JOE LYNN TURNER underrated gems

Ο Joe Lynn Turner δεν ξέρω κατά πόσο χρειάζεται συστάσεις. Η πορεία του από το κλασσικό rock ως και τις παρυφές του power metal μαρτυρούν έναν μουσικό με τεράστιο εύρος και καλλιτεχνική αξία. Από καιρό με τον φίλο και συνάδελφο Σάκη Νίκα σκεφτόμασταν πως θα έπρεπε να τιμηθεί από τούτη την στήλη αυτή η μεγάλη φωνή, καθώς εκτός από τις κλασσικές επιτυχίες των πολύ μεγάλων groups τις οποίες και έχει τραγουδήσει, έχει να επιδείξει και μια ζηλευτά «συμπαγή» δισκογραφία, με αξιοζήλευτο υλικό. Σαν οπαδοί του δε, θεωρήσαμε πως θα έπρεπε και με κάποιο τρόπο να αποκαταστήσουμε ένα μέρος έστω της εγκληματικά υποτιμημένης φήμης του στην χώρα μας. Κυρίες και κύριοι, ο τεράστιος JLT, μέσα από 25 υποτιμημένα διαμάντια (ορισμένα εκ των οποίων, δυστυχώς λείπουν από την Spotify list, επειδή δεν υπάρχουν…)!

Από τους Δημήτρη Τσέλλο και Σάκη Νίκα

Down down down (“Fandango” – 1977)
Από εδώ ξεκίνησαν όλα για τον Turner, έτσι; Τουλάχιστον σε ένα σοβαρό και επαγγελματικό επίπεδο. Το πρώτο άλμπουμ των FANDANGO μπορεί να μην έβαλε φωτιά στα charts του Billboard αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι είχε όλα τα φόντα να γίνει επιτυχία. Η ατμόσφαιρα του πρώτου δίσκου των FANDANGO θύμιζε κάτι από την πρώτη δουλειά των FOREIGNER μέσα από το πρίσμα του blue-eyed soul της εποχής και σου άφηνε μία γεύση που αργότερα εκδηλώθηκε εντονότερα με καλλιτέχνες σαν τους BLACKJACK και Gino Vanelli.
Σ.Ν

Stranger (in a strange land) (“Cadillac” – 1980)
Από το τελευταίο άλμπουμ των FANDANGO. Δεν ξέρω, αλλά όποτε το ακούω μου θυμίζει πολύ μια μίξη FOREIGNER με Frank Stallone! O ξεκάθαρος funky προσανατολισμός του εξάλλου περίπου ωθεί προς αυτή την σύγκριση. Σύνθεση των LaRue/Blakemore, ανάλαφρη, έρχεται σε αντίθεση με «κατά μέτωπον» rock ύμνους σαν το “Rock ‘n’ roll you” για παράδειγμα, και χαρίζει αξιοπρόσεκτη ποικιλία στο άλμπουμ. Σκεφτείτε το να παίζει, την ώρα που ο Sly περπατά παίζοντας με το χαρακτηριστικό του tennis μπαλάκι. Τέλειο; Ο «Μαέστρος» έχει σταμπάρει τούτο το μεγάλο ταλέντο, ο δρόμος προς την καταξίωση έχει ανοίξει, και η ιστορία ετοιμάζει χρυσό μελάνι για τις σελίδες της.
Δ.Τ

Freedom fighter (“Difficult to cure” – 1981)
Αν και κάθε άλμπουμ που φέρει την υπογραφή του Blackmore δεν θα πρέπει να θεωρείται underrated, η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική (βλ. το εξαιρετικό “Stranger in us all”). To “Freedom fighter” είναι ίσως μαζί με το “Midtown tunnel vision” τα «αδικημένα» τραγούδια του πρώτου δίσκου του Turner με τους RAINBOW. Μία κατ’ εξοχήν rock n’ roll αισθητική που «δένει» με την ατμόσφαιρα του δίσκου και θα αποτελέσει – γιατί όχι – προπομπό παρόμοιων συνθέσεων στα δύο επόμενα άλμπουμ του συγκροτήματος.
Σ.Ν

