“Still the orchestra plays”
Μετά τον παγκόσμιο πάταγο που δημιούργησε το πρώτο μέρος της συνέντευξης με τον Jon Oliva, όπου αποκάλυψε ΟΛΑ τα πλάνα του για τους SAVATAGE ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο ελληνικό Rock Hard, έφτασε και η στιγμή του δεύτερου μέρους αυτής της συζήτησης, όπου μιλήσαμε για πιο business related θέματα, που η πλειονότητα του κόσμου δεν γνωρίζει, πράγματα που αποκαλύπτει για πρώτη φορά ο Mountain King κι έχουν να κάνουν με τα δικαιώματα των SAVATAGE, τον Paul O’ Neill, το συμβόλαιο που δεν του επέτρεπε να φαίνεται ότι παίζει στο ίδιο του το συγκρότημα και πάρα πολλές άλλες ανέκδοτες ιστορίες. Πραγματικά, αξίζει τον κόπο να ακούσετε το ηχητικό και να καταλάβετε την πολύ καλή διάθεση που είχε κατά τη διάρκεια της συζήτησης, με τις συνεχόμενες πλάκες, όπως δηλαδή κάνει πάντα στις συνεντεύξεις που του παίρνουμε, είτε είναι face to face, όπως εκείνη με τον Γιώργο Κουκουλάκη και τον Φραγκίσκο Σαμοΐλη κατά τη διάρκεια του Wacken Open Air, είτε εκείνη για το τελευταίο σόλο άλμπουμ του, ως OLIVA. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρετε, πως όλη αυτή η αγάπη που έδειξαν οι φίλοι των SAVATAGE στο άκουσμα των χαρμόσυνων νέων, δεν άφησε ασυγκίνητο τον Jon Oliva, με τον οποίο επικοινωνήσαμε εκ νέου και δεν είχε λόγια να περιγράψει τη συγκίνηση που ένιωσε από την αντίδραση του κόσμου στη συνέντευξη και στέλνει σε όλους την ευγνωμοσύνη του. Δεν χρειάζονται περαιτέρω λόγια. 48 λεπτά απομαγνητοφώνησης και (αρκετά) πάνω από 4.000 λέξεις, ακολουθούν. Απολαύστε!
Πάμε λοιπόν σε πιο «inside» ιστορίες για τους SAVATAGE. Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή, πριν τις ηχογραφήσεις του “Gutter ballet”, στη Νέα Υόρκη, είχες χάσεις τις αισθήσεις σου και όταν συνήλθες τους πλάκωσες όλους στο ξύλο, ανάμεσά τους και τους γιατρούς που είχαν έρθει να σε συνεφέρουν;
Όχι, όχι. Αυτό που έγινε, ήταν το εξής: Παίζαμε στο “L’ Amour”, στο Brooklyn. Είχε 3000 κόσμο κι εγώ είχα πιεί brandy. Όταν τελείωσε η συναυλία, μας ζητούσαν να παίξουμε encore κι εγώ έκανα πίσω βήματα κι έπεσα πάνω στους ενισχυτές και τους έριξα όλους κάτω. Ήμουν πολύ χάλια. Πάω στα παρασκήνια και βλέπω τους γιατρούς να είναι εκεί. Εγώ ξάπλωσα και κάποια στιγμή είδα τον Cronos των VENOM και του είπα: “You’re a fuckin’ pussy. Get out of here” (σ.σ. δεν νομίζω να χρειάζεστε μετάφραση). Χαχαχαχαχα.
Κάποια στιγμή, πριν από περίπου 15 χρόνια, σ’ ένα φεστιβάλ στο Μόναχο, στο Earthshaker, πίναμε μπύρες backstage και μπήκε στο χώρο ο Cronos, μαζί με τους bodyguards που είχε και απαίτησε απ’ όσους ήταν στο χώρο, να κάνουν στην άκρη ώστε να παραγγείλει τη μπύρα με την άνεσή του. Φυσικά και από εσένα. Θεώρησα ότι μπορεί να ήταν η μικρή του εκδίκηση για εκείνο το γεγονός!
Χαχαχα! Μπα, αποκλείεται να το θυμάται. Μου αρέσουν πολύ οι δύο πρώτοι δίσκοι των VENOM (σ.σ. αρχίζει και τραγουδά το “One thousand days in Sodom”). Κι έρχεται να με δει, κι εγώ ήμουν τόσο χάλια που τον μπινελίκωσα και του είπα να εξαφανιστεί! Χαχαχαχα! Και ο αδερφός μου ο Criss ήταν εκεί και του είπε κι εκείνος: «Ναι, εξαφανίσου από εδώ!». Χαχαχαχα!
