a
“Reroute to remain”
Οι IN FLAMES έβγαλαν πριν μερικές εβδομάδες το “Foregone”, ένα δίσκο που άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις κι έκανε πολλούς από τους old school οπαδούς τους, που τους είχαν εγκαταλείψει, να ενδιαφερθούν εκ νέου για το σχήμα. Ο Σάκης Φράγκος συνομίλησε με τον τραγουδιστή του σχήματος, τον Anders Friden, για την επιθετικότητα που υπάρχει στο δίσκο, την «αμερικανοποίηση» των IN FLAMES, αλλά και για τους HALO EFFECT, όπως ήταν φυσικό.
Καλωσήρθες στο ROCK HARD, Anders. Πρέπει να σου πω ότι πραγματικά απόλαυσα το “Foregone”, έχουμε πολλά πράγματα να πούμε γι’ αυτό, καθώς και για το τωρινό status των IN FLAMES. Ας ξεκινήσουμε από κάτι προφανές, που όλοι οι δημοσιογράφοι ρωτάνε όλες τις μπάντες που έχουν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ μετά τη πανδημία. Ακούω μια πιο επιθετική εκδοχή των IN FLAMES σε αυτό το δίσκο και φαντάζομαι πως η πανδημία και όλα όσα συμβαίνουν στο κόσμο με το πόλεμο στην Ουκρανία προσθέτουν κάποια στοιχεία στην επιθετικότητα που ακούμε στο “Foregone”.
Ναι, ναι, 100%. Ήταν τρελό, μια παράξενη συγκυρία για εμάς. Είμαι μέλος αυτής της μπάντας πολλά χρόνια, περιοδεύω όλη την ενήλικη μου ζωή. Και ξαφνικά όταν ξέσπασε η πανδημία, προφανώς κανένας δεν ήξερε τη κατάσταση στο κόσμο, αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, συνειδητοποιήσαμε ότι “ΟΚ, αυτό θα πάρει κάποιο διάστημα”. Ήταν τρομερά εκνευριστικό, μου έλειπε η οικογένεια που έχω στις περιοδείες: η μπάντα, το crew, τις άλλες μπάντες, όλους τους. Το να έχω καθηλωθεί στο σπίτι συνέχεια, μάζευε πολλά μέσα μου. Λατρεύω να είμαι κομμάτι αυτής της μπάντας, λατρεύω να είμαι στο δρόμο και όταν δε μπορείς να το κάνεις αυτό, χτίζεται ο εκνευρισμός. Όταν επιτέλους καταφέραμε να βρεθούμε όλοι μαζί, όλος αυτός ο εκνευρισμός απελευθερώθηκε και διοχετεύθηκε σε αυτό το άλμπουμ. Μετά άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία, οπότε πολλά πράγματα έγιναν ταυτόχρονα. Οπότε, αυτό άναψε να το πούμε έτσι το φυτίλι για το άλμπουμ.
Νιώθεις πως με το “Foregone” προσεγγίζετε μια τέλεια μίξη αυτού που οι IN FLAMES ήταν στο παρελθόν με αυτό που οι IN FLAMES είναι στα ύστερα χρόνια; Γιατί νομίζω ότι είναι ο καλύτερος συνδυασμός της παλιάς εποχής των IN FLAMES και της ύστερης.
