a
Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα τώρα που είναι νωρίς, στην αρχή του κειμένου για να μην έχουμε παρατράγουδα. Το κείμενο που ακολουθεί είναι οπαδικό μέχρι αηδίας. Θα διαβάσετε τις σκέψεις και τα πιστεύω ενός ανθρώπου ταγμένου στην Σιδηρά Παρθένα, οπότε η όποια ένσταση και αν έχετε, ναι μεν είναι δεκτή αλλά δεν θα ληφθεί και υπόψη. Είπαμε, οπαδικό!
Καλούμαι να βάλω σε σειρά τα τραγούδια του πιο αγαπημένου μου δίσκου όλων των εποχών. Του δίσκου που δεν έχει περάσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ που να μην έχω ακούσει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ τραγούδι του. Του δίσκου που αν του αλλάξεις τη σειρά των τραγουδιών χάνει το νόημά του. Του δίσκου που το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο μελοποιημένο παραμύθι που γράφτηκε ποτέ. Του δίσκου που όμοιός του όχι απλά δεν έχει βγει αλλά δεν θα καταφέρει ΠΟΤΕ να βγει. Του δίσκου που γεμίζει περηφάνια τους απανταχού μεταλλάδες όλου του κόσμου. Του δίσκου που δεν είναι απλά ένα ακόμα διαμάντι στο στέμμα των MAIDEN αλλά είναι το δικό τους “Crown jewel” που λένε και στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Του δίσκου που απλά πιστοποίησε το ποια είναι η καλύτερη και μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Του καλύτερου και αρτιότερου heavy metal δίσκου όλων των εποχών!
Τι σου είναι όμως ο θάνατος έτσι; Ένας τέτοιος θάνατος, και πιο συγκεκριμένα της Doris Stokes, ήταν αυτός που έδωσε την έμπνευση στον Steve Harris να γράψει το “The clairvoyant”. To έστειλε στον Bruce Dickinson και από κοινού συμφώνησαν στη δημιουργία ενός concept δίσκου. Του μοναδικού concept δίσκου στην ιστορία της μπάντας! Ο Dickinson μόλις άκουσε την ιδέα από τον Αρχηγό αναθάρρεψε, μιας και στο “Somewhere I time” δεν είχε προσφέρει ούτε μισή νότα. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που με το που έκλεισαν το τηλέφωνο άρχισε να κατεβάζει ιδέες και στίχους για το επερχόμενο άλμπουμ. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το «Έβδομος Γιος του Έβδομου Γιου».
Το συγκρότημα αποφάσισε να πάει ένα βήμα μπροστά και να χρησιμοποιήσει κανονικά πλήκτρα για τις ηχογραφήσεις και όχι τα synths σε κιθάρες και μπάσο που είχαν χρησιμοποιήσει στο “Somewhere in time”. Επίσης αποφάσισε να μην προσλάβει έναν επιπλέον μουσικό για να ηχογραφήσει τα πλήκτρα, οπότε ο κλήρος έπεσε στον Steve Harris, τον Adrian Smith και τον Michael Kenney. Όποιος δεν είχε δουλειά κατά την διάρκεια της παραγωγής του δίσκου ήταν και αυτός που αναλάμβανε θέση πληκτρά στη μπάντα. Δίκαιο!
Οι MAIDEN βγήκαν από τα στούντιο του Μονάχου με έναν κολοσσό. Τον οποίο κολοσσό έντυνε ένα από τα ομορφότερα εξώφυλλα που είχε το συγκρότημα. Πέρα από τον θάνατο, είχαμε και γεννητούρια. Τη γέννηση του γιου του Eddie! Αυτό το πραγματάκι που κρατάει στο αριστερό του χέρι. Ο Edison! Ο οποίος Edison θα κάνει την εμφάνισή του εννέα ολόκληρα χρόνια μετά, στο εξώφυλλο του “Accident of birth”. Τυχαίο; Οι MAIDEN κάνουν sold out συναυλίες, παίζουν για πρώτη φορά στο Donington μπροστά σε 107.000 θεατές (ρεκόρ που δεν έσπασε ποτέ), έχουν για support τους KISS (η πρώτη και τελευταία φορά που έσπασαν τον «Χρυσό Κανόνα»), κυκλοφορούν τέσσερα single τα οποία και βρέθηκαν στην πρώτη δεκάδα των βρετανικών charts! Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι μιλάμε για το ΑΠΟΛΥΤΟ άλμπουμ.
