Τη στιγμή που ο King Diamond εργαζόταν εντατικά προκειμένου να μας προσφέρει δύο μοναδικά ιστορικά ντοκουμέντα από την ιστορία των MERCYFUL FATE & KING DIAMOND συνέβη το εντελώς απρόσμενο και αντιμετώπισε μία πολύ μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του, η οποία παρολίγο να του κοστίσει και την ίδια τη ζωή. Την περίοδο αυτή ο King Diamond βρίσκεται σε φάση αποκατάστασης και ουδείς πραγματικά γνωρίζει πόσο καιρό θα χρειαστεί προκειμένου να καταφέρει να επανέλθει απλά σε κανονικούς ρυθμούς ζωής. Λίγες ημέρες πριν το επεισόδιο υγείας του, ο αρχισυντάκτης του γερμανικού Rock Hard, Goetz Kuhnemund, βρέθηκε στο σπίτι του Βασιλιά και φιλοξενήθηκε εκεί. Δεν μιλάμε όμως για ένα οποιοδήποτε σπίτι, αλλά για την έδρα του King Diamond και των πνευμάτων, που πάντα τον συνοδεύουν. Διαβάστε τα δρώμενα καθώς και πολλές ιστορίες βγαλμένες μέσα από το μακρινό παρελθόν. Απολαύστε το πρώτο μέρος.

Η μεγαλύτερη μορφή του metal τύπου παγκοσμίως, ο αρχισυντάκτης του Rock Hard, Goetz Kuehnemund μπήκε στο αεροπλάνο και ταξίδεψε μέχρι το Ντάλας των Ηνωμένων Πολιτειών, προκειμένου να φιλοξενηθεί για δύο ημέρες στο σπίτι του King Diamond, λίγο πριν το τέλος της προηγούμενης χρονιάς. Ο λόγος είναι προφανής: μία ατελείωτη συζήτηση γύρω από τη ζωή, τα έργα και την καριέρα του Δανού καλλιτέχνη. Ο King Diamond αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά τέλειος συνομιλητής και δεν είχε πρόβλημα να αποκαλύψει πράγματα, τα οποία οι περισσότεροι από εμάς ουδέποτε έχουμε ξανακούσει. Χαλαρώστε στις πολυθρόνες σας, αφού το κείμενο θα είναι μακρύ και θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε πτυχές της πορείας του Βασιλιά, που δεν είναι και τόσο γνωστές.