Είναι αλήθεια ότι η Atlantic σου έδινε 4 φορές περισσότερα χρήματα για να βγάλεις ένα tribute άλμπουμ στον Jon Oliva, αντί να κάνεις το “Handful of rain”;
Όχι. Δεν μου πρόσφεραν τίποτα απολύτως. Είναι εγκληματίες. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου, Σάκη. Δεν με ενδιαφέρει πλέον. Είναι εγκληματίες. Μου χρωστάνε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, τα οποία δεν μπορώ να τα πάρω. Είναι τα πάντα μπλεγμένα στη γραφειοκρατία. Άντε γαμ@@είτε! Είσαι μία εταιρία με τόσα εκατομμύρια. Τι θα σε χαλάσει να μου δώσεις τα 300.000 δολάρια που μου χρωστάς; Τα έχω σιχαθεί όλα αυτά. Από το πρώτο άλμπουμ, μέχρι το “Hall of the mountain king”, έφαγαν λεφτά από τους SAVATAGE. Μιλάμε για πάνω από 5.000.000 δολάρια. Εγώ κι ο αδερφός μου, δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε ούτε το ενοίκιό μας. Όλα αυτά μέχρι που συναντήσαμε τον Paul O’Neill. Μου πρότεινε ο αδερφός μου να τον συναντήσουμε κι εγώ του έλεγα «ποιος είναι αυτός ο τύπος;». Ήρθε και μας έδωσε μία επιταγή για 50.000 δολάρια κι εγώ συνέχιζα να λέω: «Ποιος είναι αυτός ο τύπος;». Χαχαχαχα. Ο Paul μας έσωσε. Οι SAVATAGE θα είχαν διαλυθεί μετά το “Fight for the rock”. Του δίνω το credit γι’ αυτό. Έδωσε σε μένα και τον Criss μία επιταγή για 50.000 δολάρια και δεν ζήτησε να πάρει πίσω ούτε μία δεκάρα. Μας έδωσε αυτά τα χρήματα για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας για δύο χρόνια. Μετά, μας είπε ότι ήθελε να μπούμε στο στούντιο και να βγάλουμε έναν πραγματικό δίσκο των SAVATAGE και το μόνο που ζητούσε, ήταν να του επέτρεπαν να συνθέσει μαζί τους. Κοιταχτήκαμε τότε με τον Criss και του είπαμε: «Φυσικά και μπορείς».
Δεν είχε ο Paul όλα τα δικαιώματα του SAVATAGE logo, όμως; Έτσι ξέρω.
Ε, χμ, ναι. Είχα προβλήματα και του τα πούλησα για 30.000 δολάρια. Αλλά πλέον, είναι και πάλι στον έλεγχό μου.
Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω στη συνέχεια. Μετά το θάνατό του, τελικά τα πήρες τα δικαιώματα πάλι εσύ, έτσι;
Ναι, έτσι έγινε. Ήταν μέρος της συμφωνίας μας. Ξέρεις, όλοι πίστευαν ότι θα πέθαινε πριν απ’ όλους τους υπόλοιπους. Ο Θεός κάθεται εκεί ψηλά στον Παράδεισο. Ο Άγιος Πέτρος του λέει: «Τι λες για τον Jon Oliva;” κι Εκείνος του λέει: «Μπα, άστον λίγο ακόμα. Αρκετά προβλήματα έχουμε εδώ πάνω με τον Paul O’Neill και τον Criss Oliva. Όπως φαίνεται, ο Θεός με κρατάει ζωντανό. Έπρεπε να είχα πεθάνει πριν φτάσω ακόμη τα 40 μου χρόνια. Έχω κάνει κοκαΐνη, αρκετή για να παγώσει το Έβερεστ. Άνθρωποι όπως εγώ, δεν ζουν τόσο πολλά χρόνια. Αυτό που ξέρω, είναι ότι ο Θεός δεν με θέλει εκεί πάνω, γιατί αν ανέβω θα κάνω μεγάλες φασαρίες! Γι’ αυτό είμαι ακόμα ζωντανός.
Ισχύει το ότι έχεις αγοράσει τα θρυλικά Morrisound Studios;
Τα είχα αγοράσει μαζί με τον Paul. Έκαναν ένα-δύο εκατομμύρια, εγώ έβαλα τις 300.000 κι ο Paul τα υπόλοιπα. Εκεί ήμουν κι επέστρεψα δέκα λεπτά πριν με καλέσεις. Ξέρεις, μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι: «Θεέ μου, έχω τα Morrisound Studios για να φτιάχνω τα demo μου. Δεν είναι εκπληκτικό;» Χαχαχαχα. Πάω να φτιάξω τα demo μου, σ’ ένα επαγγελματικό, κορυφαίο στούντιο, εντελώς δωρεάν.
Έχει υπάρξει ποτέ περίπτωση να συνεργαστείς με κάποιον Έλληνα μουσικό;
Τους αγαπώ όλους. Τους Ιταλούς, τους Έλληνες, τους Ολλανδούς, τους Γερμανούς, τους Κινέζους. Αν ακούσω κάποιον που να με κάνει να πω «τι κάνει αυτός ο άνθρωπος», το πιο πιθανό είναι να πάρεις τη δουλειά.
Αν δεν κάνω λάθος, είχες κάνει audition με τον Φώτη Μπενάρντο, τον ντράμερ, πριν από κάποια χρόνια για τους TSO.
