Μετράει πάνω από τριανταπέντε χρόνια καριέρας, αν και είναι μόλις σαρανταοκτώ ετών. Μετά από προτροπή του πατέρα του, ο οποίος λάτρευε τον Eric Clapton και τον Jeff Beck, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα τέσσερα του. Έντεκα ετών, μαθήτευσε δίπλα στον Danny Gatton, τον δημιουργό της “redneck jazz”, τον «καλύτερο άγνωστο κιθαρίστα του κόσμου», όπως τον είπαν κάποιοι, αυτόν που θαύμαζαν μουσικοί σαν τους Buckethead, James Burton, Albert Lee, Les Paul, Roy Buchanan, Richie Sambora, Slash, Lou Reed και Steve Vai. Και έναν χρόνο μετά, επιλέχθηκε από τον ίδιο τον B.B King για να παίξει μαζί του, με τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ να δηλώνει ότι «αυτός ο μικρός, ο Joe, είναι πράγματι πολύ καλός».
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι… Ευτυχώς, ο μικρός Joe Bonamassa είχε την σύνεση, το μυαλό και την κατάλληλη ιδιοσυγκρασία να μην παρασυρθεί, να μείνει προσγειωμένος, δουλευταράς όπως ξεκίνησε και μεγαλώνοντας να δημιουργήσει ένα σπουδαίο όνομα, με μια καριέρα που εδώ και χρόνια έχει εκτοξευτεί και θυμίζει «χρυσορυχείο», κυκλοφορώντας συνεχώς δίσκους και δίνοντας μόνο καταπληκτικές συναυλίες, σε στάδια, θέατρα και ιδιωτικές κρουαζιέρες (!). Αν και αυτό το τελευταίο, περί συναυλιών, δε θέλω να το συζητώ, γιατί ΔΕΝ ήμουν ανάμεσα στους υπερ-τυχερούς που τον είδαν στο Κύτταρο το 2009, πριν κάνει το μεγάλο «μπαμ». Όσο να ’ναι, μου έχει μείνει μικρό απωθημένο…
Φέτος, ο τέσσερεις φορές υποψήφιος για Grammy και δεκαπέντε φορές υποψήφιος για το Blues Music Award (τέσσερεις φορές «σήκωσε την κούπα»), Joe, επανέρχεται με έναν ακόμη δίσκο, το “Breakthrough”. Αυτή τη φορά, το υλικό είναι δικό του, αφού το προπέρσινο “Blues deluxe vol. 2” περιείχε κατά κύριο λόγο διασκευές. Αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να είναι ο 29ος ή 30ος (!) studio δίσκος στον οποίο συμμετέχει ως πρωταγωνιστής, από την εποχή των BLOODLINE. Λαμβάνοντας δε υπόψη, τα πάμπολλα live άλμπουμ στα οποία τον ακούμε, σίγουρα η «σούμα» περιλαμβάνει πάνω από πενήντα κυκλοφορίες, εκ των οποίων οι 28 κατέλαβαν την πρώτη θέση στα Billboard Blues Charts.
Το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο, δηλαδή, δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα σε συνδυασμό με την ποσότητα. Έμπνευση μπορεί να έχει ο καθένας και να εμπνέεται μπούρδες. Ισχύει κάτι σαν αυτό που λέμε για τους διανοούμενους και τους «διανοούμενους»: «Και ο βλαξ διανοείται, απλά διανοείται βλακείες». Παραγωγικότητα μεγάλη, επίσης μπορεί να έχει ο καθένας και να κυκλοφορεί τις προαναφερθείσες μπούρδες, κάθε εξάμηνο. Αντίθετα, ο Bonamassa, συνδυάζει και τα δυο. Όσο και να ψάξεις, μέτριο δίσκο στον οποίο συμμετέχει, είναι αδύνατον να βρεις!