Ναι, ναι, μου αρέσει που είμαστε μια μπάντα που πέρασε από αλλαγές και έτσι έχουμε διαφορετικές εποχές της μπάντας. Νομίζω ότι το κάνει ενδιαφέρον. Δεν θα ήθελα να είμαι σε μια μπάντα, που κάνει το ίδιο άλμπουμ ξανά και ξανά και ξανά. Κάποιες φορές βρίσκεις αυτή τη τέλεια ισορροπία, μάλλον σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Δεν είναι κάτι που το σκεφτήκαμε, βέβαια πάντα έχουμε τις ρίζες μας μαζί μας. Απλά βγαίνουν με διαφορετικό τρόπο. Το μόνο πράγμα που λέγαμε όταν γράφαμε και ηχογραφούσαμε το δίσκο, είναι ότι μας έλειπε αυτή η επιθετικότητα. Όταν κοιτάμε τα προηγούμενα άλμπουμ, από πλευράς μίξης ήταν λίγο πιο “χαλαρά” υπό μια έννοια. Δηλαδή, πολλά από τα τραγούδια είναι πολύ καλά, αλλά στη τελική μίξη δεν πήραμε αυτό το αιχμηρό στοιχείο. Οπότε δουλεύαμε πάνω σε αυτό κατά τη διάρκεια δημιουργίας αυτού του δίσκου. Αυτό ίσως είναι το μείγμα μας, όταν οι μελωδίες μας και η επιθετικότητα συνδυάζονται, γιατί αυτό είναι το DNA των IN FLAMES. Οπότε ίσως αυτό βγαίνει με έναν καλύτερο και δυνατότερο τρόπο σε αυτό το άλμπουμ. Γιατί οι IN FLAMES είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, ακόμα κι όταν δεν είμαι στο δρόμο σκέφτομαι για τη μπάντα. Οπότε είναι δύσκολο να βγούμε από αυτή τη “φούσκα”. Έχουμε μια διαφορετική οπτική της μπάντας, από αυτούς που μας ακούνε κάθε 3 ή 4 χρόνια ή όποτε βγάζουμε δίσκο. Για μένα οι αλλαγές δεν είναι τόσο μεγάλες όσο τις βλέπει κάποιος εξωτερικός παρατηρητής. Ο κόσμος θεωρεί ότι είναι μια καλή μίξη, εγώ θεωρώ πως είναι μια φοβερή μίξη αυτών που είναι οι IN FLAMES και αυτών των πραγμάτων που πρεσβεύουν. Και αν συμφωνεί κι ο κόσμος, αυτό είναι υπέροχο, γιατί υπάρχουν τόσα επίπεδα σε αυτό το συγκρότημα. Δεν είμαστε μόνο ενός τύπου IN FLAMES, υπάρχουν διάφοροι τύποι IN FLAMES υπό μια έννοια.
Σαφώς, και κάποιος μπορεί να ακούει μια μετενσάρκωση των IN FLAMES και να μη του αρέσει μια άλλη.
Ακριβώς και αυτό είναι πολύ φυσικό, έτσι είναι.
Θα βαριόσουν μέχρι θανάτου αν έμενες στάσιμος νομίζω.
Και αυτό, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ ωραίο που οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά συναισθήματα και συνδέονται διαφορετικά. Έτσι εξελίσσεται αυτό το μουσικό είδος και έτσι εμείς αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Άμα όλα είχαν την ίδια γεύση, ίδια μυρωδιά και ακούγονταν το ίδιο θα ήταν απίστευτα βαρετό.
Και νομίζω πως έχετε φέρει μια καινούργια γενιά οπαδών που δε θα υπήρχαν αν συνεχίζατε να κυκλοφορείτε δίσκους που ακούγονταν σαν το “Clayman” ή το “Whoracle” ή όλα αυτά τα μνημεία του είδους.
Νομίζω ότι αυτά τα κομμάτια έγιναν μνημεία αρκετά αργότερα. Δεν θεωρούνταν μνημεία όταν τα κυκλοφορήσαμε. Τώρα οι άνθρωποι τα θεωρούν ως μια “χρυσή εποχή”. Πήρε πολλά χρόνια. Ίσως σε 10 χρόνια από τώρα αυτό το άλμπουμ να θεωρείται ένα από αυτά τα σπουδαία δημιουργήματα. Εγώ είμαι απλά χαρούμενος και ευγνώμων που μπορούμε να κάνουμε ακόμα αυτό που αγαπάμε. Αυτό το ταξίδι που κάνω, είναι απίστευτο. Δεν θα το ήθελα αλλιώς.
Τώρα, πλέον, δεν είστε Σουηδική μπάντα. Εσύ και ο Bjorn είστε Σουηδοί, ενώ οι άλλοι 3 είναι από την Αμερική. Ο Bryce και ο Tanner, έχουν ήδη παίξει στο προηγούμενο σας δίσκο, ενώ προσθέσατε στις τάξεις σας τον Chris Broderick, ο οποίος είναι ένας φανταστικός κιθαρίστας. Θέλω να μου πεις πως μπήκε στη μπάντα καθώς και το τι έφερε στη μπάντα, ανανεώνοντας την. Γιατί ακούμε κάποια καταπληκτικά διπλα κιθαριστικά solos σε αυτό το άλμπουμ.
