“This feeling, inside me…”
Το “Scenes from a memory” των DREAM THEATER, είναι ένας από τους δύο πιο αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών (με τον άλλο να είναι το “Images and words”) και μακράν ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο απ’ όποιονδήποτε άλλον στη ζωή μου. Είχα την ευτυχία, 20 χρόνια πριν, να κάνω μία μεγάλη συνέντευξη με τον Mike Portnoy σχετικά με το άλμπουμ αυτό, να όμως που και τώρα, έφτασε η ώρα, να κλείσουμε ένα ραντεβού μέσω Skype, με τον αγαπημένο φίλο Jordan Rudess, για την 20η επέτειο του άλμπουμ, στα πλαίσια της στήλης “Fly on the wall”. Δυστυχώς τα 50 λεπτά δεν φάνηκαν αρκετά ώστε να καλύψω πάνω από το 60-70% των ερωτήσεων, όμως θεωρώ ότι ειπώθηκαν πολλά και σημαντικά πράγματα που δείχνουν πώς λειτουργεί αυτό το συγκρότημα και τι έγινε πραγματικά εκείνη την περίοδο, όταν γράφτηκε ιστορία… Άλλος ένας μαραθώνιος, ξεκινάει…
Πως πήγε η ευρωπαϊκή σας περιοδεία το καλοκαίρι, αλήθεια;
Πήγε καταπληκτικά. Η μπάντα φαινόταν πιο δυνατή από ποτέ και το κοινό ήταν σε όλα τα μέρη πολυπληθές και εκδηλωτικό. Είναι λίγο περίεργο, γιατί εκεί που μπορεί ο κόσμος αλλά κι εμείς να πιστεύουμε ότι η καριέρα μας έχει φτάσει σ’ ένα σημείο πιο «ήσυχο» να το πω, βλέπεις ότι συνεχίζει ακόμα να έχει ανοδική πορεία κι αυτό είναι εκπληκτικό αλλά και τρελό.
Καλά όλα αυτά, αλλά η συνέντευξή μας σήμερα, θα είναι για το “Scenes from a memory” και την εικοστή επέτειό του. Διάβασα πολύ και άκουσα τον δίσκο άλλες τέσσερις φορές, κάνοντάς τες 10004, περίπου (γέλια). Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Αμέσως πριν μπεις στο γκρουπ, μετά την περιοδεία του “Falling into infinity”. Η κατάσταση στο συγκρότημα ήταν μάλλον απαίσια. Ο Mike Portnoy είχε ουσιαστικά παραιτηθεί μια φορά και ήταν πολύ δυσαρεστημένος με πολλά πράγματα στον οργανισμό των DREAM THEATER, το γκρουπ είχε απολύσει τον Derek Sherinian μετά από μόλις ένα στούντιο άλμπουμ, υπήρχαν προβλήματα με την δισκογραφική εταιρία… Τα είχες παρατηρήσει εσύ αυτά τα πράγματα όταν μπήκες στους DREAM THEATER;
Όχι, την στιγμή που μπήκα στο συγκρότημα, είχαν ένα νέο μέλος και ήταν συναρπαστικό για όλους, ήταν μία ανανέωση. Δεν ένιωσα ούτε στιγμή τις αναταράξεις που είχαν συμβεί πριν μπω στο συγκρότημα. Όταν μπήκα στο στούντιο να γράψουμε τον δίσκο, υπήρχε μόνο φουλ θετική ενέργεια και η τάση να προχωράμε μπροστά. Μάλλον όλα τα πράγματα είχαν μπει στις ράγες ξανά, επειδή ποτέ δεν άκουσα για κάποιο πρόβλημα με τη δισκογραφική εταιρία και όλοι κοιτάζαμε να βγάλουμε τον καλύτερο δυνατό δίσκο. Μπορεί να είχε να κάνει και με το γεγονός ότι το γκρουπ έβλεπε μια νέα αρχή παίρνοντας ένα νέο άτομο και μπήκαμε πολύ δυνατά σ’ ένα νέο δρόμο.
Δηλαδή δεν μιλούσαμε για ένα συγκρότημα που ήταν έτοιμο να διαλυθεί.
Ακριβώς το αντίθετο. Θα έλεγα ότι ήταν το επόμενο επίπεδο των DREAM THEATER που ήταν έτοιμο να απογειωθεί.