Γεννήθηκα στην Κοπεγχάγη της Δανίας στις 14 Ιουνίου του 1956. Υπάρχει ένας στίχος των MERCYFUL FATE, ο οποίος λέει, “thirteen days have come and gone since we had the first of June”. Το συνηθίζω να χρησιμοποιώ τέτοιους μικρούς «γρίφους» όταν γράφω στίχους. Από πολύ μικρό παιδί ανακάλυψα το μαγικό κόσμο της μουσικής. Είχα τότε ένα φτηνό τρανσίστορ με ενσωματωμένο ένα κασσετόφωνο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο είχα τη δυνατότητα να ηχογραφώ τραγούδια από το ράδιο. Εκείνη την εποχή έπαιζε στο ραδιόφωνο καθημερινά, στις 3 το μεσημέρι, μία rock εκπομπή και δεν την έχανα ποτέ. Το εννοώ αυτό. Πήγαινα ακόμη σχολείο, ευτυχώς όμως τελειώναμε νωρίς το μεσημέρι και στη συνέχεια έτρεχα κυριολεκτικά σπίτι. Ο καλύτερός μου φίλος ήτανε επίσης τόσο πορωμένος όσο εγώ. Καθόμασταν ευλαβικά μπροστά από το ραδιόφωνο και ακούγαμε ότι έπαιζε προσεκτικά. Κάπως έτσι ανακάλυψα πολλές κλασικές rock μπάντες, αλλά και αρκετά περίεργα σχήματα, τα οποία ίσως κυκλοφόρησαν ένα δίσκο στην καριέρα τους και μετά εξαφανίστηκαν. Θυμάμαι ότι στις αρχές του 1970 έπαιζε συνέχεια το ντεμπούτο των BLACK SABBATH, ενώ το ίδιο ισχύει και με το αντίστοιχο των LED ZEPPELIN. Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Jimmy Page να παίζει το “Communication breakdown”, τρελλάθηκα. Αυτόν ακριβώς τον ήχο ήθελα να αναπαράγω κι εγώ με κάποιον τρόπο. Ο Jimmy Page ήτανε το πρώτο μου είδωλο. Οι BLACK SABBATH και οι DEEP PURPLE ήτανε εξίσου σπουδαίοι για εμένα, ο Jimmy Page είχε ωστόσο κάτι ιδιαίτερο στον ήχο του. Την περίοδο 1969-1970 έλαβε χώρα μία τεχνική επανάσταση στο χώρο της rock μουσικής, ξέρεις. Ξαφνικά άρχιζαν μπάντες να παίζουν πιο σκληρά και να χρησιμοποιούν συγχορδίες που σε δίσκους του 1967, των THE WHO για παράδειγμα ή του Jimi Hendrix, δεν είχαν ακουστεί ποτέ. Κι αυτές οι συγκεκριμένες συγχορδίες είναι που τρέλαναν τη νεολαία της εποχής. Ουαου, τι στο διάολο ήταν αυτό; Πώς καταφέρνει κάποιος να βγάζει αυτόν τον ήχο; TEN YEARS AFTER, URIAH HEEP, JETHRO TULL, WISHBONE ASH … όλα αυτά τα ονόματα εκμεταλλεύτηκαν τις νέες τεχνικές δυνατότητες και έχτισαν τον ήχο τους. Εγώ προσωπικά γνώριζα τα πάντα μόνο από το ράδιο. Δεν είχα τότε ακόμη ένα πικ-απ. Ξεκίνησα προσπαθώντας να δημιουργήσω ένα μικρό στερεοφωνικό, αγοράζοντας δύο μικρά ηχεία. Έτσι κατάφερα για πρώτη φορά να απολαύσω ήχο σε στέρεο μορφή. Είχα τοποθετήσει τα ηχεία αυτά στην άκρη του κρεβατιού μου, πάνω από το κεφάλι μου. Ξάπλωνα όπως καταλαβαίνεις καθημερινά εκεί και άκουγα rock μουσική στη διαπασών (γέλια). Ήταν πραγματική τρέλα! Στην τηλεόραση μπορούσε επίσης κανείς να δει συναυλίες. Σε ασπρόμαυρη εικόνα φυσικά. Θυμάμαι ακόμη ξεκάθαρα τους IRON BUTTERFLY με τον κιθαρίστα Rhino, ο οποίος στη συνέχεια μεταπήδησε στους CAPTAIN BEYOND. Είχαν μία ιδιαίτερα μακριά σε διάρκεια έκδοση του “Easy rider”, στην οποία ο Rhino έκανε διάφορους περίεργους ήχους με το στόμα του. Τους είχα ηχογραφήσει με το κασετόφωνό μου, σε μονό ήχο βέβαια. Όλα ήταν καινούργια για εμάς. Ένας νέος κόσμος. Πήρα ένα κομμάτι ξύλο, κάρφωσα ένα καρφί στη μία άκρη, ένα άλλο στην άλλη και μετά πέρασα ένα λάστιχο ενδιάμεσα. Χτυπούσα το λάστιχο με το δάχτυλό μου και ακουγόταν «pling, plong, pling». Αυτή ήταν η πρώτη μου «κιθάρα», με την οποία επίσης ηχογράφησα κάτι. Δυστυχώς ο «ήχος» μου ουδεμία σχέση είχε με τον αντίστοιχο του Jimmy Page (γέλια). Ένιωθα μπερδεμένος. ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΡΟΚΑΡΩ! Δεν είχα άλλη επιλογή από το να μαζεύω χρήματα για να αγοράσω την πρώτη μου πραγματική κιθάρα. Πιο πριν ωστόσο έλαβα το πρώτο μου πικ-απ, ως δώρο για τα γενέθλιά μου. Με τα λίγα χρήματα που είχα στην τσέπη μου, πήγα κατευθείαν στο πιο κοντινό δισκάδικο. Θυμάμαι κιόλας τους πρώτους μου δίσκους. Μιλάμε για τα “Master of reality” των BLACK SABBATH, “Fireball” των DEEP PURPLE και “Aqualung” των JETHRO TULL. Πρέπει να ήταν 1971. Μερικές εβδομάδες αργότερα αγόρασα και το πρώτο των WISHBONE ASH, ένα υπέροχο, τρομερά υποτιμημένο άλμπουμ. Συνέχιζα να μαζεύω χρήματα και λίγο καιρό αργότερα αγόρασα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα. Έτρεξα σπίτι και άρχισα να τη γρατζουνάω. Ωστόσο έκανε απλά “pring, pring” και ξενέρωσα άσχημα. Συνέχισε να μην ακούγεται σαν Jimmy Page. Δεν γνώριζα καν ότι χρειαζόμουν ενισχυτή για να παίξω. Κανείς δεν με είχε ενημερώσει στο μαγαζί, απ’ όπου την αγόρασα. Ευτυχώς, ένας γνωστός των γονιών ήξερε ορισμένα πράγματα και από λύπηση έκατσε και μου έφτιαξε έναν απλούστατο ενισχυτή με δύο κουμπιά. Το ένα ήταν κόκκινο – προκειμένου να τον ανάβω και να τον σβήνω. Το άλλο, το μαγικό κουμπί, ήταν μαύρο.

