JEFF WATERS – THE AMERIKAN KAOS INTERVIEW

“This is the Armageddon Boogie”

Είναι τεράστια η τιμή και η χαρά, η πρώτη κυκλοφορία της δισκογραφικής εταιρίας του διεθνούς Rock Hard, να είναι το πρώτο σόλο άλμπουμ του Jeff Waters, ηγέτη των ANNHILATOR, με το γκρουπ που ονομάζει AMERIKAN KAOS κι έχει τον τίτλο “Armageddon boogie”. Στα πλήκτρα είναι ο δικός μας, Bob Katsionis, στα ντραμς ο Brian Tichy (DEAD DAISIES, WHITESNAKE κτλ) και στα φωνητικά ο Chandler Mogel (OUTLOUD). Αυτό είναι το πρώτο μέρος μίας τριλογίας που θα κυκλοφορήσει τα επόμενα δύο χρόνια αποκλειστικά μέσα από το Rock Hard, με διαφορετικό μουσικό ύφος το κάθε άλμπουμ. Το άλμπουμ αυτό, ουσιαστικά, αποτελεί και το soundtrack του φοβερά ενδιαφέροντος video game, Rock Kommander, όπου “πρωταγωνιστής”, είναι ο ίδιος!!! Ο Jeff Waters, σε τρομερή διάθεση, απάντησε μέσα σε 45’ σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν το solo project του και μας έλυσε όλες τις απορίες.

Όσοι θέλουν να αγοράσουν το “Armageddon boogie”, μπορούν να το κάνουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον παρακάτω σύνδεσμο, για την Ελλάδα (και αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου υπάρχει το Rock Hard).

https://shop.rockhard.de/de-de/amerikan-kaos

Είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το πρώτο άλμπουμ της «δισκογραφικής εταιρίας» του Rock Hard, που είναι το “Armageddon boogie” της σόλο μπάντας σου, AMERIKAN KAOS. Πως προέκυψε η ιδέα του project αυτού;
Όταν είχαμε τα lockdown, το 2020, είχα περιοριστεί στην Αγγλία, όπου μένω και σκέφτηκα ότι θα ήταν μία πολύ καλή ιδέα να χρησιμοποιήσω το στούντιό μου για να δημιουργήσω μουσική. Δεν ήξερα αν θα κάνω project ή δίσκο, ήθελα απλά να γράψω τραγούδια. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν να εντοπίσω τι μουσική θα έπαιζα, ποιος θα συμμετείχε και κατέληξα να κάνω αυτό που θα λέγαμε solo project. Δεν ήθελα κάτι στο thrash metal ύφος των ANNIHILATOR, αλλά κάτι διαφορετικό, πιο μαλακό, πιο μελωδικό metal, hard rock. Πάντα άκουγα πολύ VAN HALEN, αλλά εκείνη την περίοδο είχε πεθάνει και ο Eddie Van Halen και άκουγα ακόμα περισσότερο, όπως και AC/DC. Επέστρεψα στα νιάτα μου, λοιπόν, αφού είχα την ευκαιρία να ακούσω πολύ περισσότερη μουσική κατά τη διάρκεια του lockdown.
Είπα, λοιπόν, να κάνω ένα hard rock project, να έχω το vibe των VAN HALEN. Ήθελα να κάνω κάτι που να διασκεδάσω, αλλά να το πάρω σοβαρά. Δεν ήθελα κάτι φθηνό και low budget, αφού έχω δικό μου στούντιο και ήταν πολύ πιο εύκολο. Ακόμα και στις μέρες μας, για να επιτύχεις κάτι που να έχει πραγματικά καλό ήχο, χρειάζεσαι πολλά χρήματα. Αυτό το πρόβλημα, ήταν ήδη λυμένο, λοιπόν. Στα ντραμς, ήθελα κάποιον πολύ καλό παίχτη, για να έχω μια Dream Team. Ήθελα κάποιον σαν τον Alex Van Halen, αλλά δεν μπορούσα να τον έχω (γέλια). Κατέληξα, έτσι, στον Brian Tichy, που έχει παίξει με τεράστιους μουσικούς και γκρουπ, όπως ο Billy Idol, οι WHITESNAKE, οι DEAD DAISIES και πάρα πολλά άλλα σχήματα.
Δεν τον είχα ξαναδεί στο παρελθόν, είχα δει όμως συνεντεύξεις και video του, όπου ανέφερε πως βασική του επιρροή ήταν ο Alex Van Halen και συνειδητοποίησα ότι θα ήταν μία πολύ καλή προσθήκη στο project. Ηχογραφήσαμε τα ντραμς στα Armory Studios, με τον παλιό μου φίλο Mike Fraser ως μηχανικό ήχου, ο οποίος έχει δουλέψει με τους AC/DC μέχρι το “Razor’s edge” του 1990. Θέλαμε κι έναν τραγουδιστή κι έψαχνα όχι κάποιον που να κινείται στο heavy metal, αλλά κάποιον με πιο καθαρή, πιο soul, gospel, bluesy φωνή. Βρήκα λοιπόν έναν τύπου που να έχει αυτή τη φωνή που έψαχνα, τον Chandler Mogel, που μένει στο New Jersey/Νέα Υόρκη. Όταν τον έψαξα, είδα ότι είχε τραγουδήσει σε μία cover μπάντα των FOREIGNER και όταν τον πρωτάκουσα, είχα θεωρήσει πως έχει πιο απαλή και πιο καθαρή φωνή από αυτή που ζητούσα. Οπότε, άρχισα να ψάχνω για κάτι άλλο. Την επόμενη φορά, όμως, που τον άκουσα, διαπίστωσα ότι τελικά είχε αυτό ακριβώς που ζητούσα. Δεν έψαχνα για heavy metal αλλά για hard rock τραγουδιστή. Μου τον είχε προτείνει ο συμπατριώτης σου, βιρτουόζος στα πλήκτρα και την κιθάρα, Bob Katsionis, που έπαιζε στους FIREWIND. Ο Bob, έπαιζε πριν κάποια χρόνια σε μία μπάντα με τον Chandler (σ.σ. τους OUTLOUD εννοεί) και μου τον πρότεινε, ήρθε στο στούντιό μου και μέσα σε τρεις εβδομάδες τελειώσαμε τα φωνητικά.
Ο Bob Katsionis έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο project, αφού ήταν υπεύθυνος για όλους τους ήχους των πλήκτρων που ακούγονται και στους τρεις δίσκους που καταλήξαμε να κάνουμε. Ο Marc LaFrance κάνει τα δεύτερα φωνητικά. Έχει κάνει αυτή τη δουλειά σε τραγούδια όπως το “Livin’ on a prayer” ή το “Dr. Feelgood” και σε πάρα πολλά άλλα ακόμη…

