Είμαι μεγάλος οπαδός του Mark Mangold από την εποχή που έπεσα τυχαία στο όνομα του όταν διάβαζα τα credits του ομότιτλου αριστουργήματος του Michael Bolton. Η συνεργασία του Μιχαλάκη με τον Mangold ήταν βγαλμένη από τον παράδεισο και έτσι άρχισα να ψάχνομαι γενικότερα με τα συγκροτήματα στα οποία συμμετείχε ο σπουδαίος μουσικός (προεξεχόντων των DRIVE SHE SAID)! Τα χρόνια πέρασαν και πάντα ο Mangold κατάφερνε να κυκλοφορεί ωραίες δουλειές χωρίς φυσικά να αγγίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος. Όμως ήταν πάντα ποιοτικές. Δεν υπήρχε περίπτωση, λοιπόν, να μην τσεκάρω και το νέο του project, τους KEYS, όπου η έμφαση δίνεται…σωστά μαντέψατε, στα πλήκτρα. Και μπορεί ο Mangold να μην χρειάζεται κανέναν απολύτως δίπλα του όταν πρόκειται για τα keyboards αλλά αυτή τη φορά θεώρησε σκόπιμο να συμμετέχουν στο δίσκο δύο ακόμη πληκτράδες! Το αποτέλεσμα…;
Κοιτάξτε…υπάρχει σαφώς μια αδιαμφισβήτητη ποιότητα και αψεγάδιαστη απόδοση στο studio ενώ και η φωνή του Jake E. είναι πολύ καλή. Ωστόσο, η κακώς εννοούμενη επίδειξη και έμφαση στην τεχνική υποσκελίζει το κυρίως ζητούμενο που δεν είναι άλλο από τις συνθέσεις αυτές καθαυτές. Γιατί, αν με ρωτήσετε, το συνθετικό ταλέντο είναι το πρώτο πράγμα που ξεχώριζα πρώτα στο Mangold και μετά την τεχνική του δεινότητα πίσω από τα πλήκτρα. Και δυστυχώς από το “The grand seduction” λείπουν τα καλά τραγούδια ή έστω τα τραγούδια εκείνα που θα σε αναγκάσουν να αγοράσεις το δίσκο. Λυπηρό αλλά αληθινό. Καταλαβαίνω και αποδέχομαι κάθε καλλιτεχνική ανησυχία αλλά όταν μιλάμε για δισκογραφικό προϊόν, τότε τα τραγούδια θα πρέπει να παίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο.
Υπάρχουν σαφώς ποιοτικότερες και ανώτερες κυκλοφορίες που μπορείτε να τσεκάρετε το ταλέντο του Mangold. Το “The grand seduction” απευθύνεται σε μία μειοψηφία μουσικών όχι όμως στην πλειοψηφία των μέσων ακροατών.
5 / 10
Σάκης Νίκας
