αυτούς που είχαν παρατήσει αρκετά τη μπάντα με την στροφή των τελευταίων δίσκων. Και αν σημάδια είχαμε και στο “I, the mask”, αυτό το “In Flames feel Halo Effect στην τοποθεσία Gothenburg” που πήραμε με τα πρώτα δείγματα, ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες αρκετών από εμάς. Όμως τελικά ο δίσκος ανταποκρίθηκε σε αυτές;

Και ναι και όχι, προσωπικά. Είπαμε, η Blast ξέρει τι κάνει. Και έδωσε μπροστά τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, αλλά και αυτά που όχι μόνο θα έπιαναν τους σταθερούς οπαδούς της μπάντας, αλλά και τους παλαιότερους Τόσο απλά, έξυπνα και μαρκετίστικα. Στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, οι IN FLAMES ισορροπούν εξαιρετικά μεταξύ της πορείας των τελευταίων πολλών χρόνων, με της εποχής των τελών 90s και ως τα mid 00s. Από τη μία ακούς riffs που είχες χρόνια να ακούσεις από αυτούς και μέσα στο κομμάτι σου πετάνε και τις πιο σύγχρονες ας το πούμε καταβολές τους. Τα brutal φωνητικά είναι τα περισσότερα που έχουμε ακούσει από τη μπάντα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ο τσαμπουκάς υπάρχει σε πολλά τραγούδια, τα έξυπνα περάσματα επίσης, τα καθαρά φωνητικά δίνουν σε πολλά ρεφρέν τον απαραίτητο (καλώς εννοούμενο) εμπορικό τόνο και μέχρι και το 7ο κομμάτι, το “The great deceiver”, όλα πάνε καλά. Ειδικά η τριάδα των “Foregone pt 1”, “Foregone pt 2” και “Pure light of mind”, είναι εξαιρετική και χωρίς υπερβολή, περικλείει τα πάντα όλα αυτού του δίσκου, αν κάποιος θέλει με 3 τραγούδια να καταλάβει το γενικό χαρακτήρα του. Υπέροχο το intro άλλων εποχών (“The beginning of all things that will end”) με τις ακουστικές και το τσέλο, φοβερό ρεφρέν του “The great deceiver”, πολύ ωραίo τo “State of slow decay”, καλό το “Meet your maker” (το λιγότερο αγαπημένο από τα πρώτα 7) και λες “εδώ είμαστε”. ΑΛΛΑ! Από εκεί και πέρα, τα πράγματα χαλάνε. Όχι ότι τα υπόλοιπα κομμάτι είναι όλα κακά ή αδιάφορα. Απλά για κάθε ένα καλό, υπάρχει και ένα που περνάει και δεν γυρνάει. Και συγκριτικά με τα πρώτα 8, κανένα δεν είναι αντίστοιχο. Και είναι 4 τα εναπομείναντα, δεν είναι λίγα. Ωραίο το ρεφρέν του “In the dark”, αλλά το υπόλοιπο είναι “δοκάρι κι έξω” που λέμε. Πολύ ωραία η groove-α στην αρχή του “A dialogue in b flat minor”, δημιουργεί προσδοκίες, αλλά δεν εκπληρώνει. Το “Cynosyre” από την άλλη, είναι το καλύτερο των 4 αυτών τραγουδιών, mid tempo, πιο σύγχρονοι IN FLAMES, full καθαρά φωνητικά, αλλά πολύ ωραίες μελωδίες και ατμόσφαιρα. Το “End the transmission” μάλλον είναι το πιο αδιάφορο του δίσκου. Αν μου λείπει κάτι πολύ, είναι τα leads. Υπάρχουν κάποια διάσπαρτα, αλλά δγιάολε, IN FLAMES δίχως leads είναι σε ένα βαθμό μακαρόνια χωρίς τυρί. Όμως είναι η ποιότητα τέτοια κάποιων κομματιών, που το προσπερνάς σε μεγάλο βαθμό.

Παραγωγή super (Howard Benson & Joe Rickard παρακαλώ με mastering από Ted Jensen… τι περίμενες;), το νέο lineup “δαγκώνει” και ο πρωτοεμφανιζόμενος σε full δίσκο τους Αμερικάνος drummer Tanner Wayne (είχε παίξει και στο “(This is our) House” του “I, the mask”) φέρνει τη φρεσκάδα και την ενέργεια, ο Chris Broderick δεν χρειάζεται να σχολιαστεί προφανέστατα και η μπάντα ακούγεται super δεμένη ικανή να αποδώσει τόσο παλιότερο όσο και νεότερο υλικό super.

