Στα μέσα του 2020 οι Σουηδοί άρχοντες της μελαγχολίας, κυκλοφόρησαν το 12ο full length άλμπουμ τους με τίτλο “City burials”, που έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος υπό τη στέγη της Peaceville, αφού μετά από 20 χρόνια συνεργασίας, αρχής γενομένης με το θρυλικό “Tonight’s decision” (1999), άλλαξαν δισκογραφική και μεταπήδησαν στην Napalm Records. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία δυστυχώς ήταν, υποκειμενικά μιλώντας πάντα, ό,τι χειρότερο έχω ακούσει από τη μπάντα. Τίποτα δε θύμιζε τη μπάντα που λάτρευα από τα εφηβικά μου χρόνια. Ένας δίσκος που δεν άφησε απολύτως κανένα αποτύπωμα στο μυαλό και στη ψυχή μου, όπως όλοι μα όλοι οι δίσκοι που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε, ακόμα και ο μέτριος για τα στάνταρ τους “The fall of hearts” (2016).
Στις 20 Ιανουαρίου λοιπόν, οι Σουηδοί θα κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά, με τίτλο “Sky void of stars”. Όταν πριν 2 μήνες περίπου είχαν δημοσιεύσει σαν πρώτο δείγμα, το τραγούδι μου ακούστηκε αδιάφορο και φυσικά μονολόγησα «όχι πάλι…». Τα πράγματα χειροτέρεψαν για μένα, όταν βγήκε στα τέλη του 2022 το “Austerity”. Πλήρης απογοήτευση, αφού νόμιζα, όπως είχα αναφέρει και στη κριτική του “City burials” ότι η μπάντα αλλάζει ύφος… και με χάνει. Ωστόσο, πριν λίγες μέρες, δημοσιεύτηκε το 3ο βίντεο του δίσκου για το “Birds”. Ένα τεράστιο «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ» ακούστηκε σε όλο το χωριό όπου βρισκόμουν για διακοπές! Με ένα riff στη αρχή του τραγουδιού, που φέρνει στο μυαλό, PARADISE LOST και τον Jonas να ακούγεται, όπως στους παλιότερους δίσκους (στο στυλ εννοώ, φωνή δεν έχασε ποτέ!) δεν μπορείς να μην αναθαρρήσεις, αν και συ μοιράζεσαι τη δική μου γνώμη για τη πορεία της μπάντας τα τελευταία χρόνια.
Από το πρώτο άκουσμα του δίσκου στην ολότητα του, μου απέδειξε ότι το “Birds” δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα. Τουναντίον, μάλλον (ελπίζω τουλάχιστον) το “City burials” ήταν απλά μία κακή παρένθεση. Χωρίς να κάνουν πισωγύρισμα, εξακολουθώντας να έχουν περισσότερο prog προσανατολισμό, κατάφεραν επιτέλους να «βρεθούν» Jonas και Anders. Στο προηγούμενο δίσκο, μου φάνηκε πως δεν υπήρχε μουσική συνοχή στη μπάντα. Στο “Sky void of stars” όμως όλοι ακούγονται πιο δεμένοι, ακόμα και τα σχετικά καινούρια μέλη Roger Öjersson και Daniel Moilanen, δίνουν αρκετά πραγματάκια στο άλμπουμ. Είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος από τα ντραμς του Daniel, ο οποίος ήταν «κόκκινο πανί» για μένα, αφού μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να μπει στα παπούτσια του πρώην ντράμερ της μπάντας Daniel Liljekvist. Άδικη σύγκριση μεν, υπάρχει δε. Όπως προανέφερα, ο prog ήχος διακατέχει ένα μεγάλο κομμάτι του δίσκου, χωρίς όμως να είναι τόσο φλύαρος, όσο πριν. «Μάγκωσα» κάποιες στιγμές με κάποια σολάκια του Anders, αλλά ούτε εκεί το παράκανε. Γενικά, ο δίσκος είναι ένα σταυροδρόμι των μελαγχολικών Σουηδών που αγαπήσαμε, με πιο… βιρτουόζικη προσέγγιση. Αν μένουν εκεί και δεν εξοκείλουν, πιστεύω ότι θα εξακολουθούμε να ακούμε ωραίους δίσκους.
Όσο αφορά τα τραγούδια σαν μονάδες, το καθένα έχει τη δική του μοναδικότητα, αλλά και ήχο που παραπέμπει σε παλιότερους δίσκος της μπάντας. Ωραίο το “Birds”, αλλά προσωπικά με ενθουσιάζει (όσο οξύμωρο και να ακούγεται μιλώντας για ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ), το “Opaline” και ακολούθως τα “Drab moon” και “Author”, τα οποία με πάνε σχεδόν 15 χρόνια πίσω. Γενικά, τον ήχο των 00s τον τιμούν ιδιαιτέρως. Αυτό είναι πασιφανές ιδιαίτερα στο “Colossal shade”. Ένα τραγούδι που θα συζητηθεί και εκτός των κύκλων των οπαδών των ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ, είναι το “Impermanence”, στο οποίο συμμετέχει ο τραγουδιστής των SOEN, Joel Ekelöf. Ένα όμορφο, λίγο διαφορετικό τραγούδι, με τη συνεργασία δύο τραγουδιστών «γιγάντων».
