“Forever Ozzy – A tribute to the Prince of Darkness”
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Ozzy Osbourne υπήρξε ένας από τους πιο εμβληματικούς καλλιτέχνες στην ιστορία του σκληρού ήχου. Η είδηση του θανάτου του, ιδιαίτερα μετά τη μυθική εμφάνιση στο “Back to the beginning”, σκόρπισε θλίψη σε εκατομμύρια ανθρώπους και το λιγότερο που μπορούσε να κάνει η συντακτική ομάδα του Rock Hard, ήταν να τον αποχαιρετήσει με λίγες κουβέντες ο καθένας…
Μεγαλώσαμε με δεδομένο ότι ο Lemmy και ο Ozzy ήταν “highlander”. Απέθαντοι, πως το λένε… Πως ό,τι και να έκαναν δεν θα έφευγαν ποτέ από κοντά μας. Γιατί ήταν ιδέες και οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Κι όμως… Έτυχε να είμαστε μεγάλη παρέα συντακτών μαζί, την ώρα που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Ozzy, ένα γεγονός, που –κακά τα ψέματα- βλέποντας τις φωτογραφίες και διαβάζοντας τις δηλώσεις, βλέπαμε να έρχεται κάποια στιγμή, ίσως όχι τόσο σύντομα.
Η εικόνα του στο “Back to the beginning”, πάνω στο θρόνο του, είναι η τελευταία εικόνα του που έχουμε στο μυαλό μας και είναι πραγματικά μεγαλειώδης, όπως του αξίζει. Να αποθεώνει τον κόσμο και να αποθεώνεται από αυτόν. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος πιο ταιριαστό τέλος στην καριέρα αυτού του ειδώλου ολόκληρης της σκληρής μουσικής. Ενός τραγουδιστή, που κανείς δεν μπορεί να πει ότι έπιανε τρελές οκτάβες, ότι έπαιζε 64 όργανα ή κάτι τέτοιο, αλλά η ξεχωριστή του χροιά (όποιος προσπάθησε να τον μιμηθεί, απλά γελοιοποιήθηκε), το performance του στη σκηνή και η larger than life περσόνα του, τον κατατάσσουν στο πάνθεον των απόλυτων rockstars.
Απλά θυμηθείτε μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια στο heavy metal και θα δείτε ότι το soundtrack της ζωής μας, έχει πολύ… πάρα πολύ Ozzy Osbourne… Μέχρι και τα δύο περιοδικά που έβγαλα, είχαν ως πρώτο εξώφυλλό τους (και όχι τυχαία), τον αγαπημένο αυτόν καλλιτέχνη… Δεν έχει υπάρξει σόλο καλλιτέχνης που να φτάσει και ίσως να ξεπεράσει και το status του συγκροτήματος που ήδη είχε μεγαλουργήσει, όντας στο προσκήνιο και πρωταγωνιστής για πέντε δεκαετίες.
Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω. Θυμάμαι τον γαμήλιο χορό μου, που το soundtrack ήταν το “I just want you”, τις συναυλίες που τον είδαμε, τις κουβέντες με τον Gus G που προσπαθούσα να «ρουφήξω» ό,τι περισσότερο γίνεται από τη συνύπαρξή του μαζί του, για να μάθω πως είναι να ζεις μαζί με τον Prince Of Darkness, την πρώτη φορά που άκουσα το “Paranoid” στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τους κιθαρίστες τους οποίους εκείνος ανακάλυψε κι έβαλε να παίξουν δίπλα του (αλήθεια, τι χάρισμα ήταν κι αυτό!!!).
Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, Double O. God bless you.
Σάκης Φράγκος
Ozzy Osbourne, ένα όνομα που συνδέθηκε με το heavy metal. O κύριος υπεύθυνος μαζί με τους υπόλοιπους SABBATH για την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ της αγαπημένης μας μουσικής, έφυγε από κοντά μας στα 76 του χτυπημένος από την νόσο του Parkinson.
O ίδιος ήθελε να αποχαιρετήσει για μια τελευταία φορά τους οπαδούς του από εκεί που ξεκίνησε, στο Birmingham, την γενέτειρα της heavy metal μουσικής και πραγματικά το έκανε με όλες τις δυνάμεις που τους είχαν απομείνει. Τα κατάφερε και μας συγκίνησε πραγματικά όλους μας όπως είδαμε στο Villa park.
Για μένα προσωπικά που ξεκίνησα να ακούω heavy metal στις αρχές των 80s η μουσική των BLACK SABBATH αλλά και της μπάντας του ήταν από τα πρώτα πράγματα που υπήρχαν στις πρώτες κιόλας κασέτες μου, και δεν γινόταν διαφορετικά μιας και η δεκαετία του ‘80 υπήρξε για την solo καριέρα του Madman μια μαγευτική δεκαετία με δίσκους πραγματικά διαμάντια. Μεγάλωσα έχοντας από μικρή ηλικία τον Οzzy σαν Θεό της αγαπημένης μας μουσικής και αυτό το δόγμα συνέχισα να το πιστεύω και στα επόμενα χρόνια που τα ακούσματα πλήθαιναν και οι μουσικές γνώσεις αυξάνονταν.
Είχα την τύχη να τον δω live δύο φορές με τους ΒLACK SABBATH, μια στο Ozzfest και μια στην Μαλακάσα αλλά και με την προσωπική του μπάντα όταν μας επισκέφθηκε. Οπότε σε αυτό το κομμάτι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό.
Ο ίδιος ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα που κατάφερε να λατρευτεί και να αποκτήσει τον σεβασμό τόσο από τους οπαδούς του όσο και από τους χιλιάδες μουσικούς που η μουσική του τους ώθησε να δημιουργήσουν και αυτοί με την σειρά τους την δική τους.
Ήταν o madman, o Prince Of Darkness, αυτός που δάγκωνε νυχτερίδες, που σνίφαρε μυρμήγκια, που έκανε την ζωή του reality, που έκανε ένα σορό τρελά πράγματα κατά καιρούς ώστε να γράφουν τα tabloids και να ασχολούνται οι εφημερίδες μαζί του. Άλλο που δεν ήθελαν οι κίτρινες σελίδες. Για όλους αυτούς ήταν ο εκκεντρικός heavy metal τραγουδιστής Ozzy Osbourne.
