Τρία χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του “Winter’s gate” των INSOMNIUM και η αναμονή για την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Φινλανδών melodic death metalers επιτέλους έφτασε στο τέλος της. Αυτό που κατάφεραν οι INSOMNIUM, ειδικά με τα δύο τελευταία τους άλμπουμ “Shadows of the dying sun” και “Winter’s gate”, δεν ήταν απλά να κατακτήσουν την κορυφή του σκανδιναβικού melodic death metal, υποχρεώνοντας τα υπόλοιπα συγκροτήματα να τους κοιτάζουν με κιάλια από μίλια μακριά (αφήνω εκτός σύγκρισης τα ιερά τέρατα του χώρου), αλλά επίσης να κρατήσουν στη ζωή, με άκρως επιτυχημένες και ποιοτικές δουλειές, ένα ιδίωμα που δυστυχώς έχει γνωρίσει το φαινόμενο του κορεσμού.
Κάτι όμως που πάντα με ανησυχεί με όλες τις αγαπημένες μου μπάντες, είναι όταν φτάσουν στην κορυφή μετά τι; Το να κατέβει ένα συγκρότημα επίπεδο σίγουρα είναι πιο εύκολο από το φτάσει στα ύψη. Το “Winter’s gate” είναι το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο από ότι έχει κυκλοφορήσει στο metal τα τελευταία τρία χρόνια και για το αν θα το ξεπεράσουν οι INSOMNIUM σε έμπνευση και ποιότητα, ήταν κάτι που με προβλημάτιζε από τότε που άκουσα για πρώτη φορά αυτό το σαραντάλεπτο έπος. Έτσι όταν ήρθε η στιγμή που είχα στα χέρια μου του “Heart like a grave”, προσπάθησα να αφοσιωθώ στην συγκεκριμένη κυκλοφορία χωρίς να μπω στη διαδικασία οποιασδήποτε σύγκρισης, για να αποφύγω μεν να το αδικήσω και απλά δε για να αφήσω το άλμπουμ να μου μιλήσει και να δω αν θα με κερδίσει, με τον ίδιο τρόπο που με κατέκτησαν όλες οι προηγούμενες δουλειές τους.
Τα πρώτα δείγματα που ήρθαν στα αυτιά όλων μας, ήταν τα τραγούδια “Valediction” και “Heart like a grave”. Το “Valediction” που έδωσε πρώτο στη δημοσιότητα το συγκρότημα, ενώ είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι, εμπεριέχοντας όλα τα κλισέ της μουσικής των INSOMNIUM, είναι ένα πολύ safe κομμάτι, δίνοντας μου την εντύπωση ότι προσπάθησε να γίνει το αντίστοιχο “While we sleep” χωρίς την ίδια επιτυχία. Το “Heart like a grave” που ακολούθησε είναι σαφώς ανώτερο, πιο βαρύ και μελαγχολικό, ακολουθώντας μία mid-tempo προσέγγιση, με καθαρά φωνητικά τύπου “Lose to night στο ρεφραίν και με εξαιρετική αλλαγή προς το κλείσιμο του κομματιού με ένα υπέροχο μελωδικό σήμα-κατατεθέν τους riff. Η αλήθεια είναι όμως πως περίμενα περισσότερα (κυρίως επειδή το “Valediction” το περίμενα καλύτερο) και επειδή συνηθίζεται τα πρώτα τραγούδια που βλέπουν το φως να είναι και τα καλύτερα του δίσκου, ένιωθα λίγο απογοητευμένος και δεν πίστευα πως το “Heart like a grave” θα είναι ένα άλμπουμ αντάξιο του ονόματος που έχουν φτιάξει οι INSOMNIUM. Ευτυχώς έκανα λάθος.