Συμπέρασμα: Παρά την πτώση στο τέλος, είναι τέτοιο το rollercoaster των 8 πρώτων τραγουδιών, που το αγοράζεις! Σε στιγμές είναι κάτι που απλά δεν περίμενες από τους Σουηδούς. Και νομίζω βρήκαν τη χρυσή τομή των επιρροών τους εδώ. Τώρα, δεν νομίζω να βάζει κανείς στοίχημα με δαύτους για το πως θα συνεχίσουν ηχητικά, αφού αποδεδειγμένα οι άνθρωποι απλά καταφέρνουν και εκπλήσσουν. Είτε θετικά, είτε αρνητικά. Και αυτό δεν είναι λίγο, ασχέτως γούστων. Μπορούσε και ένα τσικ (δύο) καλύτερα. Αλλά μπορούσε πολύ χειρότερα. Μην είμαι αχάριστος. Είναι μια χαρά δίσκος!

7 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Το μελωδικό death metal, εν συντομία melodeath, είναι ένα υποείδος δημιούργημα καθαρά των 90s. Είναι μάλιστα από αυτά που αντικατοπτρίζουν και περιγράφουν τη δεκαετία εκείνη με εύστοχο τρόπο, καθώς μιλάμε για τα δέκα εκείνα χρόνια όπου έγιναν οι περισσότερες «ζυμώσεις» και δημιουργήθηκαν τα περισσότερα είδη και οι πλείστες τάσεις στον «σκληρό ήχο». Οι σκληροπυρηνικοί deathsters και όσοι δεν τα πάνε και τόσο καλά με τις Maiden-ικές μελωδίες και τα πλήκτρα στο αγαπημένο τους είδος, το χλεύασαν και το χλευάζουν. «Η σκηνή του Gaythenburg», λένε, παραφράζοντας το όνομα της σουηδικής πρωτεύουσας – κοιτίδας του melodeath. Προϊόντος του χρόνου, το είδος σχεδόν αποκόπηκε από το «παραδοσιακό» death metal, σε σημείο να θεωρείται κάτι «άλλο». Κάτι αντίστοιχο με ό,τι έγινε και στο power metal, με Αμερικανούς και Ευρωπαίους, πράγμα που είναι στην ουσία άτοπο, αλλά ας μην πλατειάσω άλλο.

Ένα από τα σχήματα λοιπόν που οδήγησαν εκείνες τις εξελίξεις, ήταν και οι IN FLAMES, που μέσα σε μια εξαετία (1994-2000), έδωσαν μια έξοχη δισκογραφική πεντάδα (και μια σπουδαία εμφάνιση στο «κουτσό» Rockwave στο Πάρκο Τρίτση, αν θυμάσαι). Προσωπικά το melodeath δεν το έμαθα «κατόπιν εορτής». Ήμουν εκεί όταν «γεννήθηκε», μεγάλωσα μαζί του, είδα την ακμή του και την παρακμή του. Γιατί μη μου πει κανείς πως υπάρχει τώρα melodeath ακμαίο, με τον αριθμό και την ποιότητα των σχημάτων που είχε κατά τη δεκαετία του ’90, ειλικρινά, δε θα τον πιστέψω. Ίσως λοιπόν επειδή το ιδίωμα αυτό το «έζησα» στα «πάνω» του, αν και ποτέ δεν ήταν μέσα στις πρώτες προτιμήσεις μου και επειδή άκουσα και εκτίμησα συγκροτήματα και δίσκους που θεωρούνται ηγετικά, είμαι μέλος της ομάδας των συντακτών του Rock Hard που παρουσιάζει το νέο, 14o album του group. Πιθανότατα ο αρχισυντάκτης μου να ήθελε τη γνώμη ενός «γεροπαράξενου» όπως εγώ, που θεωρεί ότι οι IN FLAMES έχουν να βγάλουν δίσκο της προκοπής πάνω από 20 χρόνια και ότι από την εποχή του “Reroute to remain” μέχρι σήμερα, βολοδέρνουν σε πελάγη μιας συνθετικής παρακμής που αλήθεια, δεν αντέχεται.

