Μια συναυλία που πέρασε από χίλια μύρια κύματα, όπως λέει και το γνωστό άσμα του Μαρκόπουλου. Υποτίθεται πως στις 19/9, θα βλέπαμε τους θεούς του αμερικανικού metal JAG PANZER, μαζί με τους θρύλους του NWOBHM, RAVEN, οι οποίοι θα γιόρταζαν επί σκηνής, μισόν αιώνα ζωής. Ένα «πακέτο» που με την ανακοίνωσή του, έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στους underground κύκλους και έβαλε, κατά το κοινώς λεγόμενον, τους οπαδούς στην «πρίζα». Σταθερή αξία για ένα καταπληκτικό live οι Αμερικανοί, το ίδιο και οι Βρετανοί, τους οποίους επιπλέον είχαμε να τους δούμε και αρκετό καιρό. Τι άλλο θέλαμε;
Θα θέλαμε. Να το δούμε. Τελεία. Γιατί με την αιφνίδια ανακοίνωση της ακύρωσης των RAVEN, λόγω προβλημάτων υγείας του μπασίστα/τραγουδιστή John Gallagher, τα πλάνα άλλαξαν. Και όλοι όσοι έχουμε δει ή τέλος πάντων ξέρουμε τι σημαίνει «RAVEN επί σκηνής», ξέραμε πόσο δυνατό «πακέτο» θα ήταν αυτό και η αλήθεια είναι, μια «ψυχρολουσία» την υπέστημεν, που λένε και οι λόγιοι. «Ψυχρολουσία» που ανέλαβαν να διώξουν από πάνω μας, όσο γινόταν, δύο ελληνικές μπάντες, οι MYSTERY και οι THELEMITE.
Η αρχή έγινε με τους δεύτερους. Οι THELEMITE είναι δεκαπέντε χρόνια μπάντα αλλά να φορτσάρουν, τους έχουμε δει τα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια, με τρεις διαδοχικούς δίσκους (πιο πρόσφατος ο φετινός “Power of darkness”) να τους έχουν βάλει για τα καλά στον εγχώριο μεταλλικό χάρτη. Το ύφος τους, κλασσικότροπο heavy metal, έστω κι αν σε κάποιες πτυχές του γίνεται πιο doomy, thrashy ή power-ίζει. Συμπαγής ήχος, δεμένο συγκρότημα, χαλαρή διάθεση από πλευράς του frontman τους, δυναμικότατος drummer, τραγούδια που ακούγονται ευχάριστα (έχουν και «οικείες» μελωδίες να σου πετάξουν δεξιά κι αριστερά). Η διασκευή στο “Children of the grave” των BLACK SABBATH παίχτηκε καθαρά υπό το δικό τους πρίσμα και αυτό τους τιμά. Γενικά, ήταν μια εμφάνιση από αυτές που ο πολύς κόσμος αποκαλεί «τίμιες» (όπως λέμε, «βάσεις πυραύλων ο τίμιος Τζων»). Καλή συνέχεια να έχουν τα παιδιά.
Ο Άγγελος Περλεπές με τους Angelo Perlepes’ MYSTERY, ανήκει στην ζώσα ιστορία του ελληνικού hard rock/heavy metal. Αν μετρήσουμε πόσα χρόνια έχει στην σκηνή από την εποχή των TILT, τα βγάζουμε παρά ένα 40. Μεγάλα τα διαστήματα αποχής βέβαια, αλλά ευδιάκριτο οπωσδήποτε το αποτύπωμα της μουσικής του, με μια πεντάδα αξιόλογων δίσκων. Ο τελευταίος τους τιτλοφορείται “Spelled by fire” και στα πλαίσια της προώθησής του, έγινε και αυτό το mini tour σε Ελλάδα και Κύπρο, προτελευταίος σταθμός του οποίου ήταν η Αθήνα. Τώρα, για το καθαρά μουσικό κομμάτι, δε νομίζω πως μπορεί κάποιος να πει πολλά.