Προφανώς και οι LIQUID TENSION EXPERIMENT ήταν ο λόγος που μπήκες στο σχήμα. Τι βρήκες διαφορετικό απ’ όταν είχες παίξει μαζί τους για μία μόνο συναυλία, στο Concrete Foundations Forum το 1994;
Όταν είχα δουλέψει με τον John Petrucci και τον Mike Portnoy στους LIQUID TENSION EXPERIMENT, νόμιζα ότι είχα κατανοήσει πλήρως τις παραμέτρους και τα όρια που έθεταν. Όταν λοιπόν μπήκα στο στούντιο με τους DREAM THEATER, είχε υποθέσει πως ήξερα όλα όσα θα συμβούν. Ήμουν όμως λάθος. Όταν μπήκα στο γκρουπ, συνειδητοποίησα πως μπήκα σ’ έναν οργανισμό που όλοι οι παράμετροι είχαν ήδη τεθεί, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Σε μουσικό, στην business πλευρά, ακόμα και στις ειδικές δυναμικές που υπήρχαν μέσα στο σχήμα. Οι LTE ήταν περισσότερο ένα project όπου όλα τα μέλη έκαναν τη συνεισφορά τους σχεδόν με ισότητα. Δοκιμάζαμε τότε κάτι καινούργιο και δεν υπήρχε συγκεκριμένος ήχος στο συγκρότημα. Όταν μπήκα στους DREAM THEATER, λοιπόν, δεν θα έλεγα ότι υπήρχαν κανόνες, αλλά πολλά πράγματα που έπρεπε να κατανοήσω, να ακολουθήσω και να ταιριάξω με κάτι που ήδη υπήρχε. Και αυτό που υπήρχε, ήταν ένα ισχυρό brand name. Παρότι φαινομενικά δεν είχα κανένα πρόβλημα επειδή με είχαν προσλάβει γνωρίζοντας ότι μπορώ να ανταπεξέλθω, έπρεπε να μάθω πολλά πράγματα όπως τι ταιριάζει στην μουσική του σχήματος και μέχρι που μπορούσα να πειραματιστώ. Η δημιουργικότητά μου, σε όλη μου τη ζωή, βρισκόταν σχεδόν σε οποιοδήποτε μουσικό είδος στον χάρτη, από κλασική μουσική και απαλή μουσική για πιάνω, μέχρι hardcore electronic και όλα αυτά που κάνω στα σόλο άλμπουμ μου. Φυσικά και γνώριζα την μουσική των DREAM THEATER, αλλά δεν ήξερα ακριβώς τον ρόλο που θα είχα στο συγκρότημα. Αν ήθελαν να τους πάω σε άλλη κατεύθυνση, ποια θα ήταν αυτή, ένα σωρό καινούργια πράγματα για μένα. Επίσης δεν μπορούσα να καταλάβω την καριέρα τους, επειδή δεν είχα περιοδεύσει μαζί τους. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος όταν μπήκα στις ηχογραφήσεις του άλμπουμ και είχα φέρει μαζί μου περίπου 60 νέες ιδέες, riffs και μικρά θέματα. Θυμάμαι τον Mike Portnoy να μου λέει, ότι δεν έγραφαν έτσι, αλλά τους άρεσε να γράφουν σ’ ένα δωμάτιο όλοι μαζί κι εγώ ήμουν σε μία πολύ αμήχανη φάση του τύπου «Ω…, δεν το ήξερα» (γέλια). Και τους ρώτησα αν ήθελαν να ακούσουν τις ιδέες μου τελικά και το έκαναν, τις άκουσαν όλες, μία προς μία. Αυτό όμως ήταν το πρώτο σημαντικό μάθημα που έμαθα, μπαίνοντας στο σχήμα. Ότι δεν χρειάζεται να φέρνεις τις δικές σου ιδέες, αλλά παίζοντας όλοι μαζί να βρίσκεις τη δημιουργικότητα συλλογικά.
Όπως είχα διαβάσει, σχεδόν όλες σου οι ιδέες απορρίφθηκαν.
Όχι!!! Κάποιες μπορεί να πετάχτηκαν στα σκουπίδια, αλλά δεν ήταν και λίγες αυτές που μπήκαν στον δίσκο. Εκείνες τις ημέρες, ο Mike Portnoy ήθελε να έχει τον έλεγχο των πραγμάτων, να φαίνεται ότι είναι «επικεφαλής» (γέλια).
Μετά το “Falling into infinity”, σχεδόν όλα τα μέλη των DREAM THEATER πήραν μέρος σε διάφορα side-projects και tribute άλμπουμ που ήταν πολύ της μόδας εκείνα τα χρόνια. Ενδεικτικά να αναφέρω τους LIQUID TENSION EXPERIMENT, τους PLATYPUS, GORDIAN KNOT, EXPLORER’S CLUB, MULLMUZZLER, tribute άλμπουμ στους QUEEN, RUSH, EMERSON, LAKE & PALMER και άλλα. Νομίζεις ότι ήταν μία διαδικασία που ακολούθησαν τα μέλη του γκρουπ για να ξεχάσουν τα «πρέπει» που επιτάσσει η μουσική βιομηχανία; Ήθελαν να πετύχουν καλλιτεχνική ελευθερία τότε;
Εννοείται ότι δεν μπορώ να μιλήσω για τους υπόλοιπους, αλλά εγώ σίγουρα έχτιζα την καριέρα μου, αφού δεν ήμουν ακόμη στους DREAM THEATER, σ’ ένα πολύ συνεπές συγκρότημα. Συμμετείχα στους LIQUID TENSION EXPERIMENT επειδή ήθελα να συνεργαστώ με τον John Petrucci και τον Mike Portnoy, όπως φυσικά και με τον Tony Levin, έπαιξα στα tribute άλμπουμ επειδή μου άρεσαν οι ιδέες. Με τέτοιου είδους κινήσεις, έχτιζα την καριέρα μου, την ώρα που τα υπόλοιπα μέλη των DREAM THEATER ανήκαν σε μία μπάντα που ήταν ήδη στις καλύτερες του χώρου της. Πιθανολογώντας, θα έλεγα ότι αν μιλούσες με τον John Petrucci, θα σου έλεγε ότι και για τους υπόλοιπους ήταν κάτι σαν να έχτιζαν την καριέρα τους περαιτέρω, αλλά και ότι ενδιαφέρονταν να κάνουν κι άλλα πράγματα έξω από το γκρουπ.
Ένας από τους αδιαπραγμάτευτους όρους που είχαν τεθεί, ήταν ότι οι Portnoy και Petrucci, θα αναλάμβαναν την παραγωγή. Γιατί συνέβη κάτι τέτοιο; Ήταν τόσο δυσαρεστημένοι από τους προηγούμενους παραγωγούς τους; Οκ, γνωρίζουμε για τον David Prater για παράδειγμα, με τον οποίο συνέβη ένα πολύ περίεργο περιστατικό κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το “Scenes…”, στο Dallas, αν δεν κάνω λάθος… Αλήθεια, τι είχε συμβεί τότε;
Ω, Θεέ μου… Ναι… (σ.σ. και το πρόσωπό του πήρε μία έκφραση πλήρους απογοήτευσης) Αλήθεια, δεν θυμάμαι. Για την ακρίβεια, θυμάμαι που μου είπαν πως κάτι είχε γίνει, αλλά δεν ήμουν εκεί για να το δω… (σ.σ. ο αστικός θρύλος, λέει ότι ο David Prater, παραγωγός τους σε άλμπουμ όπως το “Images and words”, είχε βρεθεί στο κοινό σε μία συναυλία τους στο Dallas και πήγε ο αθεόφοβος στην κονσόλα, έχοντας την απαίτηση να αναλάβει ο ίδιος τον ήχο του γκρουπ, στο encore, χωρίς να το ξέρει κανείς, με τον Portnoy να γίνεται έξω φρενών… Μαγικές στιγμές).
