Κρίσιμο άλμπουμ για τους IRON MAIDEN! Πήραν την απόφαση να μπουν κατευθείαν στο studio μετά την “Ed hunter tour” και χωρίς να δουλέψουν με άνεση διαμόρφωσαν έναν δίσκο που είχε κομμάτια που άλλα είχαν ήδη διαμορφωθεί την εποχή 1995-1998 με τον Blaze Bayley και άλλα που είχαν την ίδια λογική στον τρόπο σύνθεσης. Αυτή η βιασύνη ευτυχώς δεν τους στοίχισε, αν και ο δίσκος είναι σαν σύνολο άνισος, έχοντας εξαιρετικές στιγμές, αλλά και στιγμές προβλέψιμες και τυπικές για έναν δίσκο τους. Το γεγονός είναι ότι μπήκαν στη διαμόρφωσή του όλοι – ο Nicko McBrain δεν υπολογίζεται – και σχεδόν σε όλες συνυπογράφουν τη σύνθεση όχι μόνο δύο, αλλά και τρεις εκ των μελών! Αυτό δείχνει ότι δεν ήταν ένα reunion στα χαρτιά, αλλά μια επανένωση που τους έδινε την ώθηση να φτιάξουν έναν δίσκο που θα τους επανασυστήσει.
Αναμφίβολα η επιτυχία του ήταν μεγάλη και ο αντίκτυπος ήταν εξίσου μεγάλος. Και ήταν σε τέτοιο βαθμό που τους έφερε να παίξουν ξανά στο “Rock in Rio” σε μια εμφάνιση – statement που οπτικοποιήθηκε ιδανικά, παρουσιάζοντας ποιοι είναι οι IRON MAIDEN του 21ου αιώνα. Και για να επιτευχθεί αυτό είχαν συνδρομή από παντού. Ακόμα και ο Derek Riggs επιστρατεύτηκε για το πάνω μέρος του εξώφυλλου με τον πιο διαφορετικό Eddie που έχει φτιάξει ποτέ! Επίσης με τον δίσκο αυτό οι MAIDEN αποκτούν και μια ηχητική ταυτότητα που διατηρούν αναλλοίωτη μέχρι και σήμερα, έχοντας την υπογραφή του Kevin Shirley και Steve Harris. Προσωπικά με αποστρέφει αυτός ο ξερός ήχος που δεν έχει βάθος με τις δυναμικές να μην αναδεικνύονται όπως έκανε αριστοτεχνικά ο Martin Birch.
Όπως και να έχει είναι ένα reunion άλμπουμ που ακόμα συζητιέται κι αυτό είναι ενδεικτικό του αντίκτυπου που προκάλεσε όταν βγήκε και της σημασίας του για την πορεία των MAIDEN από την ημέρα της κυκλοφορίας του μέχρι και σήμερα. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Blaze Bayley και να γιορτάζω τα γενέθλια μου τη μέρα που θα κυκλοφορούσε η πρώην μπάντα μου τον νέο της δίσκο! Μα καλά επίτηδες το κάνανε;
The “Brave new world” countdown:
- “The thin line between love & hate” (8.27)
Ένα κομμάτι με ξεκάθαρη αναφορά στον τρόπο που συνέθεταν την εποχή του Blaze. Όλοι οι ρυθμοί και η τοποθέτηση των φωνητικών γραμμών είναι τόσο προφανή, που άνετα μπορείτε να φανταστείτε τον Blaze να τραγουδά. Ολοφάνερα ο Bruce τον εκθέτει με την ερμηνεία του. Harris και Murray μάλλον δεν πολυασχολήθηκαν στη ανασύνθεσή του και το άφησαν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια όπως ήταν. Κλείνει το δίσκο με τρόπο μη πανηγυρικό.
- “Blood brothers” (7.14)
Ένα κομμάτι ξεκάθαρα με τη λογική του τρόπου σύνθεσης που είχαν από το “The X-Factor” και μετά. Ο Steve Harris ολομόναχος δείχνει ότι η λογική του στη δομή είναι τετράγωνη, βγάζοντας ένα κομμάτι τυπικό και προβλέψιμο σε κάθε του σημείο – από τις φωνητικές γραμμές, τις lead κιθάρες μέχρι τις αλλαγές των ρυθμών. Έμεινε στις καρδιές των οπαδών τους καθαρά θεματολογικά, μιας και αναφέρεται στο δέσιμο που έχουμε με τους ανθρώπους μας.
- “The wicker man” (4.35)
Το πρώτο single του δίσκου, με το οποίο προσπάθησαν να μας προϊδεάσουν για τον δίσκο. Απέτυχαν παταγωδώς μιας και το κομμάτι δεν είναι αντιπροσωπευτικό του. Έχει όμως την ένταση και το αξιομνημόνευτο ρεφραίν μαζί με την φοβερή lead κιθάρα που οδηγεί στο καλύτερο κιθαριστικό μέρος του δίσκου. Υπογραφή; Adrian Smith! Δεν είναι όμως κάτι παραπάνω από ένα απλά καλό κομμάτι σε ένα δίσκο που έχει διαφορετική κατεύθυνση.