Ναι, ναι. Είναι στη λίστα μας με τους αναπληρωματικούς. Θυμήσου, με τους TSO, έχουμε δύο συγκροτήματα στην Ανατολική και τη Δυτική Ακτή. Χρειάζομαι αναπληρωματικούς για όλους, σε περίπτωση που κάποιος αρρωστήσει, για παράδειγμα. Τους πληρώνω και είναι δικοί μου από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι την Πρωτοχρονιά. Όταν τους καλέσω, πρέπει να μπουν στο πρώτο αεροπλάνο και να είναι εδώ στις 7 το πρωί. Ποτέ δεν ξέρεις. Έχω τον Al Pitrelli και τον Derek Wieland, σπουδαίους μουσικούς διευθυντές, αλλά τελικά όλα καταλήγουν σε μένα. «Jon, ποια είναι η γνώμη σου;», Jon το ένα, Jon το άλλο. Παρατήστε με ήσυχο μωρέ! Όπως καταλαβαίνεις, λοιπόν, πρέπει να έχω αναπληρωματικούς ντράμερ, αναπληρωματικούς μπασίστες κ.ο.κ. Αν κάποιος αρρωστήσει, πρέπει να έχω άνθρωπο στη θέση του, την επόμενη μέρα. Ξέρεις κάτι, Σάκη; ΚΑΝΕΙΣ, δεν καταλαβαίνει το άγχος που περνάω με τους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA. Κανείς δεν το διανοείται καν. Να σου δώσω κάτι να καταλάβεις. Τα φώτα μας, κοστίζουν εκατομμύρια δολάρια. Για να δούμε πώς θα λειτουργήσουν, θα πρέπει να συζητήσω τη μουσική, με τους χειριστές από τα φώτα, επειδή εγώ γνωρίζω όλα τα κοψίματα στα ντραμς κι όλα αυτά τα σχετικά, ενώ εκείνοι, όχι. Και κάθομαι στις 3 τα ξημερώματα, με τον υπεύθυνο φωτισμού και λέμε και ξαναλέμε τα ίδια, μέχρι να τα μάθει εντελώς σωστά.
Δεν πιστεύεις, Jon, ότι οι TRANS–SIBERIAN ORCHESTRA έχουν πλέον περιοριστεί σ’ αυτό το χριστουγεννιάτικο concept κι έχουν εγκλωβιστεί; Αυτός είναι ο λόγος που έχετε βάλει 7-8 τραγούδια των SAVATAGE στο setlist τα τελευταία χρόνια;
Πολύς κόσμος μ’ έχει ρωτήσει αυτό. Και θα σου πω ευθαρσώς: Αν δεν υπήρχαν οι SAVATAGE, δεν θα υπήρχαν και οι TSO. Κάποια στιγμή, σκέφτηκα ότι έπρεπε να αποτίνουμε φόρο τιμής στους SAVATAGE, διότι το 2001, μετά το “Poets and madmen”, έπρεπε να διαλύσω το γκρουπ για να βάλω όλα τα μέλη στους TSO. Θυσίασα το συγκρότημά μου, για να τους βάλω όλους στους TSO. Έγραψα σχεδόν όλη τη μουσική για το πρώτο άλμπουμ. Ξόδεψα είκοσι χρόνια της ζωής μου για τους SAVATAGE και λέγαμε, «ε, καλά είμαστε, εντάξει» και ξόδεψα 2-3 μέρες για το πρώτο χριστουγεννιάτικο άλμπουμ των TSO κι αυτό το γαμ@@ένο, πούλησε 20.000.000 δίσκους. Θυμάμαι να κοιτάζω τον ουρανό και να λέω: «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ». Κοίτα τα πράγματα από τη δική μου πλευρά. Για να γράψω το “When the crowds are gone”, ξόδεψα τέσσερις εβδομάδες για να το τελειώσω. Για το “12/24”, ξόδεψα 15 λεπτά κι έγινε #1 hit.
Ναι, εκεί που πουλούσες μερικές χιλιάδες αντίτυπα με τους SAVATAGE, βρέθηκες να πουλάς μερικά εκατομμύρια με τους TSO.
20 εκατομμύρια, Σάκη. Όταν έλαβα την πρώτη επιταγή για τα πνευματικά δικαιώματα, τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα: «κάπου πρέπει να έχετε κάνει λάθος. Η επιταγή που έλαβα, έχει πολλά μηδενικά». Χαχαχαχα. Κι αυτή ήταν μόνο η πρώτη επιταγή που έλαβα από εκείνους!
