Οι εξαίρετοι Αμερικανοί (κατ’ όνομα πια) symphonic power metallers έρχονται ξανά στα μέρη μας την Κυριακή 7/5, προωθώντας το νέο τους album “The Awakening”. Άλλο που δεν ήθελα λοιπόν, να κάνω μια βουτιά ακόμη στην πλούσια δισκογραφία τους και να ανασύρω αρκετές στιγμές του παρελθόντος οι οποίες, αν και λαμπρές, θες από το ίδιο το συγκρότημα, θες από τους οπαδούς του, θες και από τους δυο μαζί, έχουν υποτιμηθεί και στέκουν παραγκωνισμένες.
Black tower (“Eternity”, 1995)
“Telling tales of horror and the splendor of their torture…”
Όπως είπαμε στην εισαγωγή, οι τρεις πρώτοι δίσκοι των KAMELOT, μην πω οι τέσσερεις, αγνοούνται από το σημερινό κοινό τους. Αγνοούνται λοιπόν τραγούδια σαν αυτό εδώ και είναι μεγάλο κρίμα αυτό. Επικό, επιβλητικό mid-tempo, με φανταστικούς στίχους γύρω από έναν σκοτεινό, μαγεμένο πύργο, μας δίνει κι αυτό με τη σειρά του να καταλάβουμε πως τελικά, τα παιδιά του “Stargazer” των RAINBOW είναι τόσα πολλά, όσα οι κόκκοι της άμμου…
Call of the sea (“Eternity”, 1995)
“The sun has taken its toll…”
Στο ίδιο στυλ με το προηγούμενο, το “Call of the sea” αποπνέει μια ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια, τη ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια των πρώιμων KAMELOT. Οι στίχοι μιλούν για έναν έμπειρο ναυτικό, που ενώ έχει φάει τις θάλασσες με το κουτάλι, το γεγονός πως βρίσκεται ναυαγός να παλεύει με τα κύματα, τον γεμίζει για πρώτη φορά με φόβο. Μια ιστορία που θα μπορούσε όμως να είναι και μεταφορική. Όπου θάλασσα βάλε εσύ την ίδια τη ζωή και όπου ναυάγιο, μια μεγάλη προσωπική δυσκολία.
Fire within (“Eternity”, 1995)
“Is there no gold at the end of this rainbow?”
O Thomas Youngblood είναι παιδί της Tampa, από την ίδια περιοχή που κατάγονται και οι SAVATAGE. Για να πας από το σπίτι του στην Sarasota, την έδρα των CRIMSON GLORY, θες μια ωρίτσα οδικώς. Οι QUEENSRYCHE είναι Νεοϋορκέζοι, αλλά όταν ο μικρός Thomas μεγάλωνε, ήταν ήδη μεγάλο όνομα. Γιατί τα αναφέρω αυτά; Γιατί αυτά ακούς στο “Fire within”, το πιο σκοτεινό κομμάτι του “Eternity” και ένα απ΄ τα καλύτερά του.
Etude jongleur/ The gleeman (“Eternity”, 1995)
“I claim no land my home, for I know not where I’m from”
Ωραία, ακουστική, ρομαντική εισαγωγή το “Etude jongleur”, ταιριαστή για το «μεσαιωνικό» κομμάτι που ακολουθεί. “Gleeman” είναι ο περιπλανώμενος βάρδος, ο τροβαδούρος. Ένας τέτοιος “gleeman” λοιπόν επισκέπτεται την αυλή ενός πανίσχυρου βασιλέα, ζητώντας ακρόαση. Δεν ξέρει από πού κατάγεται, ολόκληρη η ζωή του ήταν μια διαρκής περιπλάνηση, έχει τραγουδήσει για τους ισχυρότερους βασιλείς, ιππότες και βόρειους θαλασσοπόρους, οπότε, θεωρεί καθήκον του να κάνει το ίδιο και σε τούτη την αυλή.
We’re not separate (“Dominion”, 1997)
“Launch the silver spear, the world will cry a tear…”
Μπορεί τα τραγούδια που μιλούν για μάγους και διαβολικούς πύργους και τα τοιαύτα να είναι αμέτρητα, αλλά και αυτά που ασχολούνται με την καταστροφική, έναντι του κόσμου και της ίδιας του της ύπαρξης, τάση του ανθρώπου, δεν είναι και λίγα. Καταπληκτικό το “We’re not separate”, εδώ το συναντάμε στην αρχική αυθεντική του μορφή. Οι ρομαντικοί την προτιμούν, οι περισσότερο «ψυχροί», διαλέγουν την ομολογουμένως απίστευτη επανεκτέλεση με τον Roy Khan στα φωνητικά. Εγώ δε θα διαλέξω, καθεμιά με τη χάρη της.
