Μπορεί να μην πιστεύω στο κάρμα και στα δόγματα τύπου πως όταν θέλεις κάτι πολύ ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις, απλά αστείο, όμως μερικές φορές η ζωή φροντίζει να σου προσφέρει και μία έκπληξη από εκεί που δεν το περιμένεις. Και η απρόσμενη έκπληξη για εμένα ήταν πως ήμουν ένας από τους τυχερούς που κέρδισαν τον διαγωνισμό που έτρεξαν οι INSOMNIUM πριν από λίγους μήνες, κερδίζοντας ένα διπλό εισιτήριο για την εμφάνιση τους στη μαγευτική Βουδαπέστη. Την ίδια μέρα που είδα το όνομα μου στους νικητές έκλεισα τα αεροπορικά και μπήκα στην διαδικασία της αντίστροφης μέτρησης για να δω ξανά από κοντά το συγκρότημα – έρωτα.
Οι μέρες πέρασαν, η αναμονή τελείωσε, η στιγμή της αναχώρησης έφτασε και μαζί με τον ιδανικό άνθρωπο που θέλω να μοιράζομαι τα πάντα, αφήσαμε το Ελευθέριος Βενιζέλος πίσω μας με προορισμό την παραμυθούπολη, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο φίλος Γανίτης στο review της συναυλίας των BEAST IN BLACK. Προφανώς και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να είμαι στην Βουδαπέστη λίγες ημέρες πριν την συναυλία. Μιλάμε για μία πόλη το λιγότερο μαγευτική, σαν να έχει μείνει σε μία άλλη εποχή, πιο ρομαντική και επική, και όπου και αν κοιτάξεις κάθε εικόνα αφήνει σαν στάμπα το αποτύπωμα της. Το περπάτημα και οι βόλτες που προηγήθηκαν τις προηγούμενες μέρες βέβαια δεν μας πτόησαν καθόλου και όταν ήρθε η στιγμή να πάρουμε τον δρόμο για το venue Barba Negra, ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς και ήμασταν από τους πρώτους που φτάσαμε έξω από το μαγαζί. Ένα μαγαζί αρκετά ευρύχωρο, με ειδικό χώρο με τραπεζάκια για να αράξεις και να ξεκουραστείς αν θέλεις και να πιείς την μπύρα σου με άνεση.
Αλλά ας φτάσουμε στο ζουμί της υπόθεσης που είναι η ίδια η συναυλία. Δεν θα αναφερθώ στο πρόγραμμα, στην οργάνωση ή σε οτιδήποτε άλλο. Όλα ήταν μια χαρά αλλά δεν με ενδιέφερε να πω την αλήθεια τίποτα άλλο πέρα από το να δω τους INSOMNIUM. Πριν την εμφάνιση όμως των Φινλανδών προηγήθηκαν οι εμφανίσεις δύο support συγκροτημάτων. Οι πρώτοι που άνοιξαν τον χορό είναι οι έτεροι Φινλανδοί STAM1NA. Να πω την μαύρη μου αλήθεια για τους STAM1NA δεν είχα την παραμικρή ιδέα και δεν ήξερα τι θα ακούσω και τι θα αντικρύσω. Το συγκρότημα παίζοντας λίγο thrash, λίγο prog και την συνοδεία των πλήκτρων να θυμίζει ελάχιστα τους CHILDREN OF BODOM, ήταν μία πολύ ευχάριστη παρουσία που διασκέδασε το κοινό. Αρκετά χαβαλετζήδες με αποκλειστικά Φινλανδικούς στίχους, φωνακλάδες, με πολύ κίνηση και ενέργεια που κέρδισε όλους τους παρευρισκόμενους.
