West Ham 7… Arsenal 2…
Αυτό είναι το σκορ το οποίο αναγράφεται στο οπισθόφυλλο ενός δίσκου τόσο πρωτοποριακού για την εποχή του, που ακόμα και στις μέρες μας ακούγεται τόσο φρέσκο σα να κυκλοφόρησε… αύριο! Το να προσπαθήσω να κατατάξω σε σειρά τα τραγούδια του “Somewhere in time”, θεωρώ πως είναι το λιγότερο σπαζοκεφαλιά. Βλέπετε, είναι το δεύτερο αγαπημένο μου άλμπουμ των Βρετανών, περιέχει το αγαπημένο μου τραγούδι τους και ένα από τα πέντε αγαπημένα μου ever.
To “Somewhere in time” κυκλοφόρησε μία μέρα σαν σήμερα, το 1986 και ομόρφυνε την μουσική την οποία ακούμε και τις ζωές μας γενικότερα. Συνθετικά, μιλάμε για μία ΤΡΟΜΕΡΗ δημιουργία, με το βάρος να πέφτει στον Αρχηγό και τον Adrian Smith, ο οποίος προσυπογράφει τρία κομμάτια (και τι κομμάτια!). Ο Dickinson ήθελε έναν δίσκο παρόμοιο με το “III” των LED ZEPELLIN, οι υπόλοιποι αρνήθηκαν, το “Tears of the dragon”, που προοριζόταν για τον δίσκο, κατέληξε στο “Balls to Picasso”, στο εξώφυλλο υπάρχουν σχεδόν πενήντα (50!!) αναφορές στο παρελθόν της μπάντας και εγώ παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινάω την αντίστροφη μέτρηση!
The “Somewhere in time” countdown
8. “Sea of madness” (Adrian Smith)
Riff που παραπέμπει, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, στο “Still I’m sad” των RAINBOW. Όταν ένα τέτοιο τραγούδι βρίσκεται σε αυτή τη θέση, αντιλαμβάνεται ο καθένας για τι δίσκο μιλάμε. Ο Smith το παίρνει πάνω του και απλά «κεντάει». Τραγούδι το οποίο είναι αρκετά μεταφορικό στιχουργικά, αναφέρεται στην τότε τρέχουσα κατάσταση της ανθρωπότητας (δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε). Επικό refrain, ακόμα ομορφότερο solo, ακούστε προσεκτικά με ακουστικά το σημείο που ηρεμεί και αντιληφθείτε πόσο άψογα χρησιμοποιούνται οι synth κιθάρες!
7. “Deja- vu” (Dave Murray – Steve Harris)
Σύνθεση που φωνάζει από χιλιόμετρα Davey. O «Μαγουλάκιας» έχει αναλάβει το μουσικό κομμάτι, ο Αρχηγός το στιχουργικό και κάπως έτσι, με την βοήθεια του Dickinson, έχουμε το «Φιλάκια στη BiBiBo». Τραγούδι που αναφέρεται στο συναίσθημα που σου μεταδίδει, νομίζοντας ότι έχει ξαναζήσει το ίδιο ακριβώς πράγμα κάποια άλλη στιγμή (“Feels like I’ve been here before”). Ένα πολύ ωραίο trivia για όσους δεν το έχουν παρατηρήσει, είναι πως είναι από τα ελάχιστα τραγούδια των MAIDEN που δεν έχει solo αλλά είναι γεμάτο με δισολίες.
6. “The loneliness of the long distance runner” (Steve Harris)
Τραγούδι εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο, το οποίο έγινε και ταινία κάποια χρόνια αργότερα. Το τραγούδι μιλάει για έναν νεαρό ο οποίος αψηφά τον φύλακα στο κέντρο κράτησης ανηλίκων και επιδίδεται σε έναν αγώνα που αναμένει στο τέλος να βγει νικητής από αυτόν! Ασύλληπτο intro, «ξέσπασμα» που σκάει σαν γροθιά του Tyson, refrain επικό, δισολίες, αρμονικές, σε ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Με βαριά καρδιά στη θέση που βρίσκεται αλλά στις παραπάνω θέσεις χάνεται η μπάλα!
5. “Heaven can wait” – (Steve Harris)
Θα ξεκινήσω με trivia για όσους δεν γνωρίζουν την παρακάτω λεπτομέρεια. Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, στη μέση και λίγο δεξιά, αναγράφεται πάνω στον τοίχο “Tehe’s Bar”. Αυτό το bar, λοιπόν, είναι το μέρος που ηχογραφήθηκε το μεσαίο σημείο του τραγουδιού με τα συνεχόμενα «ο-ο-ο». Συνεχίζουμε. Σύνθεση εξ ολοκλήρου από τον Αρχηγό, για αρκετά χρόνια αποτελούσε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια από την δισκογραφία των Βρετανών. Τραγούδι και αυτό βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του 1943, μιλάει για έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται κοντά στον θάνατο. Το όνειρο ακροβατεί με την πραγματικότητα, στίχοι καταπληκτικοί, σε μουσικό επίπεδο η λέξη αρτιότητα είναι πολύ λίγη!