Οι MYSTERY έπαιζαν, παίζουν και θα παίζουν, για όσο ακόμη, neoclassical metal. Με το ένα πόδι στο hard rock, με το άλλο στο power metal, όπως έκαναν δηλαδή όλα τα παιδιά του Blackmore, από τον Malmsteen μέχρι τον τελευταίο πιτσιρικά που γρατζουνάει τώρα κιθάρα για πρώτη φορά και θέλει να του μοιάσει. Τον καινούργιο δίσκο δεν τον έχω ακόμη ακούσει, ωστόσο από ό,τι παίχτηκε «ζωντανά», θετικά ήταν τα μηνύματα. Επίσης, δεν έλειψαν και παλαιότερες, κλασσικές στιγμές, τις οποίες και περίμεναν όσοι ακολουθούν το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια. Ο ήχος θα μπορούσε, όπως και στους THELEMITE, να είναι λιιιιγο πιο «καθαρός», αλλά γενικά κινήθηκε σε πολύ αξιόλογα επίπεδα (Κύτταρο γαρ). Νομίζω πως όσοι περίμεναν αυτό το live, πήραν πίσω αυτό που ήθελαν. Άλλωστε, αυτό δεν είναι και το ζητούμενο πάντοτε;
Πάμε τώρα στους headliners της βραδιάς. Οι JAG PANZER εννοείται δε χρειάζονται συστάσεις. Εκ των θεμελίων του USPM, είναι μια μπάντα που είτε σε τρώγλη τη βάλεις να παίξει είτε σε αρένα 100.000 θεατών, θα παίξει ακριβώς το ίδιο. Μόνο που στην αρένα η τεράστια ισχύς τους θα απλωθεί με αποτέλεσμα η ζημιά να είναι μικρότερη, ενώ χώροι όπως το Κύτταρο, δεν υπάρχει ουδεμία πιθανότητα να μη διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν, όπως λένε πάλι οι λόγιοι. Κι εδώ όμως είχαμε εξελίξεις της τελευταίας στιγμής, οι οποίες ευτυχώς «πέρασαν και δεν ακούμπησαν» και θα τις αναφέρω απλά και μόνο ως γεγονός.
Οι JAG PANZER ήρθαν χωρίς τους Mark Briody και Rikard Stjernquist, με τους Casey Trask και Jacob Lee Coleman στη θέση τους, αντίστοιχα. Αναποδιές και υποχρεώσεις της τελευταίας στιγμής, σύμφωνα με το ίδιο το γκρουπ, δεν τους άφησαν να ταξιδέψουν. Στοίχισε όμως αυτό, στην απόδοση της μπάντας; Ούτε καν! Ο Casey Trask είναι τέκνο του US power, παίζει στους CAGE. Επίσης, ανήκει στο γενεαλογικό δέντρο των JAG PANZER, ως κιθαρίστας των THE THREE TREMORS. Κάποιοι εξ ημών, μάλιστα, τον είχαμε δει σε εκείνο το υπέροχο live του 2018. Συνεπώς, μπήκε πανεύκολα στο «πνεύμα». Ο Jacob Lee Coleman πάλι, από εντελώς άλλον χώρο και με εντελώς «κόντρα» φυσιογνωμία και στυλ, απεδείχθη πολύ καλός στον ρόλο του γιατί πολύ απλά, μας απέδειξε πως είναι ικανός μουσικός. Και οι ικανοί μουσικοί, παίζουν παντού.
