Ουδέν κακόν αμιγές καλού λέγανε πολύ σοφά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι πράγμα που ισχύει για διάφορα άλμπουμ και μουσικά projects που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ο Joe Satriani ήταν ένας απ’ αυτούς που εκμεταλλεύτηκε τον ελεύθερο του χρόνο και, αντί να βλέπει Netflix και να κάνει banana bread challenge όπως οι περισσότεροί μας, έκατσε και έστυψε τον εγκέφαλο του, ανακάλυψε πίδακες έμπνευσης, μετακόμισε στην earMUSIC, συνδημιούργησε το πρώτο του comic book με τα Satchtoons, ζωγράφισε πίνακες και κιθάρες (!!), επιμελήθηκε μια σειρά εκθέσεων που ξεκίνησαν το 2022 και, φυσικά, έγραψε ένα νέο άλμπουμ με τον τίτλο “The elephants of Mars”.
Μετά το μέτριο, κατ’ εμέ, “Shapeshifting” του 2020, δεν ακολούθησε κάποια περιοδεία για ευνόητους λόγους. Ωστόσο, η ατυχία αυτή αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ψαχτεί ο μαέστρος με νέους ήχους, ενισχυτές και Ibanez κιθάρες και να τελειοποιήσει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τον ήδη άψογο και μοναδικό trademark ήχο του. Επιπλέον, πάλι για ευνόητους λόγους, άρχισε να γράφει καινούργια κομμάτια με την μπάντα του εξ αποστάσεως, πράγμα που του έδωσε το χρόνο και χώρο να αναπνεύσει και να διαλογιστεί κυριολεχτικά με την ησυχία του, χωρίς εξωτερικούς παρατηρητές και παρεμβάσεις ή την πίεση του στούντιο. Επίσης, έγραψε κάποια κομμάτια με γνώμονα το νέο του comic “Crystal planet”, στέλνοντας μάλιστα κάποια demos στους σχεδιαστές των Satchtoons που με τη σειρά τους εμπνεύστηκαν τα διάφορα σκιτσάκια. Εργάστηκε επίσης για άλλη μια φορά με τον Καναδό του συνεργάτη, κιθαρίστα και πληκτρά Eric Caudieux, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή. Στα τύμπανα έχει για δεύτερη συνεχόμενη φορά τον Kenny Aronoff (πρώην CHICKENFOOT) και στο μπάσο για τέταρτο συνεχόμενο άλμπουμ τον τεράστιο Bryan Beller (THE ARISTOCRATS).
Ο 18ος δίσκος του με το καλημέρα βρίσκεται πολλά σκαλοπάτια πάνω από το “Shapeshifting” που ήταν ηθελημένα πιο απαλό και απλό, χωρίς shredding και πολύπλοκα μέρη, με έμφαση σ’ αυτό που ο Satriani κάνει καλύτερα απ’ όλους: μελωδία. Ήταν όμως όλο κάπως προβλέψιμο και του έλειπε όντως ο στόμφος και το γκάζι, όχι η επιδειξιμανία και η ανταγωνιστικότητα των guitar heroes, αλλά κάτι το ξεσηκωτικό. Όλα αυτά και με το παραπάνω διορθώνονται με το “The elephants of Mars” που με το ξεκίνημα του “Sahara” με κέρδισε, βρισκόμενο στο repeat για μήνες τώρα. Μιλάμε για απλό αλλά τόσο δυνατό και στακάτο groove από το ζεύγος Arronof/Beller για σχεδόν τέσσερα λεπτά ως το ιδανικό χαλί για να ζωγραφίσει ο Satriani όπως μας έχει συνηθίσει, δηλαδή με μελωδίες που λειτουργούν ως ριφ κι επωδός εκεί που κανονικά θα έμπαινε η φωνή. Αλλά για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, νιώθω πως η κιθάρα έχει δευτερεύοντα ρόλο ή ίσως πως μπλέκεται πιο ιδανικά από ποτέ με το σύνολο που στο “Elephants of Mars” περιέχει περισσότερα πλήκτρα, έγχορδα, ηλεκτρονικά μέρη, dance beats, loops και πολλά άλλα. Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι guitar heroes όπως ο Satriani έχουν στο βάθος μια «πλάτη» που προσφέρει απλά τη βάση για μελωδίες και σόλο, αλλά όχι στο “Elephants of Mars” το οποίο δείχνει πως ο Satriani έχει ωριμάσει περισσότερο ως μουσικοσυνθέτης. Και αυτό είναι κάτι που μαρτυρούν και τα 14 κομμάτια του δίσκου που ξεπερνάει τη μία ώρα. Με τον δίσκο αυτό βρίσκω πως έχει τελειοποιηθεί ως συνθέτης αφού τα ριφ, η μουσική που συνοδεύει τη σόλο κιθάρα και το rhythm section είναι πολύ πιο πλούσια απ’ ότι μας έχει συνηθίσει, και σίγουρα πιο πολυεπίπεδα από το “Shapeshifting” και, γιατί όχι, από το “Surfing with the Alien” το οποίο στην εποχή του έκανε πάταγο αλλά ήταν ομολογουμένως γραμμένο για σόλο κιθάρα και όχι για μια ολοκληρωμένη instrumental μπάντα με ισόποση προσφορά. Όντως, ο Bryan Beller έχει σε αρκετά κομμάτια πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως στο “Pumpin”, με το funk/fusion groove πάνω στο οποίο ο Satch ζωγραφίζει με το στυλ ενός σύγχρονου Jeff Beck. Ακόμα και το σόλο που κερδίζει τις εντυπώσεις εδώ δεν είναι τη κιθάρας αλλά στα πλήκτρα από τον Ray Thistlethwaythe (εντυπωσιάζει και στο groovy pop “Night scene”). Προς το τέλος του “Pumpin”, ο Aronoff απελευθερώνεται επίσης και το κομμάτι κλείνει με ένα εκρηκτικό τζαμάρισμα στο οποίο όλα δένουν άψογα. Παράξενο πως υπάρχει τέτοια χημεία μεταξύ όλων των μελών ακόμα και εξ αποστάσεως.
Είπα κάτι για fusion και Jeff Beck; Όντως, ο δίσκος έχει αρκετά σημεία που φέρνουν περισσότερο σε fusion με τζαζ αρμονία και έναν Satriani σαφώς λιγότερο blues rock από συνήθως (για κλασσικό ματζόρε blues rock, ακούστε το “Blue foot groovy” που είναι ακριβώς αυτό που μαρτυρά ο τίτλος). Στα 65 του, πρωτοτυπεί και δεν επαναλαμβάνεται (ακόμα και το εξώφυλλο εκπλήσσει αφού δεν δείχνει τον καλλιτέχνη!) αλλά αναδεικνύει πτυχές του που δεν έχουμε ξαναδεί ή που ξεχάστηκαν, όπως στο “Sailing the seas of Ganymede” όπου ακούγονται τουμπερλέκια και ούτι και πάλι ένα πλούσιο και ενδιαφέρον μουσικό φόντο που δένει τέλεια με τα pop αισθητικής hooks του Satch. Στο “Dance of the spores”, γραμμένο σε ρυθμό βαλς, ακούμε samples από μια βουλγαρική χορωδία, ακορντεόν και παραδοσιακά όργανα πλάι στα πολύ όμορφα πλήκτρα και ένα βροντερό rhythm section. Και πάλι όλα δένουν άψογα εδώ και η κιθάρα, με πιο γκαζωμένα και ξεσηκωτικά σόλο, μας οδηγεί σ’ ένα εκρηκτικό κρεσέντο. Τέλος, στο “Through a mother’s day darkly” με τον πολύ ενθυμητικό τίτλο, ακούμε τον ίδιο τον Satriani που κάνει κάποιες απαγγελίες πάνω από το κομμάτι που ακούγεται σαν να βγήκε από το soundtrack μιας δυστοπικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας.
Στα 14 κομμάτια του και τη μία και ώρα διάρκειας, το “The elephants of Mars” παρουσιάζει τον Joe Satriani σε μια πολύ ώριμη φάση της καριέρας του ως κιθαρίστας, συνθέτης και καλλιτέχνης εν γένει. Μετά από 40 χρόνια καριέρας, επαναλαμβάνει τη γνωστή συνταγή του χωρίς να κουράζει, με εμπνευσμένες μελωδίες και ξεσηκωτικό shredding. βρίσκει αρκετό χώρο για να πρωτοτυπήσει και εκπλήξει, γράφει instrumental τραγούδια για lead κιθάρα χωρίς να αφήνει την υπόλοιπη μπάντα εκτός και πειραματίζεται, ψάχνεται και βρίσκει νέες διόδους μουσικής έκφρασης και με αναγκάζει να του βγάλω το καπέλο μου, όπως κάνω για πάνω από είκοσι χρόνια τώρα.
8,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