Καταρχάς να τονίσω ότι παρόλο που είμαστε 2 Σουηδοί και 3 Αμερικάνοι είναι ο Bjorn κι εγώ που γράφουμε και ενορχηστρώνουμε τα πάντα. Οι άλλοι τύποι προφανώς είχαν το ταλέντο τους, όταν έρχεται η ώρα, κάνουν τα μέρη τους με ένα φανταστικό τρόπο. Χωρίς αυτούς, θα ακουγόμασταν σίγουρα διαφορετικοί. Χωρίς την επιθυμία να επισκιάσω άλλα παλιά μέλη, νομίζω πως ο τρόπος που ακουγόμαστε σήμερα είναι ο καλύτερος που θα μπορούσαμε να ακουστούμε, ενώ ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό όταν μας βλέπει επί σκηνής. Ο Bryce είναι κομμάτι της μπάντας εδώ και 6 χρόνια, ο Tayner σχεδόν 5, ενώ ο Chris μπήκε στις τάξεις μας, όταν αρχίσαμε να περιοδεύουμε για το προηγούμενο μας άλμπουμ “I, the mask” γιατί ο Niclas (σ.σ.: Engelin) δεν μπορούσε να περιοδεύσει και έπρεπε να βρούμε κάποιον πολύ γρήγορα. Δεν θέλαμε να ακυρώσουμε γιατί από τη μια αυτό θα απογοήτευε πολλούς οπαδούς, ενώ από την άλλη, η μουσική των IN FLAMES είναι φτιαγμένη για να παίζεται από δύο κιθάρες. Δεν θέλαμε να έχουμε προηχογραφημένη κιθάρα και τον Bjorn να παίζει, όχι ο τρόπος που θέλαμε να το κάνουμε. Σκεφτήκαμε “ΟΚ, πάμε στην Αμερική, ποιον ξέρουμε εκεί; Ξέρουμε ότι ο Chris δεν έκανε τίποτα εκείνο το καιρό με τους ACT OF DEFIANCE, ας τον καλέσουμε και να δούμε τι μπορεί να κάνει”. Είχε μια δύο μέρες πριν την έναρξη της περιοδείας να μάθει τα κομμάτια και να τα προβάρει μαζί μας, οπότε έπρεπε να μάθει το setlist πολύ γρήγορα. Οπότε για αυτό το άλμπουμ, ήταν μια πολύ καλή προσθήκη. Όταν μπαίνεις στους IN FLAMES περιμένουμε να ξέρεις τα μέρη σου σωστά; Αλλά η κοινωνική σου πλευρά, πως είσαι σαν άνθρωπος εκτός σκηνής, πως φέρεσαι σε μια ομάδα ανθρώπων, πως φέρεσαι σε ένα tour bus για πολύ καιρό, είναι εξίσου σημαντική. Και ξέραμε τον Chris από τις μέρες του στους JAG PANZER, στους NEVERMORE και στους MEGADETH. Έχουμε περιοδεύσει μαζί του για πολλά χρόνια και είναι φίλος μας για πολλά χρόνια, πριν γίνει καν η σκέψη να είναι ο νέος μας κιθαρίστας. Είχαμε ήδη αυτή την γεύση. Και ξέραμε ότι είναι ένας ταλαντούχος κιθαρίστας, αλλά η έλευση του στη μπάντα ήταν φανταστική. Η χημεία του με όλους καθώς και με τους Bryce και Tanner, κάνει εμένα και τον Bjorn πολύ περήφανους και χαρούμενους. Και μας κάνει να ακουγόμαστε καλύτερα κιόλας. Νομίζω ότι ο Bjorn γουστάρει τη πρόκληση του να έχει κάποιον σαν τον Chris μέσα στη μπάντα. Γιατί λέει ο Bjorn στον Chris “είσαι σαν μέντορας μου, σαν δάσκαλος μου στη περιοδεία”. Δεν έχω ξαναδεί τον Bjorn να παίζει τόση πολλή κιθάρα εκτός σκηνής ή στούντιο. Και ο Chris παίζει κιθάρα όλη την ώρα! Δεν κάνει τίποτα άλλο εκτός του να τρώει παράξενο φαγητό και να παίζει κιθάρα (γέλια). Είναι συνέχεια στο tour bus και παίζει, οπότε ο Bjorn το βλέπει και θέλει να το κάνει κι εκείνος. Και αυτό είναι πολύ καλό, συνδέονται και κολλάνε πολύ ωραία. Έρχονται από διαφορετικό υπόβαθρο ο καθένας. Ο Bjorn είναι πιο παλαιάς κοπής, RAINBOW, DIO, VAN HALEN, BLACK SABBATH…και ο Chris είναι πιο μοντέρνος αλλά κολλάνε μεταξύ τους. Οπότε όταν ηχογραφούσαμε το άλμπουμ, άφησε κάποια μέρη όπου είπε “ωραία, εδώ είναι ένα καλό σημείο για τον Chris να βάλει ένα solo ή εδώ να βάλει κάποιες μελωδίες”. Και ο τρόπος που το εκτέλεσε στο στούντιο ήταν απίστευτος.