Είχε γραφτεί στα liner notes του “Dead winter dead”, ότι ο Paul O’ Neill σε είχε δωροδοκήσει με 500 δολάρια για να συμπεριλάβεις το “Christmas eve” στο δίσκο… Ισχύει;
Μάλιστα! Άκου τώρα για πρώτη φορά την πραγματική ιστορία. Ο Paul μου είχε δώσει μία demo κασέτα του “Sarajevo”. Δεν είχε ντραμς, δεν είχε σκληρές κιθάρες, αλλά είχε… κουδούνια από έλκηθρο! Όταν μου έβαλε να το ακούσω, τον ρώτησα αν ήταν μεθυσμένος κι εκείνος μου ζήτησε να το κάνω να ακούγεται σαν SAVATAGE. Του είπα να με αφήσει ήσυχο για 2-3 μέρες και θα το έκανα όπως ήθελε. Μου τη δίνει που δεν παίρνω το credit που δικαιούμαι γι’ αυτό το τραγούδι και φαίνονται ο Paul με τον Bob Kinkel. Του έδιωξα, λοιπόν κι έκατσα να το φτιάξω. Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να σβήσω τα κουδούνια από το έλκηθρο και να προσθέσω τύμπανα. Στο τραγούδι που ακούς, παίζω εγώ τα ντραμς! Μετά πρόσθεσα τις κιθάρες που ακούγονται από πίσω και ήρθε και ο Al Pitrelli κι έπαιξε κάποια σόλο (σ.σ. ακούστε το ηχητικό, αφού έχει πλάκα πώς κάνει τα συγκεκριμένα σημεία με τη φωνή του). Ουσιαστικά λοιπόν, το έγραψα εγώ, αφού είχα διώξει τον Paul έξω από το κτίριο για τρεις μέρες. Όταν του το έβαλα για πρώτη φορά, το μισούσε! Του είπα να πάρει το τραγούδι και να κάτσει στο σπίτι του να το ακούσει για λίγες μέρες. Έτσι έκανε και την τρίτη μέρα, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε:
«Jon είσαι απίστευτος».
«Μα εσύ το μισούσες».
«Όχι πια. Τώρα το λατρεύω. Ευχαριστώ».
Αυτή είναι η αληθινή ιστορία πίσω από το τραγούδι.
Υπήρχε τελικά δωροδοκία;
Ναι. Ήταν αρχικά 5.000 και το πήγα εγώ στις 15.000 δολάρια! Και μου τα έδωσε! Όταν βγήκε ο δίσκος, το “Dead winter dead”, πολλά από τα ραδιόφωνα δεν έπαιζαν το συγκεκριμένο τραγούδι, επειδή ήταν από τους SAVATAGE που ήταν ένα συγκρότημα heavy metal από τη δεκαετία του ’80. Εγώ όμως ήξερα ότι αυτό το τραγούδι ήταν επιτυχία. Πήραμε τις ηχογραφήσεις χωρίς να αλλάξουμε ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, γράψαμε μερικά παρόμοια κομμάτια, βάλαμε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο και το ίδιο τραγούδι έγινε #1 σε πάνω από 600 ραδιοφωνικούς σταθμούς! Αυτοί οι άνθρωποι στα ραδιόφωνα, είναι τελείως ηλίθιοι. Αφού ήταν το ίδιο ακριβώς τραγούδι που τους είχαμε στείλει την προηγούμενη χρονιά, αλλά ήταν από τους SAVATAGE και δεν μπορούσαν να το παίξουν. Τώρα που έβαλα ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο κι έναν άγγελο στο εξώφυλλο, το έπαιζαν συνέχεια, διότι δέχονταν χιλιάδες τηλεφωνήματα. Πραγματικά, πιστεύω ότι είναι μία απίστευτα αστεία ιστορία. Και τελικά μπόρεσα να βγάλω χρήματα, να αγοράσω σπίτι κι όλα αυτά.
Έχετε παίξει ποτέ στο Σαράγεβο παραμονή Χριστουγέννων; Έτσι, για το τραγούδι αυτό που κάνατε τόσο μεγάλη επιτυχία…
Έχουμε παίξει στο Σαράγεβο στην περιοδεία του “The wake of Magellan”, αλλά δεν θυμάμαι αν ήταν εκείνη την ημερομηνία. Σάκη, έχουν περάσει και τόσα χρόνια και μου είναι πολύ δύσκολο να θυμάμαι. Είναι λίγο ομιχλώδη αυτά! Εδώ έρχεται άλλος και μου λέει: «Είμαι ο τάδε, θυμάσαι που είχες μείνει στο σπίτι μου για έξι μήνες;» και του λέω «δεν ξέρω ποιος στο διάολο είσαι», τι μου λες! Χαχαχαχα!
