a
Στο κρίσιμο ερώτημα, ήρθε η ώρα ο Joe Bonamassa να κυκλοφορήσει κακό άλμπουμ, ακόμη μια φορά η απάντηση είναι όχι. Ο παραγωγικότατος, πολυγραφότατος και παίκτης ολκής, απόστολος των μπλουζ στον 21o αιώνα και μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη λευκή ελπίδα μετά τον Stevie Ray Vaughn, κυκλοφορεί το κατά σειρά δέκατο τρίτο και σίγουρα, όχι το πιο άτυχο, στούντιο άλμπουμ του. Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει και στην παραγωγή βρίσκουμε ακόμη μια φορά τον Kevin Shirley, τον άνθρωπο που γυάλισε τον ήχο του και συμμάζεψε τις συνθέσεις.
Για όσους έτυχε να είναι κλειδωμένοι σε ένα βαθύ και ανήλιαγο μπουντρούμι την τελευταία εικοσαετία, το αγόρι που λατρεύει την κόκα κόλα και φορά κοστούμια για να ξεχωρίζει, ο Joe Bonamassa, είναι επίσης ένα τρομερά ταλαντούχος κιθαρίστας. Η αγάπη του για τα μπλουζ, αλλά και το swing, soul, ragtime, Texas blues, την Ιρλανδέζικη φολκ, είναι όλα εδώ, συγκεντρωμένα σε αυτό το άλμπουμ. Όχι συμπιεσμένα για να μην αντέξουν, μετά το άκουσμα του άλμπουμ. Το μείγμα των επιρροών, είναι αυτό που δίνει πνοή ζωής στις συνθέσεις του, δίνοντας διαφορετικό ηχόχρωμα σε κάθε τραγούδι. Οι συνθέσεις του, διαφοροποιούνται κυρίως από τη μουσική. Το μειονέκτημα της «επίπεδης» φωνής του, που θυμίζει αντικειμενικά μια μέτρια έκδοση των μεγάλων φωνών του λευκού μπλουζ, προσδίδει μεγαλύτερη αξία στην ποικιλία των συνθέσεων. Αν ήθελα να περιγράψω το άλμπουμ, θα έλεγα, ότι είναι σαν μια συλλογή από Robert Cray, Stevie Ray Vaughan, BB King, FREE, Peter Green δίχως ίχνος κλοπής, αλλά μόνο καθαρής έμπνευσης. Ο Bonamassa, βασίζεται σε προσωπικές εμπειρίες χωρισμού και χωρίς να συγκινεί, όπως ο Paul Rodgers, δίνει το λόγο στην κιθάρα του και σε τραγούδια σαν τα “Self inflicted wounds”, “Evil mama”, “Molly O”,”The ghost of Macon Jones” απλά συγκλονίζει.
Καθάριος ήχος, μια παραγωγή, που φέρνει στο νου τους καλύτερους της σκηνής του Nashville, μουσικοί που αποδίδουν τα μέγιστα και πολύ συναίσθημα. Όσο «λευκή» και αδύναμη είναι η φωνή του, τόσο δυνατή είναι η μουσική του, που ως γνήσιος bluesman, χρησιμοποιεί κάθε επιρροή από την μαύρη και λευκή σκηνή, blues, folk, rock για να δημιουργήσει ένα άλμπουμ, που θα απολαύσετε, χαμένοι στις σκέψεις που γεννά η μουσική που μιλά στην καρδιά. Μοντέρνο, όσο και παλιομοδίτικο, αγγίζει κάθε φίλο του Βασίλη Καρρά έως τον Σωκράτη Μάλαμα, με ενδιάμεσο Σαββόπουλο, Robert Cray, Paul Rodgers, SRV..
7 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