Έχεις δουλέψει με τον Marc, πάντως στο “Triple threat” αλλά και στο “Set the world on fire” και το “Feast”…
Σωστός! Ευχαριστώ που μου το θύμησες!!! Χαχαχα! Πρώτη φορά δουλέψαμε μαζί στο “Phoenix rising” του “Set the world on fire” και μετά δουλέψαμε τουλάχιστον 3-4 φορές ξανά. Πολύ καλή μνήμη! Δεύτερα φωνητικά κάνει και η Jessie Wagner, που έχει δουλέψει με καλλιτέχνες όπως η Stevie Nicks ή ο Kid Rock, που έχει κάνει σπουδαία δουλειά και την περιγράφω ως «η Beyonce συναντά το gospel». Και η θετή μου κόρη, η Ruby (σ.σ. Ward), έκανε δεύτερα φωνητικά, όταν ακόμα ήταν 15 χρονών, στον πρώτο δίσκο και τα επόμενα δύο χρόνια, πήρε μέρος και στους δύο επόμενους. Οπότε, εκείνη και ο Bob Katsionis, είναι τα μόνα δύο άτομα που συμμετείχαν και στους τρεις δίσκους.
Όταν ξεκίνησα να κάνουμε τους δίσκους, δεν υπήρχε ούτε το Rock Hard, ούτε η εταιρία με τα video games, που θα μιλήσουμε αργότερα. Ήταν μόνο το fun project μου, που ήθελα, όμως να γίνει με απόλυτη σοβαρότητα. Καταλήξαμε να έχουμε ένα budget της τάξεως των 100.000 λιρών, που δεν είναι φυσιολογικό, αλλά ο προϋπολογισμός ενός πολύ μεγαλύτερου συγκροτήματος, αυτές τις μέρες. Πολύς κόσμος θα περίμενε να κάνω ένα σόλο δίσκο που να είναι instrumental, να παίζω γρήγορα και να έχει αυτό το “Guitar God” συναίσθημα. Εγώ, δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ήθελα να γράψω μερικά ωραία τραγούδια, με μερικούς σπουδαίους μουσικούς.
Τελείωσε, λοιπόν, κάποια στιγμή το “Armageddon boogie” και αποφάσισα να το προωθήσω στις εταιρίες, να δω τι μπορώ να κάνω. Πήγα στο δικηγόρο μου στη Γερμανία και σε μερικές δισκογραφικές, επειδή με τα χρόνια, γνωρίζεις σχεδόν τους πάντες στις εταιρίες. Οι απαντήσεις που πήρα, ήταν πανομοιότυπες. Όλοι μου είπαν ότι τους άρεσε πολύ το όνομα AMERIKAN KAOS, που από την πρώτη στιγμή θεωρούσα ότι είναι πολύ cool και θα σου πω αργότερα για ποιον λόγο τα γράφω με “K” αντί για “C”. Επίσης, οι εταιρίες μου είπαν ότι τους άρεσε η παραγωγή, τους άρεσαν τα τραγούδια και ότι αυτή τη μουσική τους αρέσει να ακούνε, με τα 80s vibes. Επίσης, τους άρεσαν οι μουσικοί που έπαιζαν. Όμως, όλοι κατέληγαν, επίσης, με την ίδια φράση: «δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτό». Και το καταλαβαίνω. Έχει και αρνητικά σημεία. Δεν είμαστε κάποιοι νέοι, που τώρα ξεκινάμε, να είμαστε 20 χρονών, να τρέχουμε γύρω γύρω στη σκηνή και να πηδάμε από το PA!!! Είμαστε κάποιοι πιο «ηλικιωμένοι» άνθρωποι –εκτός από τη θετή μου κόρη. Δεν είμαστε ένα supergroup που να έχουμε πολύ διάσημους μουσικούς, δεν είμαστε ένα συγκρότημα με νέα μέλη, δεν είμαστε καν συγκρότημα. Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύθηκα. Είχα 2-3 προσφορές. Οι άνθρωποι ήθελαν να με υπογράψουν, αλλά οι προσφορές τους ήταν πραγματικά κακές. Τόσο κακές που προτιμούσα να μην το κυκλοφορήσω καν.
Δεν απογοητεύθηκα όμως, παρότι δεν έβρισκα συμβόλαιο. Δεν είχα καμία διάθεση να έχω ξοδέψει τόσα χρήματα και να διαθέσω το δίσκο από το site μου, δωρεάν. Παρόλα αυτά, λοιπόν, μπήκα στο στούντιο, να γράψω κι άλλον δίσκο, με άλλους μουσικούς κι εντελώς διαφορετικό ύφος, ενώ δεν είχα βρει συμβόλαιο ούτε καν για τον πρώτο. Για παράδειγμα, ο Stu Block, τραγούδησε στο δεύτερο δίσκο (σ.σ. και στον τρίτο). Η γυναίκα μου νόμιζε ότι είχα τρελαθεί. Στον δεύτερο δίσκο, άλλαξε λίγο το κλίμα, γιατί οι εταιρίες, έβλεπαν ότι είναι διαφορετικός αλλά εξίσου καλός, αν όχι καλύτερος. Πήρα κι άλλες προσφορές, αλλά από τότε άρχισα να δουλεύω στο μυαλό μου την ιδέα να μην έχω ένα «φυσιολογικό», παραδοσιακό δισκογραφικό συμβόλαιο. Δεν είχα καμία διάθεση στα 50φεύγα μου, να φτιάξω νέο σχήμα και να βγαίνω σε περιοδείες. Ήθελα μόνο να γράψω καλή μουσική που να μπορεί να την ακούσει ο κόσμος. Είπα τότε, να βρω και να μιλήσω με εταιρίες που φτιάχνουν video games, είτε σε μορφή app, είτε για κονσόλες, είτε online και να δω αν τους ενδιέφερε, αν μπορούσαν να σκεφτούν μακριά από τα τετριμμένα. Αντί να έχω ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, δηλαδή, να έπαιρνα τα εξώφυλλα και το περιεχόμενο και των τριών δίσκων, το όνομα του συγκροτήματος και το logo του και να τα πουλούσα σε μία εταιρία που να έκανε ό,τι ήθελε με τη μουσική. Να τη βάλουν στα παιχνίδια τους, να την ανεβάσουν στο Spotify, να την πουλήσουν στα καταστήματα, να κόψουν βινύλια. Δεν με ενδιαφέρει, απλά ήθελα να είναι διαθέσιμη.
Και αυτή ήταν η καλύτερη ιδέα που είχα στη ζωή μου, γιατί δούλεψε πολύ καλύτερα απ’ ότι αν πήγαινα σε δισκογραφική εταιρία. Πήρα αρκετά χρήματα, ώστε να καλύψω το κόστος παραγωγής και πλέον τα τραγούδια μου θα είναι διαθέσιμα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Θα μπορεί να τα ακούσει κανείς σε παιχνίδια, σε φυσική μορφή, αλλά και σε περιοδικά. Μιλάμε για το Rock Hard, άλλωστε! Είμαι ευγνώμων που βρήκα αυτήν την εταιρία να σκεφτεί διαφορετικά και να γίνει αυτό το deal.

