Το “The number of the Beast”, που κυκλοφόρησε στις 22 Μαρτίου 1982, δεν είναι απλώς ένας ακόμη δίσκος στη δισκογραφία των IRON MAIDEN. Είναι ένα σημείο καμπής τόσο για το συγκρότημα όσο και για το ίδιο το heavy metal. Με την έλευση του Bruce Dickinson στα φωνητικά, το συγκρότημα άφησε πίσω του την πιο ωμή εποχή των δύο πρώτων άλμπουμ και εισήλθε σε μια περίοδο μουσικής και στιχουργικής ωριμότητας, που το κατέστησε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του είδους.
Το “The number of the Beast” σηματοδότησε μια νέα εποχή για τους IRON MAIDEN. Ήταν ο πρώτος τους δίσκος με τον Bruce Dickinson, του οποίου η χαρακτηριστική, θεατρική ερμηνεία έφερε έναν πρωτόγνωρο δυναμισμό στη μουσική τους. Παράλληλα, ήταν η τελευταία κυκλοφορία με τον ντράμερ Clive Burr, πριν αντικατασταθεί από τον Nicko McBrain. Αυτές οι αλλαγές διαμόρφωσαν το ύφος που θα καθόριζε την μπάντα για τις επόμενες δεκαετίες.
Από πλευράς επιτυχίας, ο δίσκος εκτόξευσε τους IRON MAIDEN στη στρατόσφαιρα του metal. Έγινε το πρώτο τους Νο.1 άλμπουμ στα βρετανικά charts, ενώ στις ΗΠΑ απέκτησε πλατινένια πιστοποίηση. Παράλληλα, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις λόγω του ομώνυμου κομματιού, με θρησκευτικές οργανώσεις να κατηγορούν το συγκρότημα για σατανισμό, γεγονός που τελικά ενίσχυσε τη φήμη του άλμπουμ αντί να την πλήξει.
Το άλμπουμ είναι γεμάτο από τραγούδια που έχουν γίνει πλέον θρυλικά. Το “Run to the hills” είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους metal ύμνους όλων των εποχών, με το επικό του riff και τους στίχους που μιλούν για τη γενοκτονία των ιθαγενών της Αμερικής. Το “Hallowed Be Thy Name”, το οποίο κλείνει το άλμπουμ, θεωρείται ένα από τα κορυφαία metal κομμάτια όλων των εποχών, με την αφηγηματική του δομή και τα συγκλονιστικά φωνητικά του Dickinson να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα καθαρής δραματουργίας.
Το ομώνυμο κομμάτι, “The number of the Beast”, είναι ίσως το πιο πολυσυζητημένο τραγούδι της μπάντας, με τους χαρακτηριστικούς του στίχους και τη διαβόητη αφήγηση στην αρχή, που προέρχεται από τη Βίβλο (Αποκάλυψη 13:18). Το τραγούδι ξεκινά με μια σκοτεινή, απειλητική εισαγωγή και εξελίσσεται σε έναν καταιγιστικό ύμνο, που έχει καθορίσει τον ήχο της μπάντας.
Αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου δεν υστερούν σε τίποτα: το “Children of the damned” έχει μια υποβλητική, σχεδόν μπαλαντοειδή ατμόσφαιρα που κορυφώνεται σε μια έντονη heavy metal έκρηξη, ενώ το “22 Acacia Avenue” συνεχίζει την ιστορία της θρυλικής “Charlotte the harlot”, που είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά στο ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας.
Η παραγωγή του “The number of the Beast”, από τον Martin Birch, ανέδειξε το φιλόδοξο όραμα της μπάντας, με έναν πιο καθαρό, επιθετικό ήχο, που επέτρεψε στις κιθάρες των Dave Murray και Adrian Smith να λάμψουν. Οι μπασογραμμές του Steve Harris είναι για άλλη μια φορά καθοριστικές, δίνοντας στα κομμάτια έναν επιβλητικό ρυθμό, ενώ τα τύμπανα του Clive Burr είναι απλά εκρηκτικά.
Αλλά πέρα από την ηχητική του ποιότητα, το “The number of the Beast” άλλαξε το τοπίο του heavy metal. Ήταν ένας από τους δίσκους που καθόρισαν την New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM) και άνοιξε τον δρόμο για το είδος σε παγκόσμιο επίπεδο. Άπειρες μπάντες έχουν αναφέρει την επιρροή του στο δικό τους στυλ, ενώ το ίδιο το άλμπουμ παραμένει διαχρονικό και ακούγεται εξίσου συναρπαστικό και επιβλητικό σήμερα όσο και το 1982.
