a
Είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός με παλιά σχήματα που επανέρχονται στο δισκογραφικό προσκήνιο, ανεξάρτητα από την ιστορία και το παρελθόν τους. Οι θρυλικοί και αγαπημένοι μου prog rockers, KANSAS, υπάρχουν πάνω από 40 χρόνια, αλλά ο τελευταίος στούντιο δίσκος τους ήταν το “Somewhere to elsewhere” του 2000 κι έκτοτε έπαιζαν μόνο κάποιες συναυλίες. Αν συνδυάσει κανείς και το γεγονός ότι ο σχεδόν μόνιμος lead τραγουδιστής του γκρουπ, ο Steve Walsh, είχε ανακοινώσει πριν δύο χρόνια την αποχώρησή του κι από τα «κλασικά» μέλη έχουν απομείνει ο ντράμερ Phil Ehart, ο μπασίστας/τραγουδιστής Bill Greer και ο κιθαρίστας Rich Williams, θα μπορούσε κανείς να είναι ακόμα πιο επιφυλακτικός…
Με αυτό το συναίσθημα της επιφυλακτικότητας, έβαλα να ακούσω το δίσκο και από το εναρκτήριο, “With this heart”, όλα τα συναισθήματα αντικαταστάθηκαν από ένα χαμόγελο ευτυχίας. Η επιστροφή των KANSAS είναι πραγματικά εμφατική. Η έννοια «μουσική», ξεχειλίζει από τα ηχεία. Καλοπαιγμένη μουσική, που τιμά το παρελθόν και το όνομά τους και μπορεί να σταθεί δίπλα στα μνημεία των 70’s, που έχτισαν μία ολόκληρη μουσική σκηνή. Εντάξει, δεν είναι “Song for America”, ούτε “Leftoverture”, ούτε “Point of know return”, αλλά ποιος περιμένει ένα γκρουπ που υπάρχει από το 1970 και δισκογραφεί από το 1974, να βγάλει κάτι ρηξικέλευθο;
Παρόλα αυτά, ακούγοντας τον ύμνο “The voyage of eight eighteen” ή το εκπληκτικό “Camouflage”, δεν μπορεί κανείς να μην απορήσει για την έμπνευση που συνεχίζει να έχει το σχήμα και την φρεσκάδα που δείχνει. Διότι αυτό που κάνει εντύπωση, είναι ότι το υλικό ακούγεται φρέσκο, λες και παίζει μία μπάντα τριαντάρηδων. Μιλάμε για κλασικό KANSAS υλικό, που ενώ θα μπορούσε να είναι στα 70’s, η παραγωγή και η φρεσκάδα που έφεραν τα νέα μέλη, το κάνουν «μοντέρνο». Ο δε Ronnie Platt που αντικατέστησε τον Walsh, αποτελεί μία εξαιρετική προσθήκη για το συγκρότημα, που τολμώ να πω ότι κάνει την απουσία του κλασικού τραγουδιστή του γκρουπ να μη γίνεται αισθητή.
Δώστε την ευκαιρία που αξίζει το νέο άλμπουμ των KANSAS. Δεν θα μπει στη λίστα με τους κλασικούς prog rock δίσκους όλων των εποχών, αλλά από την άλλη δεν είναι κι ένας δίσκος παρακμιακών γερόντων, που πατάνε στο παρελθόν, χωρίς να έχουν τίποτα το ουσιαστικό να μας προσφέρουν στις μέρες μας.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