Νομίζω ότι ένα από τα προβλήματα της μουσικής βιομηχανίας, είναι ότι οι άνθρωποι που τρέχουν τα projects, δεν μπορούν να σκεφτούν «έξω από το κουτί», ακόμα κι αν είναι νεότεροι από εμάς.
Νομίζω ότι άλλα πράγματα έχουν βελτιωθεί κι άλλα έχουν χειροτερεύσει. Δεν ξέρω ποια είναι η ακριβής λέξη που πρέπει να χρησιμοποιήσω, αλλά θα έλεγα ότι πρέπει να προσαρμόζεσαι στις δυσκολίες χωρίς εκείνες να σε καταβάλλουν (σ.σ. roll with the punches, είπε, για την ακρίβεια). Αν έχεις συγκρότημα ή γράφεις τραγούδια για άλλους, πρέπει να αποφασίσεις πόσο πολύ το θέλεις, να είσαι ρεαλιστής, να θέτεις στόχους και να βλέπεις αν αυτό που κάνεις είναι το σωστό για να τους πετύχεις. Υπάρχουν τρόποι για να βγάλεις χρήματα στη μουσική βιομηχανία, αλλά πρέπει –όπως πολύ σωστά είπες- να σκέφτεσαι «έξω από το κουτί». Βλέπω πολλά γκρουπ να ξεκινούν τώρα και τα περισσότερα δεν έχουν καμία ελπίδα να ζήσουν από τη μουσική τους. Βλέπω όμως και συγκροτήματα που φαίνεται πως δουλεύουν γι’ αυτό 24 ώρες την ημέρα και θέλω να βγω και να φωνάξω «εμπρός παιδιά. Πάμε. Μπορείτε να το καταφέρετε». Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να γίνεις επιτυχημένος, χωρίς να χρειάζεται να γίνεις #1, πρέπει να είσαι νηφάλιος, να σκέφτεσαι, να μαθαίνεις από τους άλλους. Εγώ, για παράδειγμα, έμαθα πολλά από καλλιτέχνες όπως οι JUDAS PRIEST, με τους οποίους είχα και την ευκαιρία να περιοδεύσω μαζί τους, κάποιες φορές. Δεν έχουν όλοι την ευκαιρία να περιοδεύσουν με τους JUDAS PRIEST και να τους ταράξουν στις ερωτήσεις, όπως έκανα εγώ, αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να το καταφέρεις, αν κάνεις στην άκρη την party φάση, είσαι νηφάλιος και μπορείς να πετύχεις σχεδόν τα πάντα.

