Όταν είσαι μία μπάντα από μία χώρα όπως την Ουκρανία, που δε λες ότι έχει και κάποια παράδοση στην ανάδειξη σχημάτων ή είναι και καμία «μεταλομάνα» και έχεις καταφέρει μέσα σε 10 χρόνια από την ίδρυσή σου και 3 δίσκους να έχεις κάνει τόσο ντόρο γύρω από το όνομά σου, παίζοντας μάλιστα μία αρκετά «δύσκολη» (σε εμπορικούς όρους) μουσική, τότε κάτι κάνεις καλά. Πολύ καλά μάλλον! Και στην περίπτωση των JINJER, όλος ο ντόρος είναι απολύτως δικαιολογημένος, τόσο επειδή η ποιότητα των κυκλοφοριών τους είναι αντίστοιχη αυτού του ντόρου, αλλά και επειδή είναι μία μπάντα που έχει δείξει ότι δουλεύει, προσπαθεί, το κυνηγάει και εξελίσσεται. Και εδώ, στο τέταρτο άλμπουμ της, το “Macro”, αυτή η μπάντα κάνει ακριβώς το ίδιο: εξελίσσεται! Κι άλλο! Τα σημάδια υπήρχαν από το EP “Micro” που κυκλοφόρησαν στις αρχές του 2019, απλά στο δίσκο τα πάνε ένα ακόμη βήμα παραπέρα.
Αν κάτι γουστάρω πολύ στους JINJER, είναι ότι παίζουν κυριολεκτικά ότι τους κατέβει στο κεφάλι τους! Μα ότι τους κατέβει! Αυτό το μπαστάρδεμα της μουσικής τους που περιλαμβάνει djent, groove metal, progressive, jazz, reggae (και από αυτό έχουμε εδώ), περάσματα που μου θυμίζουν (σε αρκετές φωνητικές γραμμές) τους THE GATHERING της εποχής του “How to measure a planet”, μερικά πιο ακραία περάσματα που φτάνουν στα όρια του prog death (κάποιες groove-ες μου φέρνουν τρομερά στο μυαλό τους ATHEIST), σε συνδυασμό με την ικανότητα (γιατί ικανότητα είναι) να μπορούν να αναμιγνύουν πιασάρικες μελωδίες με εξαιρετικό παίξιμο από πίσω, είναι τρομερά ενδιαφέρον! Και είναι και αρκετά μοναδικό πλέον, καθώς οι Ουκρανοί έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα δικό τους ήχο, που ναι μεν παίρνει στοιχεία από ετερόκλητα πράγματα, αλλά μέσα από τη δική τους ματιά ακούγεται τόσο… φυσιολογικό, αν είναι αυτή η κατάλληλη λέξη. Περίεργο μεν, το καταφέρνουν εξαιρετικά δε.
Σαφώς και τεράστιο ρόλο σε αυτό το εγχείρημα παίζει η απίθανη frontwoman τους, η Tatiana Shmailyuk. Η κοπέλα σε καθηλώνει. Τόσο με την παρουσία της, που χωρίς να γίνεται Barbie ή Στρουμφίτα ή διαγωνιζόμενη του GNTM, μαγνητίζει τα βλέμματα όταν τη βλέπεις live (ακόμα και φορώντας μία απλή φόρμα και ένα μπλουζάκι), με την κίνηση και τη χάρη της και φυσικά και με την ιδιαίτερη ομορφιά της, αλλά κυρίως και σημαντικότερο με τη φωνή της. Η κοπέλα είναι χαρισματική. Απλά και όμορφα. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που μπορεί κάποιος να της δώσει και να μην το τραγουδήσει εξαιρετικά. Θες καφρίλες, θες πιο soul ερμηνείες, θες πιο εναλλακτικές, τι θες; Θα το κάνει και θα κάνει τις μεταβάσεις και τις εναλλαγές να μοιάζουν τόσο απλές λες και απλά είστε για καφέ και τα λέτε και σε κάποια φάση απλά την τσιτώνεις και στα χώνει. Δε θα το ήθελες βέβαια το τελευταίο! Η κοπέλα το ‘χει και το αποδεικνύει και στα live, όπως είδαμε άλλωστε όταν είχαν έρθει σαν support στην τελευταία εμφάνιση των ARCH ENEMY και δεν είναι μυστικό το ότι έκλεψαν τις εντυπώσεις, κερδίζοντας πολύ κόσμο που δεν τους ήξερε τότε. Σε κάποιες στιγμές μου φέρνει λίγο στο μυαλό την Shamaya των OTEP (και μουσικά σε κάποια πράγματα έχουν επηρεαστεί λογικά οι JINJER), αλλά στη βελτιωμένη έκδοσή της και χωρίς να χάνει το νόημα όπως δυστυχώς συμβαίνει άπειρες φορές με τους ιδιαίτερους επίσης, αλλά κάπου «χάσαμε τη μπάλα» OTEP.
