INCARNATUM – “Apex mortem” (self-released)

“Μεξικάνοι φίλε, θα μου στείλουν καμιά στρατιά σκουλήκια από αυτά που βάζουν στις τεκίλες!”. Με αυτό το λιτό και απέριττο μήνυμα μου έστειλε το promo των INCARNATUM το μεγάλο αφεντικό Σάκης Φράγκος. Από τη πόλη Tlaxcala συγκεκριμένα (μη με ρωτάτε κατά που πέφτει, ό,τι ξέρετε ξέρω παιδιά!), ιδρυθέντες μόλις πέρυσι, με το δίσκο τους να έχει κυκλοφορήσει ψηφιακά από τον Αύγουστο πέρυσι. Το ύφος τους; Thrash metal μοντέρνο με τσαμπουκαλεμένα φωνητικά και με την ανάλογη δόση μελωδίας, και στίχους στη μητρική τους κατά βάση γλώσσα. Πάμε να δούμε τι θα δούμε με τους 5 hombres και το ντεμπούτο τους “Apex mortem”!

Γκάζια από την αρχή με το “Sangre Hostil” και το πιο μελωδικό “Trauma”, να δίνουν ωραίο και τίμιο πόνο! Το πιο τσαχπίνικο “Signals” ξεκινάει με μια funky μπασογραμμή που μεταμορφώνεται σε ένα γκρουβάτο riff, που κολακεύεται τόσο από τα φωνητικά όσο και από το drumming που παίζει από πίσω, το οποίο είναι στιβαρό και βαρύ! Έτσι είναι και το “Etiqueta roja”, με λίγη παραπάνω γκρούβα! Ομοίως και το “Tzilacatzin”, καθώς και το “Astaroth” τα οποία αναλαμβάνουν να δείξουν πόσο καλοί είναι στα πιο στακάτα riffs, που βιδώνουν πόδια στο έδαφος και ξεβιδώνουν σβέρκο.

Η ένταση σπάει ελαφρώς στην εισαγωγή του “Incarferum” με την ακουστική μελωδία να προσθέτει μια ξεχωριστή πινελιά στο σύνολο, και μετά το κομμάτι να γίνεται ένα συμπαγές mid-tempo κομμάτι, με γκρουβάτα riffs που φέρνουν στο μυαλό μπάντες όπως οι MACHINE HEAD ή οι PANTERA. “Devastacion” όνομα και πράγμα για τη συνέχεια, σε ένα πιο old school κομμάτι, όπου το συνεχές σφυροκόπημα το πηγαίνει τρένο! Ό,τι πρέπει για circle pit σε συναυλία αυτό εδώ! Μαντεύω ότι όταν παίζουν live θα γίνεται ο κακός χαμός! Mid-tempo καταστάσεις με το “Depredador”, σε ένα καθαρόαιμο μελωδικό κομμάτι, με το “Apex inferno”, το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, να ρίχνει τους τίτλους τέλους δείχνοντας τη πιο τεχνική πλευρά της μπάντας. Οι ρυθμοί στα τύμπανα δεν είναι τόσο στρωτοί (αν και υπάρχουν σίγουρα τα γκάζια), η μπάντα δείχνει να πειραματίζεται με πιο αντισυμβατικά riffs ελαφρά, καθώς και με ακουστικά περάσματα, και πιο “ψιθυριστά” φωνητικά. Σημάδι ωρίμανσης; Ενδεικτικό ίσως της μελλοντικής τους κατεύθυνσης; Ποιος ξέρει! Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

Ενός δίσκου, που αν πρέπει να είμαι δίκαιος στην ετυμηγορία μου, πρόκειται περί ενός αξιοπρεπούς αποτελέσματος. Ειδικά δε, άμα λάβουμε υπ’ όψιν ότι αυτό εδώ είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Σίγουρα, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης και υπάρχει μέλλον, αλλά διαφαίνεται μια καλή βάση που έχει χτιστεί για ακόμα καλύτερα πράγματα. Saludos muchachos!

7 / 10

Γιάννης Σαββίδης