Γυρίζουμε πίσω στις δισκογραφικές, όπου προφανώς σου έλεγαν όταν τους πήγαινες τους δίσκους των AMERIKAN KAOS, ότι δεν μπορούσαν «να το μαρκετάρουν». Σκέφτηκες ποτέ να ονομάσεις το project, απλά “Jeff Waters”, ώστε να γίνουν τα πράγματα πολύ πιο εύκολα;
Όχι, όχι. Αυτό ρίχνει το ενδιαφέρον πάνω μου κι όχι στα τραγούδια. Δεν έχει να κάνει με τον Jeff Waters που παίζει εξωφρενική κιθάρα ή με τον Jeff Waters που κάνει το αφεντικό σ’ ένα ακόμη συγκρότημα. Γι’ αυτό το ονόμασα AMERIKAN KAOS. Αν ήταν να κάνω προσωπικό project, μόνο με μένα, θα ήταν μάλλον instrumental, αλλά δεν ακούω τέτοιου είδους δίσκους. Υπάρχουν τόσοι πολλοί σπουδαίοι lead κιθαρίστες, αλλά προτιμώ να ακούσω τον Malcolm Young, τον Mick Mars, που έπαιζε μερικά τρομερά πράγματα στους πρώτους δίσκους των MOTLEY CRUE, τα ρυθμικά του Eddie Van Halen και το songwriting του. Μου αρέσουν πολύ τα riff του James Hetfield, του Gary Holt, του Kerry King και του Jeff Hannemann. Ακούω και πιο μοντέρνα πράγματα, αλλά τα σόλο τα βλέπω σαν τη σαντιγί πάνω στη μηλόπιτα, σαν extra bonus, δηλαδή. Χαχαχαχα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι ANNIHILATOR έχουν βγάλει 17 δίσκους, έχω 3 ακόμα με το AMERIKAN KAOS κι άλλα πράγματα που τρέχουν. Δεν ήμουν ο τύπος που προσπαθούσε να μπει στο εξώφυλλο των κιθαριστικών περιοδικών ή του Rock Hard. Ήμουν ο τύπος που έμενε στο στούντιο κι έγραφε τραγούδια. Δεν ήμουν ποτέ ο shredder όπως ο Alexi Laiho (που πάντως έγραφε και ρυθμικά και τραγούδια) ή ο Jeff Loomis. Ήμουν πιο πολύ ο ρυθμικός κιθαρίστας, αυτός που έγραφε τα τραγούδια και κρατούσε τη μπάντα. Το AMERIKAN KAOS είναι ένας τρόπος να πω πως πρόκειται για μία μπάντα, για μουσική. Να μην περιμένουν να ακούσουν κανένα τρελό tapping ή κάποια blues licks παιγμένα πιο γρήγορα! Χαχαχα.
Να σου πω, επειδή το λέγαμε νωρίτερα, για ποιον λόγο γράφω το AMERIKAN KAOS με δύο «Κ». Η πόλη του Μεξικού, η Οττάβα του Καναδά, η Νέα Υόρκη, όλες αυτές οι πόλεις, ανήκουν στην Αμερική. Οι ΗΠΑ, ανήκουν στην Αμερική, αλλά εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ θέλουν να θεωρούν πως όταν μιλάμε για Αμερική, εννοούμε τη χώρα εκείνη. Ενώ όταν μεγάλωσα στον Καναδά, ζούσα στη Βόρεια Αμερική. Υπάρχει η Κεντρική και η Νότια. Αρχικά, η λέξη γραφόταν με «Κ» (το γκούγκλαρα, μην φανταστείς!!!). Άρα η λέξη AMERIKAN KAOS, σημαίνει δυνατή μουσική που προέρχεται απ’ ολόκληρη την Αμερική.

