JUDAS PRIEST – “Sin after sin” – Worst to best

Δίσκος – σταθμός για τους JUDAS PRIEST, το “Sin after sin”. Ήταν αυτό που τους έβαλε και με τη βούλα στο club των μεγάλων ονομάτων, μετά την υπογραφή συμβολαίου στην κραταιά CBS. Άλλο 2.000 λίρες προϋπολογισμός, άλλο 60.000, όσο να πεις, μια διαφορά την έχει. Ήταν αυτό που τους έβαλε στο «παιχνίδι» των Η.Π.Α και που τους άνοιξε την πόρτα της αγοράς τους, χτυπώντας μάλιστα χρυσό μετάλλιο, με μισό εκατομμύριο πωλημένα αντίτυπα σύμφωνα με την Recording Industry Association of America (RIAA). Με το “Sin after sin” στις αποσκευές τους, οι JUDAS PRIEST θα ήταν μια από τις πρώτες heavy metal μπάντες που θα έπαιζαν τόσο στην Ανατολική Ακτή, όσο και στη Δυτική, μαζί με τους οι ήδη τεράστιους REO SPEEDWAGON και FOREIGNER. Heavy metal, το τονίζω αυτό.

Θα ήταν ο μοναδικός δίσκος με τον τεράστιο Roger Glover πίσω από την κονσόλα του παραγωγού και τον εξίσου τεράστιο Simon Phillips πίσω από το drum kit. Εδώ θα έκανε το ντεμπούτο του με τη μπάντα ο Rosław Szaybo, υπεύθυνος των εξωφύλλων ως και το “Point of entry”. Δίσκος – σταθμός όμως και για το heavy metal γενικά, γιατί εδώ θα έμπαιναν τα πιο βαθιά και γερά θεμέλια τόσο για το NWOBHM όσο και για το speed και thrash metal (άρα κατ’επέκταση, εμμέσως, για ολόκληρο τον ακραίο ήχο) και θα δήλωνε βροντερό «παρών» το τόσο αγαπημένο μας double bass drumming. Αυτά και άλλα πολλά όμως, θα ειπωθούν όταν έρθει η ώρα. Γιατί τώρα είμαστε εδώ για να πάρουμε τις τραγουδάρες του “Sin after sin” και να τις βάλουμε σε αξιολογική σειρά, από την χειρότερη (τραγουδάρα) στην καλύτερη (τραγουδάρα). Ώρα λοιπόν για το…

The “Sin after sin” countdown:

7. “Raw deal” (06:00)
   “Sex is like a hurricane, it grabs and then it shatters…”
   Κάπως έτσι έκανε το πρώτο του outing o Halford, ως ομοφυλόφιλος, περιγράφοντας ένα gay bar στο Fire Island, NY. Έκτοτε, ακούσαμε κι άλλα κομμάτια από την πένα του, με τα ίδια ή και πιο ευθεία νοήματα από αυτά του “Raw deal”, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο 1998 για να παραδεχτεί δημόσια τις σεξουαλικές του προτιμήσεις,. Στα της μουσικής, εδώ προοιωνίζεται ο «αιχμηρός» ήχος του “Stained class” (άκου το riff) και φαίνεται ολοκάθαρα κατά πού το πάει το συγκρότημα. Κάτι που έναν χρόνο μετά, θα το βιώναμε εν πλήρη εκτάσει και θα μέναμε «στήλη άλατος».

6. “Last rose of summer” (05:37)
   “This rose reminds you of a time when all was warm and living…”
   Ουσιαστικά ισοδύναμα κομμάτια το “Raw deal” και το “Last rose of summer”. Ρομαντικοί στίχοι που συνδέουν τον έρωτα δύο ανθρώπων με τις αλλαγές των εποχών, εννοείται υπέροχη ερμηνεία από τον Halford και μουσική κοντά στο βρετανικό prog rock, σε μια πολύ όμορφη μπαλάντα, σαν το “Dreamer deceiver” αλλά χωρίς τις εξάρσεις του δευτέρου.

5. “Let us prey/Call for the priest” (06:12)
   “Call for the priest, I’m dying…”.
   Η a la QUEEN εισαγωγή, δεν προμηνύει με τίποτα τον “aggressive Purple”, proto-speed metal τυφώνα που ακολουθεί. Κομμάτι πολύ καλύτερο απ’ όσο νομίζεις και νομίζω, πολύ πιο επιδραστικό απ’ όσο νομίζεις και νομίζω και αν έχεις απορία, μπορείς να ρωτήσεις τον Kai Hansen, ακούγοντας παράλληλα το “Metal invaders” και το solo του. Γιατί κάποια πράγματα, όπως οι μεγάλοι έρωτες και ο βήχας, δεν κρύβονται. Πολύ έξυπνο και το λογοπαίγνιο με το “prey” αντί για “pray”, που θα έπρεπε να υπάρχει… φυσιολογικά.