Πατούσες το μαύρο και ΜΠΑΜ, είχες έναν θεϊκό ήχο! Τρελάθηκα αμέσως και το αμέσως δημιούργησα τη δική μου μπάντα, τους BRAINSTORM. Πρέπει να μιλάμε για το 1976 πλέον! Για 2 χρόνια ήμουν κιθαρίστας. Ο κολλητός μου από το σχολείο ήτανε ο ντράμερ. Είχε μία μεγαλύτερη σε ηλικία αδελφή και σπίτι της ακούγαμε κρυφά όλους αυτούς τους περίεργους, για την εποχή, δίσκους. Τους TITANIC για παράδειγμα, μία νορβηγική μπάντα που θύμιζε αρκετά URIAH HEEP. Το συγκεκριμένο δίσκο έψαχνα πολλά χρόνια ξέρεις, μέχρι που ένας πολύ καλός μου φίλος, ο Hakon Grav, manager των IMMORTAL, μου τον δώρισε για τα Χριστούγεννα. Γνώριζα από την αρχή ότι ακούγοντάς τον και πάλι, ύστερα από σχεδόν 3 δεκαετίες, θα ένιωθα το ίδιο όπως τότε, το 1972 ή 1973. Κι έτσι ήταν! Αργότερα αγόρασα και δίσκους των AEROSMITH και των CAPTAIN BEYOND. Όλοι οι δίσκοι βρίσκονται ακόμη και σήμερα στη συλλογή μου. Την περίοδο εκείνη είχα στο μυαλό μου μονάχα δύο πράγματα: τη μουσική και το ποδόσφαιρο!

Και ως ποδοσφαιριστής τα κατάφερες αρκετά καλά απ’ ότι θυμάμαι. Σωστά;

Ναι. Πέρασα απ’ όλες τις μικρές εθνικές ομάδες και παραλίγο να γίνω επαγγελματίας, αν και στη Δανία εκείνη την εποχή δεν υπήρχε επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα όταν ήμουν 8 ετών και συνέχισα μέχρι τα 20 μου – έπαιζα μαζί με τους Soeren Lerby και Frank Andersen, οι οποίοι στη συνέχεια, όπως πιθανόν γνωρίζεις, έγιναν μεγάλα ονόματα. Στα 20 μου δεν είχα πλέον τον απαιτούμενο χρόνο για προπονήσεις προκειμένου να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του υψηλού επιπέδου, στο οποίο βρισκόμουν.

Συνεχίζεις ωστόσο να είσαι μεγάλος fan του ποδοσφαίρου.

Ω ναι, σίγουρα. Βλέπω όσα παιχνίδια στην τηλεόραση μπορώ να βρω – σήμερα για παράδειγμα θα δω το Ανόβερο εναντίον της Βέρντερ Βρέμης. Αύριο παίζει η Μπαρτσελόνα. Πολλές φορές σηκώνομαι στις 6 το πρωί για να μπορέσω να δω τα αγγλικά παιχνίδια ζωντανά. Φυσικά με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα πρωταθλήματα της Γερμανίας, της Βραζιλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Πότε το ενδιαφέρον σου για τη μουσική έγινε τόσο ισχυρό ώστε σε απέτρεψε να συνεχίσεις να παίζεις ποδόσφαιρο;

Όταν ήμουν 16 ετών πιστεύω, οπότε και άλλαξα από το Γυμνάσιο στο Λύκειο. Στο Λύκειο επέλεξα τις ξένες γλώσσες ως γενική κατεύθυνση, ενώ παράλληλα έπαιζα ποδόσφαιρο και μάθαινα κιθάρα. Οπότε, όπως μπορείς να φανταστείς, ήμουν 16-17 ετών και δεν είχα καθόλου ελεύθερο χρόνο.

Καμία σχέση; Καμία φίλη;

Όχι. Κάθε ελεύθερο λεπτό, το αφιέρωνα είτε στο ποδόσφαιρο είτε στη μουσική. Όταν τελείωσα λοιπόν το σχολείο, ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός σε ένα εργαστήριο.

Τι είδους εργαστήριο;

Αρκετών ειδών (γέλια). Βασικά δοκιμάζαμε χρώματα ρούχων και φάρμακα, κάνοντας βέβαια πειράματα και με ζώα. Για μία περίοδο έπρεπε να «σκοτώνω» τρία ποντίκια καθημερινά, κάτι το οποίο δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστο σε διαβεβαιώνω. Το χειρότερο ωστόσο για εμένα ήταν, ότι κάποιος συνηθίζει τρομερά γρήγορα μία τέτοιου είδους απασχόληση. Εντάξει, τα ποντίκια δεν ένιωθαν τον παραμικρό πόνο, η όλη διαδικασία για εμένα όμως ήταν πάντα αποκρουστική. Οπότε παράτησα τη δουλειά αυτή και αποφάσισα να γίνω μουσικός, οπότε πέρασα τον επόμενο χρόνο άνεργος και ζώντας μονάχα με το επίδομα ανεργίας. Μιλάμε τώρα για λίγο μετά τη δημιουργία των MERCYFUL FATE, το 1982.

Πιο πριν τραγουδούσες όμως στους BLACK ROSE.

Οι BRAINSTORM τα κατάφεραν μέχρι το 1978. Στη συνέχεια κατέληξα στους BLACK ROSE, οι οποίοι είχανε βάλει μία αγγελία σ’ ένα τοπικό σούπερ μάρκετ αναζητώντας τραγουδιστή, ο οποίος γουστάρει DEEP PURPLE, URIAH HEEP και KANSAS.

