Αν ακόμα μετράτε ένα-ένα τα φραγκοδίφραγκα και ψάχνετε φτηνά αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να πραγματοποιήσετε μια βόλτα μέχρι την μακρινή Καλιφόρνια για ένα ιερό προσκύνημα στην διάσημη πινακίδα “Welcome to Sky Valley” που κοσμεί τον δρόμο που οδηγεί στο Riverside County ή έστω για να πετύχετε τον John Garcia σε κάποιο από τα μπαράκια της περιοχής, σας έχουμε είδηση. Η νέα πρωτεύουσα του stoner rock έχει μεταφερθεί εδώ και κάμποσο καιρό στο Χιλιομόδι της Κορινθίας. Από τότε δηλαδή που οι 1000MODS ξεκίνησαν την ξέφρενη πορεία τους με το υπέρλαμπρο “Super Van Vacation” να βάζει φωτιά στα ηχεία των απανταχού ηδονιστών του ήχου της ερήμου. Μια πορεία σταθερά ανοδική που έπειτα από δυο εξίσου πειστικά άλμπουμ σαν το “Vultures” και το πιο πρόσφατο “Repeated Exposure to…” όσο και συνεχείς περιοδείες στην Ευρώπη και εσχάτως στην Αμερική, τους έχει αναδείξει δικαίως ως μια από τις σημαντικότερες και ποιοτικότερες μπάντες της γενιάς τους. Με αφορμή λοιπόν την επικείμενη τους εμφάνιση στον ιστορικό χώρο του Θεάτρου Βράχων, στύψαμε το μυαλό μας και συγκεντρώσαμε τα 10+1 άσματα που εκτός από το δισκογραφικό τους βάρος προκαλούν εγγυημένα πάταγο κάθε φορά που παίζονται ζωντανά. Για τα μισά τουλάχιστον βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι θα συμφωνήσετε, για τα υπόλοιπα είμαστε από τώρα σίγουροι πως μόνο γκρίνια θα εισπράξουμε.
10. “Boor” (“Blank Reality” EP, 2007)
Μπορεί να μην χωράει πλέον στο συναυλιακό setlist τους ελέω της διαρκώς αυξανόμενης δισκογραφικής τους παρουσίας, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί ένα ξεκάθαρο δείγμα πως ήδη από το ξεκίνημα τους διέθεταν το χάρισμα της δημιουργίας κολληματικών κομματιών. Ξεκινάει και καταλήγει με ξερούς, δυναμικούς heavy rock ρυθμούς αλλά όλο το νόημα του κρύβεται στο stoner/doom κόψιμο στη μέση που σε κάνει να βγάζεις μοσχομυριστούς καπνούς από τα αυτιά. Όσοι πρόλαβαν να το δουν να παίζεται ζωντανά πριν τον θριαμβευτικό ερχομό του “Super Van Vacation” ξέρουν πολύ καλά ότι μιλάμε για ένα ακατέργαστο διαμάντι.
9. “A.W.” (“Repeated Exposure to…”, 2016)
ΟΚ, παραδεχόμαστε ευθέως πως θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στην θέση του είτε το “7 Flies” είτε το “Claws” αλλά το συγκεκριμένο κέρδισε το χρίσμα κυριολεκτικά στο νήμα. Προικισμένο με περίσσια αποθέματα ατόφιας και ακατέργαστης rock ‘n’ roll ενέργειας, ξεσηκώνει, ιδρώνει και αφυδατώνει κάθε φορά που χοροπηδάει πάνω από το ρεφρενάκι του “I know (you’re) I’m livin’ in a bottle”, μέχρι να αναλάβει τα ηνία ένα άκρως μερακλήδικο, ξερό stoner-ικό riff με σφραγίδα προελεύσεως το Palm Desert που θα έκανε περήφανο μέχρι και τον Dave Wyndorf.
8. “Low” (“Vultures”, 2014)
Μέσα σε μόλις τέσσερα λεπτά και κάτι, ετούτο το κομμάτι μας σερβίρει απλόχερα όλα όσα χαρακτηρίζουν το τετραμελές συγκρότημα. Απλά, λιτά και χιλιομοδίτικα. Εθιστική και εξόχως σεξουλιάρικη εισαγωγή με γιγάντιες μπασογραμμές και την φωνή του Δάνη να φλερτάρει σχεδόν με τον στίχο “By the look on your face I can feel the fire”, στιβαρό drumming και κιθάρες που σε κρατούν στην τσίτα μέχρι το τέλος. Δικαίως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κάθε συναυλία τους.