Σαράντα και πλέον χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το “The number of the Beast” παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα και σεβαστά άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. Τα κομμάτια του εξακολουθούν να είναι αναπόσπαστο κομμάτι των live εμφανίσεων των IRON MAIDEN, ενώ το εξώφυλλο με τον Eddie να χειραγωγεί τον διάβολο έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη συνείδηση των metalheads παγκοσμίως.
Ο δίσκος δεν ήταν απλά μια μεγάλη επιτυχία, ήταν ένα πολιτιστικό φαινόμενο που επανακαθόρισε το heavy metal και το ανέβασε σε δυσθεώρητα ύψη. Εάν υπάρχει ένα άλμπουμ που αντιπροσωπεύει απόλυτα το πνεύμα και την επιρροή των IRON MAIDEN, τότε αυτό είναι αναμφίβολα το “The number of the Beast”.
Αξιολογώντας τα κομμάτια του “The number of the Beast” είναι σαν να διαλέγεις ανάμεσα σε διαμάντια – κάθε τραγούδι έχει τη δική του σημασία και δύναμη. Ωστόσο, σε μια καθαρά υποκειμενική κατάταξη, μπορεί να γίνει ανεκτή μια ιεράρχηση από το λιγότερο εντυπωσιακό προς το πιο εμβληματικό. Παρακάτω, θα προσπαθήσουμε να βάλουμε σε μία σειρά τα κομμάτια του άλμπουμ, όχι γιατί μπορεί να υπάρξει μια που θα ταιριάζει σε όλους, αυτό είναι αδύνατον, αλλά γιατί όλοι μας κάποια τα αγαπάμε λίγο περισσότερο από κάποια άλλα. Στην λίστα μας και εκτός συναγωνισμού, θα βάλουμε και το “Total eclipse”, το τραγούδι του οποίου την θέση πήρε το “Gangland” στην πρώτη έκδοση του άλμπουμ (προστέθηκε στον δίσκο αργότερα, παίρνοντας την θέση που του αρμόζει). Για πάμε.
“The number of the beast” countdown:
- “Gangland” (03:49)
Το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που φαντάζει κάπως «δευτερεύον». Γραμμένο από τον Adrian Smith και τον ντράμερ Clive Burr, το “Gangland” είναι ένα γρήγορο κομμάτι με μια αισθητική που θυμίζει την πρώιμη εποχή των MAIDEN. Αν και τα τύμπανα του Burr δίνουν μια ξεχωριστή ενέργεια, η σύνθεση συνολικά δεν έχει το ίδιο βάρος ή την επική αίσθηση των υπόλοιπων κομματιών. Πολλοί fans θεωρούν πως η μπάντα θα έπρεπε να είχε επιλέξει το “Total Eclipse” (b-side του single “Run to the hills”) στη θέση του.
- “Invaders” (03:24)
Ως εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το “Invaders” είναι μια επιθετική, ταχύτατη σύνθεση που σε βάζει κατευθείαν στη δράση. Με έντονα riffs και φρενήρη φωνητικά από τον Bruce Dickinson, μιλάει για τις βίαιες επιδρομές των Βίκινγκς. Παρόλο που είναι ένα διασκεδαστικό τραγούδι, αν σε κάτι υστερεί σε σύγκριση με το υπόλοιπο άλμπουμ, είναι ότι δεν έχει την ίδια συναισθηματική βαρύτητα ή το διαχρονικό χαρακτήρα άλλων κομματιών.
- “22 Acacia Avenue” (06:38)
Η συνέχεια της ιστορίας της “Charlotte the harlot”, το “22 Acacia Avenue” είναι ένα από τα πιο αφηγηματικά κομμάτια των Maiden, με πολλαπλές αλλαγές ρυθμού και δυναμικά riffs. Έχει μια μοναδική ατμόσφαιρα και κάποιες από τις καλύτερες κιθαριστικές στιγμές του δίσκου, αλλά υστερεί μπροστά στα πιο μεγαλειώδη και κλασικά κομμάτια του άλμπουμ. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει μια εξαιρετική σύνθεση που δείχνει την εξέλιξη της μπάντας.