Εσύ δεν είχες ωστόσο εμπειρία ως τραγουδιστής, σωστά;

Ναι, καμία απολύτως. Σκέφτηκα ότι θα τους συστηθώ ως τραγουδιστής και μετά θα αδράξω την ευκαιρία να αλλάξω στην κιθάρα. Οι BLACK ROSE όμως δεν επιθυμούσαν έναν δεύτερο κιθαρίστα και το πιο περίεργο ήταν ότι δεν είχαν καν πληκτρά, πράγμα ολίγον κουφό από τη στιγμή που ήθελαν να ακούγονται σαν DEEP PURPLE και URIAH HEEP. Αρκετά αργότερα εισχώρησαν στη μπάντα ένας πληκτράς και ένας νέος ντράμερ.

Φορούσες τότε το χαρακτηριστικό σου make up ή όχι ακόμη;

Ναι. Αυτό προερχόταν ήδη από την περίοδο των BRAINSTORM.

Ήσουν ως κιθαρίστας (σ.τ.μ. στους BRAINSTORM αναφέρεται), το μοναδικό μέλος του σχήματος με make up;

Ο ντράμερ μας είχε βαμμένα μαύρα μάτια και λίγο make up. Αυτός ήθελε να μιμηθεί περισσότερο τον David Bowie, κάτι που ουδεμία σχέση είχε με τη δική μου ιδέα.

Και έδειχνες ίδιος, όπως τις πρώτες ημέρες των MERCYFUL FATE;

Ναι, με μόνη διαφορά ότι τότε χρησιμοποιούσα μόνο μαύρο make up και καθόλου άσπρο. Στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αυτή τη λεπτομέρεια. Το χρώμα του δέρματός μου φαίνεται κάτω από το μαύρο make up σαν άσπρη μπογιά.

Τι σε ενέπνευσε λοιπόν να πράξεις κάτι τέτοιο;

Ο Alice Cooper. Όταν τον είδα ζωντανά το 1975 στα πλαίσια της “Welcome to my nightmare” περιοδείας στην Κοπεγχάγη, ήτανε ένα πραγματικό σοκ για εμένα. Στεκόμουν ακριβώς μπροστά από τη σκηνή και είχα χάσει τη μιλιά μου από το make up του Alice Cooper, όπως και το υπόλοιπο κοινό άλλωστε. Έδινε την εντύπωση, πως ο τύπος που στεκόταν στη σκηνή δεν ήταν αληθινός – δεν ήταν άνθρωπος. Εάν άπλωνα το χέρι μου προς το μέρος του για να ακουμπήσω τη μπότα του, θα γινόταν αέρας και θα εξαφανιζόταν. Εκείνη τη στιγμή το είχα αποφασίσει μέσα μου: εφόσον ποτέ στεκόμουν επάνω στη σκηνή, τότε θα το έκανα μόνο με make up.

Επομένως η εμφάνισή σου δεν είχε καμία είδους σύνδεση με το σατανισμό.

Όχι. Όλα ξεκίνησαν με τη συναυλία του Alice Cooper.

Δεν είχαν τα υπόλοιπα μέλη των BRAINSTORM κάποιο πρόβλημα μ’ αυτό. Ήσουν ο κιθαρίστας και όχι ο frontman.

Ίσως να φαινόταν λίγο περίεργο προς τους θεατές, ουδείς όμως ενοχλήθηκε από το make up μου ή μου είπε κάτι. Δεν θα ενδιέφερε κιόλας για να σου πω την αλήθεια. Ήθελα οι θεατές να θυμούνται κάτι μετά την εμφάνισή μας. Να δουν κάτι πραγματικά πρωτότυπο επί σκηνής. Αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα είχε η συναυλία του Alice Cooper σε εμένα. Μέχρι σήμερα θυμάμαι κάθε μικρή λεπτομέρεια της τότε εμφάνισής του.

Επρόκειτο για την πρώτη σου συναυλία ως θεατής;

Όχι. Η πρώτη ήταν των GRAND FUNK RAILROAD με τους MOTT THE HOOPLE ως support το 1970 στην Κοπεγχάγη και πάλι. Τότε ήμουν 14 ετών και δεν είχα κανέναν, που επιθυμούσε να με συνοδεύσει στη συναυλία.

Αργότερα πρέπει να παρακολούθησες σίγουρα και τους URIAH HEEP, DEEP PURPLE, LED ZEPPELIN.

ΦΥΣΙΚΑ! Τους URIAH HEEP με τον David Byron – τον αγαπημένο μου τραγουδιστή – τους είδα τουλάχιστον 5 φορές πριν τον άδικο χαμό του τελευταίου. Συχνά στεκόμουν έξω στη βροχή και περίμενα για αυτόγραφα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο γνώρισα τον Geezer Butler – και τον Peter Gabriel. Αλλά και τους THIN LIZZY. Ήτανε σε μια συναυλία των BLUE OYSTER CULT βασικά. Οι THIN LIZZY λοιπόν έπαιξαν το 1974 σε ένα club της Κοπεγχάγης και δυο τρεις μέρες αργότερα ήτανε ανάμεσα στο κοινό για να παρακολουθήσουν τους BLUE OYSTER CULT. Φυσικά με το που τους είδα πήγα προς το μέρος τους και πήρα αυτόγραφα. Μόλις είχανε κυκλοφορήσει το “Fighting” ξέρεις.