Σωστά, ο κόσμος χρειάζεται να καταλάβει ότι ένα μέλος χρειάζεται να κολλάει με τους άλλους.
Ναι, ξέρεις, παίρνει κάποιο διάστημα. Δεν είναι τόσο εύκολο, ειδικά από τη στιγμή που εγώ και ο Bjorn είμαστε μαζί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, είμαστε σαν αδέρφια. Για να νιώσει κάποιος λοιπόν άνετα τριγύρω μας, όταν κουβεντιάζουμε και κάνουμε το κομμάτι μας, ίσως να μην είναι τόσο εύκολο κάποιες φορές. Ελπίζω να μείνουμε μαζί για πολύ καιρό, θα δούμε.
H Nuclear Blast αγοράστηκε πρόσφατα από την Believe, τη μεγαλύτερη ψηφιακή εταιρεία στη μουσική. Σας επηρέασε αυτό με κάποιο τρόπο; To άλμπουμ θα βγει στις 10 Φεβρουαρίου και είναι ήδη 18 Ιανουαρίου και έχουν ήδη κυκλοφορήσει 5 singles (σ.σ. καταλαβαίνετε λοιπόν πότε έγινε και η συνέντευξη).
Όχι, δεν το σκεφτόμαστε καν. Ξέρεις, με την Nuclear Blast μιλάω. Αυτή είναι το σπίτι μας και δουλεύουμε μαζί τους. Ήταν η πρώτη που μας έδωσε την ευκαιρία στο “The jester race”, ερχόμενοι από μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία στη Σουηδία (σ.σ.: Wrong Again). Μας βοήθησαν πραγματικά να χτίσουμε τη καριέρα μας. Μετά πήγαμε σε μερικές εταιρείες και επιστρέψαμε πάλι. Οπότε νιώθουμε σαν στο σπίτι μας εδώ. Ήταν τρομερά υποστηρικτικοί προς εμάς. Μας έκαναν συμβόλαιο και μας έδωσαν λεφτά για να πάμε να ηχογραφήσουμε στην Αμερική, δεν άκουσαν τίποτα μέχρι να τελειώσουμε. Οπότε τα εύσημα σε εκείνους που μας έδωσαν τόση αυτοπεποίθηση, μας εμπιστεύτηκαν να κάνουμε ό,τι κάνουμε. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν στη Believe, δεν ξέρω καν ποιοι είναι (γέλια). Δεν έχω κάποια σύνδεση. Όσον αφορά το να βγάλουμε 5 singles, είναι περισσότερο δική μας ιδέα και όχι της Νuclear Blast. Τους λέμε “θέλουμε να γίνει έτσι” και εκείνοι το κάνουν. Και πιστεύω ότι αν δε συμφωνούσαν μαζί μας, θα μας έλεγαν σίγουρα όχι. Αλλά νομίζω ότι συνδέεται με το θέμα της πανδημίας. Ήμασταν στον ένα χρόνο στη περιοδεία του “Ι, the mask” και όταν η πανδημία ξέσπασε, φυσικά, έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι. Οπότε, όλος ο προηγούμενος χρόνος, παρόλο που είχε ηχογραφηθεί ο νέος δίσκος, περιοδεύαμε κάτω από το “I, the mask”. Ωστόσο, θέλαμε να δείξουμε, από τη στιγμή που είχαμε το νέο άλμπουμ έτοιμο, να βάλουμε κάποια καινούργια κομμάτια στο setlist για να φαίνεται φρέσκο και να μη παίζουμε μόνο παλιά κομμάτια. Και προετοιμάζοντας το έδαφος για το καινούργιο άλμπουμ, γι’ αυτό βγάλαμε τόσα singles. Και τα παίξαμε όλα, προφανώς πλην του “Meet your maker”, που βγήκε χθες. Αλλά όλα τα άλλα παίχτηκαν live. Αυτός ήταν ο λόγος.