Το παιχνίδι στο οποίο πρωταγωνιστείς και τα άλμπουμ των AMERIKAN KAOS αποτελούν το soundtrack του, είναι το “Rock Kommander”. Γράφεται κι αυτό με «Κ», εξαιτίας των AMERIKAN KAOS;
Ναι, έτσι το έκαναν και ήταν μία πολύ καλή ιδέα να βάλουν το «Κ». Είναι πάρα πολύ ωραίο γιατί κάποιους ανθρώπους, όπως τον Michael που έχει την εταιρία που βγάζει το video game ή τον Holger που έχει το Rock Hard, τους γνωρίζω ίσως και παραπάνω από 35 χρόνια! Οι ANNIHILATOR έβγαλαν demo το 1985 και ο Holger τα είχε ακούσει τότε. Υπάρχει μακροχρόνια, προσωπική σχέση ανάμεσά μας και δεν έχει καμία σχέση αυτό με μεγάλες, απρόσωπες εταιρίες. Ανταλλάζουμε ιδέες, μετέφρασα κάποια πράγματα στο παιχνίδι, το “Rock Kommander” και γενικότερα, παρότι ο ρόλος μου ήταν να γράψω τη μουσική, αλλά επειδή είχε πλάκα και με ενδιέφερε (διασκέδασα πολύ παίζοντας το παιχνίδι όταν το πρωτοδοκίμαζαν), αντί να τους δώσω τα πάντα, να κάνω μερικές συνεντεύξεις και να απομακρυνθώ, είμαι μέρος του παιχνιδιού και θέλω να συμμετέχω ενεργά κι εύχομαι να έχει μεγάλη επιτυχία. Σε λίγο καιρό θα πάω πάλι να τους δω από κοντά. Είναι ένα fun project. Εγώ τους πούλησα τη μουσική μου, αλλά μιλάμε για ένα πάρα πολύ ωραίο παιχνίδι, που ελπίζω να τους πάει όσο καλύτερα γίνεται.

Βλέποντας το video game, “Rock Kommander”, άλλαξε μήπως τον τρόπο που έγραψες τη μουσική τουλάχιστον για τους δύο επόμενους δίσκους των AMERIKAN KAOS;
Όχι, όταν τελείωσα τον πρώτο δίσκο και δεν είδα κάποιο προφανές ενδιαφέρον, είπα ότι θα γράψω τρεις δίσκους, σε τρία διαφορετικά είδη, έχοντας πιθανώς τρεις διαφορετικούς τραγουδιστές. Όταν υπογράψαμε το συμβόλαιο, εγώ ήδη δούλευα πάνω στον τρίτο δίσκο. Δεν έγραψα μουσική για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Έγραψα τα τραγούδια που ήθελα κι εκείνοι ήταν ελεύθεροι να βάλουν όποια ήθελαν μέσα στο παιχνίδι ή τα παιχνίδια τους. Μου ζήτησαν μάλιστα να γράψω ένα βασικό τραγούδι για το “Rock Kommander”!!!

Ναι, αλλά δεν γνωρίζω αν επιτρέπεται αυτή τη στιγμή να πούμε ποιοι άλλοι θα συμμετέχουν σ’ αυτό το τραγούδι, οπότε ας το αφήσουμε προς στιγμή! Χαχαχα! Πιστεύεις ότι παιχνίδια όπως το “Rock Kommander” ή όπως το “Guitar Hero” παλιότερα, μπορούν να φέρουν φρέσκο αίμα στο heavy metal, που έχει καταντήσει “Music for the elder” όπως έλεγαν και οι KISS;
Δεν νομίζω ότι το “Rock Kommander”, σαν παιχνίδι, έχει τη φιλοδοξία να γίνει το #1 mainstream παιχνίδι των ημερών μας. Είναι πάρα πολύ διασκεδαστικό, αφού ξεκινάς την καριέρα σου ως μουσικός, προσπαθείς να βρεις εξοπλισμό, προσπαθείς να βρεις μέλη για το γκρουπ σου, να βρεις χώρο για πρόβες, να ταξιδέψεις, να κλείσεις συναυλίες, να κάνεις Battle of the bands, χάνεις μέλη κάποιες φορές. Έχει πλάκα, δεν είναι για να κάνεις διαγωνισμό ή κάτι τέτοιο. Όταν παίζεις, μπαίνεις σ’ έναν κόσμο κόμικ, που σε χαλαρώνει. Θα υπάρχει μουσική όχι μόνο από εμάς, αλλά και από άλλα συγκροτήματα, που μπορείς να κατεβάσεις τη μουσική τους. Θα υπάρχουν updates, πολύ τακτικά, όπου εκτός των άλλων θα μπορείς να κατεβάσεις και μουσική από τους AMERIKAN KAOS, αλλά και από άλλα γκρουπ, για τα επόμενα δύο χρόνια. Μπορεί να μην είναι mainstream, αλλά είμαι βέβαιος για την επιτυχία του, επειδή παρουσιάζει μ’ έναν αστείο τρόπο, πως μπορείς να φτιάξεις ένα συγκρότημα.