Προήρθε το όνομα BLACK ROSE από το δίσκο των THIN LIZZY;

Όχι, η μπάντα προϋπήρχε του δίσκου – ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω. Οι BLACK ROSE έπαιζαν υπό αυτό το όνομα αρκετά πριν εισχωρήσω εγώ στις τάξεις τους.

Γιατί ξεκίνησες λοιπόν να τραγουδάς και ποιος αποτέλεσε τη βασική σου επιρροή; Μπορώ να φανταστώ τον David Byron από μόνος μου, ίσως και ο Ian Gillan;

Ο David Byron ήταν σίγουρα ο βασικός λόγος – ωστόσο το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα ποτέ ήτανε το “Space truckin’” των DEEP PURPLE. Αυτό συνέβη σε μια πρόβα των BLACK ROSE και οι υπόλοιποι έμειναν άφωνοι. Είχα πιάσει άνετα όλες τις ψιλές νότες, στις μεσαίες είχα όμως σοβαρό πρόβλημα. Μετά την πρόβα ένιωθα να «καίω». Στους υπόλοιπους πρέπει να άρεσε αρκετά αφού επέμεναν να συνεχίσω να τραγουδάω. Μπορώ να σου παίξω μερικές πρόβες των BLACK ROSE της εποχής εκείνης για να πάρεις μια ιδέα. (σ.τ.μ : για όσους δεν το γνωρίζουν έχει κυκλοφορήσει και το CD “A night of rehearsal” από την Metal Blade Records το 2001).

Παρατηρώ ότι από τότε είχες τη χαρακτηριστική φωνή, που σε έχει κάνει διάσημο, και κυρίως αυτό το τρομερό falsetto.

Σωστά. Βασικά η φωνή μου εξελίχθηκε κατά την περίοδο των BLACK ROSE. Οι υπόλοιποι γούσταραν τρελά το falsetto μου και ήθελαν να το χρησιμοποιώ όσο πιο συχνά μπορούσα. Δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Φυσικά τότε δεν είχα ιδέα από τεχνική αναπνοών και αυτό είχε ως αποτέλεσμα η φωνή μου να κουράζεται γρήγορα. Με τον καιρό έμαθα να τραγουδώ σωστά και τις ψιλές νότες, χωρίς απλά να ουρλιάζω. Όταν κάποιος γνωρίζει να αναπνέει σωστά, τότε είναι σχετικά εύκολο ξέρεις. Υπήρχαν οπαδοί, που έρχονταν μετά τις συναυλίες των BLACK ROSE και μου έλεγαν συγκεκριμένα τι τους αρέσει στη φωνή μου και τι όχι. Συγκεκριμένα ένας από αυτούς ήταν ιδιαίτερα «σκληροπυρηνικός». Μπορείς να πεις ότι εξελίχθηκε στον «καθηγητή φωνητικής» μου (γέλια).

Δεν είχες άλλα πρότυπα, τα οποία να σε επηρέασαν έμμεσα;

Όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν ήθελα ποτέ να κοπιάρω κάποιον. Θαύμαζα σαφέστατα τον David Byron. Ακόμη και σήμερα ανατριχιάζω όποτε ακούω το “Shadows of grief” μέσα από το “Look at yourself”. Το τραγούδι είναι φανταστικό και ειδικά το συναίσθημα στη φωνή του! Θαύμαζα τον Alice Cooper για αυθεντικότητά του. Ο θεατής πίστευε κάθε έκφραση του προσώπου του. Ο θεατρισμός στις εμφανίσεις του ήτανε πρωτοποριακός. Ενώ δεν το συζητάμε καν για το σόου, που έδινε επί σκηνής. Ο Alice Cooper ήτανε για εμένα ο απόλυτος ψυχαγωγός και αποτέλεσε τεράστια επιρροή αναμφισβήτητα. Δυστυχώς δεν τον έχω συναντήσει ποτέ. Ακόμη κι ο τρόπος που αναφέρεται στον Alice σε τρίτο πρόσωπο είναι μοναδικός!

… κάτι όμως που εσύ δεν κάνεις.

Όχι, δεν το κάνω, αφού δεν θα ήμουν αληθής εάν μιλούσα για τον King Diamond σε τρίτο πρόσωπο. Ο Kim Petersen και ο King Diamond είναι ένα και το αυτό. Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, χωρίς καμία διαφορά. Ακόμη κι αν επάνω στη σκηνή ΔΕΝ φορούσα make up, οι κινήσεις και οι μιμήσεις που κάνω, θα παρέμεναν ίδιες. Το make up φροντίζει ώστε να γίνομαι ανυπόμονος κάθε φορά να ξεκινήσει η συναυλία. Αυτό είναι όλο.

