Οι KORN ανέκαθεν ήταν ένα σχήμα που δεν φοβόταν να πειραματιστεί ακόμα και με φαινομενικά εντελώς ετερόκλητα ιδιώματα. Πολλοί τους θεωρούν υπερτιμημένους, εγώ αυτό που ξέρω όμως, χωρίς να έχω υπάρξει οπαδός τους, είναι ότι είναι υπεύθυνοι για την έκρηξη ενός ολόκληρου ιδιώματος και μάλιστα κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Με καθαρά προσωπικό ήχο, που δεν έχει να κάνει μόνο με τον χαρακτηριστικό ήχο του μπάσου τους, αλλά και με τα φωνητικά του Jonathan Davis.
Ο τραγουδιστής των KORN, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μας χάρισαν πριν λίγα χρόνια το αριστουργηματικό “The paradigm shift” εντελώς από το πουθενά, αποφάσισε να βγάλει σόλο άλμπουμ, με τίτλο “Black labyrinth”, ύστερα από 11 χρόνια και το “Alone I play” με τους SFA. Χωρίς να έχω καμία ιδιαίτερη πρεμούρα να ακούσω το άλμπουμ αυτό, μέχρι που έπεσα πάνω στο πρώτο single του, το “What it is” (που είναι 13ο και τελευταίο στο tracklisting!!!) κι έπαθα μεγάλη πλάκα, οπότε έσπευσα να ακούσω και ολόκληρο το δίσκο.
Μέχρι τη μέση του, εκεί που μοιάζει με τις δουλειές του με τους KORN (άλλωστε έχει πάρει και τον ντράμερ τους, Ray Luzier), το “Black labyrinth”, είναι καταπληκτικός δίσκος. Από το old school KORN “Walk on by”, το εναρκτήριο “Underneath my skin”, το “Everyone”, το “Your God”… Ποίημα… Από ένα σημείο και μετά όμως, ξαφνικά πέφτουν οι ρυθμοί, αρχίζουν οι πειραματισμοί και το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου είναι αρκετά χειρότερο απ’ αυτό που έδειχνε το άκουσμά του μέχρι τη μέση του. Από έναν καλλιτέχνη που κάνει σόλο προσπάθεια, περιμένω οπωσδήποτε να διαφοροποιηθεί από τις δουλειές του με το κανονικό του συγκρότημα και ειλικρινά με προβληματίζει το γεγονός ότι τα κομμάτια που μου άρεσαν στον σόλο δίσκο του Jonathan Davis, είναι αυτά που μοιάζουν με τους KORN. Κι έτσι όμως, ο δίσκος συνολικά είναι άνω του μετρίου και μου αφήνει μία ιδιαίτερα θετική γεύση στο τέλος των ακουσμάτων του. Είναι κι αυτό το “What it is” που είναι στο τέλος ρε παιδιά…
7 / 10
Σάκης Φράγκος