Ωραία. Θα μας πεις τώρα ποιοι ήταν οι λόγοι του συμβολαίου που δεν σε άφηναν να βρίσκεσαι στη σύνθεση των SAVATAGE, ούτε καν στις φωτογραφίες;
Κατάλαβα. Μιλάς για την περίοδο του “Handful of rain”. Είχαμε τον Zak Stevens στο “Edge of thorns” και αργότερα η Atlantic θα έδιωχνε το συγκρότημα. Η εταιρία, ήθελε εμένα και τον Paul να κάνουμε αυτό το project με τους Romanov (σ.σ. το οποίο ακόμα δεν έχει τελειώσει, να τα λέμε κι αυτά) και ήθελαν από εμένα να γράψω τη μουσική του, αλλά να μη φαίνεται ότι είμαι μέρος του συγκροτήματος. Μου έδωσαν και 15.000 δολάρια, οπότε τους είπα «Είμαστε εντάξει, ούτως ή άλλως τους μισώ αυτούς τους SAVATAGE». Χαχαχα. Και το πιο αστείο είναι πως στο “Handful of rain”, αν εξαιρέσει κανείς τα σόλο του Alex Skolnick, έχω παίξει ολόκληρο το δίσκο! Έγραψα τα ντραμς, το μπάσο, τις ρυθμικές κιθάρες, κάποιες lead κιθάρες, τα πλήκτρα, αλλά υπήρχαν κάποια σημεία που δεν μπορούσα να τα παίξω και φώναξα τον Alex, τον οποίο αγαπώ πάρα πολύ. Ο Alex, να πω ότι ήταν ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ οπαδός του Criss, δέχτηκε αμέσως, πήρε το αεροπλάνο κι έγραψε μερικά πολύ ωραία σόλο, όπως στο “Chance”. Μπόρεσα κι έπεισα και τον Zak να έρθει και να γράψει τα φωνητικά κι εγώ έκανα κάποια δεύτερα. Δεν έπρεπε να φαίνεται όμως ότι έπαιξα εγώ, οπότε έβαλα στα credits, τον Steve Wacholz στα ντραμς, τον Johnny Lee Middleton στο μπάσο. Είμαι παίχτης ομάδας, δεν ήθελα να πεθάνουν οι SAVATAGE. Τώρα, βέβαια, όλοι γνωρίζουν ότι το “Handful of rain” ήταν το πρώτο μου σόλο άλμπουμ. Φαντάσου, ο Criss είχε πεθάνει τέσσερις μήνες πριν κι εγώ ήμουν στο στούντιο, κρατούσα τις κιθάρες του κι έπαιζα κλαίγοντας όλη την ώρα. Είχα καταρρεύσει, αλλά τα κατάφερα. Τον έκανα το δίσκο. Εκεί που νόμιζα ότι ο κόσμος θα τον μισούσε, τελικά άρεσε πολύ.
Είχες σκεφτεί να βάλεις τον Michael Schenker να παίξει κιθάρα σ’ εκείνο το δίσκο, ως αντικαταστάτης του Criss;
Ναι, ήταν στα υπόψη μου. Ο Michael ζούσε μαζί με τον Paul για μερικούς μήνες. Ο Paul έλεγε ότι θα τον φέρναμε. Ο Michael Schenker ήταν από τους αγαπημένους κιθαρίστες του Criss κι ένα από τα άλμπουμ που έπαιζε πάρα πολύ όταν έκανε εξάσκηση, ήταν το “Obsession” των U.F.O. Τελικά όμως, κάτι συνέβη στο business κομμάτι της φάσης και νομίζω ότι είχε να κάνει με τους SCORPIONS. Μη με ρωτήσεις όμως, τι, γιατί δεν θυμάμαι. Λυπήθηκα πολύ γι’ αυτό. Το ίδιο είχε γίνει με μένα και τους BLACK SABBATH.
Έχω δύο ερωτήσεις σχετικά μ’ αυτό…
Θα σου πω εγώ όλη την ιστορία. Είχαμε αποφασίσει να διαλυθούμε μετά το “Fight for the nightmare” (σ.σ. το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;). Είχαμε τελειώσει. Είχα στα χέρια μου ένα αεροπορικό εισιτήριο και μερικά τραγούδια που έπρεπε να μάθω, για να πετάξω στο Los Angeles, να περάσω από ακρόαση για να τραγουδήσω στους BLACK SABBATH, επειδή άρεσε πολύ η φωνή μου στον Geezer Butler. Ο Criss θα ταξίδευε στο Phoenix, να μιλήσει με τον Mustaine για να μπει στους MEGADETH. Τότε ήρθε ο Paul O’ Neill που μας είπε ότι δεν θα διαλύαμε τους SAVATAGE γιατί θα μας έδινε 50.000 δολάρια κι εγώ κλωτσούσα το πόδι του αδερφού μου κάτω από το τραπέζι. Μας είπε: «Δεν θα πας στους BLACK SABBATH, ούτε εσύ (στον Criss) στους MEGADETH. Θα μείνετε εδώ και θα κάνουμε ένα πραγματικά άλμπουμ των SAVATAGE. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ κι ο Criss δεν θέλαμε να διαλύσουμε το συγκρότημα. Μας άρεσε πολύ να παίζουμε μαζί. Βέβαια, θα είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι θα ήμουν ο καλύτερος τραγουδιστής για τους BLACK SABBATH, αν εξαιρέσεις τον Ozzy Osbourne. To demo που μου είχαν στείλει, ήταν για το “Eternal idol” και είχε το “The shining”, το “Ancient warrior” και μερικά άλλα κλασικά τραγούδια όπως το “War pigs”, το “N.I.B.”. τα ήξερα όλα αυτά τα τραγούδια, όπως και να ‘χει. Ήμουν σίγουρος ότι θα πήγαινα και θα τους έπαιρνα τα μυαλά, μέχρι που ήρθε ο Paul με την πρότασή του κι έμαθα ότι ο Ray Gillen πετούσε στην California στη θέση μου και τελικά πήρε τη θέση! Και ξέρεις τι μου είπε ο Paul; «Και τι έγινε; Δεν θα έβγαζες καθόλου χρήματα αν πήγαινες εκεί» και του είπα: «και τι έγινε; Εδώ δεν έχω βγάλει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Εδώ μιλάμε για τους BLACK SABBATH». Ο Ray Gillen ήταν πολύ καλός μου φίλος. Είχε καταπληκτική φωνή, τη λάτρευα. Ήταν άνθρωπος που έβγαζε μαγεία. Πήρε τη δουλειά, τραγούδησε στο δίσκο και μετά δημιούργησε τους BADLANDS με τον Jake E. Lee και παράτησε τους BLACK SABBATH; Είσαι τρελός; Παρατάς τους BLACK SABBATH; Και τότε πήραν τον Tony Martin.