Ας περάσω στην καταγραφή των εντυπώσεών μου. Πριν απ’ όλα, να πω πως έλαβα σοβαρά υπόψη μου τόσο τα πρώτα δείγματα που κυκλοφόρησαν ως videos, όσο και τη φήμη πως οι IN FLAMES επανέρχονται παίζοντας όπως έπαιζαν την εποχή της ακμής τους. Ας «πιάσουμε» λοιπόν αρχικά την ομώνυμη διλογία η οποία έχει ενδιαφέρον, καθώς «περνάει» απ’ όλες τις περιόδους της μπάντας – προσοχή, από το 2000 και μετά – αλλά ως εκεί, δε μιλάμε και για κάτι το συνταρακτικό. Είναι όμως ένα καλό τραγούδι, με ποικίλο στυλ και ωραίο συνδυασμό ακρότητας/μελωδίας. Το “State of slow decay” κάνει όντως την πολυπόθητη «βουτιά στα παλιά», φέρνοντας το χαμόγελο στα χείλη όλων όσων «λιώσαμε» το “Clayman”. Άλλα κομμάτια που ξεχώρισα είναι το τρίτο video, “Meet your maker”, που θυμίζει το “Take this life” (ένα από τα απειροελάχιστα τραγούδια που διασώζονται μετά το 2000), το σκοτεινό και μοχθηρό mid-tempo “In the dark” (μάλλον το καλύτερο όλων) και το μελωδικότατο “Pure light of mind”, που κάθε άλλο παρά σχέση με IN FLAMES έχει, με τον rock/alternative ήχο του, a la ALTER BRIDGE.

Αυτά που υστερούν, τα υπόλοιπα δηλαδή, είναι όσα έχουν τη μεγαλύτερη σχέση με το παρόν της μπάντας και όχι τυχαία, έστω κι αν οι Σουηδοί κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να εισάγουν και σε αυτά στοιχεία από το παρελθόν τους. Φαίνεται πως τα χρόνια παρακμής είναι τόσα πολλά που το συγκρότημα θα δυσκολευτεί πολύ να τα αποτινάξει από πάνω του και οι κάποιες/όποιες καλές ιδέες στην κιθάρα (όπως στο “The great deceiver” ας πούμε), δεν αρκούν. Δεν μπορώ να πω όμως, σε σύνολο δώδεκα (μαζί με την εισαγωγή) τραγουδιών, ξεχώρισα τα μισά. Πόσο καιρό είχε να συμβεί αυτό; Επαναλαμβάνω, πάνω από 20 (ολογράφως, είκοσι) χρόνια οπότε ναι, το λες και μεγάλη έκπληξη… Έκπληξη είπαμε όμως, δεν είναι ότι ακούσαμε και κανένα αριστούργημα ή κάποιον δίσκο που να αξίζει να μπει στα καλύτερα της χρονιάς. Απλά αξιόλογο. Άξιο λόγου, δηλαδή.

6,5 / 10

Δημήτρης Τσέλλος

Δεν έχει πλέον κανένα απολύτως νόημα για εμένα να αναφερθώ ξανά στο τι έκαναν οι IN FLAMES τα προηγούμενα χρόνια. Καθαρά και μόνο για να είναι ξεκάθαρη η δική μου οπτική και ταυτόχρονα να γίνει κατανοητό το κείμενο μου, θα αναφέρω απλά πως μέχρι και το “Come clarity”, για εμένα οι IN FLAMES ήταν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. To “A sense of purpose” ήταν κάτι μέτριο μπροστά στους προκατόχους του και μετά το χάος.

Η πρώτη δουλειά τους που εκτίμησα μετά από πολλά χρόνια ήταν το “I, the mask” που και πάλι δεν μιλάμε για κάτι τέλειο, αλλά για ένα άλμπουμ που τουλάχιστον επανάφερε μία ποιότητα στις συνθέσεις του συγκροτήματος. Και ύστερα πλέον από όλα αυτά τα χρόνια, έρχεται σε λίγες ημέρες το άλμπουμ “Foregone”, το οποίο και ποιότητα έχει και τραγουδάρες που θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν, αλλά έχει και αδυναμίες. Το πιο σημαντικό για εμένα είναι ότι ακούσαμε melodic death metal με τον κλασικό ήχο που γέννησε η ιστορική πόλη του Gothenburg, με το εναρκτήριο τραγούδι “State of slow decay”. Το παράδοξο με το τραγούδι αυτό είναι βέβαια ότι οι IN FLAMES επέστρεψαν στο παρελθόν αλλά μέσω των συντοπιτών τους AT THE GATES, καθώς το τραγούδι είναι μία ωδή στο “Blinded by fear”. Με τα “Foregone pt.1”, “Meet your maker” και “The great deceiver”, συμπληρώνεται ένα puzzle εξαιρετικών τραγουδιών και τολμώ να βάλω μέσα σε αυτή την εξίσωση την μπαλάντα “Pure light of mind” και το σκοτεινό mid-tempo “In the dark”, με το “Foregone pt.2” να ακολουθεί ένα σκαλί πιο κάτω. Μέσα σε αυτά τα τραγούδια άκουσα riffs και μελωδίες που πήγαν το μυαλό μου σε διάφορα άλμπουμ των IN FLAMES, με τα “Reroute to remain” και “Soundtrack to your escape” να πρωταγωνιστούν λίγο περισσότερο.