Τον Aric Arvina στο μπάσο τον ξέρουμε πια καλά, δέκα χρόνια κλείνει φέτος ως live μέλος του γκρουπ, μιας και ο John Tetley είναι ανήμπορος να ακολουθεί στις περιοδείες. Ίσως θυμούνται κάποιοι την τελευταία φορά που τον είδαμε επί σκηνής, να παίζει καθήμενος σε σκαμπό. Αυτός τώρα που ήταν εντελώς «λυμένος» και καλύτερος από κάθε άλλη φορά, ήταν ο Ken Rodarte. Σίγουρα η καλύτερή του εμφάνιση με τη μπάντα ως lead κιθαρίστας, από τις τρεις που τον έχουμε δει. Τελευταίο άφησα τον Harry Conklin, με τη ζώνη Batman και το υπέρτατο παπούτσι. Αν και δε θα έπρεπε καν να το αναφέρω, μιας και η τελευταία του φορά επί αθηναϊκού εδάφους με τους TITAN FORCE φανέρωσε όλο το μεγαλείο της φωνής του, άρα ξέραμε τι θα ακούσουμε, ήταν σε τρομαχτική κατάσταση!
Σε σχέση με την προηγούμενη, επίσης φανταστική εμφάνιση του Κυνηγού Αρμάτων, είχαμε μια απαιτούμενη διαφοροποίηση ως προς το ποια τραγούδια παίχτηκαν και δικαίως. Σε περιοδεία για το πρόσφατο “The hallowed” βρίσκονται τώρα οι Αμερικανοί, συνεπώς αυτό θα έχει σημαντική εκπροσώπηση. Όχι όμως τόση όση το τιτάνιο “Ample destruction”. Αυτό έλαβε τη μερίδα του λέοντος, με έξι κομμάτια. Άμα ρε παιδί μου έχεις στο παλμαρέ σου έναν από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε ποτέ το metal της Αμερικής, δε γίνεται να μην τον τιμήσεις…
Είσαι περίπου… «καταδικασμένος» να το κάνεις! Ειδικά στην σερί τριάδα “Harder than steel” – “Symphony of terror” – “Reign of the tyrants” (όπου ακούστηκε και η «μεσαιωνική» εισαγωγή του, με τους Tyrant και Rodarte να συναγωνίζονται κεφάτοι ποιος θα χορέψει καλύτερα σαν μπαλαρίνα, κοινώς ποιος θα κάνει τις καλύτερες χαζομάρες) έγινε μέγα πανηγύρι, χωρίς φυσικά ο κόσμος να κάνει «πίσω» σε καμία από τις υπόλοιπες σπουδαίες στιγμές που μας χάρισαν οι άρχοντες από το Colorado. Μια ματιά στην setlist, θα σε πείσει.
Επίλογος.
Η συναυλία των JAG PANZER ήταν απλά καταπληκτική. Όποιος έδωσε το «παρών» (και ευτυχώς, δεν ήμασταν και λίγοι!), θα έχει να το λέει. Ας θέσω όμως έναν προβληματισμό στο τραπέζι… Οι JAG PANZER όπως τους είδαμε, οπτικά και μόνο, ήταν περισσότερο κάτι σαν “Tyrant & Co”. Ήταν άλλο ένα παράδειγμα μιας κατάστασης που μοιάζει να έρχεται να παγιωθεί με γοργά και μεγάλα βήματα. Ποια είναι αυτή; Καθώς περνούν τα χρόνια, θα βλέπουμε ολοένα και περισσότερο κάποιες/αρκετές/πολλές από τις αγαπημένες μας μπάντες με άλλη σύνθεση να ηχογραφούν και με άλλη να περιοδεύουν. Έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω, πόσο μας πειράζει, ή πρέπει να μας πειράζει αυτό; Αξίζει να θυσιάσουμε την απόλαυση ενός έξοχου live, εμμένοντας σε πρόσωπα και όχι σε ήχους; Τι είναι λογικό; Να βλέπουμε ή να ακούμε μουσική;
Προσωπικά, έχω πάρει τις αποφάσεις μου, χρόνια τώρα.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
SETLIST: 1. Chain of Command 2. Licensed to kill 3. Black 4. Iron Eagle 5. King at a price 6. Onward we toil 7. The Mission (1943) 8. Harder than steel 9. Symphony of terror 10. Reign of the tyrants 11. Dark descent 12. Stronger than you know 13. Take to the sky 14. Warfare 15. Generally hostile 16. Shadow thief