Πες μου λοιπόν τότε, για ποιον λόγο ο John κι ο Mike ήθελαν οπωσδήποτε να αναλάβουν την παραγωγή.
Ναι, βεβαίως. Και οι δυο τους ένιωσαν ότι το μοτίβο πάνω στο οποίο δούλεψαν στο “Falling into infinity”, δεν λειτούργησε καθόλου καλά. Ήταν απογοητευμένοι που η εταιρία είχε τον έλεγχο κι ένιωσαν πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Είχαν κι ένα καινούργιο άτομο στο γκρουπ, εμένα, που δεν μπορούσα να τους πω «όχι», ούτως ή άλλως, αφού ήμουν φρέσκος στο σχήμα. Θυμάμαι μία φορά, γυρνούσαμε με τον Mike ύστερα από κάποιες ηχογραφήσεις και ήμασταν σ’ ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Ο Mike μου είπε: «κοίτα, πρέπει να σου μιλήσω για κάτι. Βασικά, ο John κι εγώ, θα αναλάβουμε την παραγωγή του δίσκου». Ωραία και τι να έλεγα εγώ; Όχι; (τρελά γέλια) Η απάντησή μου ήταν κάτι του τύπου «ευχαριστώ που με καλέσατε στο συγκρότημά σας!!!» (γέλια) Είχαν ήδη μια καριέρα πάνω από 10 χρόνια στο συγκρότημα και θεώρησαν ότι είχαν τις απαραίτητες παραστάσεις και την εμπειρία για ένα τέτοιου είδους εγχείρημα. Όπως καταλαβαίνεις, εγώ έμεινα στο συγκρότημα και δεν τους είπα ότι φεύγω από τους DREAM THEATER, αλλά ότι ήταν ΟΚ από εμένα (γέλια). Όταν έφυγε κι ο Mike Portnoy από το συγκρότημα, τότε ο John είπε: «Έφυγε λοιπόν ο Mike, οπότε είναι ευκαιρία για εμένα μόνο να κάνω την παραγωγή των δίσκων μας». Και τότε η απάντησή μου ήταν «ΟΚ, σπουδαία»!!! Αυτό συνέβη και το “Scenes…” ήταν η αρχή όσων ακολούθησαν.
Νομίζω ότι μέρος του προβλήματος ήταν ότι δεν μπορούσαν να συνεργαστούν πια με «εξωτερικούς» παραγωγούς…
Θέλεις να πεις, δεν ΗΘΕΛΑΝ να συνεργαστούν. Θεώρησαν ότι ήμασταν αυτάρκεις και πραγματικά νομίζω ότι ήμασταν αυτάρκεις. Στην τελική ποιος μπορεί να πει στους DREAM THEATER τι να κάνουν; Μιλάμε για ανθρώπους που ήξεραν ακριβώς τι ζητούσαν από την μουσική μας, πολύ ικανούς, έξυπνους και που μπορούσαν να δουλέψουν πολύ καλά με τις πολύ ξεχωριστές συνθέσεις μας.
Ωραία λοιπόν… Οι DREAM THEATER είχαν προβλήματα με τους προηγούμενους παραγωγούς τους. Για να είμαι απόλυτα ακριβής, ο ακριβώς προηγούμενος παραγωγός τους, στο “Falling…”, ήταν ο Kevin Shirley. Με ποια λογική πήγε ο John Petrucci και τον παρακάλεσε να κάνει remix στον δίσκο (“Scenes…”) και μάλιστα μέσα σε δύο μέρες; Δεν μου κολλάει αυτό, με τίποτα όμως.
Εκείνο τον καιρό, ο John Petrucci ήταν πολύ κοντά με τον Kevin Shirley, είχαν πολύ καλή σχέση. Ο Kevin είναι πολύ ταλαντούχος κι ο John ήξερε ότι είχε έναν ήχο που μπορούσε να τον εμπιστευθεί. Δεν ήταν παραγωγός ο Kevin, τον πήραμε για την μίξη. Την μίξη είχε αναλάβει αρχικά ο David Botrill, αλλά θυμάμαι ότι δεν ήμασταν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι από τη δουλειά που είχε κάνει. Νομίζω ότι ο John σκέφτηκε πως θα μπορούσε να έχει τον ήχο που είχε στο μυαλό του αν πήγαινε σε κάποιον που γνώριζε τον ήχο μας και μπορούσε να μας «σώσει» (γέλια).