Ο μεγάλος πανικός όμως έγινε στην συνέχεια με το δεύτερο support συγκρότημα, τους Αμερικάνους BLACK DAHLIA MURDER. Αρχικά μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός πως είχαν πολλούς δικούς τους οπαδούς. Και μιλάμε για οπαδούς που δεν φορούσαν απλά ένα t-shirt με το logo του συγκροτήματος αλλά που ήξεραν απ’ έξω όλους τους στίχους, χτυπιόντουσαν με μανία και που έζησαν στο maximum όλο το show τους. Και όχι άδικα. Ενώ προσωπικά δεν δηλώνω οπαδός τους, αλλά μπορώ να πω χαρακτηριστικά ότι απλά έσπειραν. Κάφροι, δυναμίτες, με τρομερό ήχο και φοβερή απόδοση. Θεωρώ ότι χρειάζεται λίγο βελτίωση στη σκηνική τους παρουσία το στήσιμο του τραγουδιστή τους, που είναι μονίμως με το ένα χέρι σηκωμένο σαν το άγαλμα της ελευθερίας. Γενικότερα όμως όλα τα μέλη ήταν εξαιρετικά, σε μία τσαμπουκαλεμένη εμφάνιση, με πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό, που δεν παρέλειψε να ρίξει το ξύλο του και να ανοίξει συνεχόμενα mosh pits.
Η ώρα όμως έφτασε για τους INSOMNIUM και κάπου εκεί ο χρόνος για εμένα σταμάτησε, όπως σταματάει κάθε φορά που ακούω την μουσική τους, όπως σταμάτησε την τελευταία φορά που τους είδα πριν δύο χρόνια στο Pireaus Academy… Τότε ήταν για την περιοδεία του αγαπημένου μου δίσκου τους, το “Winter’s gate”. Αυτή τη φορά οι INSOMNIUM περιοδεύουν για την προώθηση του επίσης πολύ καλού “Heart like a grave” και το συγκρότημα δείχνει σταθερά καλό στην άκρως επιτυχημένη πορεία που διαγράφει. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα περισσότερα τραγούδια στο setlist ήταν από το πιο πρόσφατο τους πόνημα και το συγκρότημα ξεκίνησε δυναμικά με το “Valediction” και συνέχισε με το “Neverlast” (το μελωδικό του σημείο ρε παιδιά είναι από άλλο πλανήτη), με το συγκρότημα να απολαμβάνει τη κάθε στιγμή και το κοινό παραδομένο στη μαγεία του, που φάνηκε πως αγκάλιασε με θέρμη τη νέα δουλειά των melodic death metallers.
Συνέχεια με μία βουτιά στα παλιά με το “Into the woods” που με δυσκόλεψε, με τη συγκίνηση που μου προκάλεσε, να τραβήξω τις τελευταίες φωτογραφίες που μπορούσα μπροστά στη σκηνή. Αφού ολοκληρώθηκε ο χρόνος που είχα ως φωτογράφος, από το κάγκελο πλέον το επόμενο τραγούδι με χτύπησε σαν κεραυνός. “Through the shadows” και πάει η φωνή, αφού πλέον δεν τραγουδούσα αλλά έβγαζα απλά ακαταλαβίστικους φθόγγους, η τρίχα κάγκελο και τα λόγια πάνε περίπατο, απλά τρέλα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι δυστυχώς για ακόμα μία φορά δεν μπόρεσα να δω τον Ville να παίζει, καθώς λόγω των αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων του δεν ακολουθεί την μπάντα συχνά στα tour της. Όμως η ενσωμάτωση του Jani Liimatainen είναι η καλύτερη μεταγραφή που θα μπορούσαν να κάνουν και που κουμπώνει απόλυτα με την ομάδα. Ένας εξαιρετικός κιθαρίστας και με πάρα πολύ καλή φωνή που τραγουδάει απίστευτα τα καθαρά φωνητικά μέρη.