Όμως ενώ προσπαθούσα να καταλάβω πόσο με γλεντάνε με τη δισκάρα που έβγαλαν, τα υπόλοιπα τραγούδια ήρθαν να με επαναφέρουν στο σήμερα και στη τελευταία περίοδο του συγκροτήματος, με τη μικρή αλλά ουσιαστική διαφορά ότι τα τραγούδια είναι πολύ καλύτερα από το πρόσφατο παρελθόν τους.

Τελικά η αίσθηση που μου άφησε το “Foregone” είναι ότι οι IN FLAMES προσπάθησαν επιτηδευμένα να παίξουν λίγο old school, λίγο από τη μεσαία τους περίοδο και λίγο από τη τελευταία. Λίγο απ’ όλα δηλαδή! Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η επιλογή αυτή έγινε για να τους έχουν όλους ικανοποιημένους. Ένα ερώτημα που μικρή σημασία έχει γιατί σε τελική ανάλυση, εμένα αυτή η δουλειά μου άρεσε και ας είναι επιτηδευμένη σε σημεία. Υπάρχουν τα ελαττώματα, είναι εκεί αυτές οι συνθέσεις που απομακρύνονται από την ταυτότητα που εγώ αγαπώ, υπάρχουν αυτά τα ενοχλητικά γλυκανάλατα ρεφραίν με τα καθαρά φωνητικά του Friden που μου στρίβουν το μαχαίρι στην πληγή, αλλά ακόμα και σε αυτά τα τραγούδια υπάρχει ποιότητα, ωραίες στιγμές, ακούς κάτι καλό και τίμιο και αν προσθέσουμε τα τραγούδια που πραγματικά απογειώνουν τον δίσκο, με το χέρι στην καρδιά οδηγούμαι να πω πως το “Foregone” είναι ότι καλύτερο έχουν βγάλει από το “A sense of purpose” και έπειτα, για να μην πω μάλλον ότι το καπελώνει και αυτό.

7 / 10

Δημήτρης Μπούκης

Δηλώνω μεγάλος οπαδός των IN FLAMES εδώ και 17 χρόνια. Οπαδό άρρωστο με έκαναν το “Clayman” σε πρώτο χρόνο και το “Come clarity” σε πραγματικό χρόνο (στη τρυφερή ηλικία των 16 ετών). Τα “A sense of purpose” και “Sounds of a playground fading” αποτελούν τα τελευταία άλμπουμ IN FLAMES που μου άρεσαν πραγματικά πολύ. Η ψυχρολουσία αρχίζει με το “Siren charms” και το άνισο του περιεχόμενο (χώρια το ανεκδιήγητο “Through oblivion”), με το “Battles” να το αγνοώ επιδεικτικά ότι κυκλοφόρησε, ακούγοντας το κατόπιν εορτής (μη χάνοντας τίποτα, μη κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας κιόλας!). Να είμαι ειλικρινής, με το “I, the mask” το 2019 κάπως κάποιο φως φάνηκε στο τούνελ. Ήταν ένα ΟΚ, οριακά καλό άλμπουμ, μετά από δύο σερί ξανάστροφες από πλευράς ποιότητας. Είχε fillers, ναι, κάτι μπουρούχες ολκής, αλλά ήταν ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση.