Eyes of fire (“Straight between the eyes” – 1982)
Ο Blackmore έχει κάνει πλέον την οριστική μετάβαση στον πιο εμπορικό ήχο που ζητούσε από τα τέλη του 1978. Και όμως αναρωτιέμαι αν οι οπαδοί των RAINBOW περίμεναν εκείνη την εποχή έναν ύμνο σαν το “Eyes of fire”! Η επική ατμόσφαιρα συνδυασμένη με τις ανατολίτικες κιθαριστικές φόρμες του Ritchie φέρνουν συνειρμικά εικόνες από την εποχή του Dio και ο Turner αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν είναι μόνο ο τραγουδιστής του “I surrender” (όχι ότι αυτό είναι εύκολο αλλά ξέρετε τι εννοώ…).
Σ.Ν

Fire dance (“Bent out of shape” – 1983)
Προσωπική αδυναμία, έθεσα όρο για την συμμετοχή του στην τελική λίστα και ο Νίκας άλλο που δεν ήθελε! Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία τόσο των RAINBOW (βαρύ αλλά έτσι είναι), όσο και του Ritchie γενικότερα (ακόμη πιο βαρύ, αλλά επίσης έτσι είναι), ταχύτατο, στα χνάρια του θρυλικού “Spotlight kid” και αν με ρωτήσετε, το προτιμώ! Και όμως, λίγοι το ξέρουν, ελάχιστοι το μνημονεύουν, και ο ίδιος ο Blackmore το έχει παροπλισμένο. Σεμινάριο φωνητικής από τον Turner, με την φωνή του να έχει ταυτόχρονα A.O.R μελωδικότητα, hard rock τραχύτητα και power metal dna. Solo από κιθάρα και πλήκτρα δεν χρειάζεται να αξιολογήσουμε, την απόδοση των Glover και Burgi (ο οποίος «ντύνεται» Cozy και Bobby) ούτε κατά διάνοια να κρίνουμε, για το μόνο που έχουμε να αποφασίσουμε είναι αν θα πιούμε από το μεθυστικό κρασί του “Fire dance”. Αλλά ο στίχος “now we have no choice but to drink the wine” δεν αφήνει πολλά περιθώρια… Κομμάτι ατόφιο 10άρι, δίσκος ατόφιο 100άρι και αφήστε να λένε. Εσείς; Πιάσατε το βασικό θέμα του “The battle rages on” όσο το ακούγατε, ή όχι;
Δ.Τ

On the run (“Rescue you” – 1985)
Πάμε πάλι στα βασικά. Δεν υπάρχει underrated gem στο “Rescue you” για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι ένα διαμάντι και κατά την ταπεινή μου άποψη το τρίτο καλύτερο AOR άλμπουμ όλων των εποχών. Ωστόσο, αν θα έπρεπε να μου βάλει κάποιος ένα πιστόλι στον κρόταφο, θα έλεγα ότι το “On the run” είναι ελαφρώς παραγνωρισμένο σε σχέση με τα υπόλοιπα αψεγάδιαστα τραγούδια του δίσκου. Η μπάντα….τρέχει, ο Turner το ίδιο και εμείς ακολουθούμε κατά πόδας! Και αν δεν το καταλάβατε από τα παραπάνω…όχι, δεν είναι μπαλάντα!
Σ.Ν

Heartless (“The heavenly kid OST” – 1985)
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς ήταν αλλά σίγουρα τα κινητά τότε δεν έπαιζαν μουσική (χεχε). Επίσης, θυμάμαι να πίνω καφέ με τον καλό φίλο Κώστα Ρήγα και να μου βάζει σε φορητό CD player το συγκεκριμένο κομμάτι. Έπαθα σοκ! Δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του αν και είχα δει την ταινία πολύ πιτσιρικάς (παρεμπιπτόντως, δείτε την!). Ίσως πρόκειται για outtake του “Rescue you”…ίσως πάλι πρόκειται για αποκλειστική σύνθεση για το soundtrack. Όπως και να έχει μιλάμε για έναν φανταστικό AOR ύμνο και σίγουρα μέσα στα 5 αγαπημένα μου τραγούδια της προσωπικής καριέρας του Turner.
Σ.Ν

