To “The final frontier”, είναι το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των IRON MAIDEN και όταν κυκλοφόρησε, ήταν το μεγαλύτερο σε διάρκεια άλμπουμ της Σιδηράς Παρθένου. Εκτός από αυτήν την πρωτιά όμως, παράλληλα ο δίσκος έριχνε και την αυλαία της τριακονταετούς συνεργασίας του Θηρίου με την ΕΜΙ, μιας και αποτέλεσε την τελευταία τους κυκλοφορία με αυτήν την εταιρία. Της κυκλοφορίας του δίσκου, προηγήθηκε το μοναδικό single του άλμπουμ, το “El Dorado”, τραγούδι το οποίο χάρισε στο συγκρότημα το πρώτο του Grammy, στην κατηγορία Best Metal Performance. Στο αμφιλεγόμενο εξώφυλλο του δίσκου, συναντάμε για τελευταία φορά το λογότυπο που οι MAIDEN υιοθέτησαν από το “Virtual XI” κι εξής, με την ελαφρώς διαφοροποιημένη της κλασικής γραμματοσειρά.
Εξαιτίας του ονόματος του, πολλοί υπέθεσαν ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ο τελευταίος δίσκος του συγκροτήματος, πράγμα που ευτυχώς δεν ίσχυσε, το δε άλμπουμ, έφτασε στην πρώτη θέση των charts σε 28 χώρες, ενώ κατέκτησε την πρώτη θέση και στα Βρετανικά charts, για πρώτη φορά μετά το “Fear of the dark” του 1992, κάνοντας το την τέταρτη κυκλοφορία που έφτασε σε αυτήν την θέση για τους IRON MAIDEN, ενώ στο Αμερικάνικο Billboard 200, έφτασε στην 4η θέση, την καλύτερη στην μέχρι τότε πορεία του συγκροτήματος σε αυτήν την κατάταξη.
Τα τραγούδια του “The final frontier”, θα μπορούσαν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες, τα μάλλον αδιάφορα, τα καλής δυναμικής και τα κλασικά εξαιρετικά κομμάτια που μόνο οι MAIDEN ξέρουν να προσφέρουν. Δυστυχών, λόγω των μάλλον αδιάφορων τραγουδιών, στη συνείδηση του κοινού, είναι το λιγότερο καλό άλμπουμ της Σιδηράς Παρθένου, από το reunion και εξής.
“The final frontier” countdown
- “The alchemist” (04:29)
Με άγνωστο το λόγο του γιατί έπρεπε να συμπεριληφθεί στο δίσκο, το τραγούδι αυτό μάλλον απλά αναμασά την ίδια ιδέα που θα συναντήσουμε και στα δύο επόμενα.
- “Isle of Avalon” (09:06)
Αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια, αδικαιολόγητες επαναλήψεις, πραγματικά το “Isle of Avalon”, το “The alchemist” κι αυτό που έρχεται μετά, καταφέρνουν να κάνουν τον ακροατή να μην καταλαβαίνει πότε τελειώνει το ένα τραγούδι και πότε αρχίζει το άλλο.
- “Mother of mercy” (05:20)
Όπως και τα δύο προηγούμενα, το μόνο στο οποίο εξυπηρετεί είναι στο γεγονός ότι έκαναν το “The final frontier” να είναι το μεγαλύτερο μέχρι τότε σε διάρκεια άλμπουμ των MAIDEN. Αν δεν ήταν το μεγαλύτερο και έλειπαν αυτά τα τρία, θα μιλάγαμε όμως για ένα πολύ καλύτερο δίσκο στο σύνολό του.
- “The man who would be King” (08:28)
Ένα ακόμα μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι, επίσης χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο. Κλείνει βέβαια και ευτυχώς την ομάδα των μάλλον αδιάφορων τραγουδιών, αλλά σε αφήνει όπως και τα προηγούμενα να αναρωτιέσαι: γιατί να μην είναι ένα άλμπουμ με οκτώ συνθέσεις, έχοντας λίγο πιο συμμαζεμένα τα “Mother of mercy” και “The man who would be King”, οδηγώντας το άλμπουμ σε πραγματικά καλύτερο επίπεδο συνολικά; Άγνωσται αι βουλαί του Αρχηγού.
- “Coming home” (05:52)
Και κάπου εδώ, αρχίζει ο δίσκος να θυμίζει IRON MAIDEN. Ένα πολύ όμορφο και μελωδικό κομμάτι, το οποίο δείχνει την νοσταλγία και την θέληση της επιστροφής στο σπίτι και τα οικεία σου πρόσωπα, μετά από ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Ίσως κάτι που δείχνει και την θέληση των MAIDEN να επιστρέφουν ο καθένας στη βάση του μετά από μία μεγάλη, επιτυχημένη περιοδεία.