Η γελοία, φαιδρή και αισχρή επανηχογράφηση κομματιών του “Clayman” το 2020, είχε δημιουργήσει πολλές αμφιβολίες για την ανάκαμψη αυτής της μπάντας που τόσο αγάπησα. Όσοι δε με γνώριζαν προσωπικά, δε με είχαν δει να ξαναρίχνω τόσα καντήλια όποτε αναφέρονταν οι IN FLAMES στη συζήτηση. Μαθαίνω λοιπόν, ότι παίρνουν τον πολύ Chris Broderick στη μπάντα. Δεν περιμένω τίποτα (ζήτημα να πρόσεξα την είδηση), ενώ σκάει μια ωραία πρωία το “State of slow decay”. “ΩΧ” λέω από μέσα μου “άντε και ο Hetfield βοηθός”. Τρώω μια σφαλιάρα σαν αυτές που έριχνε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην ταινία “Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο” και λέω “ΩΠΑ, τι;”. Ορθόδοξο, μελωδικό death metal, που φέρνει στο νου τη μπάντα που τόσο αγάπησα, με πολύ ωραίο ρεφρέν, με ξύλο όπως το θέλουμε. Σκάει δεύτερο single “The great deceiver”, με έντονη αύρα “Clayman”, με εμένα να λέω “για κάτσε, δύο στα δύο….μωρέ λες;”. 

Σκάνε τα δύο μέρη του “Foregone” που ακούμε μέχρι και blastbeats (!!) μετά από ούτε εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια σε δίσκο IN FLAMES, αλλά και με έμπνευση από ούτε εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια. “τέσσερα στα τέσσερα” σκέφτομαι “τέσσερις φορές σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση….τα πράγματα εδώ είναι σοβαρά”. Η πρώτη φορά εδώ και περίπου δέκα χρόνια που περίμενα σοβαρά δίσκο IN FLAMES. Και μου στέλνει ο Σάκης ο Φράγκος το ολοκαίνουργιο άλμπουμ. Μπαίνει η δίλεπτη ακουστική εισαγωγή που μου φέρνει στο μυαλό μέχρι και ανάλογες εισαγωγές τύπου “Moonshield”, σε συνδυασμό με το “State of slow decay” που ήδη ήξερα και το blastbeat-άτο “Meet your maker” μ΄ έκαναν να αναφωνήσω “ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ;”. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι άκουγαν τα αυτιά μου. “In the dark” ξεχωρίζει ως το πιο βαρύ mid-tempo, τουλάχιστον στα κουπλέ του, μέχρι να μπει άλλη μια ρεφρενάρα, έτσι γιατί την είχαν στη πίσω τσέπη και δεν είχαν τι να τη κάνουν! Ένα μεγάλο χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στο πρόσωπό μου, για μια μπάντα που είχα ξεχάσει το πόσο εύκολα και όμορφα μπορούσε να με κάνει να χαμογελάω.

Χαμόγελο που επανήλθε και σε πιο μελωδικές στιγμές που έφεραν τους IN FLAMES μεσαίας περιόδου στο μυαλό τύπου “Bleeding out” και “Pure light of mind”, με τα πανέμορφα ρεφρέν τους. Επιτέλους, ΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο Anders Friden έχει αυτό το πάθος, την πιασάρικη καθαρή φωνή και τα δραματικά σκισμένα φωνητικά για τα οποία τον αγάπησα. Οι δε Gelotte/Broderick κεντάνε εργόχειρο στις κιθάρες. Όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο από τον Chris παικτικά, αλλά συνθετικά πάντα είναι ένα ζήτημα. Και αυτοί εδώ ήρθαν και έδεσαν. Επιπλέον εύσημα να δώσω στον απίστευτο drummer Tanner Wayne. Απίστευτο γκάζι, τρομερές δυναμικές, σοβαρότατα θέματα πάνω στα οποία χτίσανε μερικά από τα πλέον σοβαρά τους κομμάτια εδώ και 17 χρόνια. Τα σέβη μου! Την εμφάνιση τους κάνουν επίσης και τα πιο περιπετειώδη σημεία στα “Cynosure” και “A dialogue in b flat minor”, ενώ το “End the transmission”, αναλαμβάνει εμφατικά, να ρίξει τίτλους τέλους σε ένα δίσκο εξιλέωσης και αναγέννησης!