Αν δεν κάνω λάθος, εκείνη ακριβώς την περίοδο, ο Paul O’ Neill, είχε δώσει στους BLACK SABBATH το “Christmas eve”…
Ναι, το είχε δώσει στον Tony Iommi αλλά και στους SCORPIONS. Αλλά δεν το ήθελαν. Το μισούσαν. Αφού ήταν άθλιο έτσι όπως το είχε κάνει! Για όνομα του Θεού δηλαδή, δίνεις στους BLACK SABBATH ένα τραγούδι που έχει κουδούνια από έλκηθρο; Είσαι σοβαρός; Ο Tony Iommi, ο Geezer Butler και ο Ronnie James Dio (R.I.P.), είναι τρεις από τους καλύτερους ανθρώπους που είχα το προνόμιο να συναντήσω. Ιδιαίτερα ο Tony Iommi, ο οποίος είναι αριστερόχειρας όπως κι εγώ και του έλεγα την ιστορία πως όταν ξεκίνησα να παίζω κιθάρα, είχα μία Gibson SG, επειδή είχε κι εκείνος. Και μου έλεγε την ιστορία για τα δάχτυλά του και το καουτσούκ που έχει στις άκρες μετά το ατύχημα. Όταν τον ρώτησα αν αισθάνεται κάτι όταν πιέζει τις χορδές με τις άκρες αυτών των δαχτύλων, μου απάντησε: «Είμαι στους BLACK SABBATH. Δεν αισθάνομαι τίποτα». Χαχαχα. Ο άνθρωπος είναι πραγματικά ο Riffmaster. Τον ρωτούσα πως έγραφαν τα τραγούδια και μου έλεγε ότι έμπαιναν στο στούντιο, χωρίς να έχουν τίποτα γραμμένο, έπαιζε ένα riff εκείνος ή ο Geezer, έχτιζαν το τραγούδι πάνω του και ο Ozzy που στεκόταν λίγο πιο πέρα, έγραφε μερικούς στίχους για τον σκύλο του ή για οτιδήποτε άλλο, μόνο και μόνο για να έχει μία μελωδία των φωνητικών. Είχα πάθει πλάκα… Άκου τι τραγούδια και τι riff είχε παίξει κι εκείνος μου έλεγε ότι έμπαινε στο στούντιο και δεν είχε γράψει ούτε νότα και τα έβρισκε όλα εκείνη τη στιγμή. Μας δουλεύει όλους… Είναι απίστευτος.
Έχω την εντύπωση ότι η σωστή λέξη είναι «έμπνευση».
Είχε συναντήσει τον Paul κάποιες φορές, επειδή ο Paul είχε να κάνει με το αμερικάνικο management των BLACK SABBATH. Του είχα πει πόσο τους λατρεύω, ήξερε για την ευκαιρία μου να περάσω από audition και νομίζω ότι ήταν ένας τρόπος να επανορθώσει αυτό που είχε κάνει και με κάλεσε να πάω να δω μία συναυλία τους, έχοντας V.I.P. All Access εισιτήριο. Πήγα στο Long Island και με συνάντησε ένας τύπος, που μόλις του είπα ποιος είμαι, με πήγε στα παρασκήνια των BLACK SABBATH όπου ήταν ο Tony Iommi και ο Geezer Butler (σ.σ. πρέπει να ακούσετε το ηχητικό για να καταλάβετε με πόσο δέος μιλά για το συγκρότημα εκείνο ο Jon). «Δεν θα το πιστέψει κανείς», σκέφτηκα. Έρχεται ο Geezer και μου λέει: «Τι φοβερός δίσκος το “Power of the night”; Πως τραγουδάς έτσι;». Κι εγώ δεν ήξερα τι να του πω. Είχα χάσει τα λόγια μου… Και αμέσως μετά, ο Iommi που έκανε προθέρμανση, γύρισε και μου είπε: «Αυτό το “Warriors”, τρομερό τραγούδι». Εγώ ήμουν εκεί μέσα όχι για να τους πάρω αυτόγραφο, αλλά για να μάθω λεπτομέρειες από την καριέρα τους. Να μάθω πώς έγραφαν τα τραγούδια τους και μου έλεγε ο Geezer ότι ο Ozzy έγραφε στίχους για μία χελώνα ή τον σκύλο του και στη συνέχεια τους έπαιρνε εκείνος κι έγραφε σχετικά με αυτά που έλεγε ο Ozzy. Κι εκείνη τη στιγμή, πετάχτηκε ο Tony Iommi και του είπε: «Κι έκανες και πολύ καλή δουλειά». Χαχαχα! Αυτοί είναι ο ήρωές μου.