Νομίζω πως όταν ξεκινήσεις να παίζεις το παιχνίδι, ζεις το όνειρο να φτιάξεις το δικό σου συγκρότημα και σε κάνει μέρος του παιχνιδιού.
Ακριβώς. Θυμάμαι παλιά, που ήμουν στο Βανκούβερ του Καναδά, γύρω στο 1995, όταν κάναμε το “King of the kill”. Εκείνο τον καιρό, η μεγάλη εταιρία των video games ήταν η Electronic Arts από τον Καναδά, που είχε ένα παιχνίδι, το “Need for speed”, ένα από τα πρώτα, μεγάλα racing παιχνίδια.

Μη μου πεις ότι έγραψες το τραγούδι “Speed” γι’ αυτό το παιχνίδι;
Χαχαχα! Μου είχαν ζητήσει να γράφω τραγούδια για τα παιχνίδια τους και τα λεφτά ήταν πραγματικά καλά, εγώ όμως ήθελα να γράφω μουσική για τους ANNIHILATOR. Είχε πλάκα, γιατί είχαν πάρει μερικούς heavy metal μουσικούς, είχαν καλό budget διαθέσιμο κι άκουγες πολύ cool metal riffs, ωραία τύμπανα και γενικότερα μουσική που θα ήθελα να είχα γράψει για τους ANNIHILATOR! Το καλό με το AMERIKAN KAOS, είναι ότι θα βγουν τρεις δίσκοι σταδιακά, αλλά ακόμα κι αν δεν σου αρέσει κάτι στον πρώτο, τα φωνητικά, η κιθάρα, οτιδήποτε, ο δεύτερος δίσκος είναι τόσο διαφορετικός, που μπορεί κάλλιστα να σου αρέσει. Όπως συμβαίνει και με τους ANNIHILATOR, όπου σε πολύ κόσμο αρέσουν κάποιοι δίσκοι και κάποιοι άλλοι όχι.

Στο “Armageddon boogie”, που είναι ο πρώτος δίσκος, ο οποίος κυκλοφορεί στις 26 Απριλίου, ακούμε αρκετούς KISS από τα 70s, αρκετούς VAN HALEN, ιδιαίτερα το “Pasadena Four”, είναι η δική σου εκδοχή του “Hot for teacher”…
Κοιτάζω αυτή τη στιγμή το τηλέφωνό μου, για να θυμηθώ τους τίτλους των τραγουδιών, επειδή αυτός ο δίσκος γράφτηκε πριν από 2,5-3 χρόνια!!! To “My little devil”, έχει ένα vibe από το “Hell’s bells”, ROLLING STONES και BLACK CROWES μέσα του. Το “Pasadena Four” είναι ένα tribute στους VAN HALEN απ’ όταν ξεκίνησαν με τον David Lee Roth, το 1973, μέχρι το “1984” που έφυγε. Έχει πολύ πλάκα, διότι έχω κάνει διάφορα παιχνίδια με τις λέξεις. Ο τελευταίος στίχος λέει: «Four kids from Pasadena, thank you for the ride”. Ήθελα απλά να τους ευχαριστήσω για τη μουσική τους και για όλα όσα πρόσφεραν στον κόσμο. Τρίτο τραγούδι, το “Roll on down the highway”. Εδώ έχουμε τους BTO, Buchman Turner Overdrive, μία καναδέζικη μπάντα, που κάποιοι γνωρίζουν, κάποιοι όχι, αλλά σίγουρα ξέρουν όλοι το “Takin’ care of business”. Όταν μεγάλωνα, τους άκουγα συνεχώς στο ραδιόφωνο στον Καναδά, οπότε έπρεπε να κάνω διασκευή σ’ αυτό το τραγούδι. Το “Wait for me (in heaven)”, είναι η μπαλάντα που περιμένει κανείς από έναν 50+ heavy metal μουσικό. Country metal ballads, όπως μου αρέσει να λέω.

