Δευτέρα απόγευμα, κάπου στη Δυτική πλευρά της Αθήνας… Πίνω καφεδάκι και κουβεντιάζω με έναν καλό φίλο. Κάποια στιγμή, χτυπάει το τηλέφωνο και σχεδόν δεν πιστεύω αυτό που ακούω: «Ο Jon Lord πέθανε»! Ένα ανάμεικτο συναίσθημα στενοχώριας και μουδιάσματος είναι αρκετό για να με κάνει να αποκοπώ έστω και στιγμιαία από την ούτως ή άλλως ζοφερή πραγματικότητα. Στο γυρισμό με το Μετρό, σκέφτομαι μερικές από τις στιγμές που έζησα από τα παιδικά μου χρόνια έχοντας συντροφιά μου –μεταξύ άλλων- και τη μουσική των DEEP PURPLE. Ακόμη θυμάμαι αμέτρητα βράδια στο σπίτι του κολλητού μου, σε ηλικία 12-13 χρόνων να ακούμε το “Deepest Purple” (πόσοι και πόσοι γνώρισαν, αλήθεια, τους DEEP PURPLE με αυτό το άλμπουμ) και να παραθέτω επιχειρήματα γιατί οι PURPLE είναι καλύτεροι από τους ZEPPELIN (όπως ισχυριζόμουν εγώ σε αντίθεση με τον κολλητό φίλο). Βλέπετε, δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω το σοκ που έπαθα όταν άκουσα για πρώτη φορά το “Speed king”. Η δαιμονιώδης εισαγωγή με την κιθάρα του Blackmore και η εναλλαγή με το Hammond του Lord ήταν αρκετά για να εκτοξεύσουν εκείνο τον πιτσιρικά στην στρατόσφαιρα (βλ. “Space Truckin’”). Δεν είχα ακούσει ποτέ μέχρι τότε κάτι αντίστοιχο… Και μεταξύ μας, ούτε έχω ακούσει κάτι ανάλογο έκτοτε!
Είχε έρθει η ώρα να κατέβω από το Μετρό… Φτάνοντας σπίτι, έβαλα σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής το “Before I forget”. Το επόμενο πρωί ο Σάκης Φράγκος μου ζητούσε να γράψω κάτι για τον Jon Lord. Ξέρετε κάτι; Δεν μπορώ, ούτε θέλω να γράψω κάτι που μπορείτε να διαβάσετε σε οποιοδήποτε site ή περιοδικό στον κόσμο. Καλή η παράθεση γεγονότων και επεισοδίων από τη ζωή του μεγάλου αυτού gentleman αλλά για μένα ο θάνατος του Jon Lord –όπως και ο θάνατος κάθε ατόμου- είναι ευκαιρία να γιορτάσουμε για όσα έζησε. Να θυμηθούμε τι άφησε πίσω του και πόσο επηρέασε τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και επειδή η μουσική είναι υπόθεση συναισθημάτων, προτιμώ να αναφέρω 10 σημαντικές συνθετικές στιγμές του Jon Lord, οι οποίες με σημάδεψαν όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω ότι αυτός είναι ο πιο ταιριαστός τρόπος για να αποχαιρετήσουμε τον Jon Lord. Είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή είναι μαζί με τον Ronnie, τον Gary, τον Cozy και τόσους άλλους και ροκάρουν εκεί πάνω… Έτσι όπως πάντα έκαναν μέχρι τέλους της ζωής τους. Ευχαριστούμε για όλα, Jon…
10. “Blue sky dreams”:…ή αλλιώς το δεύτερο μέρος στο “Pictured within”. Εκπληκτική, νηφάλια ατμόσφαιρα με τον Lord να επιλέγει, εσκεμμένα, να δώσει βάρος στη σύνθεση χωρίς πομπώδεις αναφορές και τη φωνή της Sam Brown στο τέλος να είναι απλά συγκλονιστική.