Για εμάς ήταν απλά ο Οzzy, o τραγουδιστής στα πρώτα 8 άλμπουμ των ΒLACK SABBATH που δημιούργησαν το heavy metal και μας έχει χαρίσει τεράστιους δίσκους και κομμάτια που επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν κάθε μουσικό που πιάνει ένα όργανο στα χέρια του και θέλει να παίξει rock και metal.
Για μας ήταν απλά ο Οzzy, o ιδρυτής της Ozzy Osbourne μπάντας που μας έφερε σε επαφή με μουσικούς σαν το Randy Rhoades, Jake E Lee, Zakk Wylde, Randy Castillo και τόσους άλλους φοβερούς πραγματικά μουσικούς που πέρασαν από το σχήμα του. Μας χάρισε με την μπάντα του εξαιρετικούς δίσκους και αθάνατα κομμάτια που θα μείνουν και θα ακούγονται ακόμα και όταν όλοι μας θα έχουμε φύγει από αυτόν τον κόσμο.
Για μας είναι και θα παραμείνει για πάντα ο Ozzy, o τραγουδιστής που με όλη την δισκογραφία που άφησε πίσω του θα μας συντροφεύει εσαεί στα μουσικά μας ακούσματα. Θα τον θυμόμαστε πάντα με τεράστια αγάπη, σαν ένα από τους μεγαλύτερους θρύλους του heavy metal, όπως του αξίζει πραγματικά. Ελαφρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει.
RIP, God bless you Οzzy! Thanks for the music.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Έφτασε η ώρα να αποχαιρετήσουμε τον Ozzy Osbourne, τον Πρίγκιπα του Σκότους, τον τρελό, τον ευάλωτο, τον θρύλο. Δεν είναι απλώς ένας τραγουδιστής που αποσύρεται ή ένας μουσικός που περνά στη σιωπή, είναι ένα κομμάτι της ψυχής του heavy metal που χάνεται σιγά-σιγά από τη σκηνή, αφήνοντας πίσω του μια σκιά τόσο βαριά και τόσο φωτεινή μαζί. Πώς να πεις αντίο σε κάποιον που σου έμαθε ότι μπορείς να κοιτάς το σκοτάδι κατάματα και να χαμογελάς, που σου έδειξε ότι ακόμα και οι πιο σπασμένοι άνθρωποι μπορούν να γράψουν ιστορία;
Ο Ozzy δεν ήταν ποτέ απλώς μια φωνή. Ήταν η κραυγή μιας γενιάς που δεν άντεχε να είναι ήσυχη, που έβρισκε στους BLACK SABBATH και στη σόλο καριέρα του τις λέξεις που δεν τολμούσε να πει. Εκείνος δεν τραγουδούσε απλώς για το θάνατο, τη μοναξιά, τον πόλεμο, το κακό. Τα έζησε στο πετσί του και τα έκανε τραγούδι. Ήταν και πάντα θα είναι η ενσάρκωση της αντίφασης: διάβολος και άγγελος, τρυφερός και αδίστακτος, σκοτεινός και αστείος. Τόσοι και τόσοι που μεγάλωσαν μέσα από τα αυλάκια των δίσκων του, που βρήκαν την ύπαρξη τους στη μουσική του, σήμερα αισθάνονται ένα κενό.
Και όμως, ο Ozzy μας αφήνει όχι μόνο τη μουσική του αλλά και το θάρρος του. Να σηκώνεσαι όσες φορές κι αν πέσεις. Να συνεχίζεις, ακόμα κι αν δεν θυμάσαι πού πας. Να γελάς, ακόμα κι όταν ο κόσμος σε δείχνει με το δάχτυλο. Να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είσαι, τρελός, χαμένος, θαυματουργός. Ο Ozzy έζησε τη ζωή του σαν να μην υπήρχε αύριο, και τελικά έφτιαξε ένα αύριο για όλους εμάς που τον ακολουθήσαμε.
Σ’ ευχαριστούμε, λοιπόν, Ozzy, για όλα. Για τις στιγμές που μας έκανες να νιώθουμε αθάνατοι, για τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν, για την λογική που κουβάλησες ακόμα και μέσα στη μεγαλύτερη τρέλα σου. Δεν σε ξεχνάμε. Δεν σε ξεχνά κανείς. Η σκηνή μπορεί να σκοτεινιάσει λίγο τώρα που έφυγες, αλλά το φως που άναψες μέσα μας δεν θα σβήσει ποτέ. Καλό σου ταξίδι, Prince of Darkness. Έκανες τον κόσμο πιο βαρύ, πιο όμορφο και πιο αληθινό. Και ό,τι κι αν πει κανείς, η απάντηση θα είναι πάντα μία: We love you, all. God bless you.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
Είναι βράδυ Τρίτης 22 Ιουλίου 2025. Έχουν ήδη μαθευτεί τα νέα. Ο John Michael Osbourne κατά κόσμον Ozzy Osbourne, δεν είναι μαζί μας. Το γεγονός ότι έφυγε μόλις κάποιες μέρες αφότου αποχαιρέτησε για τα καλά την ενεργό δράση, μαζί με τους Butler, Iommi, Ward, όλη του την οικογένεια και όλα τα πνευματικά παιδιά και εγγόνια των BLACK SABBATH (METALLICA, SLAYER, PANTERA, LAMB OF GOD, GOJIRA και πάει λέγοντας), το γλυκαίνει κατά πολύ, μια και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να φύγει άνθρωπος που έδωσε τόση αγάπη σε τόσα εκατομμύρια κόσμου και πέτυχε τόσα πολλά, ξεκινώντας από τις φτωχογειτονιές του βιομηχανικού Birmingham. Αλλά, δεν σκοπεύω να κουράσω κανέναν σας με το ποιος είναι ο Ozzy, οι BLACK SABBATH και γιατί είναι πυλώνες της μουσικής. Αυτά, να κάτσετε να τα διαβάσετε αν δε τα ξέρετε.
Εδώ θα περιγράψω τη δική μου σχέση με τον Ozzy Osbourne. Φυσικά, μπαίνοντας στο metal σαν ακροατής, άκουσα πρώτα BLACK SABBATH με εκείνον στο μικρόφωνο. Τη συλλογή “We sold our souls for rock’n’roll”. Και τι δεν άκουσα μέσα….από τη χαρακτηριστικά τρομακτική εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού, το “Paranoid”, το “War pigs”, το “Iron man” και από εκεί, κομμάτια που με πήγαιναν “αλλού”. “Children of the grave” και το “Sabbath bloody Sabbath”, αμφότερα από τους αγαπημένους μου δίσκους της περιόδου του Ozzy με τους Πατέρες. Τι είχε αυτή η φωνή για μένα; Κάτι δικό της τελείως…δεν ήταν ούτε αψεγάδιαστη τεχνικά, ούτε ήταν “σπουδαγμένη”. Αλλά, μεγαλωμένη μέσα στην BEATLES κουλτούρα, έβγαζε έναν pop λυρισμό με το χαρακτηριστικό της χρώμα.