Το “Phoenix rising” του δίσκου, το λέω εγώ…
Χαχαχα! Ναι. Πάντα μου αρέσει να γράφω τέτοιες μπαλάντες. Πολύς κόσμος λέει για τους cheesy στίχους, αλλά είμαι Καναδός και στη χώρα μου παίρνουμε τα πράγματα πιο «ελαφριά». Υπάρχουν χώρες όπως η Γερμανία ή κάποιες Πολιτείες στις ΗΠΑ, όμως, που οι ακροατές είναι πιο «σοβαροί» μερικές φορές. Στον Καναδά, πάντως, ήμασταν πιο συνηθισμένοι στα «ανόητα» τραγούδια. Στην πραγματικότητα, όμως, το “Wait for me (in heaven)”, είναι ένα πολύ σοβαρό τραγούδι. Κλείνουμε την πρώτη πλευρά του βινυλίου με το “Nobody”, που είναι στο ύφος των GUNS N’ ROSES.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το “Armageddon boogie”, που έχει για μία ακόμα φορά επιρροές από τους VAN HALEN. Ο Brian Tichy, παίζει εξαιρετικά αυτό το shuffle που κάνει ο Alex Van Halen στο “Diver down” κι έγινε διάσημο με την εισαγωγή του “Hot for teacher” στο “1984”. Θα έλεγα ότι έχει κι ένα vibe από τον Ted Nugent. Δεν θυμάμαι πολλά για το “Pull the wool”, αλλά το “Our love song”, είναι ένα τραγούδι που εκφράζω την αγάπη μου στη σύζυγό μου, βάζοντας KISS και BON JOVI στοιχεία. Προτελευταίο είναι το “Make believe”, όπου ακούμε και πάλι KISS, BON JOVI, αλλά και FOO FIGHTERS και το “Let it go” έχει κι αυτό, πολύ California… Υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία, λοιπόν. Φτιάχνοντας όμως το δεύτερο άλμπουμ, εκεί να δεις ποικιλία που υπάρχει. Χαχαχα. Το “Armageddon boogie”, λοιπόν, έχει ένα βασικό θέμα. Παρότι έχει τόσα πολλά θέματα και στυλ, προσπάθησα να κρατήσω τον ήχο των τυμπάνων, της κιθάρας, της φωνής τα ίδια. Το πιο διάσημο άλμπουμ που είχε κάτι παρόμοιο, ήταν το “Back in black” των AC/DC, που ό,τι και να έκαναν, την εισαγωγή στο “Hell’s bells”, το “Have a drink on me”, το “Shoot to thrill”, ακουγόταν ως μέρος του συγκεκριμένου δίσκου, επειδή είχε αυτόν τον ήχο. Αυτό ακριβώς προσπάθησα να κάνω κι εγώ.

Τον Bob Katsionis, τον ήξερες νομίζω ως κιθάριστα, όχι ως πληκτρά, έτσι;
Όχι, ήξερα ότι ήταν ο πληκτράς των FIREWIND. Ερχόταν όμως στις συναυλίες μας στην Αθήνα ή βρισκόμασταν στο εξωτερικό σε διάφορες περιστάσεις, νομίζω ότι του αρέσει πολύ η περίοδος του “Set the world on fire” και του “King of the kill”, Κάποια στιγμή, ήρθε και μου είπε: «Jeff, ξέρεις ότι παίζω και κιθάρα, έτσι;» και τον άκουσα να παίζει κι έμεινα… Ταλαντούχος, πολύ ταλαντούχος τύπος. Όταν έκανα το δίσκο, ήξερα ότι ήθελα να έχω πολλούς και διαφορετικούς ήχους στα πλήκτρα. Φαντάσου μιλάμε για γκάμα από το “Miami vice” και cheesy ήχους των 80s, μέχρι τα πλήκτρα των DEEP PURPLE, αλλά και πιάνο. Είχα μία λίστα με άτομα που θα μπορούσαν να το κάνουν, αλλά αναρωτιόμουν αν τον ενδιέφερε τον Bob να κάνει κάτι τέτοιο. Θα σου πω, λοιπόν, τι έγινε, επειδή ήταν φανταστικό που δουλέψαμε μαζί. Είναι μία πολύ ωραία ιστορία για εμένα, που αφορά τη μουσική πλευρά αυτού του project. Έστελνα στον Bob τη μουσική. Ούτε φωνητικά, ούτε στίχους. Τίποτα. Είχα επιλέξει τρεις διαφορετικούς ήχους. Πιάνο, Hammond και δεν θυμάμαι τον τρίτο. Του είπα ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο αυτούς τους ήχους, να κάνεις ό,τι θέλεις και να βάλεις πλήκτρα σε οποιοδήποτε μέρος του τραγουδιού εσύ θέλεις. Εκείνος, πολύ σωστά, με ρώτησε: «Που είναι το κουπλέ και που είναι το ρεφρέν; Που είναι οι φωνητικές μελωδίες;» και του είπα: «Δεν σου λέω!» Χαχαχα! Ο λόγος που έκανα αυτό, ήταν επειδή ήθελα να ακούσει τη μουσική και να κάνει αυτό που ήθελε εκείνος, χωρίς να λάβει υπόψη του εμένα. Κατάλαβα από τα μηνύματά του, ότι δεν ήταν χαρούμενος με αυτόν τον τρόπο δουλειάς.
Μου έλεγε ότι για να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του, έπρεπε να ξέρει που είναι τα φωνητικά, για παράδειγμα, εγώ όμως επέμενα ότι έπρεπε να το κάνει χωρίς τα φωνητικά. Όταν μου επέστρεψε τα τραγούδια με τα πλήκτρα και μπήκαν τα φωνητικά, ήταν απίστευτο αυτό που έκανε. Ιδιαίτερα στον δεύτερο και στον τρίτο δίσκο, επειδή δεν είχε ιδέα που και πώς θα έμπαιναν τα φωνητικά, άρχισε να γίνεται εκείνος τραγουδιστής με τα πλήκτρα του. Έβγαλε μερικά απίστευτα μέρη στο πιάνο, λοιπόν, που δεν θα γινόταν να το κάνει αν του έδειχνα που ήταν τα φωνητικά. Όταν άκουσε τον πρώτο δίσκο και είδε το αποτέλεσμα, στους άλλους δύο, δεν μου έκανε ξανά την ίδια ερώτηση. Απλά έπαιζε όλο το τραγούδι με τρεις διαφορετικούς ήχους και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο, πραγματικά. Πολύ όμορφο. Αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, σε σχέση με το project.

