Μεγάλη μπάντα οι JUNIUS, από τους πρωτεργάτες του δεύτερου κύματος της post-metal σκηνής, μαζί με μπάντες όπως EXPLOSIONS IN THE SKY και άλλες πολλές, εκεί στις αρχές του 2000. Έχοντας ήδη δύο εκπληκτικούς δίσκους στο ενεργητικό τους αποφάσισαν επιτέλους να κυκλοφορήσουν μετά από έξι χρόνια τον διάδοχο του εξωπραγματικού “Reports From The Threshold of Death”. Το λόγος γίνεται για το “Eternal Rituals for the Accretion of Light” που έρχεται να κλείσει την θεματική τριλογία που άνοιξε με το ντεμπούτο της μπάντας το 2003. Δυστυχώς όμως ένα από τα ιδρυτικά μέλη, και στυλοβάτης στο συνθετικό, όσο και εκτελεστικό κομμάτι, Mike Repasch-Nieves, δεν παρέμεινε να δει το έργο του να ολοκληρώνεται. Έχοντας αποχωρήσει εδώ και τρία περίπου χρόνια, μετά την κυκλοφορία του Ep “Days Of The Fallen Sun”, έθεσε σε κίνδυνο όχι μόνο την ολοκλήρωση του μουσικού έργου της μπάντας, αλλά και την ύπαρξη αυτής καθαυτής.
Έμεινε λοιπόν μόνος ο Joseph E. Martinez, να κουβαλήσει το βαρύ φορτίο ώστε να δημιουργήσει έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος που φέρει το συγκρότημα. Το “Eternal Rituals for the Accretion of Light” ξεκινάει με τρία αρκούντως δυναμικά κομμάτια, και φτάνει μέχρι το “A Mass for Metaphysicians”, ακολουθώντας την συνθετική συνταγή του παρελθόντος, τουτέστιν γρήγορες κιθάρες που ακροβατούν μεταξύ φωτός και σκοταδιού, αιθέρια φωνητικά, σήμα κατατεθέν της μπάντας, και φυσικά ξεκάθαρη post προσέγγιση. Από εκεί και πέρα, ξεκινάει ένας άλλος δρόμος, τόσο σε επίπεδο ύφους όσο και συνθέσεων. Το “Clean the Beast” είναι τελευταίο ανάχωμα πριν συνθετική καθίζηση που θα υποστεί ο δίσκος. Τα κομμάτια γίνονται πιο αργά, ποιο σκοτεινά αλλά κυρίως πιο μονότονα. Ακόμα και η ιδιαίτερη φωνή του Martinez φαίνεται να παραμένει στάσιμη στα ίδια διαστήματα εντός του πενταγράμμου, και αυτή η τρομακτική ομοιότητα της με την χροιά του Chino Moreno των DEFTONES, πρέπει πια να προσπεραστεί με κάποιο τρόπο. Καταλαβαίνω είναι δύσκολο να γράψεις έναν ολόκληρο δίσκο μόνος σου και να μην ακουστεί μονοδιάστατος, ωστόσο η ποικιλομορφία της μουσικής όχι απλά απουσιάζει, αλλά μου λείπει κιόλας.
Το κοινό που θα γνωρίσει για πρώτη φορά την μπάντα μέσω αυτού του δίσκου, είμαι σίγουρος ότι θα σαγηνευτεί από τον ιδιαίτερο ήχο που έχει για τα καλά ριζώσει μέσα στις συνθέσεις των κομματιών. Ωστόσο όταν αυτοί θα κάνουν το μεγάλο άλμα προς το παρελθόν, θα καταλάβουν γιατί αυτός ο δίσκος βαθμολογείται τόσο χαμηλά. Πρόκειται για μια απογοήτευση, κυρίως γιατί η αναμονή ήταν μεγάλη και έντονη.
6.5/10
Νίκος Ζέρης