Δεν είσαι ποτέ νευρικός;

Όχι, ποτέ. Οι roadies πρέπει τις περισσότερες φορές να με συγκρατήσουν. «Περίμενε King. Δεν μπορείς να βγεις ακόμη. Το intro διαρκεί 2 λεπτά». Με το που φορέσω το make up αισθάνομαι ακαταμάχητος. Το να στέκομαι μπροστά στο κοινό και να τραγουδάω είναι το καλύτερο συναίσθημα του κόσμου για εμένα.

Πότε έδωσες στον εαυτό σου το όνομα King Diamond;

Ήδη από τις ημέρες των BRAINSTORM – από την αρχή κιόλας.

Και για ποιο λόγο;

Δεν γνωρίζω (γέλια).

Ειλικρινά;

Θα μπορούσα να σου πω ψέματα και να ισχυριστώ για παράδειγμα, “diamonds are forever and I’m still here” («τα διαμάντια είναι παντοτινά και επομένως είμαι ακόμη εδώ), αλλά αυτό θα ήταν άδικο. Δεν τον γνωρίζω. Όλοι μας είχαμε τότε ψευδώνυμα. Ο ντράμερ λεγόταν για παράδειγμα Jesse James (γέλια). Γνωρίζαμε – η νομίζαμε – κατά κάποιον περίεργο τρόπο ότι κάποια ημέρα θα γινόμασταν όλοι μας rock stars. Οπότε από την αρχή αποφασίσαμε να έχουμε ονόματα, που μπορούσε ο καθένας εύκολα να προφέρει, ανεξάρτητα από ποιο μέρος της γης προερχόταν.

Οπότε το King δεν είχε κάποια σχέση με το Kim.

Ναι, ίσως – αλλά δεν είμαι κιόλας σίγουρος.

Με τους BLACK ROSE επί σκηνής είχατε ήδη ένα αρκετά ενδιαφέρον σόου, σωστά;

Σωστά! Σίγουρα δεν είχαμε χρήματα, αλλά δεν θέλαμε να εμφανιζόμαστε σαν οποιαδήποτε άλλη μπάντα. Ακόμη και σήμερα με τους KING DIAMOND το θέμα «χρήμα» αποτελεί μία ατελείωτη πάλη. Χρησιμοποιούμε και κάνουμε ότι είναι δυνατόν, ωστόσο εάν είχαμε τα χέρια μας λυμένα να είσαι σίγουρος ότι θα παρουσιάζαμε πολλά νέα και εντυπωσιακά πράγματα. Είμαστε τυχεροί, που έχουμε ένα τόσο φοβερό συνεργείο μαζί μας. Για παράδειγμα ο υπεύθυνος φωτισμού, φροντίζει επίσης ώστε πολλά από τα εφέ μας να λειτουργούν. Αν και δεν είναι αυτή η ειδικότητα ή η δουλειά του. Το όνειρό μου είναι μία εμφάνιση στα πρότυπα μίας κινηματογραφικής ταινίας. Πρόκειται όμως για μία ουτοπία, οπότε είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε το budget μας όσο καλύτερα μπορούμε. Α ναι, τώρα που το θυμήθηκα. Ήδη στις πρώτες-πρώτες εμφανίσεις των BRAINSTORM έπρεπε ο δεύτερος κιθαρίστας να φοράει το μανδύα και τις μπότες μου, ώστε να δείχνει – έστω ελάχιστα – σαν rock star. Απλά με ένα t-shirt και τζιν δεν θα ήταν σωστό (γέλια). O κολλητός μου, ο παλιός ντράμερ των BRAINSTORM, δούλευε σε μια μεγάλη βιομηχανία κρέατος. Οπότε φρόντιζε ώστε να έχουμε αρκετές γουρουνοκεφαλές και αίμα σε κάθε μας εμφάνιση. Γέμιζα το αίμα σε πλαστικά σακουλάκια και στη συνέχεια στα τοποθετούσα μέσα στην κοιλιά από τις κούκλες. Αυτές τις τρυπούσα επί σκηνής και το αίμα άρχιζε να τρέχει ποτάμι. Όλα κατέληγαν στο κοινό. Τα πάντα ήτανε αιματοβαμμένα. Ειδικά το stand του μικροφώνου ήταν τόσο πασαλειμμένο με αίμα, που κολλούσε σε τρομερό βαθμό και με το ζόρι μπορούσα να τραβήξω τα χέρια μου από επάνω του. Ακόμη και οι γουρουνοκεφαλές κατέληγαν το τέλος της συναυλίας στο κοινό.

Αρκετά ακραία φάση για την εποχή!

