a
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό και αγάπη στους θρυλικούς IRON ANGEL. Με το ντεμπούτο τους, το μυθικό “Hellish crossfire” του 1985, έγραψαν ιστορία στο χώρο του speed/power, με ένα δίσκο που δεν πρέπει να λείπει από καμία συλλογή. Δυστυχώς, μετά και το πολύ καλό “Winds of war” του 1986, ακολούθησε η διάλυση, μέχρι την επιστροφή τους το 2018, με το δυνατό “Hellbound”. Δύο χρόνια αργότερα, οι Γερμανοί επανέρχονται με ένα νέο δίσκο, με τίτλο “Emerald eyes”, που προσωπικά τον περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Όσοι περιμένετε να ακούσετε ένα νέο “Hellish crossfire” , καλύτερα να το ξεχάσετε. Δεν θα απογοητευτείτε όμως και εντελώς, καθώς ψήγματα του ντεμπούτου τους υπάρχουν και μάλιστα αρκετά έντονα, κυρίως στις πιο γρήγορες στιγμές του δίσκου. Ηχητικά, το “Emerald eyes” ακούγεται σαν τη φυσική εξέλιξη του “Hellbound”, δείχνοντας ότι η μπάντα έχει βρει το ρυθμό της. Συνθετικά, αν υπήρχε μία μόνο λέξη που θα χαρακτήριζε τα κομμάτια, αυτή είναι η ποιότητα. Έχουμε λοιπόν έναν κατασταλαγμένο και ώριμο δίσκο, ίσως τον πιο ώριμο των Γερμανών. Η μπάντα έχει δουλέψει σκληρά και αυτό αποτυπώνεται ολοκάθαρα στο τελικό αποτέλεσμα, με τα εύσημα να ανήκουν δικαιωματικά στον Dirk Schröder, τραγουδιστή και ηγετικό μέλος του σχήματος. Το σημαντικό είναι ότι η μπάντα διαχειρίζεται τις ταχύτητες όπως πρέπει, πατώντας το γκάζι επί το πλείστον με ορμητικά κομμάτια, αλλά και πατώντας φρένο όποτε κρίνει απαραίτητο. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει στο κιθαριστικό δίδυμο των Altenbach και Helfrich, που πραγματικά εντυπωσιάζει . Αν πάλι είστε από αυτούς που ψάχνεστε για επιρροές, να σας πω ότι η ακρόαση του “Emerald eyes” μου έβγαλε μία έντονη αύρα από PARADOX, FLOTSAM & JETSAM και ολίγη από το ντεμπούτο των IRON SAVIOR, χωρίς όμως η μπάντα να χάνει ούτε στο ελάχιστο από την προσωπική της σφραγίδα.
Δεν θα ήθελα να μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, καθώς εκτιμώ ότι το κάθε ένα από αυτά έχει τη δική του ταυτότητα και προσθέτει την ξεχωριστή του πινελιά στο τελικό αποτέλεσμα, αν και… εντάξει, τα “Sacred slaughter” και “What we’re living for”, ίσως χρήζουν μίας επιπλέον αναφοράς, καθώς είναι μάλλον και τα πιο αντιπροσωπευτικά του δίσκου. Το πρώτο, που αποτελεί και το εναρκτήριο κομμάτι, είναι ένας speed metal όλεθρος, που θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από τα αυλάκια του “Hellish crossfire”, ενώ το δεύτερο, είναι ένα πανέμορφο κομμάτι, με πανέξυπνες εναλλαγές που κλέβουν την παράσταση. Είμαι όμως σίγουρος ότι κάθε φίλος του είδους θα βρει κάποιο κομμάτι που θα αποτελέσει την προσωπική του προτίμηση.
To “Emerald eyes” δεν έρχεται να ανακαλύψει τον τροχό. Δεν θα ακούσετε κάτι καινούργιο. Είναι όμως ένας εξαιρετικός, από όλες τις απόψεις, δίσκος, που πιστοποιεί την αξία των IRON ANGEL και προσδίδει επιπλέον κύρος και αίγλη στο ιστορικό τους όνομα.
8/10
Θοδωρής Κλώνης