Μιλώντας για δισκογραφικές εταιρείες, ποια είναι η χειρότερη συμβουλή που σας έδωσε ποτέ κάποιο στέλεχος δισκογραφικής εταιρείας και εσείς τον ακούσατε;
Όταν πήγαμε για την ηχογράφηση του “Battles”, είχαμε νέο management. Και αυτοί μας είπαν “θα πρέπει να δοκιμάσετε να δουλέψετε με άλλους ανθρώπους, να γράψετε με άλλους ανθρώπους”. Τόσο εγώ και ο Bjorn ήμασταν σε φάση “όχι, όχι, είναι ο τρόπος που γράφουμε αυτός” για πολύ καιρό και είπαμε “ξέρεις, ίσως για μια φορά πρέπει να πούμε ναι. Τι μπορεί να συμβεί; Τουλάχιστον μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτό”. Οπότε ξεκινήσαμε να γράφουμε με άλλους ανθρώπους, που αυτό δεν είναι ότι είναι κακό. Όπως είπα, μπορείς να μάθεις κάτι από αυτό. Αλλά μάθαμε ότι δεν είναι για εμάς, γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο έξω από αυτό που κάνουμε που δεν καταλαβαίνουν τι κάνουμε. Δεν νομίζω ότι ήταν τόσο καλό για εμάς. Δεν θα το έλεγα κακή συμβουλή γιατί αυτό εξαρτάται από το πως το διαχειριζόμαστε εμείς, αλλά δεν ήταν καλό για εμάς. Έτσι, όταν φτάσαμε σε τούτο εδώ το άλμπουμ είπαμε “ας τα κάνουμε όλα πάλι μόνοι μας, όπως παλιά”. Και νιώθω πως έτσι είμαστε στο σωστό δρόμο. Αλλά δεν θεωρώ πως είναι λάθος να γράφεις με άλλους ανθρώπους, θα μπορούσε να βγει φοβερό για άλλες μπάντες ίσως. Για τους IN FLAMES, δεν δουλεύει. Πιστεύω πως γίναμε κάτι που δεν ήμασταν. Αλλά προσπαθήσαμε…κάποιες φορές πρέπει να πεις ναι! (γέλια)
Μερικά χρόνια πριν, επανηχογραφήσατε μερικά κομμάτια από το “Clayman”. Πως τη βλέπετε αυτή τη κίνηση; Σας επηρέασε το ότι επανηχογραφήσατε αυτό το υλικό στο να πάρετε πίσω αυτό το συναίσθημα;
Δεν νομίζω, αλλά ίσως ασυναίσθητα. Το θέμα είναι πως δε γιορτάζουμε κάποιο από τα άλμπουμ μας. Όταν είμαστε σε περιοδεία, κάποιοι οπαδοί έρχονται και μας λένε “α, σήμερα το “The jester race” γίνεται τόσων ετών” ή το “Colony” ή οτιδήποτε. Με το “Clayman”, σκεφτήκαμε ότι ας γιορτάσουμε κάτι με κάποιον τρόπο, ας χτυπήσουμε τους εαυτούς μας στη πλάτη και να πούμε ότι τα πάμε καλά. Φαίνεται πως το “Clayman” ήταν στη μέση των πάντων ηχητικά. Σίγουρα έχουμε κάνει πολύ περισσότερους δίσκους μετά από αυτόν, ενώ όταν τον κάναμε είχαμε λίγους δίσκους πριν, αλλά νιώθω πως είναι στη μέση. Ήταν ωραίο το να το γιορτάσουμε. Και βασικά ήθελα να ξανακάνω το εξώφυλλο και το βιβλιαράκι ξανά. Γιατί τα κομμάτια ήταν φοβερά αλλά το εξώφυλλο ήταν απαίσιο στο αυθεντικό. Όταν επανηχογραφήσαμε τα κομμάτια, θα μπορούσαμε να τα κάνουμε κάτι άλλο, αλλά θέλαμε να τα κρατήσουμε φρέσκα και φυσικά. Περισσότερο hard rock παρά metal. Περάσαμε καλά, ίσως μας επηρέασε με κάποιο τρόπο, αλλά ήταν περισσότερο εορτασμός παρά οτιδήποτε άλλο.