Και ακόμη χειρότερα. Στο σπίτι, χρησιμοποιώντας διάφορες χημικές ουσίες, δημιουργούσα «μικρές βόμβες», που έσκαγα επί σκηνής. Όταν σκέφτομαι σήμερα αυτά που έκανα τότε, απορώ που κατάφερα να βγω σώος και αβλαβής από αυτές τις φάσεις. Μιλάμε βασικά για αρκετά ισχυρές εκρήξεις ορισμένες φορές. Αργότερα, με τους MERCYFUL FATE, μέρος του σόου μας αποτελούσε και η μοναχή που έσκαγε κάποια στιγμή. Είχαμε χτίσει έναν μηχανισμό και επάνω του είχαμε στήσει μία κούκλα ντυμένη μοναχή. Μέσα στο κεφάλι της είχα τοποθετήσει μία βόμβα, που είχα φτιάξει. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου κομματιού η βόμβα έσκαγε και το κεφάλι της διαμελιζόταν. Όπως φαντάζεσαι, η εμπειρία μας με τις βόμβες ήταν μηδαμινή και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι εκρήξεις πολλές φορές να φεύγουν εκτός ελέγχου. Θυμάμαι ακόμη την εμφάνισή μας στο ολλανδικό Aardschokdag το 1983, κατά την οποία δύο roadies έπεσαν από τη σκηνή κάτω, αφού η έκρηξη διέλυσε σχεδόν τα πάντα (γέλια). Μιλάμε για την απόλυτη τρέλα. Να σου πω όμως ότι με το πέρας της συναυλίας αυτής, υπογράψαμε backstage το συμβόλαιό μας με την Roadrunner Records.

Δεν επρόκειτο ωστόσο για την πρώτη σας εμφάνιση στην Ολλανδία, αφού είχανε προηγηθεί αρκετές συναυλίες σε clubs!

Ναι. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του πρώτου μας EP (σ.τ.μ. ο King Diamond αναφέρεται στο EP των MERCYFUL FATE) παίζαμε σε clubs εκεί. Στο Άμστερνταμ μάλιστα, ένα χρόνο αργότερα αν δεν κάνω λάθος, κάψαμε και έναν σταυρό επί σκηνής. Τη συγκεκριμένη συναυλία θα μπορείς να την απολαύσεις στο επερχόμενο DVD μας. Ο σταυρός κάηκε και στη συνέχεια έπεσε στο κοινό, κάτι αρκετά επικίνδυνο όπως φαντάζεσαι!

Ας γυρίσουμε για λίγο πάλι στους BLACK ROSE. Μέρος του σόου σας αποτελούσε και ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Σωστά! «Δανείστηκα» ένα αναπηρικό καροτσάκι από ένα τοπικό νοσοκομείο. Ένας ντυμένος γιατρός roadie μας, με έφερνε καθιστό στο καροτσάκι, περνώντας μέσα από το κοινό παρακαλώ, επί σκηνής. Η μπάντα βρισκόταν ήδη επάνω και έπαιζε ένα instrumental μέρος. Το stand του μικροφώνου ήταν τέρμα κάτω, ώστε να μπορώ να τραγουδώ καθιστός. Η πρώτη σειρά επομένως έβλεπε έναν καθιστό τραγουδιστή, ο οποίος έδινε την εντύπωση νάνου. Τους πρώτους στίχους τραγουδούσα έτσι, ώσπου να αποχωρήσει από τη σκηνή ο roadie, οπότε και ξαφνικά πεταγόμουν με ορμή επάνω και πετούσα το καροτσάκι στο κοινό. Βασικά τα πάντα κατέληγαν εκείνη την εποχή στο κοινό!

Πόσο συχνά το κάνατε αυτό;

Ω, συνέβη αρκετές φορές. Στην Κοπεγχάγη παίζαμε κάθε μερικούς μήνες.

Και όφειλες κάθε φορά να βρεις νέο αναπηρικό καρότσι;

Όχι, όχι. Ήταν πάντα το ίδιο. Οι θεατές πάντα το άφηναν μέσα στο club με την ολοκλήρωση της συναυλίας.

Πόσους θεατές είχατε πάνω κάτω στις συναυλίες των BLACK ROSE;

Πάντα μερικές εκατοντάδες. Παίζαμε συνέχεια στο ίδιο club στην Κοπεγχάγη βασικά. Πρόκειται για το μέρος, όπου αργότερα παίξαμε με τους MERCYFUL FATE support στις GIRLSCHOOL. Είμαι σίγουρος ότι έχεις ακούσει για τη συγκεκριμένη συναυλία.

Ναι. Συνέβη κάποιο ατύχημα επί σκηνής.

Ακριβώς. Η Kim, η τραγουδίστρια, έπαθε ηλεκτροσόκ και παραλίγο να πεθάνει. Έμεινε με τα χέρια κολλημένα στο μικρόφωνο και δεν μπορούσε να το αφήσει. Ο τότε φίλος της, όρμησε στη σκηνή, την τράβηξε βίαια και στην ουσία της έσωσε τη ζωή. Αλλά δεν ήταν το μοναδικό γεγονός εκείνο το βράδυ ξέρεις. Κάτι σατανικό ήταν μέσα στην αίθουσα και είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Ο διοργανωτής μας είπε λέξη προς λέξη αργότερα, «κάτι ήταν εδώ απόψε, που δεν θα έπρεπε να είναι …».

Θύμισέ μου πότε συνέβη αυτό.

Τέλη του ’82, αρχές του ’83. Το “Melissa” δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη, εμείς όμως παίζαμε κομμάτια από το δίσκο. Μπορείς να υποστηρίξεις ότι κατά κάποιο τρόπο είχαμε προσκαλέσει οι ίδιοι αυτόν τον περίεργο επισκέπτη.