- “El Dorado” (06:49)
Single, ένα και μοναδικό για το “The final frontier”, το οποίο ναι μεν χάρισε ένα Grammy στους MAIDEN, σίγουρα όμως όχι μόνο δεν είναι το καλύτερο τραγούδι του Θηρίου που θα άξιζε διάκριση, αλλά ούτε καν του άλμπουμ στο οποίο βρίσκεται. Παρόλα αυτά, ένα ευχάριστο, σχετικά γρήγορο τραγούδι, άνω του μετρίου.
- “Satellite 15… The final frontier” (08:40)
Το (περίπου) ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Μετά την μεγάλη εισαγωγή του, η οποία έχει σαν σκοπό να εισάγει τον ακροατή στο κυρίως μέρος του τραγουδιού, είναι ένα όμορφο opener, το οποίο και συναυλιακά λειτούργησε πάρα πολύ καλά, μιας και ήταν αυτό που άνοιγε το σετ της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου. Το αν η εισαγωγή ήταν χρήσιμη ή όχι τελικά, επαφίεται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Κάτι διαφορετικό εν πάση περιπτώσει και όχι δυσάρεστο.
- “When the wild wind blows” (10:59)
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου με διάρκεια τα έντεκα λεπτά. Το κλασικό κομμάτι που κλείνει ένα MAIDEN άλμπουμ. Επικό, χορταστικό. Ένα τραγούδι «προφητικό», με μία άμεση ανταπόκριση στην σημερινή πραγματικότητα. Περιγράφει μία δυσοίωνη πραγματικότητα για την ανθρωπότητα, με το ύφος και του στυλ που μόνο ο Steve Harris ξέρει να κάνει. Αν κάποιοι είχαν αμφιβολίες για το αν το άλμπουμ είναι εφάμιλλο του ονόματος που φέρει στο εξώφυλλο, ο Captain αποδεικνύει πως είναι.
- “Starblind” (07:48)
Τι να πει κανείς εδώ, εκτός του ότι «γιατί αποκλείστηκε από τα live αυτό το έπος και γιατί είναι ένα τόσο υποτιμημένο τραγούδι». Όταν η τριπλέτα Smith – Harris – Dickinson υπογράφουν ένα τραγούδι μαζί, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικό. Εναλλαγές, στίχοι, μουσικές, σόλο. Αν δεν υπήρχε το επόμενο στη λίστα μας, σίγουρα θα ήταν η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ. Θέλει μερικά ακούσματα παραπάνω για να γίνει αντιληπτό το μεγαλείο του, όμως είναι εκεί, απαστράπτον.
- “The talisman” (09:03)
Εννέα λεπτά ηδονής. Εννέα θαλασσοδαρμένα λεπτά, χαμένα σε μία θαλασσινή περιπέτεια. Δεν είναι η πρώτη φορά που το Θηρίο ασχολείται με θέμα που έχει το υγρό στοιχείο στο επίκεντρο του. “Riding the waves and the storm is upon us – The winds lash the sails – But the ropes keep them tight – Off in the distance a dark cloud approaching – None could imagine what there was to come”. Με μια απαλή εισαγωγή παρόμοια με του “The Legacy”, οι στίχοι στήνουν το σκηνικό: μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων εγκαταλείπει τη χώρα καταγωγής τους για να βρει την ελευθερία και την τύχη της, φεύγοντας για την Αμερική τον 17ο αιώνα. Δεν είναι σαφές ποιο είναι πραγματικά το φυλαχτό με το οποίο πλέουν, αλλά ο κύριος χαρακτήρας φαίνεται να είναι αυτός που καθοδηγεί τον στόλο προς τον νέο κόσμο. Κατά ειρωνικό τρόπο, πεθαίνει καθώς πλησιάζουν τη νέα ακτή με ασφάλεια. Η «ασθένεια» που αναφέρεται είναι πιθανώς το σκορβούτο, το οποίο είναι πάντα θανατηφόρο εάν δεν αντιμετωπιστεί. Δραματικό. Μεγαλοπρεπές. Αφηγηματικό. Με απίστευτα φωνητικά από τον Bruce, απίστευτες συνθέσεις και μουσικές και με το Θηρίο να αποδεικνύει για άλλη μια φορά την κυριαρχία του. Και έστε και έστε.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
