a
Πιθανότατα οι IRON FATE σου είναι άγνωστοι. Και δεν το λέω αυτό για να υπονοήσω πως κακώς δεν τους ξέρεις. Είναι όντως από τα συγκροτήματα αυτά που αν ρωτήσεις εκατό metalheads σε κάποια σχετική δημοσκόπηση, η συντριπτική πλειοψηφία θα ανασηκώσει τους ώμους δηλώνοντας άγνοια. Υπολογίζω 5-6 από αυτούς να απαντήσουν θετικά, ίσως λέω και πολλούς. Απολύτως λογικό και δε θα ευθύνονται οι ερωτηθέντες, παρά μόνο το ίδιο το συγκρότημα, για να είμαστε δίκαιοι. Τώρα, μόνο αν ήσουν από αυτούς που άκουσαν το δυναμικό εκείνο ντεμπούτο “Cast in iron” το 2010 και έχεις γερή μνήμη, θα τους θυμάσαι. Προσωπικά μιλώντας, όταν το άκουσα την εποχή που βγήκε, πριν έντεκα (!) χρόνια, το αγάπησα με την πρώτη ακρόαση. Πως αλλιώς να γινόταν, αφού οι JUDAS PRIEST είναι μια από τις δύο-τρεις πιο αγαπημένες μου μπάντες, και το album ήταν «ποτισμένο» με τον ήχο τους;
Περιττό λοιπόν να πω, πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξη όταν αυτό το promo κατέφτασε στο e-mail μου. «Ζουν αυτοί;!;», αναφώνησα σχεδόν! Και η αμέσως επόμενη σκέψη μου, δε θα μπορούσε να είναι άλλη από την πλέον λογική και αναμενόμενη: «Τώρα αυτός ο δίσκος, θα μπορεί άραγε να σταθεί δίπλα στο πρώτο τους; Σε ποια κατάσταση να βρίσκονται;». Και εγώ, ναι μεν ήθελα να είναι όλα ρόδινα, αλλά δε μπορώ να χαλιναγωγήσω τον άλλον μου εαυτό, αυτόν που έχει απαιτήσεις από όσους θεωρεί ικανούς και δε δυσκολεύεται να πει/γράψει τα κακώς κείμενα με το όνομά τους. Έχουμε εξάλλου και ένα motto να ακολουθήσουμε: «Επ’ ουδενί λόγω δεν πρέπει να χαϊδεύεις αυτιά, γιατί όσο τα χαϊδεύεις, τόσο τα δικά σου κουφαίνονται». Να το ξέρεις αυτό. Είναι νόμος απαράβατος, σαν αυτόν της βαρύτητας και δεν καταργείται με τίποτα.
Ανοίγοντας το «ένθετο» των πληροφοριών, ενημερώνομαι πως από την τότε σύνθεση των Γερμανών, τα 3/5 αποτελούν παρελθόν. Αυτοί που έχουν μείνει είναι ο τραγουδιστής Denis Brosowski και ο κιθαρίστας Harms Wendler. Αντίθετα, έχουν έρθει ο κιθαρίστας Oliver von Daak στη θέση του Martin Pflugmacher, ο μπασίστας Jan Sasse στη θέση του Jan Abraham και ο Kai Ludwig έχει αντικαταστήσει τον Sascha Wendler στα drums. Μένει επομένως να δω, ποιο το αντίκτυπο αυτών των αλλαγών. Όντως, με την ροή της ακρόασης, παρατηρώ πως υπάρχει αντίκτυπο και είναι θετικότατο! Η εντελώς “JUDAS PRIEST meets speed metal” αισθητική του πρώτου δίσκου, έχει δώσει τη θέση της σε μια νέα, που μπορεί μεν να κρατά τον παραδοσιακό χαρακτήρα της, αλλά δίνει άπλετο χώρο καταρχάς στη μελωδία, η οποία φτάνει ως και σε hard rock «χωράφια» και έπειτα στο τεχνικό, λυρικό USPM. Σίγουρα τα νέα μέλη ευθύνονται γι’ αυτό, όσο για μένα, βούτυρο στο ψωμί μου κάτι τέτοια!
Ως και ο τραγουδιστής Denis Brosowski έχει αλλάξει σχετικά, έχει αφήσει κατά μέρος τις συνεχείς τσιρίδες και λοξοκοιτά προς τραγουδιστές όπως ο Geoff Tate και ο Harry “The Tyrant” Conklin! Κάθε άλλο παρά τυχαία θα είναι λοιπόν και η συνεργασία με τον ίδιο τον Τύραννο, με τον οποίο μοιράζεται την ερμηνεία του εξαιρετικού “Crossing shores”, του ενός από τα τρία τραγούδια που διεκδικούν με αξιώσεις την πρωτιά, ανάμεσα σε εννέα σχεδόν ισάξιες συνθέσεις, δέκα με το bonus “Lost forever”. Tα άλλα δύο κομμάτια είναι το λυρικό, μελωδικό “Mirage” και το έπος “Strangers (In my mind)”, μια δεκάλεπτη μπαλάντα με SAVATAGE/QUEENSRYCHE/CRIMSON GLORY δομή και…attitude, που θυμίζει μπάντες σαν τους SHADOWKEEP του “A chaos theory”. Φανταστική τριπλέτα, που φανερώνει όχι μόνο αυτά, ή μέρος αυτών, που μπορεί να κάνει αυτή η μπάντα, αλλά και προς τα πού οφείλει να πορευτεί στο μέλλον!
Το “Crimson Messiah” είναι ένα άκρως μελετημένο άλμπουμ, από ένα group που δείχνει σημάδια ανάκαμψης και θέλησης να καλυφτεί η χαμένη απόσταση. Μάλιστα, είναι ΤΟΣΟ καλό, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μια νέα αρχή, ένα ακόμη ντεμπούτο. Η self-service παραγωγή δίνει έναν ήχο «καμπάνα», οι ωραίες guest συμμετοχές (εκτός του Conklin συμμετέχουν και οι κιθαρίστες Henrik Osterloh και Jost Schlüter) προσθέτουν ακόμη περισσότερη ποιότητα, ενώ κάνει εντύπωση η σωστή τοποθέτηση των συνθέσεων στο tracklisting puzzle. Για παράδειγμα, τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου είναι τοποθετημένα στο μέσον του, ώστε να αποφεύγεται η «κοιλιά» και το πιο «δύσκολο» “Strangers (In my mind)” είναι με τη σειρά του τοποθετημένο ανάμεσα στο catchy “Mirage” και το άμεσο, υμνικό “Hellish Queen”, κίνηση που κρατά τον ακροατή αποφορτισμένο αλλά ταυτόχρονα και σε εγρήγορση.
Έχω να δώσω μόνο συγχαρητήρια στους IRON FATE, και να πω πως οι ακροάσεις του “Crimson Messiah” δε θα σταματήσουν για μένα τόσο εύκολα. Ακόμη ένας υπέροχος δίσκος προστέθηκε στη λίστα των αξιοπρόσεκτων μιας πολύ καλής, μουσικά, χρονιάς. Για όσους ψάχνουν να ακούσουν καινούργια πράγματα, τούτη η επιλογή φαντάζει εξαιρετική. Για τους υπολοίπους που έχουν μείνει στις 20-30 μπάντες που άκουγαν από τα σχολικά τους χρόνια και έχουν απογοητευτεί γιατί «τίποτα καλό δεν κυκλοφορεί», υπάρχουν και τα παντός είδους χόμπι, για να γεμίσουν την ημέρα τους. Από ψάρεμα, μέχρι βελονάκι και δηλωτή στο καφενείο.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
