a
Την τελευταία 15ετία χοντρικά, το melodic death metal, όπως το είχαμε μάθει, το ορθόδοξο, το ΠΑΣΟΚ-ικό, το ατόφιο, εκείνο από το Gothenburg της Σουηδίας, έχει κάνει μία μεγάλη στροφή. Καλώς ή κακώς, ανάλογα τα γούστα του καθενός, χρειαζότανε. Άλλωστε οι ίδιοι οι πρωτοπόροι του είχαν κάνει στροφή, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους. Έφυγε λοιπόν από τη Σουηδία και ηγέτιδα χώρα έγινε η Φινλανδία, με πρώτους και καλύτερους τους INSOMNIUM. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου υπερβολή να πούμε πως ότι ήταν η Αγία Τριάδα των AT THE GATES – DARK TRANQUILLITY – IN FLAMES για το melodic death metal των “παιδιών της αλλαγής”, είναι οι INSOMNIUM τα τελευταία 15 χρόνια. Αυτούς “αντιγράφουν”, αυτοί ορίζουν τον ήχο, αυτοί είναι η δημοφιλέστερη μπάντα του. Και αν με το προηγούμενο άλμπουμ τους, “Heart like a grave” (2021), μου έδειξαν ότι αρχίζει μία καθοδική πορεία (αφού το τερμάτισαν με το “Winter’s gate” του 2016), το “Anno 1696”, το νέο και 9ο παρακαλώ άλμπουμ τους, επαναφέρει τα πράγματα στη φυσική τους θέση.
Όταν βγήκε το πρώτο single, το “Lilian”, ενθουσιάστηκα, γιατί δεν ήξερα και τι να περιμένω μετά το “Heart like a grave” (ναι, συγγνώμη, το θεωρώ το πιο αδύναμο άλμπουμ τους μέχρι και σήμερα). Κομμάταρος, όπως έπρεπε! Η αλήθεια είναι όμως, πως με το δεύτερο single, το “White Christ”, με τη συμμετοχή του δικού μας Σάκη Τόλη (ROTTING CHRIST) σε αυτό, κάπως μαζεύτηκα. Το ότι μου έμοιαζε περισσότερο με τελευταίους CHRIST ή ακόμα και το προσωπικό του Σάκη, παρά με INSOMNIUM, δεν μου έκατσε πολύ καλά, ασχέτως που είναι μια χαρά τραγούδι. Παρεμπιπτόντως, μεγάλη τιμή για τον Σάκη αυτή η πρόσκληση και δείγμα (ακόμη ένα) και του status του στο εξωτερικό, όταν μιλάμε για την ηγέτιδα δύναμη μπάντα του melodic death metal στις μέρες μας. Ευτυχώς, μετά τη δεύτερη ακρόαση, ο δίσκος είναι πολύ καλύτερος από ότι περίμενα.
Εμπνευσμένος από τη δική τους, από τις χίλιες λίμνες, ιστορία με το διαβόητο κυνήγι μαγισσών τον 17ο αιώνα και συγκεκριμένα εδώ, τη διετία 1696-1697, όπου δολοφονήθηκε το 30% (!) του πληθυσμού της χώρας, αλλά και σε συνδυασμό με ένα φόρο τιμής σε μία θρυλική Φινλανδική νουβέλα, το “Sudenmorsian” του Aino Kallas (με λυκάνθρωπους και σία), ο Niilo Sevanen, δημιουργεί μία δική του μικρή ιστορία και τη ντύνει με τη μουσική του σε αυτό το concept άλμπουμ.
Ό,τι γουστάρει κάποιος στους INSOMNIUM υπάρχει εδώ. Μελωδίες, λυρισμός, blackened περάσματα, groove, ατμόσφαιρα, εναλλαγές, μία παλέτα που συνδυάζει τις βάσεις τους με τον ήχο τους, αλλά και τον πειραματισμό τους όλα αυτά τα χρόνια. Και το έκαναν καλά! Στα 8 τραγούδια του άλμπουμ, η ποιότητα ξεχειλίζει. Και μπορεί να μην είναι όλα τα κομμάτια ισάξια, όμως υπάρχουν 4 κομματάρες που είναι INSOMNIUM στα καλύτερά τους. Πρώτο και καλύτερο, το εθιστικά υπέροχο “Godforsaken” (δικαίως βίντεο), με τη συμμετοχή της Johanna Kurkela στα γυναικεία φωνητικά, κάτι που κάνουν για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Αν σας λέει κάτι το όνομα, είναι επειδή η Johanna είναι η τραγουδίστρια των AURI, του side-project των Tuomas Holopainen και Troy Donockley των NIGHTWISH. Υπέροχο τραγούδι, που έχει τα πάντα. Extreme, ατμοσφαιρικό, εναλλαγές, μελωδιάρες, στοιχειωτικά σημεία με τη φωνή της Johanna, άσμα μεγάλο. Δίπλα φυσικά το “Lilian”. Φτιαγμένο για χιτ πλέον και αναπόσπαστο μέρος των συναυλιών τους. Τρίτη κομματάρα, το “Starless paths” με τη lead-άρα του (α ρε “Tales from the thousand lakes” πόσο έχεις επηρεάσει) και την φοβερή ατμόσφαιρα και “μαυρίλα” του, παρά τα extreme σημεία του. Super άσμα. Τέταρτο, κάτι διαφορετικό, αλλά ωραίο. Το “The unrest”, ένα ακουστικό τραγούδι, αλλά με τόσο ωραίες μελωδίες και αυτό το Σκανδιναβικό ύφος στις κιθάρες, που σου κολλάει. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν δύο τραγούδια που θεωρώ ότι είναι κατώτερα των υπολοίπων (χωρίς φυσικά να είναι αρνητικά, απλά υστερούν σε σχέση με τα άλλα) και ρίχνουν κάπως το σύνολο. Ο λόγος για το “The witch hunter” (ε πείτε μου ότι η αρχή δεν είναι καρφί AMORPHIS!) και το “The rapids” που κλείνει το άλμπουμ. Ένα κλικ καλύτερα και τα δύο και θα μιλάγαμε για ακόμη καλύτερο άλμπουμ.
Βέβαια, στο σύνολο και τη ροή του, όλα δουλεύουν και σε αυτό βοηθάει και η εξαιρετική για το είδος μίξη του Jaime Gomez Arellano (ο οποίος έκανε περισσότερο mastering, αλλά έχει κάνει τη μίξη στο τελευταίο NIGHTFALL, το τελευταίο PARADISE LOST, αλλά και στα δύο WHITE STONES) και το mastering του Tony Lindgren (Fascination Street Studios), ο οποίος φαντάζομαι δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει κατακόρυφα και δικαίως.
Το “Anno 1696” καταπιάνεται με μία μαύρη και τραγική περίοδο της Φινλανδίας και οι INSOMNIUM έχουν καταφέρει να ντύσουν με πολύ ωραίο τρόπο μουσικά το concept. Πολύ ωραίος δίσκος με μερικές κομματάρες και ένα γενικότερο feeling ότι ήταν και παραμένουν το Νο 1 του νεότερου melodic death metal. Μωρή Φινλανδία!
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