Και μην πεταχτεί κανείς να πει πως ο Dickinson είχε δηλώσει πως το “Operation: Mind crime” ήταν καλύτερο. Αυτό που είχε πει, ήταν πως η δισκάρα των QUEENSRYCHE είχε πιο ξεκάθαρο concept από το δικό τους. Νομίζω πως αρκετά ιστορικά γράφτηκαν στο παρόν κείμενο, άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Ήρθε η ώρα να βάλω τα τραγούδια του ΑΠΟΛΥΤΟΥ σε σειρά, από το «χειρότερο» (χαχαχαχαχα) μέχρι το καλύτερο, σύμφωνα πάντα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. Depon και ο πονοκέφαλος ξεκινά!
Τhe “Seventh son of a seventh son” countdown
- “Can I play with madness” (Smith, Dickinson, Harris)
Τραγούδι που στην ροή της ιστορίας ο πατέρας του Έβδομου γιου ψάχνει να βρει απάντηση στα περίεργα οράματα που βλέπει.
Δεν μου πάει η ψυχή ρε διάολε. Μιλάμε για πόνο τώρα, όχι αστεία. Ο ένας και μοναδικός λόγος που μπαίνει σε αυτή τη θέση είναι για την παράνοια που έπιασε τον Φράγκο να κάνω κάτι τέτοιο στον συγκεκριμένο δίσκο. «Can I play»; Ήμαρτον!
Άκρως θεατρική ερμηνεία από τον Bruce Dickinson, θυμίζει αρκετά Monty Python, στο πρώτο πραγματικό hit single της μπάντας κατά τα λεγόμενα του τραγουδιστή. Στο βίντεο πραγματοποιείται και η τελευταία εμφάνιση του ηθοποιού Graham Chapman, γνωστό από τους Monty Python. Toν Οκτώβριο του ίδιου έτους απεβίωσε ύστερα από τη μάχη με τον καρκίνο. Τι; Είναι κακό τεμάχιο και παιδικό; Έλα ρε αγόρι μου τώρα…
- “The prophecy” (Murray, Harris)
O Έβδομος Γιος μαθαίνει πως είναι ο «Εκλεκτός» και μέρος της προφητείας! Αντιλαμβάνεται τι μπορεί να κάνει, το ποιος είναι πραγματικά.
Τραγούδι του Dave Murray, σε μάθημα ενορχήστρωσης! Εξαιρετικό tempo, ένα πραγματικό κρυφό και underrated τραγούδι. Οι ακουστικές κιθάρες στο τέλος του τραγουδιού είναι για σεμινάριο. Ο Harris έχει αναλάβει του στίχους για να συνεχίσει την ιστορία που έχει δημιουργήσει, κάνοντας τις τρίχες μας να σηκώνονται κάθε φορά που ακούγεται ο στίχος «No one believes in my true prophecy but now it’s to late», κάνοντάς μας να δημιουργούμε διάφορες εικόνες!
https://youtu.be/NDnBfPUCm4g
- “Moonchild” (Smith, Dickinson)
Ο Βελζεβούλης που έρχεται να προειδοποιήσει τους γονείς του Έβδομου Γιου πως κάθε αντίσταση στο σχέδιό του είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Και κάπου εδώ αρχίζει ο κακός χαμός! Φτου και από την αρχή, ότι γράφεται αυτομάτως σβήνεται! Το τραγούδι που ξεκινάει το συγκεκριμένο δημιούργημα.
Όλα ντυμένα με μουσική. Αυτές οι ακουστικές κιθάρες, τα πλήκτρα που χτίζουν ένταση, τα ταμπούρα του McBrain πριν από την ισοπέδωση και αυτό το “I am He, the born less one, the fallen angel is watching you…”. Θυμάμαι όταν είχα πάρει την βιντεοκασέτα του “Maiden England” πως χάζευα το intro της συναυλίας που ξεκινούσε με αυτό το τεμάχιο. “…Seven holy paths to hell and your trip begins”. Ένα ταξίδι που δεν έχει τελειωμό για τον γράφοντα τα τελευταία 25 χρόνια και που δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ των ποτών!
- “Only the good die young” (Harris, Dickinson)
O Έβδομος Γιος είναι νεκρός και ο κύκλος της ζωής ξεκινάει από την αρχή. Τραγούδι που μας δείχνει ξεκάθαρα πως η ανθρωπότητα είναι παντελώς ανίκανη να μάθει από τα λάθη της!
