“Ofidians Manifest” ο τίτλος του νέου δίσκου των KAMPFAR, οι οποίοι επανέρχονται μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την τελευταία τους δουλειά του 2015 “Profan”. Οι τελευταίες δουλειές τους, μου άρεσαν πάρα πολύ και ο δίσκος “Ofidians Manifest” έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά εξαιρετικών δίσκων. Αυτή η ηχογράφηση σηματοδότησε μια στροφή στο στυλ και την έκφραση του συγκροτήματος που έχει ξεκινήσει από το 2011 με τον ερχομό του κιθαρίστα και συνθέτη Ole, που γρήγορα εξελίχθηκε σε βασική συνθετική δύναμη του συγκροτήματος. Με τα άλμπουμ “Djevelmakt” και “Profan”, οι KAMPFAR δημιούργησαν μια νέα κατεύθυνση για το Νορβηγικό Black Metal, αποδεικνύοντας ότι ενώ κάποιοι ίσως έχουν χάσει το πάθος τους για τον παραδοσιακό black metal ήχο και προσπαθούν με τα βίας να κυκλοφορήσουν κάτι διαφορετικό χωρίς επιτυχία, οι KAMPFAR δείχνουν να έχουν μία ακόρεστη ενέργεια για εξέλιξη στην μουσική τους, αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο από τις μπάντες της γενιάς τους.
Στο “Ofidians Manifest” οι KAMPFAR βγαίνουν από το κουτί που μας είχαν συνηθίσει ακολουθώντας μονοπάτια πιο «εμπορικά» θα έλεγα, χωρίς όμως να χάνουν την ταυτότητα τους ή να δημιουργούν δυσφορία γι’ αυτή την μουσική τους εξέλιξη. Σαφώς δεν είναι εύκολο να σπρώχνεις τα μουσικά σου όρια και να γράφεις καλούς δίσκους αλλά ούτε είναι και ενδιαφέρον για τους καλλιτέχνες και τους οπαδούς, να επαναλαμβάνονται μουσικά οι μπάντες αναμασώντας τον ήχο τους με αδιάφορες κυκλοφορίες. Στον δίσκο αυτό το αποτέλεσμα από το συνδυασμό των επιθετικών riff με την πιο επική κλίμακα των τραγουδιών, τη συχνότερη χρήση των αγαπημένων ημι-καθαρών φωνητικών του Dolk και οι πινελιές πιάνου – είναι το προϊόν μιας φυσικής εξέλιξης και ενός διαρκώς δημιουργικού οράματος.
Πόσες μπάντες δεν προσπάθησαν να αλλάξουν τον ήχο τους ή να παίξουν και άλλα πράγματα, με την πλειοψηφία τους να προκαλούν δυσφορία. Μπάντες όπως οι DARKTHRONE (που λατρεύω ότι έβγαλαν μέχρι και το “Sardonic Wrath”), έβγαλαν κυριολεκτικά αδιάφορους/μέτριους δίσκους τα επόμενα χρόνια (με εξαίρεση το “Arctic Thunder”), οι BEHEMOTH επίσης δεν με ενθουσίασαν με τις τελευταίες δουλειές τους, οι SATYRICON τα ίδια από το 2006 και μετά (με εξαίρεση τον “Deep Calleth…”), ενώ οι TAAKE ίσως είναι η μόνη μπάντα μαζί με τους KAMPFAR, που δοκιμάζουν να σπρώχνουν τα όρια τους και να τους «βγαίνει». Στον δίσκο, κορυφαίες στιγμές είναι το mid-tempo “Natt” το οποίο έχει πολύ «άρρωστη» και «διεστραμμένη» ατμόσφαιρα, το νοσταλγικό “Skamlos”, και το “Ophidian”. Στο “Ofidians Manifest” έχουμε και δύο τραγούδια με guest φωνητικά. Τα πρώτα είναι από την Agnete Kjølsrud στο “Dominans” και τα δεύτερα guest φωνητικά στο τραγούδι “Det Sortre” από την Marianne Maria Moen όπου και στις δύο περιπτώσεις τα ντουέτα με τον Dolk, προσθέτουν θετικά στοιχεία στην ατμόσφαιρα και την αύρα που έχουν τα τραγούδια και συνεισφέρουν στην συνολική αισθητική του άλμπουμ.
Στον δίσκο αυτό με το εξαιρετικό εξώφυλλο, με το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας (πίνακας του Rubens), οι KAMPFAR μας δίνουν άλλη μία ακόμα καλή δουλειά, εξελίσσονται σαν μουσικοί, παραμένουν πιστοί στις βάσεις τους και προκαλούν το ίδιο δέος πλέον σε κάθε άλμπουμ. Αναμφίβολα από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς στον ακραίο ήχο αλλά και γενικότερα.
8 / 10
Θάνος Κολοκυθάς