Να μην με αφήνουν όμως να αγιάσω ρε παιδί μου αυτοί οι άνθρωποι.. Πως μπορώ να αντέξω και να μην σπάσω κάθε γραφικόμετρο όταν το τραγούδι που ακολούθησε είναι το “Pale morning star”; Το αγαπημένο μου τραγούδι, μαζί με το “And bells they toll” από το “Heart like a grave”, προκάλεσε σεισμό. “And still I can sense you, still I can hear your voice, still I quiver under your touch, celestial shine in your hair, empyrial crown upon your brow, radiance blurs my deary eyes”, φώναξε ο Niilo και ο γραφών ήταν σε κατάσταση λιποθυμίας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάρε “Change of heart” (αχ μωρή δισκάρα “Above the weeping world”), πάρε και τα “And bells they toll” και “Mute is my sorrow”, δώσε και την κομματάρα το “Ephemeral” για να γίνουν όλα λίμπα και κερασάκι στην τούρτα, για εμένα η έκπληξη της βραδιάς, το πολύ αγαπημένο μου “In the groves of death”.
Το διάλειμμα που ακολούθησε έφερε και την πρώτη μελαγχολία γιατί γνώριζα πλέον πως το encore έρχεται και σε λίγο θα έπρεπε να τους αποχωριστώ ξανά. Όμως το φινάλε ήταν κάτι πρωτότυπο και αξέχαστο. Το “The primeval dark” ήρθε σαν προπομπός του “While we sleep” και οι εικόνες της Βουδαπέστης από τις προηγούμενες ημέρες ενωμένες με την μουσική των INSOMNIUM, με έκαναν να χάσω όλες μου τις αισθήσεις, σαν να υπνοβατούσα μέσα σε όνειρο. Και εδώ ήρθε το σημείο όπου ο Marcus και ο Jani βγήκαν με καουμπόικα καπέλα, ακουστικές κιθάρες, με μία παιχνιδιάρικη διάθεση και αφού χαβαλέδιασαν με το κοινό, σοβάρεψαν για να παίξουν ακουστικά και instrumental το μεγάλο μου απωθημένο και αγαπημένο μου κομμάτι τους ever, το “One for sorrow”. Μετά από αυτό που άκουσα, αν κάνουν ποτέ ένα αποκλειστικό ακουστικό show θα πάω μέχρι την Αυστραλία για να τους δω! Το κλείσιμο ήρθε με το “Heart like a grave” και αυτή η αξέχαστη συναυλία ήρθε στο τέλος της.
Επειδή για εμένα οι INSOMNIUM είναι κάτι παραπάνω από ένα συγκρότημα, ένα βίωμα που με βοήθησε ψυχολογικά σε κάποιες πολύ δύσκολες στιγμές μου, δεν μπορώ να τους χορτάσω. Αν έχω ένα παράπονο είναι που δεν τους είδα για έξι συνεχόμενες ώρες να παίζουν τα άπαντα της δισκογραφίας τους. Και πάλι δεν θα μου έφτανε. Είναι μία μπάντα που της αξίζουν τα καλύτερα και θα ήθελα να βελτιωθούν live ως προς κάποια λαθάκια που μερικές φορές μπορεί να γίνουν στις κιθάρες. Κατά τα άλλα όμως η μπάντα είναι ότι καλύτερο υπάρχει στο melodic death metal της νεότερης εποχής εδώ και πολλά χρόνια. Ένα συγκρότημα που πλέον παίζει μπάλα χωρίς αντίπαλο και με κάθε του δουλειά κάνει τις υπόλοιπες να το κυνηγούν από πίσω κοιτάζοντας το με κιάλια. Αρχικά θέλω να ευχαριστήσω τον Σάκη Φράγκο που με τα μαγικά του είχα την ευκαιρία να τους φωτογραφήσω (πρώτη μου φορά σε live τέτοιου μεγέθους) και στη συνέχεια να ευχαριστήσω την μπάντα που απλά υπάρχει και ομορφαίνει για εμένα τον κόσμο.
Εις το επανιδείν…
INSOMNIUM sanomme sen uudelleen
Δημήτρης Μπούκης