Δεν με πιστεύεις; Άκου ξανά το “Changes”. Παράλληλα, δε, έβγαζε ένα σκοτάδι, σε κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Children of the grave”, το “Into the void” (“South of heaven” πριν το “South of heaven”) το “Electric funeral” και άλλα τόσα, που ήταν τόσο ρημαδιασμένα πειστικό. Προς επίρρωση των επιχειρημάτων μου, η επίδραση αυτού σε ό,τι σκοτεινό και βαρύ ακούμε όλοι. Και όλα αυτά, χωρίς καν να είναι η καλύτερη τεχνικά φωνή που πέρασε από τους BLACK SABBATH. Ήταν όμως αυτή, που ήταν η πλέον χαρακτηριστική, η πλέον ταυτόσημη/συνώνυμη με τα riffs εκείνων των BLACK SABBATH, τα πρωτόλεια, τα τόσο ρηξικέλευθα και ανατρεπτικά. Και μαζί, φτιάξανε ένα οικοδόμημα που μισό αιώνα μετά, έχει μετατραπεί σε ένα μεγαθήριο που μόνο μεγαλώνει.
Το “Master of reality” που έπαιξε δυνατά όσο γράφονται αυτές οι λέξεις, μόλις τελείωσε. Καλό ταξίδι στην άλλη πλευρά Ozzy. Σε ευχαριστούμε που έκανες τις ζωές μας πολύ ομορφότερες.
Γιάννης Σαββίδης
Η αμηχανία χτύπησε κόκκινο απόψε. Σαστιμάρα, αμφιβολία, άρνηση και τέλος η πικρή αποδοχή της αλήθειας. Ο Πρίγκηπας του Σκότους, η πρώτη φωνή του metal, o Madman που αγαπήσαμε όσο κανέναν άλλο, δεν είναι πια μαζί μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν την ιδιότητα του καλλιτέχνη — γίνονται σύμβολα, μορφές μεγαλύτερες από τη ζωή, μέσα από τις οποίες επεξεργαζόμαστε κάτι βαθύ και άρρητο. Για μένα, ο Ozzy Osbourne ήταν ένας απ’ αυτούς. Ένα αρχέτυπο. Άγριος, επικίνδυνος, ηλεκτρισμένος — κι όμως, κάτω από το χάος υπήρχε ένας άνθρωπος γεμάτος θλίψη, ζεστασιά, και ένα παράξενο είδος αξιοπρέπειας. Μια φωνή σαν θρήνος και κραυγή, σαν γέλιο και ψίθυρος, όλα μαζί.
Πρώτη φορά, θυμάμαι, είδα κάτι από αυτόν στο video clip του “No more tears” στην ΕΤ3. Πολύ σύντομα, γνώρισα το βάρος των πρώτων BLACK SABBATH, με το “Paranoid”, το “Iron man”, το “N.I.B.”, το “Changes”, και βέβαια το πένθιμο καμπαναριό του “Black Sabbath”. Ο Ozzy δεν ήταν απλώς τραγουδιστής. Ήταν παρουσία. Δεν ερμήνευε απλώς τραγούδια, τα στοίχειωνε. Και η σόλο πορεία του ενίσχυσε ακόμη περισσότερο αυτό το σκοτεινό φως: “Blizzard of Ozz”, “Diary of a madman”, “Bark at the moon” και “The ultimate sin”. Ωστόσο, ήταν το “Tribute”, το ζωντανό άλμπουμ αφιερωμένο στον Randy Rhoads, τον φίλο και κιθαρίστα του, που άκουγα ξανά και ξανά, με δίψα ακόρεστη. Και μεταξύ μας, νομίζω πως δεν ξεπέρασε ποτέ πραγματικά τον χαμό του Randy.
Ο Ozzy είχε αυτή τη σπάνια ικανότητα να κουβαλά μαζί του το σκοτάδι και το φως. Πάλεψε, έπεσε, γέλασε, ξανασηκώθηκε, ξανά και ξανά. Το ταξίδι του, από ένα ταλαιπωρημένο παιδί των φτωχών συνοικιών του Birmingham σε παγκόσμιο σύμβολο, δεν ήταν παραμύθι. Πάλεψε με εξαρτήσεις, με την απόρριψη, με τον ίδιο του τον εαυτό, και όμως τα κατάφερε. Πολλές φορές.
Δεν προσποιήθηκε ποτέ ότι είναι άγιος. Ήταν αληθινός, με όλη του την ωμή αλήθεια. Και μέσα στην υπερβολή του υπήρχε ευάλωτος, και πίσω από τον πόνο μια αίσθηση αντίστασης. Υπερασπίστηκε το heavy metal όταν όλοι το δαιμονοποιούσαν. Έγινε το εξιλαστήριο θύμα μιας κοινωνίας που φοβόταν τον ίδιο της τον εαυτό, και δεν λύγισε. Ακόμα κι αν κάποιες επαγγελματικές του αποφάσεις αμφισβητήθηκαν, η αυθεντικότητά του δεν έσβησε ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια τον είδαμε να υποχωρεί διακριτικά. Δεν ήταν πια ο πιο άγριος σόουμαν των 70s, των 80s και των 90s, αλλά ήταν πάντα παρών, μέσα από τη μουσική του, τις μνήμες και την κληρονομιά του. Είχα την τύχη να τον δω ζωντανά δύο φορές. Και κάθε φορά ένιωθα πως με κατάπινε μια καταιγίδα, αλλά απελευθερωμένος και χαρούμενος.
Τώρα που η καταιγίδα πέρασε, υπάρχει μια περίεργη ησυχία. Αλλά η φωνή του μένει. Εκείνη η κραυγή. Εκείνο το γέλιο. Εκείνη η πληγή που, με έναν παράδοξο τρόπο, μας έκανε όλους πιο δυνατούς.
Αντίο Ozzy. Και σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Μια φωτιά θα καίει στον ουρανό για εσένα παντοτινά, όσο ζούμε να σε θυμόμαστε.