Το 2023, μουσικά τουλάχιστον ξεκίνησε με το καλύτερο τρόπο. Η διαχρονικά αγαπημένη μου μπάντα, επέστρεψε στις καλές δισκογραφικές δουλειές. Το “Sky void of stars” είναι του επιπέδου των Σουηδών και αυτό πρέπει να είναι οδηγός για το μέλλον, για να ακούσουμε ακόμα καλύτερα πράγματα. KATATONIA are back!
Υ.Γ. Trivia: Στο τέλος του “Birds” ο Jonas τραγουδά: “Follow the birds 179375 592218”. Όπου 592218 Latitude & 179375 Longitude. Στις συντεταγμένες αυτές βρίσκεται ένα νοσοκομείο της Στοκχόλμης όπου γεννήθηκε το μικρότερο (τουλάχιστον) παιδί του.
8,5 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
Σ’ έναν κόσμο που είναι πολύ εύκολο να κράξεις, αλλά και να αποθεώσεις, νομίζω ότι έχουμε γίνει λιγότερο δεκτικοί σε αλλαγές. Θέλουμε τα συγκροτήματα που μας αρέσουν, να παίζουν όπως όταν τα γνωρίσαμε, σε πολλές περιπτώσεις κιόλας, να μην αλλάζουν ρότα ούτε μέσα στον ίδιο δίσκο. Ωραίοι οι AC/DC ή οι SODOM, αν θέλετε να πάμε στο πιο ακραίο, αλλά μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο μουσικής, όπου όλοι θα έπαιζαν το ίδιο πράγμα από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος της καριέρας τους;
Οι KATATONIA, ξεκίνησαν ως doom/death metal σχήμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίζουν συνεχώς το ίδιο. Στην πορεία εξελίχθηκαν. Σε κάτι καλύτερο ή χειρότερο; Αυτό εναπόκειται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Η λέξη «στασιμότητα» όμως, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους. Ναι, άλμπουμ όπως το “Fall of hearts”, δεν τα συγκαταλέγω στις κορυφαίες στιγμές τους. Αν όμως σας αρέσουν τα “The great cold distance” ή το “Night is the new day” (γιατί όχι και το “Viva emptiness”), ειλικρινά δεν βρίσκω το λόγο να μην λατρέψετε το “Sky void of stars”. Για παράδειγμα, το “Impermanence”, όπου τραγουδά ο Joel Ekelof των SOEN, θα μπορούσε να είναι από τις καλύτερες στιγμές των αγαπημένων Σουηδών progsters (και δείχνει και τις επιρροές τους), ενώ το “Opaline”, το “Birds” ή το “No beacon to illuminate our fall”, δείχνουν πώς μας «γλεντά» ο Renkse, ο Nystrom και η παρέα τους.
Δε νομίζω ότι μπορούμε εύκολα να βρούμε καλλιτέχνη που να γράφει τόσο κολλητικές μελωδικές γραμμές εκεί έξω. Σε προσωπικό επίπεδο, απόλαυσα το “Sky void of stars”, από το πρώτο άκουσμα του “Atrium” και παίζει στο repeat εδώ και σχεδόν δύο μήνες. Αν περιμένετε ένα νέο “Brave murder day” ή ένα “Discouraged ones”, μάλλον θα πρέπει να ψάξετε να το βρείτε σε άλλο συγκρότημα εκτός από τους KATATONIA. Ο δρόμος που έχουν πάρει, είναι ο δρόμος της καρδιάς τους, της μουσικής τους εξέλιξης, που τους έχει οδηγήσει κιόλας σε μία πολύ μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία. Αν και αυτό είναι κάτι που σας χαλάει, όπως είπαμε, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Θα μου επιτρέψετε να μου αρέσει ο δίσκος και μάλιστα πολύ.
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
Όλοι οι λάτρεις του πιο μελαγχολικού και σκοτεινού μέρους του heavy metal, είχαμε αγαπήσει τους KATATONIA στα τέλη 90s και ειδικά στα 00s. Σίγουρα, το ότι ήταν μία μπάντα που δεν… «ησύχαζε», ας πούμε, μουσικά, ήταν ένα από τα μεγάλα ατού τους, όπως όμως ήταν και αυτό το χάρισμα των Jonas Renkse (κυρίως) και Anders Nystrom, να συνθέτουν υπέροχες μελωδίες, παρουσιασμένες μέσα από μία σαγηνευτική ατμόσφαιρα, με έναν δικό τους, ιδιαίτερο και συνάμα ελκυστικότατο τρόπο. Όπως όλες οι μπάντες που πειραματίζονται όμως, θα υπάρξουν και κυκλοφορίες κατώτερες των υπολοίπων (τουλάχιστον υποκειμενικά) και τέτοιες ήταν τα “The fall of hearts” και “City burials” κατά την ταπεινή μου άποψη, που όντας μια χαρά δίσκοι, δεν μου έκατσαν ποτέ καλά λόγω της στροφής της μπάντας σε πιο post μονοπάτια και έξτρα πειραματισμό, που είχε ως αποτέλεσμα όμως, να χάσουν σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά τους.