Μάλιστα… Θα μιλήσουμε παρακάτω για τον David Botrill πάλι. Πάμε στις ηχογραφήσεις όμως τώρα. Μπήκατε στα BearTracks Studios, επειδή θέλατε να αντλήσετε έμπνευση, αφού εκεί είχατε γράψει τα “Images and words” και “A change of seasons”. Μιας και είπα έμπνευση, μπορείς αρχικά να μας πεις τι είδους πράγμα ήταν αυτό το “Inspiration corner” του Mike Portnoy, κάτι που έχει σηκώσει πολλές συζητήσεις από ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται; Στα video που έχουμε δει, υπάρχει στον χώρο που βρίσκεστε μία σειρά από CD των WHO, PINK FLOYD, MARILLION και πολλά άλλα…
Ο Mike Portnoy είναι ένας πολύ παθιασμένος άνθρωπος. Του αρέσουν πολύ τα concept άλμπουμ και πάντα έλεγε ότι αυτός ο δίσκος θα ήταν το “The wall” των DREAM THEATER. Πήρε λοιπόν μία σειρά από τέτοιου είδους CD, QUEENSRYCHE, PINK FLOYD, WHO και τα έβαλε σε μία σειρά στο στούντιο. Αυτό είναι ένα πράγμα εντελώς Mike Portnoy και είμαι σίγουρος ότι με καταλαβαίνεις απόλυτα και καταλαβαίνεις ακριβώς κι αυτό που σου λέω. Δεν τον ήξερα τόσο καλά τότε, αλλά ήμουν ΟΚ με αυτό. Εμένα, δεν με επηρέαζε, αφού σαν συνθέτης δεν λειτουργώ καθόλου με αυτόν τον τρόπο. Εγώ παίρνω τις μουσικές μου επιρροές, ακούω τις αρμονίες και τους ήχους και προσπαθώ να καταλάβω τι κάνει διαφορετικά είδη μουσικής να δουλέψουν σωστά και μετά συνθέτω. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό ήταν cool, επειδή ο Mike ήταν τέτοιου είδους χαρακτήρας και πολύ μοναδικός άνθρωπος. Εγώ δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με αυτό, επειδή ήθελα να δημιουργήσω αυθεντική μουσική. Δεν ήθελα να αντιγράψω τους WHO, τους QUEENSRYCHE ή τους PINK FLOYD, άσε που δεν με ενδιέφεραν καθόλου και αρκετά από τα σχήματα που είχε εκεί πέρα ο Mike. Ένα από τα πολύ σπουδαία πράγματα που έχουν οι DREAM THEATER, είναι πως όταν ξεκινάνε να κάνουν κάτι, υπάρχει πάντα από πίσω ένα πολύ ισχυρό και συγκεκριμένο πλάνο. Κι ο Mike είχε τρομερά σημαντικό ρόλο σ’ αυτό. Ήξερε τα πάντα για το που ήταν το σχήμα και που ήθελε να πάει, τι έπρεπε να δημιουργήσουμε, τι ήχο έπρεπε να έχουμε, ποιο εφέ έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε. Δημιουργώντας αυτήν την «γωνία έμπνευσης», ήταν μέρος της μεγαλύτερης εικόνας, λοιπόν. Θα έλεγα ότι ενδυνάμωνε το όραμά του αυτό που έκανε. Και χωρίς αμφιβολία, το πέτυχε αυτό. Το “Scenes from a memory”, έχει μία πολύ σημαντική θέση στην ιστορία της μουσικής κι ένας πολύ σημαντικός λόγος ήταν σίγουρα ο σχεδιασμός που είχε γίνει. Από την μουσική πλευρά του πράγματος, αν με ρωτάς, δεν ήθελα να έχω και πολλή σχέση πάντως με αυτό.
Υποθέτω λοιπόν ότι δεν ήταν το δικό σου “Inspiration corner”…
Μου αρέσει πολύ το “The wall” ή οι WHO, αλλά δεν θέλω να αντιγράφω κανέναν.
Δηλαδή ήθελε ο Mike να αντιγράψει κάποιον;
Δεν θα έλεγα ότι ήθελε να αντιγράψει, αλλά σίγουρα έβλεπε τα πράγματα από μία εντελώς διαφορετική οπτική γωνία.
Μιας και λέμε για αντιγραφές, το “Home”, μοιάζει υπερβολικά με το “46 & 2” των TOOL. Είχατε προσέξει αυτήν την ομοιότητα;
Εκείνη την περίοδο δεν είχα ακούσει ούτε νότα από τους TOOL. Αντίθετα με τον John Myung, ο οποίος έπαιξε για πρώτη φορά αυτό το θέμα στο μπάσο, ο οποίος τους ήξερε πολύ καλά και προφανώς ήταν η πηγή έμπνευσής του, οπότε έχει νόημα αυτό που λες.
Κι έρχεται και δένει αυτό με τον David Botrill, που σας έκανε την αρχική μίξη, ο οποίος είχε δουλέψει με τους TOOL στο “Aenima”, όπου υπάρχει και το “46 & 2”!!! Είχατε αποφασίσει να συνθέσετε ένα τραγούδι που θα έμοιαζε με TOOL; Ήταν συνειδητή απόφαση ή έτσι του βγήκε του Myung;
Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, την οποία μάλλον όμως θα μπορεί να στην απαντήσει ο John. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι ήρθε με αυτό το θέμα στο μπάσο, το οποίο προσωπικά το βρήκα πολύ cool.
Δηλαδή αν τον ρωτήσω θα απαντήσει; Εγώ νομίζω ότι μιλάει παίζοντας νότες στο μπάσο! (γέλια)
Δεν έχεις και άδικο!!! (γέλια)
Αλήθεια πως δώσατε τη συγκατάθεσή σας να βγει μία edit version του “Home” που είναι 7 ολόκληρα λεπτά μικρότερη; Έστω και για promo single ή για συλλογή όπου και χρησιμοποιήθηκε ουσιαστικά…
Wow! Ναι… Αυτή ήταν δουλειά του Mike Portnoy και του John Petrucci, ως παραγωγοί του άλμπουμ. Η δισκογραφική μας ήθελε, αν ήταν δυνατόν, να είχε κάτι για το ραδιόφωνο. Μπήκαν λοιπόν στο στούντιο να δουν τι μπορούν να κόψουν και την επόμενη στιγμή εξαφανίστηκε το σόλο στα πλήκτρα (τρελά γέλια)!!! Τι να πω κι εγώ πάλι, ο νέος τύπος στο συγκρότημα!!! Είναι απίστευτο το πόσα πολλά σημεία βρήκαν να κόψουν πάντως! Κάποιες φορές βρίσκω ότι το κομμάτι αυτό έχει αρκετά σημεία που επαναλαμβάνονται και ίσως πρέπει να κάτσω να ακούσω άλλη μία φορά αυτήν την εκδοχή του “Home”.
Πάντως αυτή η εκδοχή βολεύει όταν βάζω το τραγούδι στα rock club που δουλεύω!!!
Κάνε μου μια χάρη, Σάκη. Την επόμενη φορά παίξτο ολόκληρο για μένα, να ακούσει ο κόσμος τα σόλο μου που κόπηκαν (γέλια).
Η αρχική μορφή του “Metropolis part 2”, που κυκλοφόρησε στα “Falling into infinity demos”, αλλά το είχα στα χέρια μου αρκετά νωρίτερα, ήταν ένα 20λεπτο τραγούδι, που συνέχιζε τον μύθο του part 1 και σίγουρα είχε μέρη από το “Overture”, το “Strange déjà vu”, το “One last time” και μερικά σημεία από το “Dance of eternity”. Είχε γράψει ο Derek Sherinian κάποια σημεία τελικά;
Πραγματικά δεν μπορώ να σου απαντήσω καθόλου σ’ αυτήν την ερώτηση. Δεν έχω ιδέα αν έγραψε κάτι και μόνο ο John Petrucci μπορεί να σου δώσει απάντηση…
Πως αποφασίσατε να κάνετε τελικά ένα ολόκληρο concept άλμπουμ πάνω στο “Metropolis part 2”;
Η ιδέα αυτή υπήρχε, όπως άλλωστε φαίνεται, πριν εγώ μπω στο συγκρότημα. Υπήρχαν αρκετά σημεία, όπως άλλωστε είπες κι εσύ πριν λίγο, τα οποία βρίσκονταν έστω και σε πρώιμη μορφή.