4. “Starbreaker” (04:49)
   “Paradise is waiting, for the chosen few…”
   Ποιος να είναι ο Starbreaker; Κάποιος έμπορος ναρκωτικών μήπως (θυμήσου το “Dreamer deceiver”); Ο ομώνυμος κακός ήρωας της DC comics; Ή ο Θάνατος, που έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή του ανθρώπου, καθώς μαρτυρούν οι στίχοι; Κανείς από αυτούς. Ο Starbreaker είναι ένας τύπος που ταξιδεύει από πλανήτη σε πλανήτη και… κάνει αχαλίνωτο σεξ με γυναίκες. Ένας «Ροκαβλόν» που έλεγε και ο Μίκης στους «The Κόπανοι». Καλπάζον heavy metal με THIN LIZZY δισολία και παλαμάκια (!) στο refrain, που δεν περιμέναμε με τίποτα να το ακούσουμε στην “Epitaph” περιοδεία και όταν αυτό έγινε, καταλάβαμε για μια φορά ακόμη, πως όσο παλαιό και να είναι ένα τραγούδι, στα χέρια μιας πραγματικά μεγάλης μπάντας, γίνεται κάτι παραπάνω από «σύγχρονο». Γίνεται αειθαλές. Η διασκευή των ARCH ENEMY, σου αρέσει;

3. “Here come the tears” (04:36)
   “Once I dreamed that love would come and sweep me up away…”
   Η απόγνωση ενός ανθρώπου που δεν αγαπήθηκε και δεν αγάπησε ποτέ του. Με αυτό το λυρικό αριστούργημα, κλείνει οριστικά για τους JUDAS PRIEST η υπόθεση «προοδευτικό, 70s rock», που μας έδωσε κάποια υπέροχα δείγματα γραφής στους τρεις πρώτους δίσκους του group. Κιθάρα και φωνή ανταγωνίζονται σε πρώτο πλάνο για το ποιος θα διακριθεί, έως ότου μπει σφήνα στη μέση ένα crescendo τυμπάνων, αναγκάζοντας τον ακροατή να μοιράσει στα τρία το χρυσό μετάλλιο. Παρόμοια περίπτωση με το “Dreamer deceiver”/”Deceiver”, όπως δίνει το ένα κομμάτι την σκυτάλη στο άλλο. Μόνο που εδώ έχουμε αντί να υπερτερεί το πρώτο μέρος της άτυπης αυτής διλογίας, υπερτερεί το δεύτερο, γιατί το τραγούδι που ακολουθεί, είναι απλούστατα απίστευτο. Αξιόλογη και η διασκευή των THERION στο “A’arab zaraq lucid dreaming”, αλλά ως εκεί, τι να συγκρίνουμε τώρα…

2. “Dissident aggressor” (03:07)
   “Grand canyons of space and time…”
   Σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone, το “Dissident aggressor” είναι ένα «Αποκαλυπτικό έπος». Κατά τον ΚΚ Downing, αποτελεί «το highlight του καλύτερου JUDAS PRIEST album». Κατά τον Simon Phillips, είναι απλά… “wow!”. Εδώ να σταματούσα και να μην έγραφα κάτι άλλο, δε θα μου έλεγε κανείς το παραμικρό. Μπροστά από την εποχή του, άκρως επιδραστικό φωνητικά, με την απίθανη ερμηνεία του Halford που αλλάζει ηχοχρώματα και στυλ όποτε θέλει και όπως θέλει, άκρως επιδραστικό και μουσικά, με τα 16^α σε κιθάρα/μπάσο και τις διπλομποτιές του Simon να ορίζουν το heavy metal ήχο έκτοτε και να ρίχνουν τους πρώτους σπόρους στο χωράφι του ακραίου ήχου.

«Δεν είχαμε demos όταν το ηχογραφούσαμε το 1976, έπρεπε να βγει το κομμάτι με την πρώτη, αν ήταν δυνατόν», δήλωνε χρόνια μετά ο τεράστιος αυτός μουσικός. «Γι’ αυτό και το θεωρώ εξαιρετικό παράδειγμα δυναμικής, συνοχής και συνέπειας στο παίξιμο. Και στην εισαγωγή του, θυμάμαι πως χρησιμοποίησα και τα εννέα toms που είχα στο set μου».