Κώστας Τσιρανίδης
Αρχές ’90s και η πρώτη κασέτα με επιλογές από τον μεγαλύτερο ξάδερφο, με τραγούδια των QUEENSRYCHE, CRIMSON GLORY, TESTAMENT και HELLOWEEN, περιείχε και το “You can’t kill rock and roll” του Ozzy Osbourne. Έχουν περάσει σχεδόν 35 χρόνια από τότε, και η ακρόαση του συγκεκριμένου τραγουδιού από το ανυπέρβλητο “Diary of a madman” αποτελεί ένα από τα ελάχιστα τραγούδια που μου προκαλούν εξωσωματική εμπειρία — μπορώ να αντικρίζω τον πιτσιρικά εαυτό μου να ακούει εμμονικά τη συγκεκριμένη κασέτα, γυρίζοντας συνεχώς πλευρά στο κασετόφωνο.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν το heavy metal ένα από τα σημαντικότερα μουσικά ιδιώματα εκεί έξω είναι ο μύθος που το περιβάλλει, και ο Ozzy Osbourne αποτελεί το σημαντικότερο αφήγημά του. Ο Πρίγκηπας του Σκότους, το αποκεφαλισμένο περιστέρι, το δάγκωμα από την νυχτερίδα, το κατούρημα στο Alamo, η απόπειρα να πνίξει τη γυναίκα του και πολλά ακόμη «κατορθώματα» του Madman, όπως λάτρευε ο Τύπος να τον αποκαλεί, πήγαιναν πάντα πακέτο με τη μουσική του πορεία.
Εγώ όμως, από την πρώτη ακρόαση, είχα γνωρίσει έναν Ozzy που αντιστεκόταν στη δαιμονοποίηση που δεχόταν τόσο ο ίδιος όσο και η rock μουσική στο σύνολό της, ειδικά κατά τη δεκαετία του ’80. Ο Ozzy δήλωνε πως κανείς δεν μπορεί να τον σκοτώσει, όσο κι αν προσπάθησαν κάποιοι, παραμένοντας αυθεντικός. Ο Ozzy δεν συμβάδιζε με το κατεστημένο, και οι στίχοι του “You can’t kill rock and roll” αποτελούν ένα είδος μανιφέστου όλων των παραπάνω.
Όταν το 1992 πραγματοποίησε την αποχαιρετιστήρια “No more tours” περιοδεία, ζήτησε από τους πρώην συντρόφους του στους BLACK SABBATH να τον συνοδεύσουν στην τελευταία του συναυλία, γιατί έτσι θεώρησε σωστό να κλείσει αυτός ο κύκλος — όπως ακριβώς είχε αρχίσει. Η “Retirement sucks tour” το 1995 θα τον διαψεύσει, ευτυχώς, αρκετά γρήγορα, και για τα επόμενα χρόνια τόσο ο ίδιος με την προσωπική του καριέρα όσο και, ακόμη περισσότερο, με την αυθεντική σύνθεση των BLACK SABBATH, θα βιώσει τον υπέρτατο θαυμασμό και την αγάπη τόσο από τους οπαδούς όσο και από ολόκληρη την παγκόσμια metal κοινότητα.
Κατάφερα να τον δω για πρώτη φορά ζωντανά στις 20 Ιουνίου 1998, στο Milton Keynes Bowl στην Αγγλία, όπου διεξήχθη το πρώτο Ozzfest στο Ηνωμένο Βασίλειο, που σηματοδότησε και την πρώτη επίσημη εκτός Η.Π.Α. εμφάνιση του φεστιβάλ. Εκεί ο Ozzy Osbourne, πριν την εμφάνισή του με τους BLACK SABBATH, έπαιξε ένα σετ επτά τραγουδιών από την προσωπική του καριέρα. Ακολούθησαν αρκετές άλλες φορές που είχα την τύχη να τον απολαύσω ζωντανά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το νέο του θανάτου του με βρίσκει κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, με τη συγκίνηση από την εμφάνισή του στη μεγάλη αποχαιρετιστήρια συναυλία “Back to the Beginning”, όπου ο ίδιος ο Ozzy επέλεξε να μας αποχαιρετήσει και να εκδηλώσει την αγάπη του για τους οπαδούς του, έχοντας τους Tony Iommi, Geezer Butler και Bill Ward στο πλευρό του, να μην έχει καταλαγιάσει.
Δεν μπορώ να φανταστώ το heavy metal χωρίς τον Ozzy Osbourne — και ούτε πρόκειται. Η φωνή των BLACK SABBATH, αυτή η ιδιαίτερη χροιά που τόσοι έχουν αντιγράψει, λειτουργούσε ως αντίβαρο στις σκοτεινές, βαριές κιθάρες του Tony Iommi. Αυτό το παιδί από το Birmingham που δεν είχε κυριολεκτικά στον ήλιο μοίρα και κατάφερε να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Παρότι ο ίδιος αυτοκαταστροφικός, με τη βοήθεια της γυναίκας του Sharon θρίαμβευσε ως solo καλλιτέχνης αφού πρόλαβε να πιάσει κυριολεκτικά πάτο. Ο άνθρωπος που έδωσε την τεράστια ευκαιρία στους METALLICA να εμφανιστούν σε sold-out αρένες, ο τεράστιος frontman που δεν σταματούσε να μας λέει επί σκηνής πόσο μας αγαπάει, ο Ozzy Osbourne αποτελεί — και θα αποτελεί — συνώνυμο του heavy metal ερμηνευτή. Σε λατρεύω, Ozzy…
Κώστας Αλατάς
Ζηλεύω πραγματικά το σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο εκείνων των σπουδαίων, μυθικών, υπερρεαλιστικών φιγούρων που ήδη έχουν περάσει στην αιωνιότητα πολύ πιο πριν η ψυχούλα τους αποκολληθεί από την σάρκα και φτερουγήσει προς το Άπειρο: ποτέ δεν θα είναι αρκετά όσα θα πεις, θα γράψεις και θα διηγηθείς γι’ αυτούς. Πάνω απ’ όλους δεσπόζει ο Ozzy Osbourne, όντας, κατ’ εμέ, η πιο rock ‘n’ roll μορφή του heavy metal μαζί με τον Lemmy. Τα έκανε και τα έζησε κυριολεκτικά όλα με την δική του συγκλονιστική ειλικρίνεια και παιδιάστικη αφέλεια, έπεσε, ξανασηκώθηκε πεισματάρικα, ήταν γενικώς εκεί. Σε αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως δικό μου μουσικό κόσμο, έχει κερδίσει ήδη από την εφηβεία μου ξεχωριστή θέση ως ένας από τους τέσσερις Τιτάνες που σήκωσαν στις πλάτες τους το άρμα των BLACK SABBATH πέρα από τον Ήλιο και συνέβαλλε ώστε να αλλάξει μια για πάντα η μορφή της heavy μουσικής, φυτεύοντας τον σπόρο για όλα τα metal παρακλάδια που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Ποιος νοιάζεται και τι νόημα έχει αν ποτέ του δεν μπόρεσε να τραγουδήσει όπως ο Dio, ο Halford ή ο Dickinson; Το γεγονός ότι κατάφερε να ταιριάξει και να γιγαντωθεί στο πλευρό κιθαριστών σαν τους Iommi, Rhoads και Wylde, σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική του σκηνική παρουσία, τον καθιστούν έναν από τους μεγαλύτερους frontmen στην ιστορία του rock. Νιώθω ευλογημένος για την συγκλονιστική βραδιά που μας χάρισε στις 25 Ιουνίου 2005 μαζί με τους υπόλοιπους BLACK SABBATH στην Μαλακάσα, την οποία φυλάω μέσα μου μέχρι και σήμερα σαν απόλυτη θρησκευτική εμπειρία, αλλά και την στήριξη του κόσμου προς το τέλος της συναυλίας όταν η φωνή του άρχισε να χάνει εμφανώς δυνάμεις. Πολύ περισσότερο νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη και χαρά για όλα «go fuckin’ crazy» και «Ι love you all» που είδα και άκουσα με τρέλα και χαμόγελο να βγαίνουν από τα χείλη και την καρδιά του, συναυλιακά, βιντεακά και διαδικτυακά.