Πως πιστεύεις ότι η πανδημία ακόμα επηρεάζει τις περιοδείες;
Πολλή κίνηση εκεί έξω. Τόσες πολλές μπάντες που βγήκαν περιοδεία και παλεύουν για τη προσοχή του κόσμου. Ως οπαδός δε μπορείς να πας σε όλες αυτές τις συναυλίες. Είναι αδύνατον. Δεν υπάρχουν αρκετοί συναυλιακοί χώροι, δεν υπάρχει αρκετός εξοπλισμός, δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι για να δουλέψουν για σένα, δεν υπάρχουν αρκετά λεωφορεία. Σκεφτόμασταν “μπορούμε να παίξουμε;” και τη στιγμή που βγήκαμε να παίξουμε όλοι βγήκαν να παίξουν ταυτόχρονα. Θα μας πάρει λίγα χρόνια να γυρίσουμε στους πρότερους ρυθμούς που είχαμε, αν γυρίσουμε και ποτέ. Αλλά είμαι ακόμα ευγνώμων που ο κόσμος έρχεται και μας βλέπει και περνάει καλά μαζί μας. Όπως είπα, δεν είναι εύκολο να πας και να δεις όλες αυτές τις συναυλίες.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες και ένα solo project: IF ANYTHING, SUSPICIOUS. Γιατί αποφάσισες να κάνεις κάτι τέτοιο που ήταν τελείως διαφορετικό από αυτό που κάνεις με τους IN FLAMES;
Δεν ξέρω, θα ακουγόταν τελείως ηλίθιο να κάνω κάτι που ακούγεται σαν IN FLAMES ενώ είμαι ήδη στους IN FLAMES. Ήταν μια αντίδραση στη πανδημία, δεν ήξερα τι να κάνω. Οπότε αγόρασα πολύ αναλογικό εξοπλισμό, αρκετά synths και τέτοια πράγματα, drum machines, έμαθα να παίζω πιάνο και απλά χρειαζόμουν κάτι να κάνω. Και ήθελα να δημιουργήσω ένα soundtrack στην εποχή που ήμουν κλεισμένος μέσα. Καθόλου φωνητικά, καθόλου στίχοι, ήθελα απλά να δημιουργήσω μια εικόνα, μια ιστορία με ήχους, προσπαθώντας να είμαι όσο το δυνατόν πιο μακριά γίνεται από τους IN FLAMES. Κανένας δεν μπορεί να πει τίποτα. Δεν προοριζόταν να γίνει δίσκος ή να κυκλοφορήσει, απλά σκότωνα την ώρα μου βασικά, από το να μη κάνω τίποτα. Είμαι πολύ δημιουργικός, χρειάζομαι διέξοδο και πράγματα να κάνω.
Σε έχω ακούσει να αναφέρεις το γεγονός ότι οι THE HALO EFFECT, που απαρτίζονται κυρίως από παλιά μέλη των IN FLAMES, ακούγονται περισσότερο σαν DARK TRANQUILLITY παρά IN FLAMES. Συμφωνώ μαζί σου. Θα περιόδευες με αυτή τη μπάντα; Θα είχε νόημα για σένα κάτι τέτοιο;
Ποιος ξέρει; Θα δούμε στο μέλλον τι θα συμβεί. Είμαστε στο μονοπάτι μας, είναι στο μονοπάτι τους. Δε ξέρουμε, θα δούμε.