Οι στίχοι του μιλούν για το Τείχος του Βερολίνου και το Παραπέτασμα, με νύξεις στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας. H διασκευή των SLAYER είναι «άρρωστη» και δείχνει με τον καλύτερο τρόπο, πως το κομμάτι αυτό επηρέασε τον extreme metal χώρο. Η τύχη μάλιστα τα έφερε έτσι, που στα Grammy Awards το 2010, ο Σφαγέας συμμετείχε με το “Hate worldwide”, αλλά έχασε από τους JUDAS PRIEST και την live εκτέλεση του “Dissident aggressor”. Πολύ καλοί επίσης οι FORBIDDEN στο “Legends of Metal Vol.II”. Για την ιστορία, το έχουν διασκευάσει και οι HALESTORM. Ναι, ok. Προχωράμε.

1. “Sinner” (06:45)
   “… we’d like to take you back to the ‘Sin after sin’ album… also in ‘Unleashed in the East’! Mr Downing is primed and ready on this Sunday… ooohh… the Sinneeeeerrr!”

Αυτά.

Όχι, εντάξει, συνεχίζω.

Μόνο ένα τέτοιο έπος θα μπορούσε να κουνήσει το “Dissident aggressor” από την πρώτη θέση. Άλλος ένας χαρακτήρας, όπως ο Starbreaker, από τους τόσους που δημιούργησε η μπάντα, που έδωσε το όνομά του σε κάποιο μεταγενέστερο συγκρότημα. Η εισαγωγή με τα παιχνίδια του KK με το whammy bar είναι σήμα κατατεθέν, επεκτάθηκε περισσότερο στις ζωντανές εμφανίσεις και συνεχίζεται ως παράδοση από το Faulkner. Για δύο λεπτά περίπου, στο μέσον του κομματιού, ο ακροατής ζει μια άνευ προηγουμένου ψυχεδέλεια (πότε έπαιξαν οι LED ZEPPELIN heavy metal;!;), όπου αξίζει να απομονωθούν με κάποιον τρόπο τα drums του Phillips για να ακούσουμε τι απίθανα πράγματα παίζει ο καλύτερος drummer που είχαν ποτέ οι JUDAS PRIEST (και που του παίρνει στο τέλος την πρωτιά ο Les Binks μόνο και μόνο επειδή ο Simon ήταν session μέλος).

Αν τώρα το ακούσεις από το “Unleashed in the East”, δεν υπάρχει κάτι που να ξεπερνά την απίστευτη μπασάρα του Ian Hill, ενώ αν το ακούσεις από το “Live in New Haven ‘88” (το καλύτερο ανεπίσημο live στην ιστορία του heavy metal, hands down), ο Dave Holland «βάζει τα γυαλιά» σε ΠΟΛΥ κόσμο. Ποιος είναι ο «Αμαρτωλός»; Μπορεί να είναι κάποιο ων που γέννησε η φαντασία του Rob Halford, ίσως πάλι να είναι η προσωποποίηση του πολέμου και των δεινών του. To έχουν διασκευάσει αρκετοί, αλλά προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω πως την καλύτερη δουλειά, την έκανε ο τρελο-Townsend στο “Legends of Metal Vol.1”. Αν εντοπίσεις κι εδώ τις καλά κρυμμένες επιρροές από DEEP PURPLE, θα σε παραδεχτώ.

“Sacrifice to vice or die by the hand of the Sinner!”

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ:

“Diamonds and rust” (03:27)
Εννοείται πως μια από τις δυο-τρεις καλύτερες διασκευές όλων των εποχών, ίσως και η καλύτερη, δε θα έπαιρνε μέρος στην ιδιότυπη κούρσα μας. Η ίδια η Joan Baez, έχει δηλώσει πως η εκδοχή των JUDAS PRIEST σε τούτο το αφιερωμένο στον Bob Dylan και την σχέση τους, αριστουργηματικό τραγούδι, την άφησε με ανοικτό το στόμα. Η πρώτη του version θα βρισκόταν στο “Sad wings of destiny”, αλλά έμεινε εκτός. Μπορείς να την ακούσεις στις συλλογές “Hero Hero” και “Tyrant – The original masters”. Από τα χρόνια του Ripper Owens και μετά, η μπάντα έχει αλλάξει και πάλι μορφή στο κομμάτι. Αρχικά το πρώτο μισό ήταν ακουστικό και το δεύτερο ηλεκτρικό αλλά σε αργό tempo, μετέπειτα κρατήθηκε το πρώτο μισό και το δεύτερο επανήλθε στη μορφή του “Sin after sin”. Τι να γράψω τώρα για το κομμάτι; Μόνο και μόνο οι πολυφωνίες του Halford με τις «φράσεις» της κιθάρας στο τελείωμα, αρκούν για να το τοποθετήσουν στο πάνθεον των παντοτινών αριστουργημάτων της μουσικής.

Δημήτρης Τσέλλος