22 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη κυκλοφορία ενός από τους καλύτερους δίσκους που έχουν γραφτεί ποτέ! Και δεν εννοώ μόνο από τους λατρεμένους Σουηδούς. Ο 5ος κατά σειρά δίσκος του, έχει μείνει στην ιστορία ως ίσως ο πιο μελωδικός και στιχουργικά ώριμος δίσκος της 30ης καριέρας τους.
Ίσως είναι το πιο δύσκολο άρθρο που έχω γράψει, στα 12 χρόνια που είμαι στο Rock Hard. Πώς να χωρέσει η λέξη «worst» σε αυτόν το δίσκο. Ναι, οκ έχω αδυναμίες σε κάποια τραγούδια, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο για μένα να βάλω σε μια σειρά. Θα κάνω ότι μπορώ, «βρίζοντας» ταυτόχρονα τον αγαπητό μας αρχισυντάκτη!
The “Last fair deal gone down” countdown:
- “Sweet nurse” (3.53)
Το συγκεκριμένο τραγούδι, αν και απαισιόδοξο στιχουργικά, έχει μια «χαριτομενιά» στο ρυθμό που ίσως, λέω ίσως δεν την πολυταιριάζει στο δίσκο. Γενικά, πολύ… lead.
- “We must bury you” (2.48)
Ένα περίεργο κομμάτι για εκείνη την εποχή της μπάντας, εμπνευσμένο από μία ταινία τρόμου, με ένα χαρακτηριστικό beat στο refrain. Πολύ απλοϊκό τραγούδι εν συγκρίσει με τα υπόλοιπα.
- “Don’t tell a soul” (5.42)
Μια τετραπέρατη εισαγωγή με mellotron από τον Anders και αυτόματα το λατρεύεις. Παρόλα αυτά, είναι λιγότερο σκοτεινό, σε σχέση με άλλα του δίσκου.
- “Passing bird” (3.35)
Στα νιάτα μου (20 χρόνια πριν), όλες τις μαυροντυμένες μεταλούδες τις λέγαμε «γκοθούλες» (τι άκυρος χαρακτηρισμός). Ε, αυτό ήταν το κομμάτι τους λόγω στίχων. Αλλά το τραγούδι είναι πέρα για πέρα πιο βαθύ από αυτό που δείχνει.
- “Clean today” (4.22)
Ένα πολύ καλό τραγούδι, με ωραία riffs αλλά και lead. Ωστόσο ήταν από αυτά, που προσωπικά μου έμειναν λίγο λιγότερο (το λατρεύω και αυτό).
- “Teargas” (3.22)
Το διαχρονικότερο χιτάκι του άλμπουμ και όχι μόνο. Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε τότε από το δίσκο και πολύ είπαν ότι «ξεπουλήθηκαν». Κατ’ αρχάς, βιάστηκαν, κατά δεύτερον, αυτό το delay στη κιθάρα δε μιλά στη ψυχή τους;
- “Chrome” (5.11)
Από τα πιο δυνατά τραγούδια του δίσκου και άκρως συναυλιακό, με τον Daniel να δίνει ρεσιτάλ drumming. Το refrain βαρύγδουπο, μα συνάμα, άκρως κολλητικό.
- “Dispossession” (5.33)
Παρόλη τη «απαισιοδοξία» των στίχων, το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, πάντα μου έβγαζε μια νότα αισιοδοξίας. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το γιατί. Η ερμηνεία του Jonas είναι αφοπλιστική.
- “I transpire” (5.44)
Μπαίνοντας στη πρώτη τριάδα, μπορώ να πω ότι τώρα είναι τα εύκολα. Ο τρόπος που τραγουδά ο Jonas και οι μελωδίες ξεπερνούν κάθε λυρισμό, ξεκινώντας με το συγκεκριμένο τραγούδι.
- “The future of speech” (5.38)
Η μελωδικότητα του τραγουδιού πρέπει να διδάσκεται σε μουσικό πανεπιστήμιο. Στίχοι που σε κόβουν σαν ξυράφι, ατμόσφαιρα από μια άλλη εποχή. Αλλά και ένα τρομερό ξέσπασμα!
- “Tonight’s music” (4.17)
Μόνο η εισαγωγή να υπήρχε, μαζί με τους πρώτους στίχους του τραγουδιού, θα συγκαταλεγόταν στα κορυφαία. Ανατριχιαστικό τραγούδι, με ίσως το πιο βαρύ στιχουργικά refrain που έχει γραφτεί ποτέ!
“How could this go, so very wrong, that I must depend on darkness?”
Υ.Γ. Άλλαξα τη σειρά, πλην των τριών πρώτων, γύρω στις 5 φορές. Αν το ξαναγράψω, θα ξαναλλάξει! Αγχώθηκα! Ευτυχώς δε μετρούν τα bonus, θα πάθαινα εγκεφαλικό!
Γιώργος «Κατατόνιος» Δρογγίτης