“Memories I have, remind me of you”
Πάνος Δρόλιας
Όταν άρχισα να ακούω metal πιτσιρικάς, ένα από τα πρώτα κομμάτια που άκουσα ήταν το “Bark at the moon”. Το πρώτο metal μπλουζάκι που αγόρασα ήταν το “Speak of the devil”. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η μουσική του, τόσο με τους SABBATH, όσο και στη solo καριέρα του, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τα μουσικά μου ακούσματα. Είναι δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματα μου σήμερα, πρώτη μέρα που δεν είναι ανάμεσά μας. Πάντα θεωρούσα ότι είναι άφθαρτος, ότι όλοι μας θα φύγουμε και αυτός θα είναι εδώ. Τελικά έφυγε, όπως ακριβώς θα ήθελε, σχεδόν πάνω στη σκηνή, θριαμβευτής. Γράψτε λάθος. Δεν έφυγε. Ποτέ δεν θα φύγει. Θα είναι πάντα εδώ, με αυτό το σαρδόνιο χαμόγελο του και τα τραγούδια του να αποτελούν μνημείο μιας κληρονομιάς που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Στο καλό madman. Σου χρωστάμε πολλά. Για την ακρίβεια, σου χρωστάμε τα πάντα. Είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή έχεις ήδη λύσει τις διαφορές σου με τον Ronnie, και τζαμάρεις με τα φιλαράκια σου, τον Lemmy και τον Randy. Και είμαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι στον Παράδεισο γιατί ο Διάβολος ο ίδιος φοβάται μην τον επισκιάσεις με την παρουσία σου και κλέψεις τον θρόνο του ως Prince of Darkness που είσαι.
Θοδωρής Κλώνης
Είναι δύσκολο να εκφράσω με λόγια τι σημαίνει η μουσική του Ozzy για μένα όπως είναι δύσκολο για εκατομμύρια ανθρώπους εκεί έξω. Όσοι επέλεξαν το δύσκολο δρόμο ή η ζωή δεν τους τα έφερε όπως ενδεχομένως θα ήθελαν, η μουσική δεν είναι απλώς ένα χόμπι, μια αγαπημένη ασχολία ή ακόμη και ένας τρόπος ζωής. Είναι μια συντροφιά…ένας παντοτινός φίλος. Και ο Ozzy ήταν πάντα εκεί για όλους εμάς. Στα εύκολα και τα δύσκολα. Στις χαρές και στις λύπες. Από τότε που άκουσα τις πρώτες νότες του “Shot in the dark” αλλά και την πρώτη φορά που τον είδα στο Donington πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, ο Ozzy ήταν πάντα εκεί. Όπως ήταν και είναι όλοι οι ήρωες μας. Οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ και θα ζουν αιώνια στο πέρασμα του χρόνου.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά…μόνο κάτι τελευταίο: μη βάλετε μονάχα σήμερα ένα δίσκο ή ένα τραγούδι προς τιμή του Madman. Προσπαθήστε να το κάνετε όσο πιο συχνά γίνεται…με όλους τους ήρωές σας. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για όλους εκείνους που μας άλλαξαν τη ζωή…προς το καλύτερο! See you on the other side, Ozz!
Σάκης Νίκας
Ούτε σενάριο να είχε γράψει για τον θάνατο του ο madman….Πραγματικά η συναυλία της 5ης Ιουλίου ήταν ο απόλυτος τρόπος για να αποχαιρετήσει τον κόσμο που τόσο τον αγάπησε και να γιορτάσει μαζί με τους συναδέλφους που κάλεσε, θα μείνει στην ιστορία της μουσικής με τον τρόπο που έγινε και συγκίνησε όλους τους φίλους της σκληρής μουσικής! Ο Ozzy πλέον δεν είναι κοντά μας, αφήνοντας στη μνήμη μας την πορεία του που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. Είναι ο μόνος τραγουδιστής που η solo καριέρα του ξεπέρασε σε φήμη το συγκρότημα που τον ανέδειξε, Θα είναι για πάντα το αρχέτυπο του frontman που δεν μάγεψε με τις φωνητικές του δυνατότητες, αλλά με τη χαρακτηριστική του χροιά και την σκηνική του παρουσία. Μαζί με τη Lita Ford είχε μιλήσει γι’ αυτή τη στιγμή που θα έκλεινε για πάντα τα μάτια του. Στους στίχους του αποτυπώθηκε ο τρόπος που θα ήθελε να έρθει εκείνη η στιγμή…και ήρθε τώρα με ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης για όσα έζησε και πλήρης από βιώματα που μας συνόδευσαν όσο ήταν κοντά μας. Προσωπικά θα θυμάμαι τις 3 φορές που ήρθε για συναυλία και ένιωσα και στο photo pit πόσο τρελαμένος είναι, λούζοντας μας με αφρό και κουβάδες από νερό! Και όπως έχει ζητήσει και ο ίδιος: Δεν είναι ώρα για να κλάψουμε! Αλλά να χαμογελάμε για όσα μοιραστήκαμε μαζί του….