Fire, ice and dynamite (“Fire, ice and dynamite OST” – 1990)
Όταν ο Turner έγινε μέλος των DEEP PURPLE για το αδικημένο “Slaves and masters” άλμπουμ, πολλοί ήταν εκείνοι που τους χαρακτήριζαν σαν….DEEP RAINBOW. Αστεία πράγματα. Το εν λόγω κομμάτι έμεινε έξω από το δίσκο, μπήκε στο soundtrack με το ίδιο όνομα και δυστυχώς παραμένει σχετικά άγνωστο μέχρι σήμερα. Ο Turner βρίσκεται στο στοιχείο του με την χαρακτηριστική μελωδική γραμμή των φωνητικών, ο Ritchie γουστάρει πολύ και αυτό φαίνεται ενώ ο Lord…απουσίαζε από το studio εκείνη την ημέρα και keyboards παίζει ο Glover!
Σ.Ν

One way love (“Mother’s army” – 1993)
Οι MOTHER’S ARMY ήταν ένα πραγματικό super group, αποτελούμενο εκτός από το τιμώμενο πρόσωπο του άρθρου, από τους Jeff Watson (NIGHT RANGER – κιθάρα), Bob Daisley και Carmine Appice. Με το ζόρι άνοιξα επεξηγηματική παρένθεση για τον πρώτο εκ των τριών, οι άλλοι δύο φυσικά και δεν χρειάζονταν. Στα τρία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, αναμειγνύουν το hard rock, με τα blues και το progressive rock, με αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα. Πολλοί καλοί δίσκοι όλοι τους, με κάποια κομμάτια όπως αυτό εδώ, να μπορούν να πάρουν θέση σε οποιοδήποτε setlist του μεγάλου τραγουδιστή. To μπάσο του Daisley είναι «όλα τα λεφτά» εδώ, οδηγεί το κομμάτι, ενώ ο Watson αυτοσχεδιάζει υπέροχα στην ταστιέρα.
Δ.Τ

Imagination (“Nothing’s changed” – 1994)
Ναι, αυτό είναι ένα αδικημένο τραγούδι μέσα από έναν άνισο δίσκο που κυκλοφόρησε σε μία πολύ κακή εποχή για το μελωδικό rock. Ακόμη και το εξώφυλλο του “Nothing’s changed” κάνει τα αδύνατα δυνατά στο να μην προσελκύσει τον δυνητικό αγοραστή! Ωστόσο, εδώ έχουμε μία απίστευτη μπαλάντα που θα ζήλευε ο Μιχαλάκης ο Bolton και μας γυρίζει πίσω στις soul στιγμές των FANDANGO. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό εδώ είναι ένα από τα τρία καλύτερα διαμάντια ολόκληρης της solo καριέρας του Turner.
Σ.Ν

Cradle to the grave (“Planet Earth” – 1997)
Δεύτερη MOTHER’S ARMY συμμετοχή. Ξεκινά σαν ένα ήρεμο, συναισθηματικό slow κομμάτι, αλλά οι εναλλαγές του είναι αυτές που αλλάζουν σε σημεία τον χαρακτήρα του και του δίνουν μια περισσότερο μελαγχολική «υφή». Ευκρινέστατη είναι και η επιρροή που ασκεί στην μπάντα και το συγκρότημα των JOURNEY, στα πολύ ατμοσφαιρικά του μέρη. Φορτισμένη ερμηνεία από τον Turner, όσο και αν αυτό δεν περνά στον ακροατή με την πρώτη ακρόαση, και τύμπανα από τον μεγάλο Aynsley Dunbar.
Δ.Τ

No room for love (“Hurry up and wait” – 1998)
Ιδανικό για pole dancing, strip tease κλπ αθλήματα. Bluesy αισθητική, WHITESNAKE και DEEP PURPLE μεγαλείο, και ο Turner σε μεγάλη ερμηνεία φίλε μου. Τούτο το άλμπουμ έχει πολύ δυνατά «χαρτιά» να επιδείξει, όσον αφορά το line up του. Στο κομμάτι αυτό συγκεκριμένα οι κιθάρες είναι από τον Al Pitrelli (SAVATAGE, TSO, MEGADETH), το μπάσο από τον Greg Smith (Alice Cooper, BOC, RAINBOW μεταξύ άλλων), στα τύμπανα είναι ο Kenny Kramme και στα πλήκτρα ο Paul Morris (RAINBOW, DORO, TSO). Ερωτικό άσμα που μαγνητίζει, με την υπογραφή των Pitrelli/Turner και Bob Held.
Δ.Τ