Το τραγούδι που κλείνει το μνημείο τούτο! Τραγούδι ικανό να χτιστεί γύρω του ένα ολόκληρο άλμπουμ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ άλλης μπάντας που ισχυρίζεται ότι παίζει heavy metal. Τέτοιο είναι. Αδιανόητες ερμηνείες, ακόμα πιο αδιανόητο το solo πέρασμα του Harris στη μέση του τραγουδιού, η έκπληξη του κλεισίματος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ανοίγει ο δίσκος. Με τον ίδιο; Ας ακούσουμε καλύτερα το γελάκι του Dickinson γεμάτο ειρωνεία στον στίχο “Seven holy paths to hell…”. Δεν ολοκληρώνει τον στίχο! Η θεατρικότητα προσωποποιημένη στα λόγια του Αυτοκράτορα! Ανυπέρβλητο, μία κατηγορία μόνο του!
- “The clairvoyant” (Harris)
O Έβδομος Γιος αρχίζει να αξιοποιεί τις δυνάμεις του, καταλαβαίνει τη δύναμη που έχει. Κάπου χάνει τον έλεγχο και το ταξίδι προς την αιώνια ζωή αρχίζει, μέχρι την ημέρα που θα αναστηθεί.
Το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε για το άλμπουμ από τον Steve Harris. H έμπνευσή του προήλθε από τον θάνατο της Doris Stokes. H Doris ήταν ένα είδος οραματιστή που μπορούσε να δει το μέλλον. Ο Harris επηρεάζεται από όλο αυτό σκεπτόμενος αν μπόρεσε η Doris να δει τον επερχόμενο θάνατό της. Και τσουπ, να το τραγούδι έτοιμο. Μιλάμε για ένα εξαιρετικό τραγούδι, με την χαρακτηριστική μπασογραμμή του Αρχηγού στην εισαγωγή! Εκπληκτικοί στίχοι με τον Dickinson να αναφωνεί “And be reborn again” και να δίνει μία άλλη διάσταση στην όλη ιστορία! Και αν είναι αλήθεια όλα αυτά; ΕΠΟΣ!
- “Seventh son of a Seventh son” (Harris)
O Έβδομος Γιος γεννιέται και ξεκινάει να δείχνει σημάδια της υπερφυσικής του δύναμης!
Έπος, έπος, έπος, έπος, έπος. Όσες φορές και να το γράψω δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα το πόσο ερωτευμένος είμαι με το συγκεκριμένο τραγούδι. Εννιά λεπτά και πενηνταένα δευτερόλεπτα μουσικής αρτιότητας σε όλα τα επίπεδα. Φωνές, κιθάρες, μπάσο, τύμπανα. Όλα στο ανώτατο επίπεδο για να γραφτεί ιστορία σε όλα τα επίπεδα. Θυμάμαι πως ανατρίχιαζα κάθε φορά που ηρεμούσε το τραγούδι και ακουγόταν η απαγγελία του Dickinson. Κάθε φορά το ίδιο πράγμα, κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα. Τραγούδι πραγματικό στολίδι, για τον γράφοντα, περιέχει το καλύτερο κιθαριστικό παίξιμο των Smith/Murray ever. Αυτό που γίνεται από τη μέση του τραγουδιού με τα σκασίματα και με τις εναλλαγές των solo και των δισολιών δεν έχει προηγούμενο! Ειδικότερα η δισολία που κλείνει το τραγούδι είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί από το συγκρότημα. Και ακόμα πιο ειδικά, στο “Maiden England” που παίζουν το τελείωμα ένα τόνο πάνω, εκεί είναι που οι αισθήσεις μου χτυπάνε κόκκινο!
Και ναι ρε μάγκες και αρχόντισσες, ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να γράψει κάτι ισάξιό του, ούτε καν οι ίδιοι οι δημιουργοί του. Μη τρελαίνεσαι, οπαδικό είναι, σας το είπα από την αρχή!
- “Infinite dreams” (Harris)
O πατέρας του Έβδομου Γιου, όντας και ο ίδιος ένας Έβδομος Γιος, αρχίζει να βλέπει όνειρα που τον μπερδεύουν, ο θάνατος, η ζωή, όλα μπροστά στα μάτια του, προσπαθεί να βρει την αλήθεια! Παράνοια!