Λευτέρης Τσουρέας
Ανήκω σε μια γενιά, ίσως την τελευταία, για την οποία ο Ozzy ήταν ένα από τα πρώτα, απολύτως δεδομένα, ακούσματα, για αυτήν την πρώτη επαφή με το hard rock και το heavy metal. Πραγματικά, δε θυμάμαι να υπήρχε έστω μια από εκείνες τις πολυθρύλητες κασσετοσυλλογές, με τις οποίες «μάθαμε μπαλίτσα» όταν ήμασταν μικροί, που να μην είχε ένα τραγούδι των BLACK SABBATH, ή κάποιο από την προσωπική του καριέρα. Θυμάμαι λοιπόν πολύ καλά, τις δικές μου πρώτες «συναντήσεις» με τον Ozzy. “Sabbath bloody Sabbath”, “Paranoid”, “Symptom of the Universe” (χωρίς το τελείωμα, το κομμάτι κοβόταν απότομα όταν τελείωνε η παραμόρφωση στην κιθάρα του Iommi!), “Iron man”, “Miracle man”, “Bloodbath in Paradise”… Διάσπαρτες συνθέσεις, σε διάσπαρτες κασσέτες, μια μισάνοικτη πόρτα, ένα μαγικό δωμάτιο από πίσω. Και μέσα σε αυτό, κι άλλη πόρτα… κι άλλη… κι άλλη. Ακόμη και σήμερα, πόρτες ανοίγω, σε καινούργια δωμάτια μπαίνω.
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω για την αξία του, ως καλλιτέχνη. Ξέρεις ποιος ήταν, για να είσαι εδώ. Ούτε για τις, εκτός μουσικής, πτυχές της ζωής του. Για κάθε μεγάλη του στιγμή, υπάρχει και μια που τον ρίχνει στα Τάρταρα. Για κάθε δίσκο, τραγούδι ή συναυλία που έγραψε ιστορία, υπήρχε και κάτι που προσπαθούσε να αποδομήσει τον μύθο του, είτε με δική του υπαιτιότητα, είτε εν αγνοία του. Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν άπειρα καρέ και πλάνα αποτυπωμένα στο χαρτί, στην τηλεόραση και στον απέραντο κόσμο του διαδικτύου, που να τον δείχνουν παρηκμασμένο, άρρωστο, αδύναμο. Και θα περνούν από μπροστά μας, θέλοντας να μας καταδείξουν την τρωτή του φύση και τις λάθος επιλογές του. Τίποτα δεν θα καταφέρουν, στο υπογράφω.
Στο τέλος της διαδρομής του, ο Ozzy θα είναι για πάντα ο «Πρίγκηπας του Σκότους», ο «Τρελός», o χαρισματικός frontman που μπορούσε με μια του κίνηση και μια του λέξη να «τρελάνει» με την σειρά του χιλιάδες θεατών, ένας από τους λίγους που κατάφερε να χτίσει μια τόσο ξεχωριστή περσόνα, αδύνατον να αντιγραφεί από κάποιον και να συγκριθεί με τον οποιονδήποτε. Ένας από τους λίγους που κατάφεραν να αλλάξουν τη μουσική βιομηχανία. Δε θα ήθελε ούτε ο ίδιος να θεωρηθεί παράδειγμα προς μίμηση, ήταν όμως αυθεντικός, αυθόρμητος, ταπεινός και ψυχούλα, γαμώτο. Πρέπει να ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Ή τουλάχιστον, εμένα αυτό μου έβγαζε.
«Θα ήθελα να γίνω καλά έτσι ώστε να κάνω μια συναυλία και να σας πω ευχαριστώ πολύ για όσα μου χαρίσατε στη ζωή μου», είχε εξομολογηθεί. Η συναυλία έγινε. Στήθηκε ένα τεράστιο party, συγκίνηση, χαρά, λύπη, δεν πρέπει να έχει υπάρξει στο παρελθόν συναυλία που να δημιούργησε τόσα ανάμεικτα συναισθήματα, πλην του “The Freddie Mercury Tribute Concert”, τον Απρίλιο του 1992. Μόνο που τότε, το τιμώμενο πρόσωπο δεν ήταν εκεί… Τώρα ήταν, καθήμενο σε έναν θρόνο ταιριαστό από κάθε άποψη, ξεπερνώντας θεούς και δαίμονες και βιώνοντας τον απόλυτο θρίαμβο. «Δεν έχετε ιδέα πώς νιώθω, σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου»… όχι Ozzy, εδώ κάνεις λάθος. Ξέρουμε ακριβώς πως ένιωσες.
Τελικά, λυπάμαι για τον μουσικό που χάνει η αγαπημένη μου μουσική; Λυπάμαι για τον άνθρωπο; Ή μήπως για κομμάτια της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας, που χάνονται ένα – ένα; Μπα… Λυπάμαι για όλα αυτά μαζί. Αλλά όπως θα έλεγε σίγουρα ο ίδιος: «Αφήστε τις κλάψες μωρέ, εγώ ήρθα, έζησα όπως ήθελα κι ανεβαίνω για να βρω τον Randy, τον Lemmy και τα υπόλοιπα φιλαράκια μου. Σας αφήνω όμορφα τραγούδια για συντροφιά, να περνάτε καλά στη ζωή σας και πού και πού, πιείτε και μια μπύρα και για μας εκεί πάνω. Να σας ευλογεί όλους ο Θεός!»
“I’ve been the king, I’ve been the clown, now broken wings can’t hold me down…
I’m free again!”
Εν ειρήνη, Oz…
Δημήτρης Τσέλλος
Φαν του Ozzy δεν ήμουν ποτέ, εντούτοις έτρεφα μεγάλο σεβασμό για το πρόσωπο του. Ήταν απόλυτα πραγματικός με όλα τα καλά και τα κακά του. Θα έλεγα πως σε κάθε λεξικό, δίπλα στη λέξη frontman θα πρέπει να υπάρχει το όνομα του Ozzy μιας και άφησε το στίγμα του ως τον απόλυτο frontman στη heavy metal σκηνή. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και όταν ο Tony Iommi έφερε τον Ronnie James Dio στους BLACK SABBATH και έβγαλαν τους κορυφαίους δίσκους στην ιστορία του συγκροτήματος, εκεί μπροστά στη σκηνή υπήρχε πάντα ένα κενό.