Έχοντας τη πολυτέλεια, το προνόμιο, όπως θέλετε πείτε το, να έχω ακούσει το δίσκο πολλές φορές μέχρι να κυκλοφορήσει επίσημα, καταλήγω στα παρακάτω συμπεράσματα. Δε περίμενα τέτοιο δίσκο από τους IN FLAMES το 2023, θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Προσωπικά, με τους συνοδοιπόρους DARK TRANQUILLITY και AT THE GATES να διαπρέπουν συνθετικά/εμπορικά, τους είχα οριακά ξεγραμμένους. Κι όμως, μηδένα προ του τέλους μακάριζε! Επέστρεψαν με ένα δίσκο που έπρεπε να διαδεχθεί το λατρεμένο μου, το εκπληκτικό “Come clarity”. Ναι, είναι ΤΟΣΟ καλό! Οι ΤΗΕ HALO EFFECT τελικά με το φοβερό περσινό “Days of the lost” τους έδωσαν τη κατάλληλη ώθηση για να ξαναπάρουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά, καθώς και το ιδίωμα του οποίου υπήρξαν πρωτεργάτες προ δεκαετιών. Μου λείψατε τσογλάνια, πεθύμησα το πως μπορούσατε να με κάνετε να κλαίω με τις μελωδίες σας. Και το βασικότερο, το πεθυμήσατε και εσείς. Για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια λοιπόν….IN FLAMES WE TRUST!

8,5 / 10

Γιάννης Σαββίδης

Τι θα γίνει αν αναμίξουμε το “I, the mask” με στοιχεία από τα “Lunar strain” και “The jester race”; Μάλλον κάπως έτσι προέκυψε ο νέος δίσκος των IN FLAMES, το “Foregone”! Δεν ξέρω αν οι Σουηδοί πρωτοστάτες του NWOSDM (New Wave Of Swedish Death Metal) επηρεάστηκαν από το “back to the roots” κύμα που διατρέχει ολόκληρη τη μεταλλική σκηνή τα τελευταία χρόνια, κατά τη διάρκεια σύνθεσης του δίσκου. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Σημασία πάντα έχει το τελικό ακουστικό αποτέλεσμα. Και αυτό είναι καλό. Πολύ καλό!

Από τις πρώτες νότες του δίσκου καταλαβαίνεις ότι κάτι διαφορετικό υπάρχει σε αυτόν. Το πρώτο ουσιαστικό τραγούδι του άλμπουμ, το “State of slow decay”, σε μπάζει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου, με αυτή την AT THE GATES αισθητική που το διακατέχει. Βέβαια δε πρέπει να παρασυρθούμε στο να περιμένουμε ότι όλος ο δίσκος θα είναι με τέρμα τα γκάζια. Ίσως επειδή ήταν το πρώτο τραγούδι του δίσκου που κυκλοφόρησε, ενδέχεται να δημιούργησε λανθασμένες προσδοκίες.

Η αλήθεια είναι ότι οι IN FLAMES στο “Foregone” μπολιάζουν την ωμή «δύναμη» του “Lunar strain”, με τον Gothenburg ήχο και τα grooveατα στοιχεία της μετά-Clayman εποχής και το κάνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να καταφέρνουν ο δίσκος να είναι πολυδιάστατος και να μην ακούγεται επιτηδευμένος. Όλα μοιάζουν να έχουν μια φυσική ροή, χωρίς να κουράζουν, φέρνοντας στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές από όλη τη μουσική διαδρομή της μπάντας. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην «κρυστάλλινη» παραγωγή του δίσκου, στο πόσο έμφαση και όγκο έχουν δώσει στον ήχο από τις κιθάρες, σαν τον παλιό καλό καιρό και φυσικά στην εκπληκτική ερμηνεία του Andres Friden που ακροβατεί με υποδειγματικό τρόπο ανάμεσα στα brutal death και στα καθαρά φωνητικά, προσθέτοντας το απαραίτητο «γρέζι» εκεί που χρειάζεται.

Δε θεωρούσα ότι, στη φάση που βρίσκονται πλέον σαν μπάντα, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το “I, the mask”. Και όμως με εξέπληξαν σε υπερθετικό βαθμό με το “Foregone”. Όλα τα τραγούδια, αν και διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν κάτι να σου δώσουν και όσο περισσότερες ακροάσεις του δώσεις τόσο περισσότερο θα τρυπώσει στο μυαλό σου. Τις τελευταίες εβδομάδες ο δίσκος παίζει ασταμάτητα στο repeat, χωρίς να παραλείπω κανένα κομμάτι και τον αντιμετωπίζω σαν μια οντότητα αισθανόμενος ότι αν έλειπε ένα τραγούδι του θα χαλούσε το τελικό «μαγικό» αποτέλεσμα.

Οι IN FLAMES λοιπόν πετούν το γάντι σε όλες τις μεγάλες μπάντες του «μεταλλικού» ήχου, που αναμένεται να κυκλοφορήσουν δίσκο μέσα στη φετινή χρονιά. Μένει μόνο να δούμε αν αυτές θα το σηκώσουν.

9 / 10

Γιώργος Βογιατζής