No salvation (“Holy man” – 2000) 
Ακόμη θυμάμαι τις διθυραμβικές κριτικές της εποχής για το “Holy man” και την επιστροφή σε έναν πιο…RAINBOW ήχο για τον Turner. Δεν διαφωνώ ούτε κατ’ ελάχιστο! Το “Holy man” είναι πιθανότατα ό,τι κοντινότερο στον ήχο των αρχών της δεκαετίας του 80 με τους RAINBOW και το “No salvation” είναι το μπάσταρδο αδερφάκι του “Death alley driver” και γιατί όχι το ξαδερφάκι του “Can’t happen here”. Εξαιρετική στιγμή για τον Turner και ιδανικό μπάσιμο στη νέα χιλιετία.
Σ.Ν

Midnight in Tokyo (“Holy man” – 2000)
Άλλη κομματάρα και αυτή! Μπορεί να λατρεύουμε τον Turner για τις AOR στιγμές του αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν φλερτάρει με τον rock n’ roll ήχο που τόσο πετυχημένα «αγκάλιασε» με τους RAINBOW το αποτέλεσμα είναι εξίσου εντυπωσιακό. Το “Midnight in Tokyo” είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι από το “Holy man”. Και αν θέλετε τη γνώμη μου το εν λόγω άλμπουμ θα πρέπει να βρίσκεται σε κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη. Η κιθάρα του Kajiyama αποτείνει φόρο τιμής στον Blackmore και ο Turner ξαναγεννιέται από τις στάχτες του με ένα δίσκο-ορόσημο!
Σ.Ν

Eye for an eye (“Slam” – 2001)
Δεύτερο άλμπουμ για τον Turner με τον σχιστομάτη οπαδό του Blackmore στην κιθάρα, ο οποίος ακούει στο όνομα Akira Kajiyama. Μεγάλο ταλέντο ο Ιάπωνας, αποτέλεσε μέγα όπλο στην φαρέτρα του Νεοϋορκέζου o οποίος αρχής γενομένης από το “Holy man”, αφήνει τα μελιστάλαχτα albums και επανέρχεται στο αγνό, ατόφιο hard rock, πράγμα που έχει αναζωογονητικές επιπτώσεις και στην φωνή του. Συμφωνά με τον ίδιο, η στροφή σε ένα πιο «τραχύ» στυλ, είχε να κάνει με το γεγονός πως πάντα στο παρελθόν του ζητείτο να τραγουδά καθάρια. Εδώ όμως, τα πράγματα ζορίζουν. «Μεγάλες» νότες παρέα με πηγαίο γρέζι, εξίσου «μεγάλα» hooks, και ο κοντός στην κιθάρα να τρίβει στην μούρη ισχυρισμούς και χαρακτηρισμούς του τύπου «αντίγραφο του Blackmore». Καταπληκτικό τραγούδι.
Δ.Τ

Heaven’s missing an angel (“HTP” – 2002)
Περιμέναμε πολλά χρόνια την επίσημη συνεργασία των Hughes & Turner αφού όλοι οι φανατικοί οπαδοί των PURPLE, γνώριζαν ότι οι θρυλικοί αυτοί μουσικοί είχαν γράψει μαζί κάποια demos στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 αλλά τίποτα δεν προέκυψε από αυτό λόγω κυρίως της πρόσληψης του Turner στο βρετανικό μεγαθήριο. Το πρώτο άλμπουμ των Hughes & Turner είναι αριστουργηματικό θυμίζοντας πότε RAINBOW αλλά και PURPLE (ΜΚ ΙΙΙ εποχής) λόγω των funk (κυρίως) και blues επιρροών του Hughes. Το “Heaven’s missing an angel” σε άλλες εποχές θα ήταν μεγάλο hit αλλά ας είναι…
Σ.Ν