7. “She” (“Vultures”, 2014)
Ποιος είπε ότι μόνο οι ορδές των μπουζουκόβιων ξέρουν να γράφουν καψουροτράγουδα; Αν και μοιάζει να ξεκλέβει αρκετή από την blues αστερόσκονη των GRAVEYARD, το συγκεκριμένο περιβάλλεται από μια σαγηνευτική μουντίλα δίχως όμως να γίνεται υπερβολικά ψυχοπονιάρικο. Σβήνει με ένα αργό solo που θα σε κάνει να νιώσεις πως είσαι έτοιμος να καβαλήσεις την μηχανή σου και να χαθείς στους μοναχικούς δρόμους που οδηγούν στο αβυσσαλέο Πουθενά. Καλού κακού βέβαια φρόντισε να μην ξεμείνεις γρήγορα από τσιγάρα και αλκοόλες.
6. “Groundhog day” (“Repeated Exposure to…”, 2016)
Ή αλλιώς πως μπορείς να χωρέσεις όλες τις φανμποϊκές εμμονές σου για τους υπερήρωες της σκηνής του Seattle και συγχρόνως να βγάλεις τα γνωστά χιλιομοδίτικα σου γούστα δίχως να σε πάρει κανείς πρέφα. Άσος από το μανίκι αποδεικνύεται σαφώς εκείνο το διαβολεμένο, μεθυστικό riff που από το 3.57 και μετά σε βαράει πιο κατακούτελα και από τρεις απανωτές μπουκάλες Jack Daniels. Και το καλύτερο; Στις συναυλίες ακούγεται ακόμα πιο βαρύ και fuzz-αριστό.
5. “Reverb of the New World” (“Vultures”, 2014)
Λίγο από HAWKWIND, ακόμα λιγότερο από PINK FLOYD, αλλά συγχρόνως πολλή από την ψυχεδελική μαεστρία των 1000MODS. Το μπάσο κουβαλάει στις πλάτες του το κομμάτι αλλά εκείνο που σε στέλνει αδιάβαστο είναι το σχεδόν ατελείωτο space βιμπράτο που κορυφώνεται με ένα rock ‘n’ roll ξέσπασμα. Αν ψάχνεις μανιωδώς κάτι που να έχει φαρδιά πλατιά την στάμπα «τριπάρισμα άνευ προηγουμένου» και «εγγυημένη απόλαυση», τότε δεν υπάρχει πιο προφανής επιλογή.
4. “Road to Burn” (“Super Van Vacation”, 2011)
Τι να τους κάνεις τους μπάφους και τις ντόπες όταν διαπερνάει τον εγκέφαλο σου ένας τέτοιος κομμάταρος; Ναι, ακόμα και αν αφήσουμε έξω τα υστερικά, απαξιωτικά σχόλια των luben μουσικοσημειολόγων αυτής της ταλαίπωρης χώρας, ουδείς πρόκειται να αμφισβητήσει ότι οι επιρροές από τους KYUSS και COLOUR HAZE είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες. Παρόλα αυτά, το οργωματικό μπάσο, οι (ν)τουμ(π)ανιασμένες κιθάρες και η γεμάτη παραγωγή του τιτάνιου Billy Anderson δίνουν διαστάσεις θριάμβου σε ένα υπερμερακλίδικο άσμα, που εκτός από στανταράκι των live εμφανίσεων του συγκροτήματος συγκαταλέγεται με άνεση στα highlights της καριέρας τους. Θεριεύει ακόμα περισσότερο όταν η βελόνα κολλάει στη διαπασών.
3. “Into the Spell” (“Repeated Exposure to…”, 2016)
Εδώ μιλάμε για μεγάλο κόλλημα. Και μάλιστα τόσο άσχημο και σκληροκαριόλικο όσο το στιχάκι του “I’m high and I’m free from your spell”, το οποίο κωλοτρίβεται συνεχώς πάνω σε ένα υπέρβαρο riff που γκρεμίζει τοίχους και ξεαλητεύει με ευκολία το μισό cast του “Sons of Anarchy”. Το πραγματικό party όμως αρχίζει από την μέση και μετά, όταν και το groove σου κλείνει εισιτήριο για τον Πλανήτη Άρη δίχως επιστροφή. Ειλικρινά κανείς δεν θα μπορούσε να φαντασιωθεί ιδανικότερο κλείσιμο για ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί την μετάβαση των 1000MODS στο υψηλότερο επίπεδο του είδους.