9. “Ghost story”: Μαζί με το “Arabella” οι καλύτερες στιγμές στο μοναδικό άλμπουμ που προέκυψε από τη συνεργασία των Ian Paice, Tony Ashton και Jon Lord με τίτλο “Malice in Wonderland”. Η εναλλαγή rock, fusion και funk στοιχείων φανερώνει μία άλλη πλευρά του Lord που τόσο πολύ μας άρεσε αλλά και τόσο σπάνια παρουσίαζε…
8. “Here I Go Again”: Φυσικά, στην πρώτη κλασική εκδοχή του… Για να μην παρεξηγούμαι, λατρεύω εξίσου και τις δύο εκτελέσεις του κομματιού αλλά αυτό το Hammond του Lord το 1982 αποδίδει καλύτερα το συναίσθημα που ήθελε να περάσει μέσα από το τραγούδι ο David Coverdale.
7. “Hush”: Η πρώτη μεγάλη επιτυχία των PURPLE βασισμένη στα φωνητικά του Rod Evans αλλά κυρίως στα πλήκτρα του Lord. Η ρυθμική εισαγωγή δεν αφήνει και πολλά περιθώρια σε εκείνον που θέλει απλά να κάτσει στην καρέκλα του… Επιβάλλεται, να χτυπηθείς! Ήταν η εποχή που ο Lord ήταν ο πραγματικός ηγέτης των PURPLE.
6. “Sarabande”: Κατά την ταπεινή μου γνώμη ό,τι καλύτερο έκανε ο Lord εκτός PURPLE και των διαφόρων άλλων σχημάτων στην καριέρα του. Η ζωντανή απόδοση ολόκληρου του δίσκου (και κυρίως του ομώνυμου κομματιού) στη Βουδαπέστη το 2010 είναι εξαιρετική και πρέπει να την ακούσει κάθε φίλος των PURPLE και της μουσικής γενικότερα.
5. “Perfect strangers”: Η επιβλητική εισαγωγή του Lord νομίζω… διορθώνω… είμαι σίγουρος ότι ανεβάζει την ποιότητα του απίστευτου αυτού τραγουδιού και στοιχειώνει μια για πάντα όλους εμάς αφού κάθε φορά που ακούμε ζωντανά το “Perfect strangers” γίνεται πραγματικός χαμός. Ένα από τα τελευταία κλασικά τραγούδια των PURPLE.
4. “Smoke on the water”: Το εκνευριστικά απλό riff του Blackmore σου κολλάει στον εγκέφαλο και οι PURPLE σημαδεύουν το classic rock με το πιο γνωστό κομμάτι της δισκογραφίας τους. Ο ρόλος του Lord είναι, εν προκειμένω, δευτερεύων αλλά τι περιμένατε να μην το συμπεριλάβουμε; Το “Smoke on the water” είναι, διάολε…
3. “Highway star”: Η «συνομιλία» Blackmore-Lord έχει μείνει στην ιστορία… Όταν ακούς την εκτέλεση στο μνημειώδες “Made in Japan” καταλαβαίνεις αμέσως ότι οι DEEP PURPLE ήταν τότε η κορυφαία μπάντα του πλανήτη. Ο Blackmore χρειαζόταν τον Lord όσο και ο Lord χρειαζόταν τον Blackmore. Η χημεία αυτή στιγμάτισε τα ανυπέρβλητα live της MKII σύνθεσης.
2. “Speed king”: Το έγραψα και παραπάνω… Θεωρώ ότι από το κομμάτι αυτό ξεκίνησε ουσιαστικά η κλασική περίοδος των PURPLE. Το “In rock” είναι ένα μνημειώδες άλμπουμ και φανερώνει για πρώτη φορά τον εκρηκτικό συνδυασμό Blackmore-Lord-Gillan. Όσο για το “Speed king”… Η μπάντα σαρώνει και ο Gillan γράφει μερικούς από τους πιο απλούς και έξυπνους στίχους ever!
1. “Child in time”: Η απόλυτη στιγμή των DEEP PURPLE. Μία κλασική σύνθεση που γεννήθηκε κυρίως από τον Jon Lord και τον Ian Gillan με τον Ritchie Blackmore να συνεισφέρει φυσικά τα μέγιστα σε ένα κομμάτι-σταθμό στο rock. Αν και τα trademark ουρλιαχτά του Gillan επισκίασαν τα πάντα στο “Child in time”, εντούτοις το Hammond στην αρχή και στη μέση του κομματιού είναι απερίγραπτο!
Σάκης Νίκας