Κι εκείνος μου είπε, ότι του έστειλες κιθάρα, μπάσο και drum machine, χωρίς ίχνος φωνητικών και του είπες «κάνε ό,τι θέλεις».
Ναι, ακριβώς. Όταν βρίσκεις τόσο ταλαντούχους μουσικούς όπως ο Bob, αλλά και ο Marc LaFrance, η Jessie Wagner και ο Brian Tichy, το πιο ηλίθιο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να τους πεις τι ακριβώς να παίξουν. Θα το δεις και στους επόμενους δίσκους, ότι γίνονται απίθανα πράγματα επειδή παίρνεις το καλύτερο αποτέλεσμα από τους μουσικούς. Δεν παίρνεις αυτό που θέλει ο Jeff, αλλά αυτό που θέλουν εκείνοι. Όταν έχεις, για παράδειγμα, αυτούς που έχουν κάνει δεύτερα φωνητικά στο “Livin’ on a prayer”, που ο κόσμος νομίζει ότι είναι ο Richie Sambora, αλλά είναι ο Marc LaFrance και ο Dave Steel, δύο τραγουδιστές από το Vancouver, τους αφήνεις απλά να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος που πέρασα τόσο καλά στο project αυτό.

Για το εξώφυλλο δούλεψες για μία ακόμη φορά με τον Gyula Havancsak από την Ουγγαρία. Κάνει τα εξώφυλλά σου εδώ και 20 χρόνια και αν δεν κάνω λάθος, έχει μία μπάντα που λέγεται ALISON HELL!!!
Σοβαρά; Δεν το ήξερα αυτό! Είναι ο καλλιτέχνης που μου φτιάχνει τα εξώφυλλα. Έπρεπε να το ξέρω!!! Μένει στη Βουδαπέστη, λοιπόν, που είναι μία από τις πιο όμορφες πόλεις στον κόσμο. Έχω πάει πολλές φορές σε περιοδεία, αλλά όταν πήγα πέρυσι για δύο εβδομάδες και την είδα καλά, έπαθα πλάκα. Το Gyula τον ξέρω σχεδόν τρεις δεκαετίες. Φαντάσου, πρόφερα λάθος το όνομά του και το κατάλαβα πριν από έξι μήνες που τον επισκέφθηκα. Εκείνος, όμως, ποτέ δεν με διόρθωσε. Αν υπάρχει ένας συνεργάτης μου, που δουλεύουμε μαζί τα περισσότερα χρόνια, αυτός είναι σίγουρα ο Gyula, που μου κάνει τα εξώφυλλα. Έχει κάνει οτιδήποτε έχει σχέση με εξώφυλλο και artwork των ANNIHILATOR από το 2004. Όχι μόνο τα εξώφυλλα, αλλά και τα booklet και όσα έχουν να κάνουν με το φυσικό προϊόν, αλλά και τα μπλουζάκια, τα backdrops στις συναυλίες. Τα πάντα. Μέχρι και artwork στην κιθάρα! Και το φοβερό είναι ότι μετά από τόσα χρόνια, έχει συνεχώς φρέσκες ιδέες.
Παρότι η εταιρία των video games είχε δικούς της ανθρώπους να κάνουν το artwork, εγώ επέμενα ότι ήθελα να μπει ο δικός μου. Η εταιρία, δεν πολυήθελε να το κάνει έτσι, γιατί εγώ τους είχα παραδώσει το υλικό μου, όταν όμως είδαν τη δουλειά που έκανε στο “Armageddon Boogie”, αλλά και στο δεύτερο και στο τρίτο άλμπουμ, τότε κατάλαβαν τον λόγο που επέμενα τόσο πολύ. Ήθελα να έχω ένα κοινό θέμα στα τρία άλμπουμ. Ήθελα να έχουν το όνομα ενός χορού! Το πρώτο έχει το Boogie. O δεύτερος δίσκος λέγεται “All that jive” (ο χορός είναι το jive), που είναι ένα παιχνίδι που κάνω με το “All that jazz” των QUEEN. Τον τρίτο δίσκο θα τον ονόμαζα “Sinner’s swing” (ο χορός είναι το swing), αλλά υπάρχει ένα τέτοιο τραγούδι των VAN HALEN στο “Fair warning” και το άλλαξα σε “Sheeple swing”. Η λέξη “Sheeple” είναι ένας όρος που χρησιμοποιούμε όταν οι άνθρωποι γίνονται πρόβατα και κάνουν ότι τους λένε τα media. Εκτός από το κοινό θέμα με τον χορό, ήθελα να έχουν και κοινό θέμα στα εξώφυλλα, οπότε αν το έβλεπε κάποιος, να καταλάβαινε ότι πρόκειται για τους AMERIKAN KAOS. Επίσης, τα εξώφυλλα έχουν ένα vibe που ταιριάζει με το gaming.

Σάκης Φράγκος