a
Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής ότι ο Joe Lynn Turner είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου τραγουδιστές και ένας ειλικρινής, αυθεντικός καλλιτέχνης. Όχι ότι χρειάζεται να καταθέσουμε κανένα πιστοποιητικό…μουσικών φρονημάτων εδώ πέρα αλλά κρατήστε την παραπάνω πρόταση για να αξιολογήσετε καλύτερα το…χτύπημα που δέχτηκα με τη νέα δουλειά του. Κοιτάξτε…κατανοώ ότι όλη αυτή περίοδος που οδήγησε στη δημιουργία του δίσκου ήταν, αν μη τι άλλο, καταλυτική για τη λήψη αποφάσεων από πλευράς Turner. Αλήθεια, το κατανοώ. Εδώ δεν είμαστε για να ασχοληθούμε όμως με τρίχες -κυριολεκτικά και μεταφορικά- αλλά με την ουσία του πράγματος. Τα ερωτήματα ήταν πολλά και «καυτά»! Άξιζε η αναμονή τόσων πολλών ετών από την τελευταία φορά που ακούσαμε ένα αμιγώς solo άλμπουμ από τον Turner; Θα ήταν μία ακόμη αποθέωση του μελωδικού ήχου; Θα μπορούσε ο πρώην τραγουδιστής των RAINBOW και PURPLE να δικαιώσει τους απανταχού πιστούς οπαδούς του; Ποιες ήταν οι απαντήσεις που έδωσε ο Turner με το “Belly of the beast”; Πάμε να τις δούμε…
Τα πρώτα μηνύματα απείχαν πολύ από το να χαρακτηριστούν έστω ενθαρρυντικά. Μία το σκοτεινό εξώφυλλο, μία τα singles που κυκλοφόρησαν, μία η πρότερη ανακοίνωση της συνεργασίας με τον παραγωγό Peter Tagtgren (γνωστός κυρίως από τους HYPOCRISY και PAIN) δεν θέλαμε και πολύ για να καταλάβουμε ότι η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Turner μόνο στρωμένη με ροδοπέταλα δεν ήταν! Το “Belly of the beast” είναι ένα μοντέρνο heavy metal άλμπουμ με πολλές συμφωνικές αναφορές που προσωπικά μου θύμισαν αρκετά την ατμόσφαιρα των THERION (ναι…καλά, διαβάσατε) ειδικά όταν έμπαιναν οι χορωδίες που δημιουργούσαν μία σκοτεινή, μυστικιστική ατμόσφαιρα. Αυτό το τελευταίο γίνεται ακόμη πιο ευδιάκριτο και υπό το βάρος των στίχων του Turner που ναι μεν είναι σαφώς ψαγμένοι αλλά από την άλλη δεν ενέχουν και πολύ σημασία για όλους εμάς που περιμένουμε άλλα πράγματα από τον Turner. Μη φανταστείτε, βέβαια, ότι ο δίσκος είναι αποκλειστικά και μόνο ένα σύνολο συμφωνικών συνθέσεων. Όχι. Ο Tagtgren χτίζει ένα ογκώδες μεταλλικό υπόβαθρο στην παραγωγή που είναι τόσο παράταιρο με την όλη ιδιοσυγκρασία και φυσιογνωμία του Turner που ειλικρινά δεν ήξερα τι ήθελαν να πετύχουν με αυτό. Μην με παρεξηγείτε. Φυσικά και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με ένα καλό metal άλμπουμ. Εννοείται…1000 φορές! Όχι όμως από τον Turner. Από τον Turner περιμένουμε άλλα πράγματα και όχι heavy metal μοντερνιές! Είναι σα να έβαζαν τον μακαρίτη τον Ronnie να τραγουδάει το “Street of dreams”. Και καλά να το έλεγε, θα ήταν τόσο παράταιρο που θα χαρακτηριζόταν εύκολα φιάσκο!
Εκτιμώ όπως ο κάθε μέσος ακροατής την ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφραστεί όπως εκείνος το θελήσει κάποια δεδομένη στιγμή. Αυτό δε σημαίνει ότι θα επικροτήσω κάθε τελικό αποτέλεσμα όταν μάλιστα αυτό αποτελεί όνειδος για την κληρονομιά και τη δισκογραφική παρακαταθήκη ενός Joe Lynn Turner! H καλλιτεχνική αποτυχία του “Belly of the beast” έχει ονοματεπώνυμο. Βασικά έχει δύο ονοματεπώνυμα: Peter Tagtgren και Joe Lynn Turner. Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για μία παρένθεση στην ένδοξη καριέρα του Turner ο οποίος ελπίζω να επανέλθει στο γνωστό μουσικό του μονοπάτι. Εμείς θα είμαστε εκεί για να τον στηρίξουμε. Προς το παρόν, το “Belly of the beast” είναι η απογοήτευση της χρονιάς!
2 / 10
Σάκης Νίκας