Ισχύει ότι χρησιμοποιήθηκαν μέρη που δεν είχαν μπει στο “Awake” ή ακόμα και ολόκληρες demo ιδέες;
Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι να είχαν πράγματα από την περίοδο του “Awake”. Μάλλον πιο πολύ οι ιδέες τους είχαν να κάνουν με το κομμάτι που μου είχες αναφέρει πριν κι εκείνη την περίοδο.
Είχατε επηρεαστεί από την ταινία “Dead again” σε ότι έχει να κάνει με τους στίχους και το concept;
Εγώ δεν είχα επηρεαστεί, αλλά μάλλον κάποιος άλλος (γέλια). Εγώ δεν έγραψα στίχους. Νομίζω ότι υπάρχει ομοιότητα και κάπου διάβασα πως κάποιος από το σχήμα το παραδέχτηκε τώρα τελευταία.
Γράψατε πρώτα την μουσική και μετά τους στίχους;
Πάντα συμβαίνει αυτό με τους DREAM THEATER. Πρώτα γράφουμε την μουσική και μετά τους στίχους και τις μελωδίες.
Μου φαίνεται περίεργο αυτό ώρες ώρες… Άκουγα χθες για χιλιοστή φορά το “Beyond this life”. Με τους στίχους που αναφέρονται σε εξώφυλλα εφημερίδων και τους διαφορετικούς χαρακτήρες κι όλα αυτά τέλεια αναμεμειγμένα μεταξύ τους. Η δουλειά που έχει γίνει, είναι μοναδική. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι οι στίχοι γράφτηκαν μετά την μουσική…
Πάντα γράφουμε πρώτα την μουσική. Αλλά ξέρεις κάτι; Παίρνουμε πολύ σοβαρά τους στίχους, δεν είναι κάτι που το ξεπετάμε. Ιδιαίτερα ο John Petrucci, όταν έρχεται η στιγμή να γράψει στίχους, κυριολεκτικά εξαφανίζεται και βρίσκεται κρυμμένος σε κάποιο δωμάτιο του στούντιο, απόλυτα συγκεντρωμένος. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες, αλλά στο συγκρότημα παίρνουμε πολύ σοβαρά τους στίχους και δεν είμαστε μία τυπική rock μπάντα, που γράφουμε στίχους στο πόδι, ίσα για να μην είναι το κομμάτι instrumental. Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν πάρα πολύ στο συγκρότημά μας, είναι πως τα πάντα, από την μουσική μέχρι τους στίχους, έχουν πάρα πολύ σκέψη και πάρα πολύ σχέδιο πίσω από αυτά.
Στα demo του “Scenes from a memory” ακούμε κάποια διάσπαρτα σημεία με διαφορετικούς στίχους. Πόσο δύσκολο ήταν τελικά να γράψετε στίχους γι’ αυτό το concept;
Είναι πάντα δύσκολο να γράψεις στίχους σε κομμάτι. Δεν είμαι στιχουργός, αλλά αυτό που κάνουμε στο γκρουπ, είναι ότι όταν γράφουμε μουσική, πολλές ιδέες προέρχονται από τα πλήκτρα. Όταν γράφω μουσική, δεν γράφω απλά ακόρντα, αλλά κι ένα περίγραμμα της μελωδίας που βρίσκεται «κρυμμένο» μέσα σ’ αυτά. Όταν ο John ή ο Mike γράφουν στίχους, βρίσκουν αυτές τις μελωδίες και προσπαθούν να βρουν τις σωστές λέξεις στο σωστό σημείο μέσα στο τραγούδι.
Ήταν συνειδητή ενέργεια να αφήσετε επίτηδες κάποια ερωτήματα αναπάντητα σε σχέση με το concept, σε ότι έχει να κάνει με το τελείωμα της ιστορίας, ώστε οι οπαδοί να συζητάνε γι’ αυτό μέχρι να αποκαλυφθεί τι γίνεται στις συναυλίες σας;
(γέλια) Συγνώμη που γελάω, αλλά έχει πολύ πλάκα!!! Έλα μωρέ Σάκη, με ξέρεις τόσα χρόνια και καταλαβαίνω ότι όλες αυτές οι ερωτήσεις σε καίνε και θέλεις να ξέρεις τι συνέβη για κάθε σημαντικό ή ασήμαντο γεγονός! Ξέρεις ποια είναι η άποψή μου γι’ αυτά τα θέματα!
Εγώ πιστεύω ότι ο Mike είναι τόσο «άρρωστος», που τα είχε υπολογίσει όλα αυτά από πριν…
(γέλια) Τα έχουμε πει τόσες φορές. Εγώ πιστεύω ότι οι οπαδοί ασχολούνται με μερικά θέματα περισσότερο απ’ όσο πρέπει να ασχολούνται. Δεν θέλω να μειώσω τη δουλειά που έκαναν οι στιχουργοί, αλλά αυτό το πράγμα ίσως να γιγαντώθηκε επειδή το τέλος της ιστορίας επιδεχόταν διαφόρων εξηγήσεων και ήταν λίγο «χαλαρό», αν το διάβαζες τόσες πολλές φορές θα μπορούσες να σκεφτείς ένα σωρό διαφορετικά πράγματα.
Καλά, εσύ γελάς, αλλά είχε γίνει χαμός τότε!!!
