a
Οι Καναδοί KATAKLYSM, εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Σταθερό κεφάλαιο στην Nuclear Blast από τον πρώτο τους δίσκο, 25 χρόνια πίσω, ως και σήμερα, με δυνατές περιοδείες με σπουδαίες μπάντες του ακραίου ήχου (CANNIBAL CORPSE, DECAPITATED, LEGION OF THE DAMNED και πάει λέγοντας), αποτελούν ένα από τα δυνατά χαρτιά του είδους. Συνδυάζοντας την death metal ωμότητα με σωστά βαλμένες μελωδίες, μένοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε επαφή με τη σύγχρονη σκηνή. Το οποίο και τους εξασφαλίζει και θέση σε αμιγώς death metal billings, χωρίς να θεωρούνται υπερβολικά μελωδικοί ή κάτι τέτοιο. Πάντα ποιοτικότατοι, πάντα συνεπείς στη δισκογραφία, με 2-3 χρόνια το πολύ να μεσολαβούν μεταξύ των δίσκων. Δουλευταράδες οι Καναδοί και τους βγαίνει σε καλό. Έτσι, με τα πολλά και με τα λίγα, φτάνουμε στον δίσκο υπ’ αριθμόν 14, με τον τίτλο “Unconquered”, που κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου.
Η μελωδική εισαγωγή του “The killshot”, είναι ίσα ίσα για να μας ξεγελάσει, καθώς στα καπάκια σκάει το blastbeat για να μας θυμίσει για ποιους μιλάμε, μοιράζοντας ξύλο και πόνο, με γερή δόση groove. Ο πόνος συνεχίζεται στο “Cut me down” (με συμμετοχή του Tuomas Saukkonen των WOLFHEART), αλλά και στο “Underneath my scars”, με το πρώτο, από εκεί που σε χτυπάει αλύπητα σαν χταπόδι, να σου πετάει και μία ρεφρενάρα, με ένα κύριο riff που θα έκανε τους AT THE GATES να φουσκώσουν από υπερηφάνεια. Οι ταχύτητες πέφτουν στο “Focused to destroy you” (πέφτουν, που λέει ο λόγος, τα τύμπανα λυσσομανάνε από πίσω), εστιάζοντας περισσότερο στο υπέροχο groove που μπορούν να δημιουργήσουν, με τον Jean-Francois Dagenais να στολίζει μελωδικά με τα solo του το κομμάτι. Ομοίως και στο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το “The way back home”, το οποίο με το μελωδικό του χτίσιμο δίνει χώρο στον ακροατή για να πάρει την απαραίτητη ανάσα από το ξύλο, εστιάζοντας ωστόσο στο στακάτο riffing που σπάει σβέρκους στη μέση.
Το “Stitches” που ακολουθεί, δείχνει να συνεχίζει σε ένα μελωδικό και γκρουβάτο μοτίβο, με ένα γρήγορο ξέσπασμα στη μέση να το κάνει σιωπηλό δολοφόνο, ανοίγοντας το δρόμο για το επόμενο κομμάτι, που μας γυρίζει στη σφαγή. “The defiant” και κορμιά σε κύκλους, μόνο! Άλλο ένα κομμάτι που θα λατρευτεί σε συναυλιακό περιβάλλον. Έλα όμως που και πάλι σπάει η ροή του δίσκου, με μία εισαγωγή με πιάνο. Εισαγωγή, που μας οδηγεί στο γκρουβάτο “Icarus falling”, με το πιάνο να κάνει πολύ διακριτικά την επανεμφάνιση του αργότερα στο κομμάτι, δίνοντας μία κάπως μελαγχολική νότα, θα έλεγε κανείς, στον ήχο του συγκροτήματος. Το άλμπουμ ρίχνει τίτλους τέλους, με το εξίσου μελαγχολικό μπάσιμο του “When it’s over”, να ρίχνει μεν την επιθετικότητα αλλά όχι τον όγκο και τη δύναμη. Και όλα όσα περιέγραψα, σε μόλις 38 λεπτά μουσικής. Είπαν ότι είχαν να πουν σε τόσα, τέλος. Ούτε να πλατειάζουν, ούτε τίποτα.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο, επιστρέφουμε σε αυτό που είπα στην αρχή. Οι KATAKLYSM με το “Unconquered”, παραμένουν «ακατάκτητοι» από τη μετριότητα και συνάμα εγγύηση όσον αφορά το μελωδικό death metal (δικαιολογώντας και τα δύο συνθετικά, με έμφαση στο δεύτερο), προσφέροντας πάντα σπουδαίες δουλειές, που κάθε οπαδός τους και μη θα θέλει να ακούει και να ξανακούσει. Και αν μετά από 25 χρόνια δισκογραφίας αυτό δεν είναι επίτευγμα, τότε δεν ξέρω τι είναι! Με τον βαθμό δυνητικά να ανεβαίνει στο μέλλον…
8/10
Γιάννης Σαββίδης