Βέβαια, για να μπορέσει η Tatiana να ξεδιπλώσει τις αρετές της και να πάει τη μπάντα στο επόμενο επίπεδο, υπάρχει ένα ολόκληρο υπόβαθρο από πίσω, όπου το συνθετικό δίδυμο των Roman Ibramkhalilov και Eugene Adbukhanov (κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα), δίνουν για ακόμη μία φορά τα διαπιστευτήριά τους και το κερασάκι στην τούρτα το βάζει ο drummer τους, Vladislav Ulasevish με το ιδιαίτερο αλλά ταυτόχρονα ταιριαστό και ωραίο παίξιμό του. Ειδικά ο τρόπος του στο ταμπούρο είναι πολύ χαρακτηριστικός. Μιλάμε για μία τετράδα λοιπόν, που αρχικά είναι κυριολεκτικά εξαιρετικοί μουσικοί σαν μονάδες, αλλά το σημαντικότερο, είναι μία ομάδα που ενώ ο καθένας στο στοιχείο του μοιάζει σε στιγμές να είναι παντελώς ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, στο σύνολο αυτό το πράγμα ακούγεται μπετό. Μεγάλο πράγμα. Και ακόμα αν δεν αρέσει σε κάποιον το σχήμα, κάτι λογικό, αφού η μουσική τους είναι τρομερά ιδιαίτερη και δε μπορεί να αρέσει στους πάντες (όπως και τίποτα άλλωστε δεν αρέσει στους πάντες), δε μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι αυτό το σχήμα έχει κάτι να πει και το λέει εντυπωσιακά.
O δίσκος παίζει ολόκληρος και η ώρα περνάει μια χαρά. Έχει ροή, έχει αλλαγές, δε σε χάνει πουθενά γιατί ακριβώς δε σε κουράζει και σε κάθε κομμάτι έχει και κάτι διαφορετικό να σου προτείνει. Δε θα μπορούσαν όμως όλα τα κομμάτια να είναι ισάξια, καθώς όσο και αν το πάνε όλο και πιο προοδευτικά οι JINJER, κάποια πράγματα είναι κάπως σταθερά στα τραγούδια τους, όπως πχ η νοοτροπία που «ντύνουν» τα πιο «κάφρικα» σημεία τους και τα πιο djent-άτα (sic) riff τους. Αλλά αυτό δεν το λέω σαν αρνητικό, απλά σαν παρατήρηση. Από κομμάτια, ξεχωρίζω τα δύο που έχουν κάνει και videoclip, το εναρκτήριο “On the top” (μόνο σε εμένα θυμίζει WHITECHAPEL του “Our endless war” σε σημεία και ειδικά στο κουπλέ;;) και το τόσο υπέροχο και κολλητικό “Judgement (& Punishment)” με το reggae να τα κάνει όλα πιο όμορφα, αλλά από κοντά και τα “Pausing death” (που ανεβάζει το tempo και έχει και τα blast-ίδια του), “Home back” (mid tempo, με κάτι περασματάκια στο ύφος των GOJIRA και με ένα υπέροχο σημείο εκεί στο 2ο λεπτό, από αυτά τα ξαφνικά που έρχονται από το πουθενά των JINJER), “The prophecy” (up tempo αρχικά, με πολύ ωραία εξέλιξη από τη μέση και μετά) και φυσικά το απίθανο και τελείως ambient/minimal “lainnereP” (ποδανά του “Perennial”), που κλείνει υπέροχα το δίσκο. Αν χρειάζονται τρία τραγούδια για να αποτυπώσουν σε μεγάλο βαθμό τα ετερόκλητα στοιχεία του “Macro”, τότε τα “”Judgement (& Punishment)”, “Home back” και “lainnereP” κάνουν τη δουλειά.
Κλείνουμε. Το “Macro” είναι ένα ακόμη βήμα μπροστά για τους JINJER. Δεν ξέρω αν θα τους ανοίξει περισσότερες πόρτες, καθώς η μουσική τους παραμένει δύσκολη σε σημεία για τρελή εμπορική επιτυχία. Σίγουρα όμως, σε κάνει να βγάζεις το καπέλο σε μία μπάντα που αυτό που κάνει είναι τίγκα στη μουσικότητα! Χωρίς όρια, χωρίς πρέπει και δεν πρέπει, με απόλυτη ελευθερία. Και αν βάλουν περισσότερη από αυτή την ελευθερία και σε κάποια λίγα στοιχεία που ακούγονται πιο ίδια στη μουσική τους, δεν ξέρω τι μπορούν να κυκλοφορήσουν. Μόνο αυτό και με περισσότερη ισορροπία μεταξύ στην ποιότητα των κομματιών του δίσκου. Συνολικά όμως, φυσικά και μιλάμε για ένα ακόμη πάρα πολύ καλό άλμπουμ! Ωραία μπάντα.
8/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