- “Brave new world” (6.19)
Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου φέρει την υπογραφή των Murray, Dickinson και Harris, κάτι που συμβαίνει σπάνια. Η μεγάλη του αδυναμία είναι η χρήση του ρεφραίν με επαναλαμβανόμενο τρόπο, που καταντά κουραστικός. Σκεφτείτε ότι κλείνει το κομμάτι μετά από 8(!) επαναλήψεις του! Μια απόδειξη ότι αν είχαν τον Martin Birch δεν θα τους επέτρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο! Είπαμε να λειτουργεί συναυλιακά, αλλά εδώ το παραξήλωσαν!
- “The nomad” (9.06)
Ένα από τα κομμάτια από την εποχή του Blaze, έχοντας αυτήν την τετράγωνη λογική της συνεχούς επανάληψης του ρυθμού και της εισαγωγής lead κιθάρων και ίδιων φωνητικών γραμμών. Ο Bruce εκθέτει τον Blaze ανεπανόρθωτα για το πώς ερμήνευε κομμάτια με την ίδια δομή, που συνυπογράφουν Dave Murray και Steve Harris.
- “Out of the silent planet” (6.25)
Το δεύτερο single του δίσκου, το οποίο μάλλον δεν επιλέχθηκε τυχαία. Ακόμα ένα κομμάτι που δείχνει τους MAIDEN αναγεννημένους και έτοιμοι να κερδίσουν τον κόσμο που σιγοτραγουδά το ρεφραίν του. Ο Gers με τον Dickinson ξανασυναντιούνται και με τη συνδρομή του Steve Harris καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα πιασάρικο κομμάτι που λειτούργησε πολύ καλά στα, τότε, live τους.
- “Dream of mirrors” (9.21)
Είναι σίγουρα το κομμάτι-απόδειξη ότι ο τρόπος σύνθεσης που διαμορφώθηκε την περίοδο που ήταν ο Blaze στο συγκρότημα είναι παρών στον δίσκο αυτό. Μάλιστα σύμφωνα με τον Adrian Smith κάποιοι στίχοι έχουν γραφτεί από τον Blaze, αλλά δεν έχει αποδοθεί credit. Ακούγοντας το μπείτε στην διαδικασία να φανταστείτε να τραγουδάει ο Blaze και θα αντιληφθείτε πόσο διαφορετικά είναι με τον Dickinson, ο οποίος το απογειώνει με την ερμηνεία του ειδικά στο ρεφραίν. Από ένα τυπικό κομμάτι της “Virtual XI” έγινε ένα κομμάτι που έχει αγαπηθεί από τους οπαδούς τους.
- “The fallen angel” (4.00)
Είναι διαφορετικό, πειραματικό στους prog ρυθμούς του και με ξεχωριστό ρεφραίν και τρομερό rhythm section. Η αξία του έγκειται στο γεγονός ότι δεν ακολουθεί την «λογική» που είχαν στον τρόπο σύνθεσης οι IRON MAIDEN με τον Adrian Smith και τον Steve Harris να το συνυπογράφουν. Εδώ πλέον μιλάμε για τους αναγεννημένους MAIDEN, εγκαινιάζοντας κάτι εντελώς καινούριο σε δομή και ρυθμούς. Το κρυμμένο διαμάντι του δίσκου!
- “The mercenary” (4.42)
Το πιο «in your face» κομμάτι του δίσκου που σε πιάνει από την αρχή από το λαιμό και σε παρασέρνει στο ρυθμό του. Gers και Harris παραδίδουν μαθήματα σύνθεσης κομματιού με αμεσότητα και τρομερή ενέργεια, έχοντας φοβερό ρεφραίν, εναλλαγές ρυθμών και ταιριαστές lead κιθάρες. Με αυτό ήταν πλέον προφανές ότι έμπαιναν σε μια νέα περίοδο που θα ήταν το λιγότερο ενδιαφέρουσα για τους οπαδούς τους. Κι όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο αυτός ο ύμνος είχε γραφτεί την εποχή του Blaze! Τρέμω και μόνο στην ιδέα να το είχε τραγουδήσει εκείνος και όχι ο Bruce!
- “Ghost of the navigator” (6.50)
Επιτέλους ένα κομμάτι με ενδιαφέρουσα και όχι τυπική και μακροσκελή εισαγωγή! Η μεγαλύτερη αδυναμία της δομής των μακροσκελών συνθέσεων της εποχής του Blaze ήταν καθαρά ότι σαν μοτίβο επαναλαμβάνονταν όλα ξανά και ξανά. Εδώ Gers, Dickinson και Harris συνυπογράφουν την νέα εποχή των MAIDEN. Κρατώντας τα χαρακτηριστικά της ρυθμικής κιθάρας και βάζοντας εμβόλιμα την αλλαγή του ρυθμού, συνθέτουν ένα κομμάτι απόλυτα ιδιότυπο για όλη τη δισκογραφία τους που ολοκληρώνεται με το φοβερό φρενήρες μέρος του! Θεμέλιος λίθος της νέας εποχής τους!
Λευτέρης Τσουρέας