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, το να μην εξηγείς επακριβώς τι γίνεται στο τέλος μιας ιστορίας, είναι ο σίγουρος τρόπος για να τρελάνεις τους οπαδούς σου (γέλια)! Δεν θέλω να ακουστώ περίεργος, αλλά εκτός του ότι δεν γράφω στίχους, είμαι από τους ανθρώπους που δεν δίνει μεγάλη σημασία σ’ αυτούς. Ο μόνος τρόπος για να με κάνεις να προσέξω τους στίχους, είναι να μην ταιριάζουν με την μουσική. Φαντάσου ότι πρόσφατα διάβαζα μία σύνοψη του “Scenes from a memory” και ήμουν κάπως: «ωχ, σοβαρά; Έγινε κάτι τέτοιο; Πωπωπωπω!!! (γέλια) Sorry, μπορείς να μου κάνεις ότι ερώτηση θέλεις για την μουσική, αλλά αυτό δεν «το έχω», πραγματικά (γέλια).
Έχει πλάκα, γιατί ξέρεις πως είμαστε εμείς οι οπαδοί, ιδιαίτερα οι οπαδοί των DREAM THEATER, που έχουν ακραίες αντιδράσεις στα πάντα και είναι σχολαστικοί μέχρι αηδίας ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα…
Είναι σπουδαίο αυτό όμως, πραγματικά. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι η ιστορία ήταν «ανοιχτή» σε εξηγήσεις. Το γεγονός ότι οι οπαδοί των DREAM THEATER αναλύουν την κάθε λεπτομέρεια και ασχολούνται με όλες τις πτυχές των πραγμάτων, ήταν από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα μόλις μπήκα στο συγκρότημα και μου άρεσε πάρα πολύ γιατί έδειχνε ότι υπήρχε μια βαθιά σχέση ανάμεσα σ’ αυτούς και το συγκρότημα. Δεν μένουν ποτέ στην μουσική, αλλά ψάχνουν το βαθύτερο νόημα σε οποιαδήποτε κίνησή μας. Αυτό σκεφτόμουν όταν έκανα και τον τελευταίο μου σόλο δίσκο, ότι οι οπαδοί δεν νοιάζονται μόνο για τη μουσική, αλλά και για το concept, για την ιστορία. Γι’ αυτό έβαλα και στίχους.
Το “Scenes from a memory” (μαζί με το “Six degrees of inner turbulence”), ήταν οι μόνοι δίσκοι των DREAM THEATER εκείνα τα χρόνια, που δεν ακολουθούσαν συγκεκριμένη μανιέρα. Δηλαδή Ανοίγουν και κλείνουν με επικό τραγούδι που διαρκεί πολύ, το δεύτερο τραγούδι είναι το «εμπορικό» για να παίξει στο ραδιόφωνο κ.ο.κ. Ήταν πιο δύσκολο ή σας διευκόλυνε το γεγονός ότι δημιουργώντας ένα concept άλμπουμ, δεν κοιτάζατε καθόλου αυτά τα πράγματα και γράφατε ότι σας έβγαινε εκείνη τη στιγμή;
Δεν θα έλεγα ότι ήταν πιο δύσκολο. Οι DREAM THEATER δεν γράφουν τραγούδια απλά, αλλά ασχολούνται σε βάθος, με την κλασική μορφή της σύνθεσης. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ όταν μπήκα στο συγκρότημα, ότι δεν νοιαζόμασταν καθόλου για τη δομή των τραγουδιών, την αρχή ή το τέλος τους, αλλά υπήρχε μία ανοιχτή φόρμουλα. Κάποιες φορές, έτσι είναι ευκολότερο.
Παρότι ο James LaBrie ήταν με σας στο στούντιο κάποια στιγμή, ηχογράφησε τα μέρη του στον Καναδά, με τον Terry Brown. Πόσο καλό ήταν αυτό για εσάς; Εσείς επιλέξατε αυτόν τον τρόπο;
Το να έχεις τον James μακριά από το στούντιο, είναι πάντα καλό (γέλια). Κάνω πλάκα!!!
Στα σχετικά video που είχε ανεβάσει ο Mike Portnoy, τον βλέπουμε να παίζει μπάσκετ έξω από το στούντιο!!!
Πέρα από την πλάκα, ήταν πολύ ωραίο που τον είχαμε μαζί μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, εκείνος καθόταν στο lobby κι εμείς δουλεύαμε στον πάνω όροφο, ώσπου άκουσε κάποια μέρη του “Finally free” και άρχισε να τραγουδά μια μελωδία. Κατέβηκα και δουλέψαμε πάνω σ’ αυτό και βγήκε η κλασική μελωδία (σ.σ. άρχισε να τραγουδά το σημείο που λέει: “This feeling, inside me, finally found my love…”). Ήταν πολύ ωραίο που ήταν μαζί μας και αναπτύξαμε πολύ καλή σχέση. Πιστεύω όμως, ότι ακόμα και στις μέρες μας, ο James θέλει να βρίσκεται στον δικό του χώρο και να συγκεντρώνεται εκεί και νομίζω ότι έτσι δουλεύει καλύτερα. Σ΄ ένα πιο «ιδιωτικό» περιβάλλον, ας πούμε.
Στην πορεία βέβαια, αυτό σας δημιούργησε διάφορα προβλήματα, αφού είχατε σοβαρές διαμάχες με τον παραγωγό του, τον Terry Brown (σ.σ. με πάρα πολλές δουλειές με τους RUSH), ο οποίος έπαιξε τον ρόλο του υπνοθεραπευτή.
Ωχ, ναι, έχεις δίκιο… Κρίμα…
Το πρόβλημα με τις ζωντανές σας εμφανίσεις πάντως, λύθηκε, έστω και την τελευταία στιγμή, αφού σβήστηκαν τα μέρη που μιλούσε και ηχογραφήθηκαν από άλλον…
Μη μου τα θυμίζεις… Ο κόσμος είναι τρελός.
Για να είμαι δίκαιος, μάλλον επρόκειτο περί παρεξήγησης. Μάλλον και οι δύο πλευρές παρέλειψαν να αναφέρουν τα αυτονόητα και οδηγηθήκατε στα άκρα (σ.σ. ο Terry Brown, είχε ζητήσει χρήματα από τους DREAM THEATER, για να χρησιμοποιούν τη φωνή του στις ζωντανές τους εμφανίσεις, στα μέσα της περιοδείας. Το γκρουπ του έδωσε κάποια χρήματα για να μη γίνουν μηνύσεις και αργότερα συμπεριλήφθηκε στα No Thanks του live CD/DVD).