Fantasize (“JLT” – 2003)
Μου αρέσει πάρα πολύ το “JLT”! Η στροφή (ως ένα βαθμό τουλάχιστον) του Turner στα πιο οικεία AOR και melodic rock μονοπάτια είναι σαφώς ευπρόσδεκτη και τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος όταν έχεις μαζί σου το rhythm section του “Stranger in us all”, τον Al Pitrelli στην κιθάρα και καλεσμένους τους Caffery & Bonamassa μεταξύ άλλων. Το “Fantasize” είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι, με διόλου τυπική δομή και το οποίο μέχρι σήμερα ακούγεται φρέσκο και πολύ ενδιαφέρον. Ο Turner είναι αψεγάδιαστος σε μία σύνθεση όμως όπου η κιθάρα του Pitrelli κλέβει την παράσταση.
Σ.Ν

Jack knife (“The usual suspects” – 2005)
Αν δεν είχατε ακούσει ποτέ αυτό το κομμάτι και σας έλεγαν ότι είναι ακυκλοφόρητο από τα sessions του “Slaves and masters” υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το πιστέψετε καθώς εδώ υπάρχει μία εντονότατη “Fire in the basement” αισθητική και βασικά ο δίσκος όλος έχει μία PURPLE αύρα. Γρήγορο, in your face και χωρίς καμία διάθεση εφησυχασμού, το “Jack knife” μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά σε κερδίζει με την ενέργεια του και φυσικά με την ερμηνεία του Turner.
Σ.Ν

Heart against heart (“Fire without flame” – 2006)
Επιστροφή στις «σκληρές» μέρες του “Holy man” και του “Slam” στον δίσκο αυτό και εδώ έχουμε μια power ballad από τις λίγες. Επτάλεπτο μικρό αριστούργημα, σαν αυτά που έβγαιναν από τις καλύτερες στιγμές έμπνευσης των μεγάλων συνθετών του rock στα 80’s. O Akira Kajiyama «λάμπει» σε ένα blues oriented solo που σε ρίχνει στα πατώματα, ενώ έχει αναλάβει και όλα τα όργανα, εκτός από το επικουρικό παίξιμο του συμπατριώτη του Toshyo Egawa στα πλήκτρα. Φανταστείτε ένα αριστούργημα στο στυλ του “Feels good to me” των BLACK SABBATH, το οποίο όμως δεν έχει ως βάση το κλασσικότροπο heavy metal, αλλά το hard rock.
Δ.Τ

In your eyes (“Second hand life” – 2007)
Και ναι ο Turner αποφασίζει για μία ακόμη φορά να ηχογραφήσει ένα καθαρόαιμο AOR άλμπουμ φωνάζοντας μερικά φιλαράκια του από το παρελθόν που μόνο απαρατήρητοι δεν πέρασαν! Jim Peterik, Martin Briley, Jaime Kyle κ.α. Το αποτέλεσμα ηχηρό και εντυπωσιακό με τον Turner να βγάζει από την φαρέτρα του ηχητικά βέλη του παρελθόντος (“Stroke of midnight”, “Sweet obsession”) αλλά να μας στέλνει αδιάβαστους με την υπερ-μπαλάντα “In your eyes”. Τελικά όσες μπαλάντες και να ακούσουμε από τον Turner, ποτέ δεν πρόκειται να βαρεθούμε!
Σ.Ν

Blood red skies (“Second hand life” – 2007)
Το ξέρω, θα ακουστώ κάπως…ιερόσυλος, αλλά ο Blackmore ΔΕΝ μπορεί να γράψει τέτοια κομμάτια, εδώ και πολλά χρόνια. Μέγα έπος από την λάγνα Ανατολή, σέρνει πίσω του όλη την κληρονομιά των RAINBOW του “Rising” και του “Long live rock ‘n’ roll” και το περιβάλλει η αύρα των mid 80’s DEEP PURPLE. Ο JL είναι συγκλονιστικός και αποστομώνει άπαντες τους επικριτές του (και όμως υπάρχουν τέτοιοι), ενώ ο Karl Cochran σε κιθάρα και μπάσο «ντύνεται» Blackmore και Daisley μαζί. Εκείνη την χρονική περίοδο ο Turner αποτελούσε την μεθαδόνη σε όσους από μας έλειπαν οι RAINBOW, πράγμα που από μόνο του για μένα είναι η μεγαλύτερη κολακεία που θα μπορούσα να εκφέρω μέσα από τούτες τις γραμμές.
Δ.Τ

