a
Κοντά στα 3 ½ χρόνια παρήλθαν από το εξαιρετικό “Dystopia” (παντελώς προφητικός ο τίτλος για όσα βιώσαμε εσχάτως) και τα λεβεντόπαιδα από το Gavle της Σουηδίας βάζουν τέλος στην σιωπή τους. Άλμπουμ Νο 8, ένας ακόμα θρηνητικός ύμνος στην απώλεια, την μελαγχολία, τον θάνατο, γενικότερα όχι και οι πιο ευχάριστες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη φύση. Αυτή είναι όμως η πεμπτουσία του doom. Αργές ταχύτητες, “μαύρη και άραχνη” στιχουργική, πόνος και απόγνωση. Μουσική για λίγους. Αυτή είναι η αλήθεια. Και οι ακολουθητές, πιστοί και αφοσιωμένοι στα όσια και στα ιδανικά. Δεν δύναται να μην είσαι πρωτίστως οπαδός, όταν ασχολείσαι με το πλέον αργόσυρτο παρακλάδι του heavy metal. Κανόνας απαράβατος. Οι ISOLE δηλώνουν από το ξεκίνημα τους doomsters. Τις όποιες –διαφορετικές- ηχητικές ανησυχίες νιώθουν ως μουσικοί, τις εξωτερικεύουν με τους EREB ALTOR. Προς τιμήν τους! Δύο εξαιρετικές μπάντες βγαλμένες από μία μήτρα. Κερδισμένοι όλοι όσοι εκτιμούν την ποιότητα και την συνέπεια στην μουσική.
Ανησιδώρα ήταν ένα από τα επίθετα της θεάς Δήμητρας και επί της ουσίας αναφέρεται στα δώρα που βγάζει από μέσα της η αρχαία θεά. Ιδιόμορφη η επιλογή του τίτλου αλλά δεν θα πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση από την στιγμή που δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που καλλιτέχνες απ’ όλο το ηχητικό φάσμα αντλούν έμπνευση από την μυθολογία και την ιστορία αυτού του τόπου. Στα του δίσκου, τώρα, είναι εμφανές πως οι Σουηδοί επέλεξαν να υιοθετήσουν μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση από εκείνη του προηγούμενου άλμπουμ τους, “Dystopia”. Μελωδικότερη, με μια παλέτα ηχοχρωμάτων πιο πλούσια απ’ ότι μας είχαν συνηθίσει και με μια διάθεση που παραπέμπει περισσότερο σε σχήματα όπως οι WHILE HEAVEN WEPT παρά οι αρχέγονοι CANDLEMASS για παράδειγμα. Για τους πιο πρόσφατους, το συζητάμε. Βλέπετε, είναι και αυτή η χρήση hammond σε συγκεκριμένα σημεία που λειτουργεί συνειρμικά.
Στατιστικά αν το δούμε, δεν υπάρχει καμία περίπτωση για έναν οργανισμό, έστω κι αν αυτός ανήκει σε ένα ιδίωμα λιγότερο “εύκαμπτο” σε νέες παραμέτρους όπως είναι το doom metal, να μην επιχειρήσει να διαφοροποιηθεί από τον αρχικό του σχεδιασμό. Δίχως, φυσικά, αυτό να σημαίνει και ξεπούλημα. Τουλάχιστον όχι στην συντριπτική πλειονότητα των παραδειγμάτων, για να μην γενικεύσουμε τον κανόνα. Δεν λείπουν τα growls που λειτουργούν ως μορφή σύνδεσης με το παρελθόν, η φωνή του Bryntse μου ηχεί πλήρως εναρμονισμένη με το νέο σκηνικό, οι κιθάρες έχουν κι αυτές τις στιγμές που “αφήνονται” ελεύθερες σε μελωδίες και ρυθμούς που παρασέρνουν, η παραγωγή στέκεται απόλυτος αρωγός στις “επιχειρήσεις” του σχήματος να καταγράψει με σαφήνεια και πειστικότητα το “είναι” του. Δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση το status του doom με το “Anesidora”, συνθέσεις, όμως, όπως το εναρκτήριο “The songs of the whales” και τα “Twisted games”, “In abundance” (απλά εξαιρετικό), “Vanity” (το πιο βαρύ κι ασήκωτο κομμάτι του άλμπουμ) πιστεύω ακράδαντα πως ενισχύουν ακόμα περισσότερο την δυναμική της τετράδας καθιστώντας την παράλληλα μία εκ των πιο αξιόπιστων προτάσεων στον χώρο της.
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