Μάλλον έχεις δίκιο… (σ.σ. το βλέμμα και η έκφρασή του, τα έλεγαν όλα, αφού ήταν προφανές πως οι αναμνήσεις απ’ αυτήν την κατάσταση, δεν ήταν καθόλου καλές).
Ποιο πιστεύεις ότι ήταν το διαφορετικό στοιχείο που έφερες στο συγκρότημα όταν μπήκες, σ’ αυτό το άλμπουμ; Ήταν οι «μάχες» ανάμεσα στην κιθάρα και τα πλήκτρα, κάτι που δεν γινόταν ποτέ μέχρι τότε σε τέτοιον βαθμό; Ήταν η ατμόσφαιρα των LIQUID TENSION EXPERIMENT; Τα μελωδικά instrumental σημεία; Απλά η αύρα σου;
Όταν μπήκα στους DREAM THEATER, η προσέγγισή μου για την μουσική, ήταν εντελώς διαφορετική από τους προκατόχους μου. Ίσως να ήταν το μουσικό παρελθόν μου ή το ενδιαφέρον μου. Νομίζω ότι ο John Petrucci, ήθελε να έχει έναν άνθρωπο να γράφει μαζί του κι ένιωθε ότι υστερούσε το σχήμα σ’ αυτόν τον τομέα και ήθελε κάποιον να ανταλλάσσει ιδέες. Κάτι τέτοιο, γινόταν συνέχεια. Θα έλεγα όμως ότι κυρίως ήταν το γεγονός ότι ψάχνω συνεχώς καινούργιους ήχους. Ότι τους έβαλα στυλιστικά σε κατευθύνσεις που δεν είχαν πάει μέχρι τότε. Όπως για παράδειγμα στο “Beyond this life”, που έχω μία Frank Zappa αισθητική και μου αρέσει να συνεισφέρω μ’ αυτόν τον τρόπο. Από την μία λοιπόν είχαμε τα σημεία που προσέθεσα στην φόρμουλα των DREAM THEATER, με το παίξιμο του πιάνου που μου αρέσει να κάνω σε πιο απαλές και πιο κλασικές φόρμες κι από την άλλη ήταν το θέμα των ενορχηστρώσεων. Να ξέρεις ότι έχω παίξει πολύ περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που κατέληξαν στο άλμπουμ. Νομίζω ότι (σ.σ. κλείνοντας το μάτι) υπάρχουν πλέον τα μέρη που έπαιξα και δεν μπήκαν, αν κάνεις ένα ψάξιμο στο internet!!! Η αλήθεια είναι πως έπρεπε να μάθω καλά ποια ήταν τα πράγματα που ήθελαν τα υπόλοιπα παιδιά. Με ποια πράγματα ένιωθαν άνετα. Παρότι λοιπόν το άλμπουμ κυκλοφόρησε μα αρκετές από τις δικές μου ηχητικές ιδέες, υπήρχαν και πολλά πράγματα που δεν συμπεριλήφθηκαν. Κάποιες πιο προχωρημένες ενορχηστρώσεις, με πιο πολλά στρώματα ήχου στη δική μου ορχήστρα των πλήκτρων μου. Ήταν όμως ο πρώτος μου δίσκος κι ένα από τα πράγματα που έμαθα. Νομίζω ότι τελικά πρέπει να πιστωθεί και σε μένα και στο συγκρότημα, το γεγονός ότι μπόρεσε να ενσωματώσει τα δικά μου στοιχεία, όταν υπάρχουν δυναμικά ντραμς, δυναμικές κιθάρες και τόσα άλλα trademark πράγματα μέσα. Εγώ ήθελα να έβαζα ορχήστρες και απαλό πιάνο με διάφορους περίεργους ήχους και πολλά τέτοια πράγματα, αλλά η πραγματικότητα επιτάσσει ότι πρέπει να κρατάω το παίξιμό μου απλό. Στον πρώτο μου δίσκο, λοιπόν, νομίζω ότι έγιναν μερικά πολύ cool πράγματα στα πλήκτρα, κυρίως όμως, πήρα ένα μάθημα, πώς να κάνω ενορχηστρώσεις σ’ ένα περιβάλλον όπως αυτό των DREAM THEATER.
Θα ήθελα να σταθούμε λίγο στο “The dance of eternity”. Στο προηγούμενο στούντιο άλμπουμ, το “Hell’s kitchen”, που ήταν το instrumental, ήταν πιο ατμοσφαιρικό και μελωδικό και σίγουρα όχι τόσο πολύπλοκο. Θέλατε αυτή τη φορά να το φτάσετε στα όρια με το “The dance of eternity” ή απλά σας βγήκε έτσι;
Θέλαμε να κάνουμε κάτι τρελό και πολύ proggy και περιπετειώδες. Προσπαθήσαμε όλοι, να γράψουμε κάτι που να έχει πολλά απρόοπτα σημεία και μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω κάποια ωραία πράγματα. Ήμασταν σε φάση «ας φορέσουμε τα prog καπέλα μας και να γράψουμε κάτι τρελό».
Όλες οι προωθητικές κινήσεις για τον δίσκο, δεν ανέφεραν ΠΟΥΘΕΝΑ τη λέξη “Metropolis”. Θυμάμαι που είχαμε λάβει ένα CDr που έγραφε DREAM THEATER – “Scenes from a memory” και το tracklistinig. Ήταν τόσο σημαντικό αυτό τότε; Ίσως κάποιοι πιο νέοι άνθρωποι να μην καταλαβαίνουν τι συνέβαινε τότε, οπότε θα παρακαλούσα να μας εξηγήσεις. Ακόμα θυμάμαι τον Mike Portnoy, όταν είχαμε κάνει συνέντευξη γι’ αυτόν το δίσκο, που όταν του είπα πως είχα την ιδέα ότι όλος ο δίσκος ήταν το “Metropolis Part 2”, με παρακάλεσε να σωπάσω και να το δημοσιεύσω αφού θα είχε βγει ο δίσκος…
Αυτή η κατάσταση, πάντα με μπέρδευε λίγο, γιατί όποτε ανατρέχω στη μνήμη μου για τον δίσκο, τον θυμάμαι ως “Scenes from a memory”. Όταν μου λένε, ακόμα και τώρα, για “Metropolis part 2”, μου παίρνει κάποια ώρα να καταλάβω για ποιον δίσκο μου λένε (γέλια), επειδή για εμένα λέγεται “Scenes from a memory”. Όλοι καταλαβαίνουμε για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η αναφορά, αλλά μπερδεύει λίγο τον κόσμο.