- “The prisoner” (06:03)
Το “The prisoner”, είναι ένα από τα πιο δυναμικά τραγούδια των MAIDEN. Με εισαγωγή από την ομώνυμη βρετανική τηλεοπτική σειρά, ένα από τα καλύτερα riffs της καριέρας των Murray και Smith, και έναν ρυθμό που σε κάνει να νιώθεις σαν να τρέχεις σε μάχη, το τραγούδι αποπνέει επανάσταση και απόδραση από την καταπίεση. Η ερμηνεία του Dickinson είναι καθηλωτική, και το κομμάτι έχει έναν απίστευτα εθιστικό παλμό που σε κρατάει σε ένταση από την αρχή ως το τέλος.
- “Children of the damned” (04:36)
Ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια του άλμπουμ, το “Children of the damned” είναι μια mid-tempo, σχεδόν μπαλαντοειδής σύνθεση με σκοτεινούς στίχους, εμπνευσμένους από την ταινία “Village of the damned”. Το κομμάτι αρχίζει αργά και χτίζει σταδιακά ένταση, καταλήγοντας σε μια ηλεκτρισμένη κορύφωση, όπου ο Dickinson δείχνει τις φωνητικές του ικανότητες.
- “Run to the hills” (03:54)
Αν υπάρχει ένα τραγούδι στο άλμπουμ που είναι παγκοσμίως γνωστό ακόμα και σε όσους δεν είναι metalheads, αυτό είναι το “Run to the hills”. Με το χαρακτηριστικό, galloping riff του Steve Harris και ένα από τα πιο επικά ρεφρέν της metal ιστορίας, το τραγούδι είναι μια ωδή στην τραγωδία των ιθαγενών της Αμερικής, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και τις δύο πλευρές του κλασσικού κινηματογραφικού διπόλου «καουμπόηδες και ινδιάνοι». Είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο κλασικά και αναγνωρίσιμα κομμάτια των MAIDEN.
- “The number of the Beast” (04:51)
Το κομμάτι που προκάλεσε τη μεγαλύτερη διαμάχη στην καριέρα των IRON MAIDEN. Από την εισαγωγή με τη βιβλική απαγγελία μέχρι το θρυλικό riff και το εκρηκτικό ρεφρέν, το “The number of the Beast” είναι ένα κομμάτι που έχει γίνει συνώνυμο του metal. Το περιβόητο “Woe to you, oh Earth and Sea…” ξεκινά και η ατμόσφαιρα είναι απόλυτα στοιχειωτική. Ο μόνος λόγος που δεν καταλαμβάνει την κορυφή είναι η ύπαρξη μίας ακόμα πιο σπουδαίας σύνθεσης στο δίσκο.
- “Hallowed be Thy Name” (07:13)
Το “Hallowed be Thy Name” είναι απλά ένα από τα καλύτερα metal κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ. Η αφήγηση της τελευταίας ημέρας ενός καταδικασμένου σε εκτέλεση είναι καθηλωτική, η μουσική δένει τέλεια με την εξέλιξη της ιστορίας, και το κομμάτι χτίζει αριστοτεχνικά μια τεράστια κορύφωση. Το outro του, με τις κιθάρες των Murray και Smith, είναι από τις πιο συναρπαστικές στιγμές του metal. Αν υπήρχε μία λίστα με όλα τα κομμάτια του Θηρίου στη σειρά, πιθανότατα και πάλι, θα βρισκόταν στην κορυφή.
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
“Total eclipse” (04:29)
Το “Total eclipse” είναι ίσως η μεγαλύτερη «αδικία» του “The number of the Beast”, καθώς έμεινε εκτός του τελικού tracklist και κυκλοφόρησε αρχικά ως B-side του single “Run to the hills”. Το τραγούδι έχει έναν πιο σκοτεινό, απειλητικό τόνο, με mid-tempo ρυθμό και βαριά riffs που δημιουργούν μια αποκαλυπτική ατμόσφαιρα. Οι στίχοι του περιγράφουν έναν κόσμο που καταστρέφεται από φυσικές καταστροφές και οικολογική κατάρρευση, ένα θέμα αρκετά προφητικό για την εποχή του. Η μπάντα αργότερα παραδέχτηκε ότι μάλλον έκαναν λάθος επιλέγοντας το “Gangland” αντί του “Total eclipse” για το άλμπουμ, καθώς το τελευταίο ταιριάζει περισσότερο στο ύφος και τη θεματολογία του δίσκου. Ευτυχώς, το τραγούδι κέρδισε την αναγνώριση που του αξίζει στις επανεκδόσεις του άλμπουμ, όπου αποδεικνύει ότι θα μπορούσε να είχε θέση ανάμεσα στους κλασικούς ύμνους των MAIDEN.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