Στην αποχαιρετιστήρια συναυλία που έγινε πρόσφατα στο Birmingham, είδαμε ποιος ήταν ο Ozzy. Το να βγεις στα 76, με Parkinson’s σε προχωρημένο στάδιο και να συμμετέχεις σε μια μεγαλειώδη συναυλία θέλει καρύδια! Πολλά συγκροτήματα τίμησαν το ίνδαλμα τους ενώ και ο ίδιος έδωσε την ψυχή του και την αγάπη του στον κόσμο που πήγε να τον τιμήσει. Χθες, στο άκουσμα του θανάτου του, και σε μια περίοδο όπου γίνονται χιλιάδες συναυλίες ανά τον κόσμο, δεν ήταν λίγες οι μπάντες που σταμάτησαν το live για να μεταφέρουν στο κοινό τη δυσάρεστη είδηση και να δείξουν τον σεβασμό τους.
Την ίδια στιγμή βέβαια, σκεφτόμουν ότι ο Ozzy έφυγε όπως άξιζε σε έναν επιδραστικό και μοναδικό καλλιτέχνη. Με μια συναυλία που όλοι θα τον θυμούνται όπως τον αγάπησαν και τον ίδιο να κάνει αυτό που πάντα γούσταρε στη ζωή του. Μπορεί ο Ozzy να έφυγε και να άφησε ένα τεράστιο κενό, η κληρονομιά που άφησε είναι κάτι που θα ζει για πάντα.
Νίκος Ανδρέου
Κάποτε, πολύ πριν τα reality shows, τις αποκαλύψεις και τους τίτλους των ειδήσεων, υπήρχε ένας άνθρωπος που στεκόταν στη σκηνή και με μία μόνο κραυγή “All aboard…” μπορούσε να ραγίσει το φράγμα ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Αυτός ήταν — και παραμένει — ο Ozzy Osbourne.
Ο Prince of Darkness, ο Madman of Rock, ο Godfather of Heavy Metal, ο άνθρωπος που δάγκωσε νυχτερίδες και άναψε φωτιές στις ψυχές εκατομμυρίων ακροατών, βρίσκεται πια στο κατώφλι μιας ήσυχης αποχώρησης. Κι όμως, όσο κι αν η φωνή του δεν αντηχεί πια στη σκηνή, η παρουσία του θα συνεχίσει να στοιχειώνει τον κόσμο της μουσικής με τρόπο που ελάχιστοι κατάφεραν.
Ανακάλυψα τον Ozzy στην σόλο καριέρα του και από τότε παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι των ακουσμάτων μου, μια αφετηρία που με καλεί πάντα να επιστρέψω. Η σόλο καριέρα του Ozzy δεν ήταν απλώς μια δεύτερη ευκαιρία. Ήταν μια έκρηξη δημιουργικότητας, μια προσωπική αποκάλυψη μέσα από το “Blizzard of Ozz”. Από το εκρηκτικό “Crazy Train” που παρέσυρε το κοινό σε μια ανεξέλεγκτη διαδρομή έξω απ’ τις γραμμές της λογικής, μέχρι το μελαγχολικό “Goodbye to Romance”, ο Ozzy απέδειξε πως μέσα στο σκοτάδι του μπορούσε να γεννήσει ομορφιά και πως η αγριότητα και η ευαισθησία μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια κραυγή. Το “Mr. Crowley” απέπνεε μυστήριο και τελετουργική δύναμη, με αναφορές στον αποκρυφισμό και το μεταφυσικό, ενώ το “No More Tears” ξετύλιξε μια τραγωδία σε μορφή hard rock συμφωνίας. Και όταν ο Prince of Darkness χρειάστηκε κάποτε να βρει τον δρόμο της επιστροφής, το “Mama, I’m Coming Home” ήταν η γέφυρα από το χαώδες μυαλό του Ozzy προς κάτι πιο γήινο. Ίσως η πιο ανθρώπινη στιγμή του.
Κάτω από την υπερβολή, το θεατρινίστικο στυλ, τις ουσίες και τις επικρίσεις, κρυβόταν πάντα ένας άνθρωπος βαθιά ευάλωτος. Ο Ozzy δεν ήταν ήρωας – ήταν αντι-ήρωας. Κι όμως, εκεί, μέσα στο σκοτεινό του παραμύθι, βρήκαμε όλοι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ονειροπόλος, πονεμένος, γεμάτος ερωτήματα. Ένας Dreamer που, με έναν παράδοξο τρόπο, μας έμαθε να ελπίζουμε.
Σήμερα, καθώς ο Madman κατεβάζει αυλαία στις ζωντανές του εμφανίσεις, αυτό που μένει δεν είναι η σιωπή. Είναι η ηχώ. Είναι οι κραυγές του “I can’t f@ckin’ hear you” που γίνονται μνήμες, το χαρακτηριστικό του γέλιο, που ενώ στο “Crazy Train” είναι η προειδοποίηση ότι μπαίνεις στον κόσμο του Ozzy, στο “Bark at the Moon” ακούγεται σαν λύκος που τραγουδά κάτω από το φεγγάρι, είναι οι στίχοι του που ενώνουν γενιές, οι νότες του που δεν θα σβήσουν ποτέ.
Ozzy, σ’ ευχαριστούμε. Για τη μουσική, για την τρέλα, για την αλήθεια σου, για το ταξίδι. Από την πρώτη κραυγή ως την τελευταία νότα, ήσουν και θα είσαι μοναδικός. Ο θρόνος σου θα μείνει άδειος, αλλά το βασίλειο σου είναι αιώνιο. Goodbye to romance… but never goodbye to you.
Πέτρος Καραλής
Ο Ozzy έκανε τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό, ήταν καινοτόμος σε κάθε πτυχή της καριέρας του, ενώ επανειλημμένα έκανε πράγματα που κανείς δεν περίμενε, ακόμα και στο τελευταίο πράγμα που έκανε ποτέ, δηλαδή να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγες μέρες μόνο μετά το Back to the beginning.