Από το πουθενά λοιπόν, προσωπικά πάντα, το “Sky void of stars”, το 12ο παρακαλώ άλμπουμ τους, έσκασε σαν κεραμίδα. Μα τι υπέροχος δίσκος είναι αυτός! Κάτι νέο; Όχι. Κάτι τραγικά διαφορετικό; Όχι. Πισωγύρισμα-«αρπαχτή» που έχουμε δει από πολλούς; Όχι. Απλά εδώ, ο κύριος Renkse (ως βασικός συνθέτης) και τα λοιπά τέκνα από τη Σουηδία, κατάφεραν και δημιούργησαν 10 τραγούδια που από τη μία προκαλούν μία γλυκιά νοσταλγία της περιόδου 2003 ως και 2012, επικεντρωμένοι όμως και στο «σήμερα» του σχήματος, διατηρώντας την πιο alternative ιδιοσυγκρασία που έχουν ακολουθήσει τα τελευταία πολλά χρόνια. Δεν θα ακούσουμε κάτι εξωφρενικό ή αναπάντεχο, όμως είναι τέτοιες οι μελωδικές γραμμές του δίσκου (τεράστιο ατού του) και τέτοια η ενορχήστρωση, που μέσω της υπέροχης μίξης κάνει τα 50 λεπτά του άλμπουμ να περνάνε super και να θες να ξαναπαίξει από την αρχή. Αν κάτι ίσως ήθελα περισσότερο, αυτό θα ήταν περισσότερα ξεσπάσματα ίσως και κομμάτια σαν το ΦΟΒΕΡΟ “Birds”, το οποίο, αν του βάλουμε και brutal φωνητικά, είναι το καλύτερο melodic doom/death κομμάτι που έχουμε ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. Όμως με τραγούδια όπως το “Austerity”, το “Opaline”, το “Impermanence” (με τη συμμετοχή του Joel Ekelof των SOEN στα φωνητικά), αλλά, κυρίως, με το ότι είναι τέτοια η ποιότητα των μελωδικών που δεν κουράζεσαι πουθενά στη ροή του άλμπουμ, τα όποια αρνητικά είναι λεπτομέρεις. Σε αυτούς τους KATATONIA του σήμερα, από εμένα είναι ένα μεγάλο «ΝΑΙ»!
8 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Με τις συστάσεις να μην είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητες και το όνομά τους από μόνο του να προκαλεί ρίγη, λίγες αλλά αρκετά προβληματισμένες σκέψεις, πάνω στο νέο πόνημα μίας ιδιαίτερα αγαπητής μπάντας.
Τα πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, υποχώρησαν. Η νεογοτθική αισθητική παρέμεινε. Πίσω από το σύνολο του νέου άλμπουμ των ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ κρύβεται, ποιός άλλος (δικό σας) ο Jonas Renkse. Τι μας λέει όμως το “Sky void of stars”, το δωδέκατο άλμπουμ του συγκροτήματος;
Αρχικά, ότι αν περιμένουμε επιστροφή στις Doom/Death ρίζες τους, ας το ξεχάσουμε… τουλάχιστον εν προκειμένω. Αφετέρου, ότι οι βαρύτατοι πειραματισμοί του προκατόχου του, έχουν υποχωρήσει σημαντικά, με τον ήχο τους να βρίσκεται πλησιέστερα στις δουλειές της προηγούμενης δεκαετίας των Σουηδών, κάπου ανάμεσα στο 2009 και το 2013.
Προοδευτικό; Σίγουρα. Μελαγχολικό; Μελωδικά και στιχουργικά, επίσης σίγουρα. Alternative; Ναι, φυσικά, αναπόσπαστο στοιχείο τους πλέον. Πρωτότυπο; Όχι… Νοσταλγικό; Ίσως, αλλά επικεντρωμένο σε λάθος εποχή (κατά τη γνώμη του γράφοντος πάντα).
Πιο επιθετικό, πιο γρήγορο αλλά χωρίς να απουσιάζουν και τα πιο low tempo κομμάτια.
Εξαιρετικά φωνητικά (ναι, καθαρά), ο Jonas δίνει για άλλη μια φορά την ψυχή του.
Παράπονα. Ίσως ναι, ίσως και όχι. Η ατμόσφαιρα υπάρχει. Δεν αλλάζει αυτό. Αλλά το growl… Το βαθύ σκοτάδι, το απροσπέλαστο… Αυτό που λειτουργεί καθαρτικά… Λυτρωτικά… Που σκεπάζει την οδύνη… Λείπει… πάντα θα λείπει…
7,5 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