Είχες σκεφτεί ποτέ να κυκλοφορήσεις το “Handful of rain” με άλλο όνομα, επειδή αυτό θα μπορούσε να διαγράψει τα χρέη που είχες ως SAVATAGE;
Όχι, δεν το σκέφτηκα ποτέ. Ο δίσκος εκείνος είχε το τραγούδι που ήταν φόρος τιμής στον Criss και ήθελα να κυκλοφορήσει για τον αδερφό μου. Εκείνη την περίοδο δεν με ενδιέφερε. Και ξέρεις κάτι; Ο δίσκος εκείνος είχε πολλά ωραία τραγούδια. Το “Taunting cobras”, το “Castles burning”, το “Chance”. Ήταν και η γέννηση των TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA. Ήμουν μία μέρα στο στούντιο, περιμένοντας να φανεί ο Paul κι έγραψα το “Chance”. Όταν έφτασε στις 6 και το άκουσε, φώναξε: «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;» και με έβαλε στη διαδικασία να το ολοκληρώσω. Ξέρεις πότε καταλαβαίνεις ότι έχουμε μία μαγική στιγμή; Όταν απλά συμβαίνει. Το “Chance” ήταν το πρώτο τραγούδι των TSO. Από εκεί και πέρα, στο “Dead winter dead” είχαμε το “One child” που έμοιαζε με αυτό το στυλ, στο “The wake of the toilet” (σ.σ. προφανώς εννοεί το “The wake of Magellan”) είχαμε το “Sour ass” (σ.σ. το “Hourglass”) και στο “Posers and psychics” (σ.σ. “Poets and madmen”) είχαμε το “Gotta get back to a reason” (σ.σ. το “Back to a reason”). Νομίζω ότι ο Paul φοβόταν να πάει απευθείας εκεί που ήθελε. Χρησιμοποιούσε τους SAVATAGE σαν ινδικό χοιρίδιο. Μέχρι που βγάλαμε το “12/24” και το έπαιξαν πάνω από 100 ραδιόφωνα στην εκτέλεση των SAVATAGE.
Πάντα είχα την απορία, πόσο κρύο είχε στο γύρισμα του video clip του “Gutter ballet”;
Χα! Είχε 4 υπό το μηδέν και με τον παράγοντα ψυχρού ανέμου, είχε 30 υπό το μηδέν!
Γι’ αυτό τα χείλη σας ήταν μπλε.
Ναι. Δεν έχω παγώσει τόσο σε ολόκληρη τη ζωή μου. Και είχες τον Paul να φωνάζει «Πάμε να το κάνουμε άλλη μία φορά» (σ.σ. ακούστε το ηχητικό οπωσδήποτε). Ήμουν εγώ με την Criss στο ψηλότερο σημείο, είχαμε ξεπαγιάσει και ο άλλος μας έλεγε να το ξαναγυρίσουμε! Είχα λυπηθεί πάντως τα παιδιά της ορχήστρας. Το μόνο που είχαν για να προφυλαχθούν, ήταν μακριά εσώρουχα μέσα από τα κοστούμια τους. Θυμάμαι, γυρνούσα μ’ ένα μπουκάλι brandy και τους έδινα να πιούν για να ζεσταθούν κι εκείνοι το έπιναν σαν να μην υπήρχε αύριο. Εκτός των άλλων, έχω μία φοβία για τους αρουραίους κι έρχεται ο Paul και μου λέει: «ανάμεσα στα άλλα, θα παίζεις πιάνο και θα έρχονται πάνω σου αρουραίοι». Εννοείται ότι αρνήθηκα κι εκείνος επέμενε ότι είναι εκπαιδευμένοι!!! Τι εκπαιδευμένοι ρε φίλε; Δηλαδή τι εκπαίδευση έχουν κάνει; Χαχαχαχα. Τότε μου είπε ότι θα μου δώσει 5.000 δολάρια. Έτσι το έκανα. Άσχετα αν δεν τα πήρα ποτέ αυτά τα χρήματα! Είχα φρικάρει εντελώς πάντως στο γύρισμα. Φοβόμουν ότι θα με δάγκωνε ο αρουραίος στο χέρι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έβαλαν κι άλλον έναν αρουραίο και στην άλλη πλευρά του πιάνου! Και με κοίταζαν και άσχημα! Μιλάμε για ΓΑΜ@@ΕΝΟΥΣ ΑΡΟΥΡΑΙΟΥΣ. Αρουραίους!