Stroke of midnight (“Second hand life” – 2007)
Τόσο εγώ όσο και ο Τσέλλος επιμένουμε στο εν λόγω άλμπουμ διότι είναι εγκληματικό να μην έχει ακουστεί έστω λίγο περισσότερο. Αναφέραμε το “Stroke of midnight” λίγο παραπάνω. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα DEEP PURPLE outtake και είναι η αρχική μορφή του “One man’s meat” (το οποίο βέβαια είναι σχεδόν κοπιάρισμα του “L.A. connection”… δεν πιστεύω να μπερδευτήκατε;). Το “Stroke of midnight” είναι από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Ritchie ο οποίος σε μία ένδειξη σπάνιας καλοσύνης (αστειευόμαστε) έδωσε την άδεια στον Turner να κυκλοφορήσει επίσημα το τραγούδι αυτό που ξεκίνησε το ταξίδι του το 1989, μεταλλάχθηκε το 1993 και πήρε την οριστική του μορφή το 2007.
Σ.Ν

Fire and ice (“Rated X” – 2014)
Η σύμπραξη των Turner/Appice/Franklin/Kochran μπορεί να μην έφερε στουντιακά τα αναμενόμενα αποτελέσματα αφού ναι μεν οι συνθέσεις είχαν μία αδιαμφισβήτητη ποιότητα ωστόσο κάπου…χάνονταν στη μετάφραση και δεν σου έμεναν. Για να σας προλάβω, το “Fire and ice” τυπικά δεν μπορεί να θεωρηθεί underrated αφού γυρίστηκε και ένα video για αυτό αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν άφησε το στίγμα του. Η BLUE MURDER αισθητική του κομματιού με την ογκώδη παραγωγή και τα άψογα φωνητικά του Turner άξιζε περισσότερα… πολλά περισσότερα.
Σ.Ν

Divided (“House of dreams” – 2009)
Ένα από τα δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες A.O.R projects της Frontiers, έφερε σε επαφή τον JL με τους PINK CREAM 69 και μια ακόμη ομάδα εκλεκτών προσκεκλημένων (Peterik, Ballard, Desmond Child, Sabu, James και Tom Martin κ.α). Μπορεί η εταιρεία να έχει χάσει τον μπούσουλα με όλον αυτόν τον χαμό από μπάντες, αλλά η δημιουργία των SUNSTORM ήταν γεγονός πως αποτέλεσε θετικότατη κίνηση. Από το δεύτερο άλμπουμ τους, σας δίνουμε το “Divided”. Μελωδικό, κλασσικό για το είδος up tempo, με κολλητικό refrain, ό,τι πρέπει για να παιχτεί στην τσίτα στο αμάξι σας την ώρα που εξορμάτε προς θάλασσες και ακτές (όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, μην ξεχνάτε).
Δ.Τ

The darkness of this dawn (“Edge of tomorrow” – 2016)
Μπορεί το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, το video clip του οποίου γυρίστηκε στο φαράγγι του Βίκου, να αποτελεί το πιο γερό χαρτί του άλμπουμ, αλλά εδώ μιλάμε για θεϊκό τραγούδι. Αν διαβάσεις τους ερωτικούς στίχους πριν πατήσεις το play, θα πεις με σιγουριά πως πρόκειται για μια ακόμη συναισθηματική, slow A.O.R σύνθεση σας αυτές που έχουμε κατά καιρούς ακούσει από την φωνάρα του Turner. Η εισαγωγή με το πιάνο ενισχύει την πεποίθηση αυτή, αλλά… boom! Να σου ένα επικότατο mid tempo, με δυναμικότατο riff, στακάτο «ντουπ – νταπ» στα τύμπανα, neoclassical solo και γέφυρες – refrain για Oscar. Θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα πιο grande “Burning heart” (SURVIVOR), και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον του ταιριάζει ο χαρακτηρισμός αυτός.
Δ.Τ