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο δίσκος ξεκινάει με το intro τραγούδι “Wail of the north”, ως είθισται άλλωστε για τoυς INSOMNIUM που σε όλα τους τα άλμπουμ έχουν intros, με εξαίρεση τα “In the halls of awaiting” και “Winter’s gate”. Τη συνέχεια αναλαμβάνει το “Valediction” στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, το οποίο δίνει τη θέση του στο “Neverlast”, ένα “εύκολο” κομμάτι που θυμίζει τη περίοδο του “Above the weeping world”, πιασάρικο και γενικώς ευχάριστο. Τα καλά όμως ξεκινούν τώρα και όλη η ουσία του “Heart like a grave” ξεκινάει από αυτό εδώ ακριβώς το σημείο. Το “Pale morning star” που παίρνει τη σκυτάλη είναι ένα οκτάλεπτο τραγούδι, που κουβαλάει τη μαγεία του “Winter’s gate” στη πλάτη του και μέσα σε έναν χορό μελωδιών και riffs, που βρίσκουν θέση μέσα σε μία μάχη μεταξύ ακουστικών κιθάρων, blast beat και ατμοσφαιρικών black metal περασμάτων, σκορπά ανατριχίλες σε κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης του. Το “And bells they toll” που ακολουθεί είναι το πιο βαρύ τραγούδι του δίσκου, ακολουθώντας τα πρότυπα του melodic doom/death, με ασήκωτα και βασανιστικά riffs, μελωδίες που προκαλούν θρήνους, εναλλαγές brutal και καθαρών φωνητικών που αλλάζουν την ατμόσφαιρα από άγρια σε σπαρακτική και πλήκτρα που βάφουν με μαύρο χρώμα τον ήδη σκοτεινό καμβά. Την λύτρωση από την θλίψη έρχεται να δώσει το γρήγορο και επιθετικό “The offering”, που κινείται πιο κοντά στα βήματα των OMNIUM GATHERUM, ενώ to “Mute is my sorrow” επαναφέρει την DARK TRANQUILLITY riff-ολογία, με πάντα παρούσες τις trademark INSOMNIUM μελωδίες που τόσο αγαπήσαμε στο “Across the dark” και “One for sorrow” και είναι ένα από τα κομμάτια που κάλλιστα θα μπορούσε να επιλεχθεί για video clip. H σκυτάλη παραδίδεται στο “Twillight trails”, ένα ακόμα εξαιρετικό κομμάτι που θυμίζει το “Out to the sea”, αλλά με την παραγωγή του “Winter’s gate” και με διαφορετικές βέβαια μελωδίες. Ειδικά η γέφυρα του κομματιού στη μέση του τραγουδιού, με το μπάσιμο της καταθλιπτικής μελωδίας και τις κραυγές του Niilo, σε κάνουν να θες να σηκωθείς από όπου και να βρίσκεσαι και να φωνάξεις ευθαρσώς ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! Δίχως ανάσα το ομώνυμο τραγούδι του “Heart like a grave” ακολουθεί για να μας ταξιδέψει νοητά σε ένα μελαγχολικό ταξίδι μέσα από μαγευτικές και μελαγχολικές εικόνες του παγωμένου Ευρωπαϊκού Βορά. Το instrumental “Karelia”, ένα όνομα που πηγάζει μέσα από την Φινλανδική μυθολογία και τα ποιήματα της Kalevala, είναι το τραγούδι που δίνει ένα επικό, βαρύ και πένθιμο τέλος σε ένα άλμπουμ από το οποίο πηγάζει άρτιο ένα Φθινοπωρινό, παγωμένο και μουντό τοπίο, αφήνοντας πάντα σε στιγμές το φως του ήλιου να ξεχυθεί μέσα από τις χαραμάδες ενός σκοτεινού ουρανού για να ζεστάνει τις καρδιές μας.
Το “Heart like a grave” μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος των INSOMNIUM, μπορεί να μην είναι τόσο πειραματικό άλμπουμ και να κινείται σε αρκετά safe για την μπάντα μουσικά μονοπάτια, μπορεί να μην πρωτοπορεί και να μένει στάσιμο επάνω στο οικοδόμημα που ήδη έχουν χτίσει με τους τελευταίους δύο δίσκους, αλλά δεν παύει να εκπλήσσει, να ταξιδεύει τον νου, να γαληνεύει την ψυχή, να συγκινεί και να συνεχίζει να κρατά την μπάντα σε υψηλό επίπεδο. Και το πιο σημαντικό από όλα, με την κυκλοφορία του “Heart like a grave” κυκλοφορούν ακόμα έναν εξαιρετικό δίσκο, φτάνοντας αισίως τους οκτώ και δημιουργώντας μία άκρως εντυπωσιακή δισκογραφία.
8,5 / 10
Δημήτρης Μπούκης