“I feel my self floating back down to earth, so could this be the hour of my rebirth”, έγραψε ο Αρχηγός και μας έκανε να αναρωτιόμαστε “Or have I died or will I wake from dreaming?”…
4. “Alexander the Great” (Steve Harris)
Σοκ και Δέος! Απλά, όμορφα, κατανοητά, μέσα σε τρεις λέξεις! Τιτάνιο τραγούδι το οποίο ακόμα και οι πέτρες ξέρουν για ποιο λόγο είναι γραμμένο! Ο Steve Harris αραδιάζει στην ταστιέρα του μία από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες εμπνεύσεις του, και μας χαρίζει τον αιώνιο ύμνο προς τιμήν της χώρας μας. Τα κατορθώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γνωστά ανά τον κόσμο, ο Harris τους δίνει μουσική υπόσταση και το πράγμα ξεφεύγει! Ιδιαίτερη μνεία, πρέπει να γίνει στο ορχηστικό σημείο μετά το δεύτερο refrain, όπου ο Harris «φεύγει» εντελώς από τα μουσικά του μονοπάτια, εμπνέεται από την ελληνική μουσική (Βλέπε Χιώτης) και μας χαρίζει ένα από τα ομορφότερα σημεία που έχουν γραφτεί σε δίσκο της μπάντας!
Ντάξει είμαστε;
3. “Wasted years” (Adrian Smith)
Καλά τώρα… Φτάσαμε στη ζώνη των μεταλλίων! Ό,τι και να γράψω για το εν λόγω κομμάτι, θεωρώ ότι πιάνει χώρο στα δεδομένα του διαδικτύου! Ο Adrian Smith στα καλύτερά του. Μα τους θεούς, αυτό το intro πως στο διάολο του κατέβηκε στην κούτρα του για να το γράψει; Ύμνος αγέρωχος, στιχουργικά αναφέρεται στα όσα είχε ζήσει το συγκρότημα τα προηγούμενα χρόνια, το rollercoaster στο οποίο επέβαινε και τους πήγαινε με ταχύτητα στην κορυφή του σύμπαντος, για τα χρόνια που έρχονταν και θα ήταν χρυσά. Ένα τραγούδι αδιανόητο, ένα τραγούδι που το solo του αποτελεί μάθημα ενορχήστρωσης του πως μπορεί κάποιος να γράψει ένα «θέμα» το οποίο θα σε στοιχειώνει από το πρώτο άκουσμα. Τα σέβη μου!
2. “Caught somewhere in time” (Steve Harris)
Ζεις το 1986 και επειδή δεν γίνεται να μην είσαι οπαδός της μπάντας, πας και αγοράζεις τον δίσκο. Ανοίγεις τη ζελατίνα, βγάζεις το βινύλιο, το τοποθετείς στο Pick-Up και κατεβάζεις τη βελόνα. Η guitar synth σου προκαλεί αίσθημα ανατριχίλας («Εγκέφαλοι» ολκής αυτοί που μίλαγαν για «ξεπούλημα»). Ένα ανυπέρβλητο intro σου κάνει την καρδιά να τρέμει… Το ξέσπασμα σε καθηλώνει… Το refrain σε απογειώνει. Και στο τελείωμα του τραγουδιού έχεις μείνει στήλη άλατος. Προσωπικά, το θεωρώ ίσως το καλύτερο opener τραγούδι όλων των εποχών στο heavy metal. Όταν πέφτω για ύπνο, ονειρεύομαι πως η τελευταία περιοδεία των MAIDEN θα ξεκινάει με αυτό για να βιώσουμε σκηνικά πολέμου. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι άλλο να γράψω και πώς να αποτυπώσω τη σκέψη μου σε λέξεις! Οι MAIDEN έπαιξαν τη μπάλα τους και μοίρασαν γκολάκια προς πάσα κατεύθυνση. Μέγας είσαι ρε μακαρίτη Martin “Masa” Birch και θαυμαστά τα έργα σου! ΔΙΑΣΤΗΜΑ!
1. “Stranger in a strange land” (Adrian Smith)
Το αγαπημένο μου τραγούδι από τον κατάλογο του συγκροτήματος. Ο αγαπημένος μου Eddie από τους χιλιάδες που κυκλοφορούν. Το δεύτερο πιο αγαπημένο μου solo. Tο single με μία από τις αγαπημένες μου «διασκευές». O οίστρος του Adrian Smith. Το delay στην αρχή του solo. Η γέφυρα πριν το refrain. Η ερμηνεία του Αυτοκράτορα. Το bass solo του Αρχηγού. Τι άλλο να γράψω για να σου δώσω να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους το έχω στην κορυφή αυτής της αντίστροφής μέτρησης; Τα πολλά λόγια είναι φτώχια σε αυτές τις περιπτώσεις. Τα ιστορικά γεγονότα του τραγουδιού υπάρχουν διάχυτα στο Internet. Εδώ έχουμε μόνο κατάθεση ψυχής…
“What became of the men that started, all are gone and the SOULS departed”
Στάση προσοχής και απονέμουμε τα δέοντα!
Υ.Γ. Το σκηνικό του βίντεο με τον McBrain πάνω στο κεφάλι του Cyborg Eddie, το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο όλων των εποχών στη μέση της σκηνής, τον Αρχηγό δεξιά της οθόνης και με τον Αυτοκράτορα στα αριστερά, αντικατοπτρίζει το τι ήταν, είναι και θα είναι οι IRON MAIDEN!
Ντίνος Γανίτης
