Η Δανία πάντα είχε την τάση να προσφέρει πολύ ποιοτικές μπάντες στη metal σκηνή, είτε σε πιο μελωδικές φόρμες όπως οι PRETTY MAIDS, είτε σε πιο κλασικές όπως οι MERCYFUL FATE. Φυσικά δεν λείπουν και οι μπάντες από τον ακραίο ήχο, όπως για παράδειγμα οι βετεράνοι ARTILLERY αλλά και πιο πρόσφατα οι DEMOLIZER. Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία ανήκουν και οι KILLING, μια μπάντα που, αν και υφίσταται από το 2013, μόλις το 2018 κυκλοφόρησαν ένα E.P. με τίτλο “Toxic asylum”, ενώ το “Face the madness” είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Ομολογώ ότι οι KILLING δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψη μου και κάπου εδώ οφείλω να ευχαριστήσω τους φίλους και συναδέλφους Γιάννη Σαββίδη και Θοδωρή Μηνιάτη, που, γνωρίζοντας καλά τα μουσικά μου γούστα, μου πρότειναν να τους ακούσω. Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Προφανέστατα old school thrash metal χωρίς συμβιβασμούς, ημίμετρα και πειραματισμούς!
Πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά όμως το “Face the madness”. Ένας δίσκος που φέρει ξεκάθαρα επιρροές από EXODUS εποχής “Bonded by blood” αλλά και πρώιμων SLAYER, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ρίχνει και κάποιες κλεφτές ματιές στην Τευτονική σκηνή, κυρίως στους KREATOR. Πάρα πολύ ενδιαφέρον μίγμα αν θέλετε τη γνώμη μου, καθώς και οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες, ενώ τα riffs απλά παίρνουν κεφάλια. Εδώ έχουμε εννέα κομμάτια, τα περισσότερα με υπερηχητικές ταχύτητες, με εξαίρεση τo “Straight out of Kattegat” όπου ο ρυθμός εναλλάσσεται, και το τελευταίο “Killing in action” που κινείται σε καθαρά mid tempo ρυθμούς και λίγο πιο σκοτεινά μονοπάτια. Κατά τα άλλα το ξύλο πέφτει αλύπητο σε κομματάρες όπως το “ Kill everyone” που σε γραπώνει από το λαιμό με το ξεκίνημα του δίσκου, το τρομερό “Before violence strikes” και το “1942” με τον φρενήρη ρυθμό του.. To “Legion of hate” έχει μια αύρα από τις speed στιγμές του NWOBHM, ενώ και τα “Don’t get mad, get evil” και “See you in hell” κινούνται σε υψηλά επίπεδα τεχνικής αλλά και πώρωσης. Όσο για το “One last victim” έχω την εντύπωση ότι είναι, μάλλον το αγαπημένο μου. Απίστευτο εισαγωγικό riff πάνω στο οποίο χτίζεται και γιγαντώνεται το κομμάτι και με μια φοβερή δυναμική, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από αυτά που θα μπορούσα να ακούω συνέχεια. Όχι δηλαδή ότι τα υπόλοιπα κομμάτια υστερούν κάπου. Πάνω από όλα το “Face the madness” είναι ένας δίσκος με φαντασία. Οι KILLING στέκονται με σεβασμό απέναντι στα thrash έπη του παρελθόντος και, χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να τα κοπιάρουν ξεδιάντροπα, δημιουργούν έναν εκρηκτικό ηχητικό όλεθρο με απίστευτα riffs που μένουν χαραγμένα στο μυαλό για πολύ καιρό.
Ενδιαφέρον, τέλος, παρουσιάζει το γεγονός ότι τα τρία από τα τέσσερα μέλη της μπάντας είναι μέλη των gothic/ doomsters END MY SORROW, κάτι που μου προκάλεσε μια έκπληξη καθώς η ηχητική κατεύθυνση που ακολουθούν στους KILLNG απέχει παρασάγγας από αυτήν της άλλης τους μπάντας, δείχνοντας ότι τα παιδιά έχουν φαντασία και ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες. Αποκάλυψη πραγματική πάντως αποτελεί ο παντελώς άγνωστος Rasmus Soelberg στα φωνητικά και στο μπάσο που σε κερδίζει με την τσαμπουκαλεμένη χροιά της φωνής του, ενώ παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρω το κιθαριστικό δίδυμο των Rasmus Sorensen / Kristian Johannessen που εκτιμώ ότι είναι από τα καλύτερα του είδους που θα ακούσετε αυτή τη χρονιά.
Το “Face the madness” είναι ένας φανταστικός thrash δίσκος προσεγμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Αν είστε φίλοι του καθαρόαιμου, κλασικού thrash metal όπως το αγαπήσαμε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, είμαι σίγουρος ότι θα λατρέψετε αυτό το άλμπουμ. Πάρα πολύ αξιόλογη δουλειά που αξίζει την προσοχή σας.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