Γιατί το “Thorazine shuffle” ήταν απλά bonus track ενώ ουσιαστικά ήταν μέρος μίας τριλογίας;
Α, επειδή απλά ο Paul το μισούσε. Ο Paul ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Ήταν όμως κάποια τραγούδια που είχαμε γράψει με τον Criss για το “Hall of the mountain king”, όπως το “White witch” ή το “Beyond the doors of the dark”, που τα μισούσε και ήθελε να ξαναγράψει τους στίχους, εγώ όμως επέμενα ότι αυτοί ήταν και δεν θα άλλαζε τίποτα. Μετά, φτάσαμε στο “Gutter ballet” και προσπαθούσε να πείσει εμένα και τον Criss ότι έπρεπε να πάμε στο επόμενο επίπεδο. Από τη στιγμή που είχαμε πιάνο, ήθελε να μας ανοίξει τους ορίζοντες. Ένα βράδυ που έγραφαν τα σόλο του Criss για το “Of rage and war”, ο Paul μου πήρε εισιτήρια για να δω το “Phantom of the opera” στο Majestic Theater, ένα τετράγωνο μακριά από το στούντιο. Όταν επέστρεψα, τους άφησα να δουλεύουν και πήγα στο κεντρικό στούντιο, όπου ήταν το μεγάλο πιάνο που ανήκε στον John Lennon και άρχισα να παίζω μία άσκηση για τα δάχτυλά μου, επειδή είχαν παγώσει. Ήταν η εισαγωγή του “Gutter ballet”, που ήταν κάτι για να ξεπαγώσω ουσιαστικά τα δάχτυλά μου. Εκείνη την ώρα, βγήκαν τρέχοντας ο Criss με τον Paul και με έβαλαν να το ηχογραφήσω να μην το χάσουμε. Ο Criss, έλεγε ότι ήταν μία θεϊκή μελωδία. Έπαιζα εγώ τη μελωδία και ο Criss αντέγραψε τα ακόρντα από τους WHO (σ.σ. επαναλαμβάνω, όσο κουραστικός κι αν γίνομαι, ότι πρέπει να ακούσετε το ηχητικό της συνέντευξης). Στη συνέχεια, έκλεψα το “My fairy king” από το πρώτο άλμπουμ τους, με την επαναλαμβανόμενη νότα και άρχισα να τραγουδώ: “I’ve got a pizza tonight, hot dog wasn’t right”. Χαχαχαχα! Ο Paul έγραψε τους στίχους του “Gutter ballet”, μέσα σε δέκα λεπτά. Κι εγώ με τον Criss γράψαμε τη μουσική μέσα σε 15’ ή κάτι τέτοιο. Αμέσως ο Paul είπε ότι αυτό θα ήταν το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Αυτό το τραγούδι ήταν μία από αυτές τις μαγικές στιγμές. Απλά συνέβη. Εγώ έκανα δαχτυλισμούς, ο Criss βρήκε αυτά τα “WHO chords”, όπως τα έλεγε και κλέψαμε μέρη από το “My fairy king” των QUEEN και κάτι από τους MOTT THE HOOPLE. Από την άλλη, όταν ξεκίνησα να παίζω τη βασική ιδέα του “When the crowds are gone” στο πιάνο, τότε μου είπαν ότι σ’ αυτό το πιάνο είχε γράψει ο John Lennon το “Imagine” και σκεφτόμουν, τι στο διάολο έκανα εγώ εκεί πέρα. Οι ιδέες έρχονται όμως κι εγώ τραγουδούσα: “Can’t believe it’s John Lennon’s piano, just leave me the fuck alone” κι εμφανίστηκε ο Paul με το τετραδιάκι του κι έγραψε αμέσως: “I don’t know, when the years have gone, memories can only last so long”. Και του έλεγα εγώ: «Αντιλαμβάνεσαι ότι παίζω στο πιάνο του John Lennon”; Κι εκείνος έλεγε: «Δεν πειράζει, δεν πειράζει, συνέχισε». Χαχαχα. Και αυτό το τραγούδι τελείωσε σε μισή ώρα! Ο κόσμος θα νομίζει ότι τον κοροϊδεύω, αλλά ξόδεψα περισσότερο χρόνο για να γράψω το “Washed out”, παρά το “Gutter ballet”, το “Believe”, το “When the crowds are gone”. Ξόδεψα περισσότερο χρόνο για να γράψω το “Skull session”! Και κανείς δεν με πιστεύει; Για ποιον λόγο να σας κοροϊδέψω ρε γαμ@@ένοι;
Το “Streets” είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου δίσκους. Αληθεύει ότι η Atlantic έχασε τα master tapes του δεύτερου CD που ήταν να κυκλοφορήσετε;
Ναι. Γαμ@@έ τους. Και φυσικά δεν πληρώθηκα και γι’ αυτό. Έχω όμως εγώ τις ηχογραφήσεις του “Beyond Broadway”, του “Life goes on” και μερικών άλλων ακόμα. Αλλά τελικά δεν πληρώνομαι για τίποτα. Είμαι ο φτωχότερος rock star που γνωρίζω!
Jon, δεν θέλω να σε κουράσω άλλο. Έχουμε μιλήσει τόση ώρα (σ.σ. είχα φτάσει 3.30 ώρα Ελλάδας, μετά τα μεσάνυχτα, να φανταστείτε).
Πήρες όλα όσα ήθελες, Σάκη;
Πολλά παραπάνω απ’ όσα περίμενα, Jon.
Ανυπομονώ να δω τη συνέντευξη, επειδή νιώθω πάρα πολύ άνετα όταν σου μιλάω. Και όσα σου είπα, είναι η αλήθεια. Είμαι βέβαιος ότι ο κόσμος που θα διαβάσει τη συνέντευξη, θα πει “Oh shit” (σ.σ. μεγάλε, έπεσες μέσα, πραγματικά).
Είναι πολύ μεγάλη μου τιμή. Σ’ ευχαριστώ πολύ και μην ξεχνάς ποτέ ότι σε χρειαζόμαστε. Κι εσένα και τη μουσική σου.
Ευχαριστώ πολύ αδερφέ μου. Το εκτιμώ ιδιαίτερα.
Σάκης Φράγκος
