Ενάμιση χρόνο μετά τη κυκλοφορία του πολύ καλού “Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα”, οι Έλληνες πρωτομάστορες του pagan black metal, KAWIR, προφανώς ευρισκόμενοι σε δημιουργικό οργασμό, κυκλοφορούν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, η οποία φέρει τον τίτλο “Εξιλασμός” και θα κυκλοφορήσει στις 3 Νοεμβρίου από την Iron Bonehead Productions.
Είναι ομολογουμένως, μικρό το διάστημα από το προηγούμενο τους πόνημα, κάτι που αρχικά με έκανε επιφυλακτικό, αφού στα 20 χρόνια που ασχολούμαι με το metal, σπάνια ένας δίσκος σε σύντομο διάστημα από τον προηγούμενο, είναι τουλάχιστον του ίδιου επιπέδου. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια! O “Εξιλασμός” λοιπόν, δεν είναι του ίδιου επίπεδου με τον προκάτοχο του, έναν κοινά αποδεκτό καλό δίσκο. Είναι καλύτερος!
Το εναρκτήριο “Lykaon” ακούγεται ως μια συνέχεια του προηγούμενου δίσκου, ένα mid tempo κομμάτι στο γνωστό ύφος της μπάντας, με μια doom εισαγωγή. Από το 2ο κομμάτι όμως και συγκεκριμένα το “Oedipus”, τα πράγματα αρχίζουν να διαφοροποιούνται ομαλά. Είχα αναφέρει στη κριτική του “Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα”, ότι οι heavy επιρροές της μπάντας είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Εδώ αυξάνονται ακόμα περισσότερο, αλλάζοντας αρκετά τον ήχο της μπάντας. Αν δεν υπήρχαν τα black metal ξεσπάσματα και το τυπικό Hellenic ύφος, θα μιλούσαμε για άλλη μπάντα. Το “Oedipus” μου φέρνει στο μυαλό τους ROTTING CHRIST, ιδίως στα groovy σημεία και στη lead. Μόνο που εδώ η lead σολάρει άφοβα. Το “Tantalus”, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, ξεκινά με πολύ ταχύτητα, έχοντας ένα πολύ πιασάρικο refrain, ενώ στη κορύφωση του, το lead riff κλέβει τη παράσταση, ενώ οι κραυγές του Porphyrion δίνουν ιδιαίτερη δυναμική στο κομμάτι. Το “Thyestia Deipna” μετά από μια μικρή εισαγωγή, speed-άρει, με τα drums να δίνουν ρεσιτάλ ταχύτητας, ενώ το κύριο lead riff σου κολλά στο μυαλό. Σίγουρα το πιο “βαρύ” κομμάτι του δίσκου. Ακολουθεί το “Agamemnon”, με τη εισαγωγή της ξανθιώτικης γκάιντας, με τη συνοδεία στιβαρού drumming να σε πωρώνει αφάνταστα. Η κιθάρα σολάρει με θράσος, ενώ τα καθαρά φωνητικά, κάνουν επική την ατμόσφαιρα. Οι επιρροές NWOBHM (Γανίτη άκου) είναι εμφανέστατες και ομολογώ τις γουστάρω πάρα πολύ. Ο διάρκειας 42 περίπου λεπτών δίσκος, κλείνει με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το “Orestes”. Εδώ πάλι οι heavy αναφορές αναμιγνύονται με το κλασικό ήχο της μπάντας, δημιουργώντας ένα όμορφο κράμα επιθετικής μουσικής. Επίσης κορυφώνει το δίσκο, με τη lead και με το chorus, σαν ένα άτυπο outro. Στα πολύ θετικά και πάλι, η άψογη παραγωγή του δίσκου, η οποία αναδεικνύει όλα τα όργανα και τα φωνητικά.
Δε θα μασήσω τα λόγια μου. Ο “Εξιλασμός” κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι το opus magnus των Κάβειρων! Ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει στα 25 χρόνια ύπαρξης τους. Η αλλαγή στον ήχο τους, δηλαδή η classic heavy προσέγγιση, θυσιάζοντας το black metal κατά ένα ποσοστό, αλλά διατηρώντας το προσωπικό τους ήχο, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, έχει πετύχει στο 100%. Ελπίζω να μην έχουμε τα γνωστά του κάθε «πρωτοδισκάκια», αλλά και να έχουμε, τι να κάνουμε… ας ακούν μόνο ασπρόμαυρα!
9/10
Γιώργος Δρογγίτης