Παρότι αυτό το άλμπουμ πήρε απίστευτες κριτικές και υμνήθηκε απ’ όσους έχουν μυαλό και υποστηρίζουν ότι ακούνε μουσική, στην πραγματικότητα δεν πούλησε και τόσο πολύ. Σίγουρα πούλησε περισσότερα αντίτυπα από το “Falling into infinity”, αλλά δεν μπήκε στα charts και πούλησε γύρω στο μισό εκατομμύριο. Ένα νούμερο που σήμερα φαντάζει εξωπραγματικό, αλλά εκείνα τα χρόνια δεν ήταν και ιδιαίτερα υψηλό. Ήσασταν τελικά ευχαριστημένοι τότε;
Για εμένα ήταν απίστευτο. Έχοντας παίξει σε σαφώς μικρότερες μπάντες μέχρι τότε, συνειδητοποίησα ότι είχα μπει σ’ ένα ΜΕΓΑΛΟ σχήμα. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν κοιτούσα αν πούλησε πιο πολύ από τον προηγούμενο δίσκο ή οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο ότι πούλησε πάρα πολλά αντίτυπα. Είναι φοβερό όμως, τώρα που πέρασαν τα χρόνια, να βλέπεις πόσο μεγάλο αντίκτυπο είχε αυτός ο δίσκος, κάτι που δεν πιστεύαμε ότι θα συνέβαινε όταν το κυκλοφορούσαμε. Αυτό θέλω να δω και για το “The astonishing”, πως δηλαδή θα μνημονεύεται μετά από 10-20 χρόνια και ποια προοπτική θα έχει ο κόσμος γι’ αυτό.
Αν με ρωτάς πάντως, από την πρώτη ακρόαση που είχα κάνει στον δίσκο, θεωρούσα ότι είχατε γράψει ιστορία και ότι αυτός ο δίσκος θα ήταν μνημείο για τις επόμενες γενιές… Πάμε σε κάτι άλλο τώρα. Ο δίσκος τελειώνει οδηγώντας ουσιαστικά στην αρχή του επόμενου δίσκου, με το “Glass prison”. Αυτό το είχατε στο μυαλό σας όταν γράφατε το “Scenes…” ή προέκυψε όταν γράψατε το “Six degrees…” στο ίδιο στούντιο;
Πωπω!!! Μία ακόμη καλή ερώτηση!!! Έχω την εντύπωση απ’ όσο θυμάμαι, ότι ήταν μέρος του σχεδίου. Φοβάμαι όμως ότι θα πρέπει να στο επιβεβαιώσει ο Mike ή ο John.
Είχατε δει ποτέ το πρόβλημα αλκοολισμού του Mike τότε;
Όχι, ποτέ! Δεν τον είχα δει ποτέ να πίνει. Εντάξει, φυσικά και τον είχα δει να πίνει στις περιοδείες, αλλά δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να φανταστώ το βάθος του προβλήματός του, τότε. Σίγουρα όμως δεν τον είχα δει ποτέ να πίνει στο στούντιο.
Η περιοδεία που ακολούθησε, ήταν η πιο μακρά που έχετε κάνει μέχρι τώρα!
Σοβαρά; Δεν είναι αυτή που κάνουμε τώρα;
Όχι, σύμφωνα με τα κιτάπια μου που δεν κάνουν ποτέ λάθος!!!
Για να το λες, έτσι θα είναι.
Τότε ήταν η πρώτη σας προσπάθεια να προσφέρετε ένα hi-end show, με οθόνες κτλ…
(γέλια) Ναι, θυμάμαι είχαμε κάποιες τηλεοράσεις 50 ιντσών και νομίζαμε ότι ήταν φαντασμαγορικό!
Καλά, δεν μπορείς να συγκρίνεις την τεχνολογία του τότε, με αυτά που κάνετε σήμερα. Πιστεύεις πάντως ότι πετύχατε να περάσετε την ατμόσφαιρα του δίσκου στα live shows που δώσατε και τον παίζατε ολόκληρο;
Εκείνη ήταν η περίοδος που προσπαθούσαμε να κάνουμε την εμπειρία των συναυλιών μας ένα σκαλοπάτι καλύτερη για τον κόσμο. Θυμάμαι ακόμα τις προετοιμασίες με τον τεχνικό μου για διάφορα πράγματα στα πλήκτρα μου και το πόσο μικρές ήταν οι οθόνες που χρησιμοποιούσαμε γενικώς. Προσπαθούσαμε να δώσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με το budget που είχαμε στα χέρια μας.
Τώρα που λέμε για συναυλίες, θυμάσαι όταν είχατε παρουσιάσει το “Scenes…” στην Ελλάδα και είχατε παίξει headliners από σπόντα, επειδή είχε τραυματιστεί ο Janick Gers των IRON MAIDEN; Είχατε διασκευάσει τότε το “Trooper” και το παίξατε στο τέλος, με τον κόσμο να γυρίζει πίσω τρέχοντας να το ακούσει!!!
Όχι, δεν το θυμάμαι, για να είμαι ειλικρινής!
(Κάπου εδώ, έπρεπε να σταματήσουμε τη συζήτηση, καθώς ήδη ο Jordan είχε αργήσει τουλάχιστον 20’ την επόμενη συνέντευξη… Μου χρωστάει 6-7 ερωτήσεις ακόμα. Που θα πάει, θα τον στριμώξω την επόμενη φορά…)
Σάκης Φράγκος