Birth of a hero (“Dominion”, 1997)
“Out in the fields, the boy becomes a man”
Κάθε μάνα που βλέπει τον γιο της να γίνεται ιππότης, νιώθει συγκίνηση, τιμή, αλλά και πόνο στην καρδιά, γιατί ξέρει πως από εκείνη την στιγμή, τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Και για κάποιες μανάδες, αυτός ο πόνος θα γίνει πολύ μεγαλύτερος, όταν ο γιος τους χάσει την ίδια του τη ζωή στο πεδίο της μάχης. Ήρωας μεν, θα τραγουδιέται εφεξής σε όλα τα ηρωικά άσματα, αλλά νεκρός. Και ποια μάνα θέλει νεκρό το παιδί της; Πολύ ωραίοι στίχοι από τον drummer/στιχουργό και ιδρυτικό μέλος Richard Warner, ειδικά στο σημείο του χρίσματος. Α ρε μπαντάρα…
Song of Roland (“Dominion”, 1997)
“Song of Roland, never knight be so worthy…”
Ένα τραγούδι για τον Ρολάνδο, τον διοικητή της οπισθοφυλακής του Καρλομάγνου, το σπαθί του το Durandal και τον ηρωικό του θάνατο στο πέρασμα του Ρονσεβώ (Roncevaux) στα Πυρηναία Όρη, όπου κατέβηκαν οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ αυτοπροσώπως για να πάρουν τη ψυχή του, δε γινόταν να είναι κάτι άλλο, παρά ένα τεράστιο έπος. Για τον γράφοντα, το καλύτερο κομμάτι της Vanderbilt περιόδου. Από τις συνθέσεις εκείνες που η μπάντα δεν πρόκειται ποτέ να αγγίξει ξανά, γιατί πολύ απλά, έχει χάσει εκείνη τη μαγεία…
Crossing two rivers (“Dominion”, 1997)
“Two separate kingdoms, two separate lives thrown apart…”
Μια από τις μεγάλες αρετές του group, ήταν να γράφει άκρως συναισθηματικά τραγούδια, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα του να ακουστεί μελιστάλαχτο και… «φλώρικο». Τρανό παράδειγμα ο ύμνος “Until kingdom come” από το “The fourth legacy”, που ξεχειλίζει ρομάντζο και συναίσθημα αλλά μουσικά είναι super ταχυδύναμο. Κάπως έτσι είναι και το “Crossing two rivers”, που πραγματεύεται την αγάπη δύο νέων που τους χωρίζει ο πόλεμος. Το πρώτο KAMELOT τραγούδι ever (με αυτό ξεκινά και το demo του 1991) θυμίζει έντονα το “The shadow of Uther”, ή πιο σωστά, ισχύει το αντίστροφο.
Providence (“Siége perilous”, 1998)
“Tempting providence once again…”
Η “Roy Khan era” ξεκινά με ένα παραμυθένιο, ηρωικό κομμάτι, που μάλλον ήταν γραμμένο για τη φωνή του Vanderbilt, αλλά ο Khan σαν σπουδαίος (και καλύτερος, εννοείται) τραγουδιστής, δεν είχε κανένα πρόβλημα να το φέρει στα μέτρα του. Μέγας Dave Pavlicko, όλο το κομμάτι του ανήκει, τόσο γιατί η ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα πλήκτρα του δεν έχει ταίρι, όσο και το ότι είναι υπεύθυνος και για τους δραματικούς στίχους. Όποιος και να πέρασε από αυτό το πόστο, όσο και να θεωρείται βασικός και αναντικατάστατος ο Palotai μετά από 18 χρόνια στη μπάντα, Pavlicko δεν μπόρεσε να γίνει κανείς. Συγγνώμη Oliver…
King’s eyes (“Siége perilous”, 1998)
“Brave men will fight, weak men will always die, never to reach the top of the mountainside…”
Σε αντίθεση με αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά, κανείς βασιλιάς δε μνημονεύεται στους στίχους αυτού του υπέροχου, «βασιλικού» τραγουδιού. Οι KAMELOT θέλουν να αφυπνίσουν τον ακροατή, να τον κάνουν να πιστέψει στις δυνατότητές του και να του εμφυσήσουν το πνεύμα αν όχι του νικητή, τουλάχιστον του μαχητή. Σύνθεση που προδίδει πως το καταπληκτικό “The fourth legacy” θα ήταν το επόμενο βήμα. Οι KAMELOT σιγά-σιγά βρίσκουν τη νέα τους πορεία.
Rhydin (“Siége perilous”, 1998)
“Join us a new world is open…Rhydin is rising!”