Η ζωή και το έργο του έχει ήδη προβληθεί εκτενώς, και θα εξακολουθεί να αναλύεται διότι ήταν μοναδικά κι ανεπανάληπτα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσω να το κάνω εγώ. Όμως ο Βρετανός τραγουδιστής ήταν μια συντροφιά σε όλη μου την ενασχόληση με την μουσική, οπότε και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Η ξεχωριστή φωνή που τόσο με συγκίνησε πολλές φορές με τα τραγούδια του και θα με συνοδεύει για πάντα. Ευτυχώς κατάφερα να τον δω να τραγουδάει και με τους BLACK SABBATH και με το προσωπικό του σχήμα και συγκινήθηκα σε κάθε του εμφάνιση. Νομίζω για 2 τραγούδια δεν έβλεπα καθαρά από τα ζουμιά, πίσω στο 1998, στο Ozzfest που έγινε στο Milton Keynes. Κάθε του κυκλοφορία ήταν κοσμογονικό γεγονός κι ελπίζω στο μέλλον να μην υπερεκμεταλλευτεί κάποιος το όνομά του.
Ο Ozzy είναι όνομα και μια έννοια με διαστάσεις πέραν από τα όρια του heavy metal , ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα που συνέβαλλε στο να δημιουργηθεί. Πόλωσε αλλά κι έφερε κοντά ανθρώπους και στοιχεία που δεν έλκονται από μόνα τους. Μας έδωσε μουσική που θα ζήσει στην αιωνιότητα, μας έκανε να γελάσουμε, μας έκανε να σηκώσουμε τα φρύδια μας με έκπληξη, να ταξιδέψουμε με τους στίχους του.
Ο ίδιος γιόρτασε την ζωή του και σίγουρα θα ήθελε από εμάς να γιορτάσουμε περισσότερο από το να θρηνήσουμε σήμερα. Για αυτό…. No more tears!
Ozzy μας έδωσες τόσα πολλά, Ozzy κέρδισες την υστεροφημία σου μέσα από την αγάπη μας, Ozzy είσαι μέρος του εαυτού μας, Ozzy είσαι στην καρδιά μας και θα είσαι για πάντα εκεί.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Κοντεύουν σχεδόν 30 χρόνια από τότε που πήρα από ένα φιλαράκι μια κασέτα TDK με έναν δίσκο που είχε τον τίτλο “Sabbath Bloody Sabbath”. Ήταν η στιγμή που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική της τετράδας από το Birmingham — αλλά και με μία από τις πιο ιδιόμορφες φωνές στο heavy metal: αυτή του John Michael Osbourne, ή αλλιώς Ozzy, όπως τον φώναζαν μικρό και όπως άλλωστε τον γνωρίσαμε κι εμείς. Και δεν τον γνωρίσαμε απλώς — τον αγαπήσαμε. Όλοι! Ανεξαιρέτως…
Μπορεί να μην τον αγαπήσαμε για τις φωνητικές του δυνατότητες — που, ας το παραδεχτούμε, δεν ήταν εντυπωσιακές σε σύγκριση με άλλα μεγαθήρια που διέπρεψαν την ίδια εποχή — αλλά τον λατρέψαμε για την περσόνα του, τον αυθορμητισμό του, την αυθεντικότητά του, την παιδικότητα και αθωότητα που τον διέκρινε, αλλά και την extravaganza που τον περιέβαλε. Τον αγαπήσαμε όμως παράφορα για την τεράστια και ανεκτίμητη μουσική κληρονομιά που άφησε πίσω του. Όλα αυτά τα κομμάτια που ερμήνευσε και μας κράτησαν παρέα όλα αυτά τα χρόνια. Τραγούδια που πολλοί από εμάς μεγάλωσαν με αυτά και συνεχίζουν να μας συντροφεύουν ακόμα και σήμερα…
Το γεγονός ότι ο Madman έφτασε 76 ετών είναι από μόνο του ένα μικρό θαύμα, αν σκεφτεί κανείς το βεβαρημένο παρελθόν του με καταχρήσεις και το ότι θα μπορούσε να έχει πεθάνει 100 φορές. Πάλεψε επίσης με σοβαρά προβλήματα υγείας, με αποκορύφωμα το Parkinson και παρ’ όλα αυτά επέλεξε να σταθεί μπροστά στο κοινό που τον λάτρεψε — μέχρι την τελευταία στιγμή…
Από χθες ο Prince of Darkness πέρασε στην αιωνιότητα… Καλό ταξίδι…
Θανάσης Μπόγρης
Σήμερα σημασία δεν έχει αν ο Ozzy σου άρεσε ή όχι, σαν μουσικός, σαν τραγουδιστής, σαν performer, σαν οτιδήποτε.. Θα μπορούσε κανείς πολλά να του καταλογίσει για τα έργα και τις ημέρες του. Θετικά κατά βάση, αλλά και αρνητικά. Σήμερα αυτό που μετρά και εκεί βρίσκεται το μέγεθος της απώλειας είναι το μέγεθος της προσωπικότητας και ο συμβολισμός της.
O Ozzy πέρα από τα τραγούδια, την τρέλα του, ήταν ένα σύμβολο για την rock μουσική και θεμελιώδους σημασίας προσωπικότητα για το heavy metal. Το αποτύπωμα μετρά, και αυτό είναι τεράστιο. Όπως τεράστιο είναι και το κενό που αφήνει πίσω του, το οποίο δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Πιθανόν όσο χρόνια ακόμα και εάν του έδινε ο Θεός, δεν θα τραγουδούσε ξανά. Θα ήταν όμως εκεί κάπου, και όταν αυτό το γνωρίζεις νιώθεις ότι τα μουσικά σου σύμβολα δεν έχουν υποσταλεί. Η ζωή όμως και ο κύκλος της δεν λαθεύουν ποτέ, και η υποστολή των σημαιών μας γίνεται με την φυσική της νομοτέλεια. Ένας φόρος τιμής για μια από τις πλέον χαρακτηριστικές φιγούρες της σκηνής μας, από όλους μας, ένα “ευχαριστούμε” και μια σεβάσμια θύμηση για τον άνθρωπο που μας χάρισε τόσες όμορφες μουσικές στιγμές, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, προκειμένου να τιμήσουμε την μνήμη του ανθρώπου. Αλλά ουσιαστικά, μη ξεχνάτε ότι πάντοτε θα τον έχουμε δίπλα μας, εκεί στις δισκοθηκες μας….
Δημήτρης Σειρηνάκης