Ο τεράστιος Kevin Shirley, είναι σταθερά στο τιμόνι της παραγωγής, σκαρώνοντας ένα απίστευτο ήχο KAI στο “Breakthrough” ενώ είμαι σίγουρος, έχει βάλει το χέρι του και στις ενορχηστρώσεις. Πολλά θα έχεις ακούσει για τον Shirley, αλλά μην τα πιστεύεις. Ο άνθρωπος είναι μάγος και όσο και να τον κράζουν πολλοί για τη δουλειά του στους IRON MAIDEN, για τον αδύναμο ήχο τους και τις αναιμικές κιθάρες, αλλού πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες που αυτό συμβαίνει. Εδώ, η παραγωγή είναι αυτή που πρέπει, σκέτο κρύσταλλο, σκέτο βάλσαμο για τα κουρασμένα, από τις σύγχρονες «πλαστικούρες», αυτιά μας…
Δυστυχώς, πουθενά στο promo που λάβαμε, δεν αναφέρονται οι υπόλοιποι συντελεστές. Θα πιθανολογήσω λοιπόν και θα πω πως ΙΣΩΣ, το “Breakthrough” έχει ηχογραφηθεί από τη μπάντα με την οποία ο Joe θα περιοδεύσει φέτος. Άρα, έχουμε και λέμε: Calvin Turner στο μπάσο, Reese Wynans στα πλήκτρα, Lemar Carter στα τύμπανα, Dannielle DeAndrea και Jade MacRae στα β’ φωνητικά. Βέβαια, όποιοι και να είναι, δεν υπήρχε περίπτωση ο Joe να έχει δευτεροκλασάτους παίκτες δίπλα του, αλλά θα ήθελα να ξέρω ποιος παίζει τι, για να αποδώσω τα δέοντα!
Οι συνθέσεις, μία και μία όλες τους σε αξία, γράφτηκαν κάπου μεταξύ ελληνικών νησιών, Αιγύπτου, Nashville και Los Angeles, όσο ο κορυφαίος blues man στον κόσμο (σύμφωνα με τους αναγνώστες του Guitar Player), βρισκόταν «στον δρόμο» κατά την προηγούμενη περιοδεία του. Ο Bonamassa ως ικανότατος συνθέτης και μουσικός, παίρνει τα καλύτερα στοιχεία από τα blues, το hard rock, τη funk, την soul, την country, το Texas swing και το southern rock, δεν κάνει επίδειξη τεχνικών ικανοτήτων αλλά δίνει βάση και προσοχή στα μεστά, απλά (αλλά εκεί τελικά είναι όλη η δυσκολία) leads και αφήνει το άκρατο συναίσθημα και την καθολική γκρούβα του άλμπουμ, να κάνουν τα υπόλοιπα.
Τι να ξεχωρίσω από τραγούδια; Το μπρούσκο single “Breakthrough”, που γράφτηκε από κοινού με τον μεγάλο Tom Hambridge; Το “Trigger finger”; Ο δάσκαλος SRV ζει φίλε μου, ζει! Τα “I’ll take the blame”, “Pain’s on me” που μπορούν να κάνουν ακόμη κι εμένα αλκοολικό; Το “Drive by the exit sign”; Είναι λες και το έγραψαν με παιχνιδιάρικη διάθεση οι LYNYRD SKYNYRD! Το “Broken Record” που σε διαλύει στα πατώματα; Ή το “You don’t own me”, που ροκάρει ζόρικα a la BLACK COUNTRY COMMUNION; Μπα… Για να μην αναφέρω λοιπόν κάποια κομμάτια και αδικήσω κάποια άλλα, θα δώσω το πρώτο βραβείο… στις ερμηνείες! Ο Joe έχει δουλέψει πολύ τα φωνητικά του, όλα αυτά τα χρόνια και εδώ, μάλιστα, έχουν την πιο “rock” χροιά από όλα τα προηγούμενα που είχε δοκιμάσει ο αγαπημένος μου άσσος.
Δίσκο με τον δίσκο, τραγούδι το τραγούδι, ο Bonamassa συνεχίζει να με εκπλήσσει με την πορεία και την εξέλιξή του ως μουσικός. Δεν ακολουθεί τα γεγονότα, αλλά διαμορφώνει ο ίδιος το παρόν και το μέλλον του blues rock. Και στο, προορισμένο να μείνει κλασσικό, “Breakthrough”, ακούγεται αυθεντικός, «φρέσκος» και αισιόδοξος όσο ποτέ, δείχνοντας σε όλους, “who’s the boss”. Για τους μυημένους οπαδούς, ίσως να μιλάμε για το καλύτερό του άλμπουμ, από την εποχή του “Blues of desperation”. Ο χρόνος θα δείξει, πού θα κάτσει η μπίλια.
Βαθμολογία; Άσε βρε τώρα βρε, που θες και βαθμό βρε…
Δημήτρης Τσέλλος