Η Rhydin ήταν μια πόλη που υπήρξε και δεν υπήρξε. «Τι γράφεις μωρέ…», ακούω μια φωνή να λέει. Κάτσε, θα σου εξηγήσω. Την εποχή που γράφτηκε ο δίσκος, είχε δημιουργηθεί από κάποιους, σε chatrooms και fora της ευρύτερης fantasy κοινότητας, μια πόλη που σε αυτήν έβρισκες κάθε λογής χαρακτήρα και πλάσμα, από όλα τα παιχνίδια ρόλων, όλους τους φανταστικούς κόσμους κλπ. Μπορούσες δηλαδή να δεις σε μια ταβέρνα να μπεκροπίνουν παρέα ένας Jedi και ένας Νάνος. Άρα, φανταστική γιατί δεν υπήρξε ποτέ, υπήρξε όμως, όπως υπήρξε το Waterdeep, το Denerim και αναρίθμητες άλλες. Αυτά στιχουργικά. Μουσικά, το κομμάτι είναι τέρμα QUEENSRYCHE και ως εκ τούτου, εξαίσιο.
Once a dream (“Siége perilous”, 1998)
“No country can divide, no seas can separate our souls tonight…”
Ωπ, το “Black diamond”! Όχι, εντάξει. Μπορεί η εισαγωγή του “Once a dream” να είναι ένα από τα πρώτα δείγματα πως οι KAMELOT στην πορεία θα χάσουν τον αμερικανικό τους χαρακτήρα και θα προσεγγίσουν το power metal της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά η εξέλιξη κρατά ακόμη αρκετό από τον παλαιό χαρακτήρα του group. Κυρίαρχοι εδώ, ως επιρροή, είναι οι SAVATAGE και η ατμόσφαιρα υπέροχη. Θα μπορούσε ίσως να βρει κάποια στιγμή χώρο και θέση και στα σύγχρονα sets του group, με το κατάλληλο εννοείται ρετουσάρισμα.
Alexandria (“The fourth legacy”, 1998)
“Rise and shine Alexandria… Pure, divine and imperial!”
Μονόλογος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος αποκαλύπτει τα σχέδιά του για την ίδρυση της λαμπρής πόλης της Αιγύπτου, της Αλεξάνδρειας. Υπάρχει βέβαια ένα χρονικό άλμα προς τα πίσω, αφού τον θρυλικό φάρο δεν τον έχτισε ο Αλέξανδρος αλλά ο Πτολεμαίος ο Β’, γιός του Πτολεμαίου του Α’, στρατηγού του Αλεξάνδρου, αλλά το συγχωρούμε. Ανατολίτικη αύρα στη μουσική, λυρισμός, ο Khan στο στοιχείο του και ο Casey Grillo, πλήρως προσαρμοσμένος πια με τη μπάντα, σε υπέροχο, τεχνικό drumming.
Glory (“The fourth legacy”, 1998)
“Lord, you know that I prayed… οne for the glory and one for the souls that I’ve slain”
Ένας σταυροφόρος θυμάται και θρηνεί. Θυμάται τον σκοπό της σταυροφορίας του και νιώθει υπερηφάνεια, φέρνει όμως την αμέσως επόμενη στιγμή στο νου όσους πέθαναν από το σπαθί του και δείχνει πως κάτω από την πανοπλία, ήταν ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι… Ακουστικές κιθάρες, κουαρτέτο εγχόρδων, φωνή. Αυτά αρκούν, για να δημιουργηθεί αυτό το ηρωικό όσο και πένθιμο άσμα.
Lunar sanctum (“The fourth legacy”, 1998)
“There’s a place where I want to hide, with a view to a shallow moon”
To πιο πειραματικό, ως τότε, τραγούδι της μπάντας. Διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο στο δίσκο, διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο στην ως τότε δισκογραφία του, με τους στίχους να είναι διφορούμενοι, καθώς η μπάντα ήθελε να διαβαστούν από τους οπαδούς και να βγάλει ο καθένας το δικό του συμπέρασμα. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: Υπάρχει όντως κάτι στοιχειωτικό στο φως του φεγγαριού.
The light I shine on you (“Karma”, 2001)
“This is a praise to all of you, ‘cause the light I shine on you, is what you gave to me”
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της αξίας του “Karma”, μπορούμε να πούμε απλά πως το εξαιρετικό αυτό τραγούδι είναι ένα από τα χειρότερά του. Ένας ύμνος προς τους οπαδούς διά της πένας του Roy Khan, αποδεικνύει πως μπορούν να γραφτούν τέτοιου είδους τραγούδια χωρίς γραφικότητες και αστειότητες.