Τραγούδι που θα μπορούσε να βρίσκεται στην κορυφή, για πλάκα! Βασικά οι θέσεις 1-2 δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα για τον γράφοντα. Καλά, όχι ότι έχουν οι υπόλοιπες για το συγκεκριμένο δίσκο αλλά λέμε τώρα! Οι IRON MAIDEN γίνονται progressive στα όρια του επιτρεπτού και απλά μαγεύουν. Συγκλονιστικές οι αλλαγές του, σε πιάνει από τα μούτρα και σε βάζει στη θέση σου! Αδιαμφισβήτητα, μία από τις κορυφαίες συνθέσεις που έχει γράψει το συγκρότημα, με επίπεδα έμπνευσης που ανακαλύπτουν νέους γαλαξίες! Τραγούδι που πεθαίνω να ακούσω έστω και μία φορά ζωντανά πριν αποσυρθεί η μπάντα από το προσκήνιο. «Would you like to know the truth, of what’s out there to have the proof”. Ναι Steve Harris, εδώ και κάμποσα χρόνια παλεύω αλλά δεν τα έχω καταφέρει ακόμα. Μήπως, λέω μήπως, να τα πούμε και από κοντά κάποια στιγμή που έχω δύο τρεις ερωτησούλες;
1.“The evil that men do” (Smith, Dickinson, Harris)
O ύμνος στον άφταστο έρωτα. Το συναίσθημα που δεν άφησε ασυγκίνητο τον πατέρα του έβδομου γιου. Η γενετήσια πράξη που έφερε στο φως του κόσμου τον ήρωα μας!
Μέσα στον κύκλο της φωτιάς έγινε η σύλληψη, ο έβδομος αμνός θυσιάστηκε και το βιβλίο της ζωής έτοιμο να γραφτεί η μοίρα του κόσμου! Πόσο, μα πόσο τρελαίνομαι όταν ακούω την ερμηνεία στο “And I will pray for you someday I may return, don’t you cry for me beyond this way I learn”! Τραγούδι που βρίσκεται στην αγαπημένη μου δεκάδα τραγουδιών από τον κατάλογο του συγκροτήματος. Κάθε φορά που το ακούω ζωντανά, το αίμα μου παγώνει, και στέκομαι παγόβουνο, σαν αυτά που κοσμούν το εξώφυλλο του δίσκου. Ναι, ξέρω, πολλοί το έχετε «βαρεθεί», θυμηθείτε όμως πως νιώσατε εκείνη την πρώτη φορά που καρφώθηκε στον εγκέφαλό σας η μελωδία στην εισαγωγή. Μουσικό Έβερεστ, απάτητες κορυφές!
Και κάπου εδώ φίλοι μου τέλειωσε το βασανιστήριο της αντίστροφης μέτρησης. Ναι, γνωρίζω πως σε πολλούς δεν θα αρέσει η σειρά. Σκέφτηκα να παραθέσω τα τραγούδια με την κανονική τους σειρά, να μην αλλάξω απολύτως τίποτα ή το αντίστροφο, από το τέλος προς την αρχή. Γνωρίζω πως ο καθένας από εσάς έχει το δικό του αγαπημένο τραγούδι. Απολύτως σεβαστό, αλλά είπαμε, το κείμενο είναι οπαδικό. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά δομημένο. Αντικειμενικότητα δεν υπάρχει, και να σας πω την αλήθεια δεν την επιζητώ σε τέτοιου είδους κείμενα. Στο καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών πρέπει να υπερβάλλεις. Πρέπει. Το έχει κερδίσει το δικαίωμα να γράφονται για εκείνο κείμενα που θα το υμνούν. Για να μείνουν μαζί με τη μουσική του παρακαταθήκη Ευαγγέλια για τις επόμενες γενιές μεταλλάδων. Για να μάθουν οι νεότεροι ποιοι είναι οι καλύτεροι και για να μην ξεχνιούνται οι πιο παλιοί από πού ξεκίνησαν αυτό το μαγικό ταξίδι.
Τα χρόνια του Χριστού συμπλήρωσε ο Έβδομος Γιος. Και όπως είπαν και οι «Γραφές»:
“Today is born the Seventh son
Born of woman the seventh son
And he in turn of the seventh son
He has the power to heal
He has the gift of the second sight
He is the chosen one
SO IT SHALL BE WRITTEN, SO IT SHALL BE DONE..”
Ντίνος Γανίτης