2. “Vidage” (“Super Van Vacation”, 2011)
Από την Ελβετία μέχρι το Μεξικό και από το Σικάγο μέχρι τα σανίδια του Piraeus Academy είναι ομολογουμένως το άσμα που ξεσηκώνει κατευθείαν το μεγαλύτερο συναυλιακό τζέρτζελο. Πρόκειται για έναν ύμνο σεξοψυχεδελίασης που συνοδεύει άνετα κάθε νυχτερινό roadtrip και προπάντων ξεκουμπώνει τα πιο στενά σουτιέν, καψαλιάζει εντελώς τα ήδη μισοψημένα εγκεφαλικά κύτταρα και σε τσιτώνει τόσο άσχημα που θες να ουρλιάξεις πάνω από κάθε ηλιοκαμένη νότα, κάθε ερεθιστική μπασογραμμή και κάθε χτύπημα των drums. Αν πάνω στο ανέβασμα του δεις κάκτους, ερήμους και γύπες να αλωνίζουν πάνω από το κεφάλι σου, ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος.
1. “Super Van Vacation” (“Super Van Vacation”, 2011)
Σεισμός, χαμός, καταποντισμός. Όσο ιερόσυλο και αν φανεί στους περισσότερους, αυτό είναι το “Gardenia” των 1000MODS. Όχι τόσο από πλευράς διακύμανσης όσο κυρίως από πλευράς δυναμικής και σημασίας για το μουσικό οικοδόμημα του χιλιομοδίτικου κουαρτέτου. Υπνωτικό drumming και αφηνιασμένο fuzz που δεν σε αφήνει ούτε λεπτό να πάρεις ανάσα, αποτελούν συνεκτικά κομμάτια ενός πάζλ που ισοδυναμεί με ένα σαρωτικό, πλήρως υπερβατικό ψυχεδελικό όργιο που θα ζήλευαν μέχρι και οι φτασμένες μπάντες του εξωτερικού. Στέλνεις για απόσυρση την σακαράκα που οδηγείς τόσα χρόνια, γλιτώνεις ΚΤΕΟ και τέλη κυκλοφορίας και ανεβαίνεις στο βανάκι που έχει ως μοναδικό προορισμό το απόλυτο εγκεφαλικό χάσιμο.
Bonus για γουστόζικες καταστάσεις:
“Desert side of your mind” (“Blank Reality” EP, 2007)
Αν ετοιμάζεσαι να ξαμοληθείς εις τα εξοχάς για να μαζέψεις… τρίφυλλα, μανιτάρια και ό,τι άλλο παράγει καπνό υψηλής προστιθέμενης αξίας ή τέλος πάντων έχεις κλείσει ραντεβού με τον Brant Bjork για τεκίλες και δεν μπορείς να το αναβάλλεις, φρόντισε να πάρεις οπωσδήποτε μαζί σου το συγκεκριμένο άσμα. Ακατέργαστο, αργόσυρτο και εν τέλει συνώνυμο του hangover, δημιουργεί μια παραζάλη που δεν φεύγει ούτε με δέκα ασπιρίνες. Έχει και αυτό το φευγάτο solo που κάνει το κάψιμο ακόμα πιο ελεεινό μπουκώνοντας τα αυτιά σου με τόνους διαστημικής τέφρας. Έπος και πάλι έπος.
Την Παρασκευή 21/9, λοιπόν, οι 1000MODS θα προσθέσουν ένα ακόμη σπουδαίο επίτευγμα στην μέχρι τώρα πορεία τους, πραγματοποιώντας την πρώτη τους μεγάλη και ανοικτή headlining συναυλία στο Θέατρο Βράχων. Πρόκειται αναμφίβολα για μια σπουδαία κίνηση που έρχεται ως επιβράβευση των πολύχρονων κόπων τους και συγχρόνως καταδεικνύει πως έχουν ξεφύγει για τα καλά από τα στενά ελληνικά heavy rock δεδομένα. Φορέστε την καλύτερη σας διάθεση και τα καρό πουκάμισα σας και τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω τους.
Πάνος Δρόλιας