Across the highlands (“Karma”, 2001)
“Flying all across the highlands, searching for a way to finalize my history!”
Γρήγορο, με trademark KAMELOT refrain, τούτο το τραγούδι ξεχειλίζει έμπνευση. Οι στίχοι μιλούν για τι άλλο; Τον Highlander! Συγκαταλέγεται επίσης στα χειρότερα του δίσκου και γελώ μόνο που το γράφω αυτό. Ξύπνα Thomas, ξύπνα καλέ μου άνθρωπε! Τι έχεις πάθει;
Interlude III (At the banquet)/A feast for the vain (“Epica”, 2003)
“Vanity we celebrate… My favourite of sins!”
Μεγάλο τραγούδι! Και πως «σκάει» το εναρκτήριο riff, ε; Μεγαλειώδες! Σε μόλις τέσσερα λεπτά, χώρεσαν τόσα πράγματα, που τι να λέμε και τι να σχολιάζουμε εμείς… Power metal με όχι και τόσο αυστηρό metal προσανατολισμό (άκου τα εμβόλιμα θεατρικά στοιχεία), κινηματογραφική αισθητική και σπουδαία ερμηνεία από τον Khan, δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά. Περισσότερα για τον δίσκο και το όλο concept, στα γενέθλια του “Epica”, διά χειρός Σάκη Φράγκου.
On the coldest winter night (“Epica”, 2003)
“This is a moment of belief, this is a moment made of dreams”
Less is more, more is less. Κιθάρα, πλήκτρα, ακουστικό μπάσο από τον Olaf Reitmeier, φωνητικά και djembe (ένα είδος τυμπάνου από τη δυτική Αφρική) από την Cinzia Hunecke Rizzo. Ατμόσφαιρα, γαλήνη και η «εύθραυστη» φωνή του Khan. Κομμάτι που έδωσε το όνομά του στο live album που ακολούθησε (“One cold winter’s night”), αλλά το ίδιο επί σκηνής, ουδέποτε το απολαύσαμε.
Interlude IV (Dawn)/The mourning after (“Epica”, 2003)
“Carry on, carry on, meet me on the other side”
To μοναδικό κακό με το “Epica”, είναι πως λόγω του concept, υπάρχουν ελάχιστα κομμάτια που η μπάντα έχει τιμήσει αρκετά επί σκηνής, επίσης ελάχιστα που έχουν απολαύσει εκτενές powerplay και τα υπόλοιπα τα έχει φάει η «μαρμάγκα». Μέσα στα υπόλοιπα, είναι και αυτός εδώ ο πρόδρομος της τεράστιας επιτυχίας “March of Mephisto” κι όποιος πει πως αυτό δεν ισχύει και δε μοιάζουν τα δυο τους, ας τα ακούσει άλλη μια φορά, μήπως και κάτι έχει χάσει στην πορεία.
III ways to epica (“Epica”, 2003)
“God had seized my soul, I am Heaven’s sheen…”
Το ιδανικό finale του δίσκου, με ένα εξάλεπτο σπουδαίο κομμάτι, που άγεται από την ερμηνεία του Khan. Από κοντά και η κιθάρα του Youngblood και σημαίνοντα τα γυναικεία φωνητικά, που τονίζουν έτι περαιτέρω την κύρια, ανδρική ερμηνεία. Ούτε αυτό έχει παιχτεί ζωντανά, αλλά για να βρίσκεται εδώ, τι πιο σύνηθες… Αλλά και αν παιχτεί, πόσοι θα το αναγνωρίσουν και θα επευφημήσουν; Βάζουμε ένα στοίχημα, πως θα είναι ελάχιστοι;
Prodigal son (“Silverthorn”, 2012)
“Essence of goodness, goddess of life”
Σίγουρα κάποιοι, μπορεί και αρκετοί, θα παραξενευτούν με αυτήν την επιλογή, αφού μιλάμε για το αντικειμενικά και χωρίς καμία δεύτερη κουβέντα, καλύτερο κομμάτι του “Silverthorn”. Αυτό όμως που το κατατάσσει στη λίστα μας, είναι το γεγονός πως δεν έχει παιχτεί ποτέ «ζωντανά» και η ίδια η μπάντα το έχει εγκληματικά παραγκωνισμένο. Περίπου εννιά λεπτά αγνού, KAMELOT-ικού λυρισμού, που περνούν «νεράκι», θυμίζοντας τις μεγάλες στιγμές της Khan εποχής και που σε καθηλώνουν από την υπέροχη, γοτθική, γρηγοριανή/εκκλησιαστική εισαγωγή. Σπουδαίο τραγούδι, με έναν εξαιρετικό Karevik να το παίρνει «επ’ ώμου».
Δημήτρης Τσέλλος