Πως θα ήταν αν έπαιζαν κάποια παλιά κομμάτια IN FLAMES από αυτά που δεν παίζετε φυσικά;
Δεν το σκέφτομαι να σου είμαι ειλικρινής. Νομίζω από τη δική τους οπτική, θα ήταν καλύτερο να κάνουν το δικό τους υλικό, αντί να είναι πάντα συνδεδεμένοι σε αυτό. Όπως είπες, αποτελούνται από παλιά μέλη των IN FLAMES και χρειάζεται να ξεφύγουν από αυτό για να έχουν μακροζωία. Γιατί το πρώτο άλμπουμ είναι πάντα σημαντικό, αλλά χρειάζεσαι δεύτερο/τρίτο/τέταρτο. Δε μπορεί να τους συνοδεύει το “α, κάποτε ήταν στους IN FLAMES” για πάντα, για το δικό τους καλό. Αν θέλουν να παίξουν κομμάτια IN FLAMES, κανένα πρόβλημα.
Μπορείς να μου πεις ποια είναι τα πιο σημαντικά άλμπουμ στην ιστορία των IN FLAMES;
Αυτό είναι τόσο δύσκολο να το αποφασίσεις, γιατί αν αφαιρέσεις ένα άλμπουμ το επόμενο δε θα είναι το ίδιο. Για μένα το πιο σημαντικό είναι το “The jester race”, γιατί είναι το πρώτο μου. Αλλά από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι μπορώ να διαλέξω μόνο 3, ξέρω ότι θέλεις 3 αλλά δε μπορώ.
Δεν έχεις κάνει πολλά guest σε δίσκους όπως έκανες τα προηγούμενα χρόνια, το τελευταίο που έκανες ήταν σε ένα κομμάτι των WITHIN TEMPTATION, με τίτλο “Raise your banner”. Και το απόλαυσα, γιατί ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Πως έγινε αυτό και πως είδες τη συμμετοχή σου σε κάτι τέτοιο;
Ήταν διασκεδαστικό. Δεν κάνω πολλά τέτοια πράγματα, μια στο τόσο μόνο. Και είναι ωραίο να βγαίνεις από τα νερά σου και να δουλεύεις με κάποιον άλλον. Για μένα με το που βάλεις τη φωνή μου πάνω από τη μουσική κάποιου άλλου, ακούγεται διαφορετικό. Γιατί οι IN FLAMES και η φωνή μου είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους. Το ακούς αμέσως. Θα βγαίναμε σε περιοδεία μαζί στην Αμερική και η ερώτηση προήλθε από εκείνους μέσω του management, με ρωτήσανε αν θα ήθελα να γίνω μέρος ενός κομματιού και είπα “ναι, θα είναι διασκεδαστικό αυτό”. Είναι φοβερή μπάντα, απίστευτοι άνθρωποι, τους αγαπώ όλους. Μου έστειλαν το κομμάτι και στίχους, τραγούδησα πάνω από όλο το κομμάτι, τους το έστειλα πίσω και τους είπα “χρησιμοποιήστε ό,τι θέλετε, είναι το κομμάτι σας, δική σας μουσική” και χρησιμοποίησαν ό,τι χρησιμοποίησαν, οπότε μια χαρά.
Ευχαριστώ πολύ Anders, πρέπει να σου ξαναπώ ότι πραγματικά απόλαυσα το δίσκο σας. Ευελπιστούμε να σας δούμε στην Ελλάδα γιατί η τελευταία συναυλία που θα γινόταν, ακυρώθηκε λόγω πανδημίας.
Πράγματι, θα θέλαμε πολύ να έρθουμε, έχουμε βρεθεί κάποιες φορές εκεί αλλά πάντα οι συναυλίες ακυρώνονταν. Ευχαριστώ πολύ που μας φιλοξενήσατε στο ROCK HARD.
Σάκης Φράγκος
(απομαγνητοφώνηση: Γιάννης Σαββίδης)