Πώς γίνεται αυτό;

Πήραμε αίμα από τον ίδιο τον manager μας, τον Ole Bang. Το αίμα αυτό το χρησιμοποιήσαμε πάνω στη σκηνή. Είχαμε στήσει ένα βωμό στη μέση με ένα λευκό άγαλμα και ρίξαμε το αίμα του Ole. Έτσι καλέσαμε κάποιον/κάτι στην αίθουσα. Μετά την εμφάνισή μας, το θυμάμαι πάρα πολύ καθαρά, πήγαμε backstage. Ήθελα να βγάλω το make up από πάνω μου, όταν άκουσα αυτό το κραχ κατά τη διάρκεια του πρώτου κομματιού των GIRLSCHOOL από το PA. Ο Ole Bang ήρθε τρέχοντας και μας ρώτησε αν ακούσαμε κι εμείς κάτι. Γύρισα προς το μέρος του και του είπα κάτι, που ακόμη σήμερα δεν μπορώ να εξηγήσω. «Ναι, ναι. Περίμενε, θα διακόψουν τη συναυλία τους». Κι έτσι ακριβώς συνέβη. Δεν έχω ιδέα γιατί το είπα αυτό. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι είχε συμβεί επάνω στη σκηνή. Οι GIRLSCHOOL ήτανε έτοιμες να ξεκινήσουν το δεύτερο κομμάτι τους, όταν η Kim άγγιξε το stand του μικροφώνου και συνέβη αυτό που συνέβη. Την πήγανε αμέσως στο νοσοκομείο και η συναυλία φυσικά διακόπηκε. Ήρθε η αστυνομία κιόλας. Ελέγξανε σχολαστικά ολόκληρο τον εξοπλισμό, χωρίς να εντοπίσουν το παραμικρό όμως. Πουθενά δεν υπήρχε κάποιο σφάλμα. Πουθενά! Επισκεφτήκαμε την Kim την επόμενη ημέρα στο νοσοκομείο, φέρνοντάς της ως ένα μικρό δώρο, ένα bootleg των GIRLSCHOOL. Μας είπε τότε, «ήτανε η πιο περίεργη εμφάνιση της ζωής μου. Παρακολουθούσαμε το δικό σας σόου από τα πλάγια της σκηνής και είχαμε ήδη όλες μας ένα περίεργο συναίσθημα. Ήτανε, σαν να ήταν ολόκληρη η αίθουσα στοιχειωμένη».

Τι είδους ερμηνεία έχεις γι’ αυτό;

Ο διοργανωτής έδωσε την επομένη συνέντευξη στο δανέζικο ράδιο. Υποστήριξε, πως αφότου η αστυνομία έλεγξε τα πάντα, δεν κατάφερε να βρει κάτι. Είπε ότι ένιωθε σίγουρος, πως μία ανώτερη δύναμη είχε βάλει το χέρι της για αυτήν την κακοτυχία. Εγώ δεν μπορώ να σου πω κάτι παραπάνω. Δεν ξαναχρησιμοποιήσαμε το αίμα του Ole ποτέ ξανά, αν και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να ρίξω το φταίξιμο για το συμβάν με την Kim επάνω μας. Δεν θέλαμε ποτέ να τραυματίσουμε κάποιον. Ωστόσο εκείνη την περίοδο συνέβαιναν πολλά περίεργα πράγματα στη ζωή μου!

Μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος;

Το διαμέρισμά μου ήταν στοιχειωμένο. Σχεδόν σε καθημερινή βάση συνέβαινε κάτι περίεργο. Αντικείμενα κινούνταν από μόνα τους ή εξαφανίζονταν. Αφού ηχογραφήσαμε το πρώτο demo των MERCYFUL FATE καθόμασταν όλοι στο διαμέρισμά μου. Είχαμε αγοράσει δύο κάσες μπύρες και θέλαμε να ακούσουμε τη δουλειά μας. Είχαμε ανοίξει μόλις το πρώτο μπουκάλι, όταν ξαφνικά το ποτήρι του αδελφού μου σηκώθηκε από το τραπεζάκι αργά-αργά στον αέρα και μετά αργά ξανακατέβηκε. Το ποτήρι ήτανε γεμάτο με μπύρα μέχρι επάνω και το είδαμε όλοι να συμβαίνει αυτό. Κανείς από εμάς δεν ήταν μεθυσμένος, κανείς δεν είπε κουβέντα. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον για δύο ολόκληρα λεπτά περίπου – αμίλητοι. Μετά είπα εγώ, «ξέρω καλά, ότι όλοι σας το είδατε». Οι άλλοι απλοί έγνεψαν και για μέρες ολόκληρες δεν αναφερθήκαμε ξανά στο συγκεκριμένο γεγονός. Δεν μπορώ να πω ότι επρόκειτο για κάτι τρομακτικό, αλλά ήταν αρκετά περίεργο. Τέτοιου είδους φάσεις άρχισαν να συμβαίνουν όλα και πιο συχνά. Αντικείμενα άρχισαν να πέφτουν από τα ράφια. Ο βωμός άλλαζε θέση μέσα στο δωμάτιο.

Είχες ένα βωμό μέσα στο διαμέρισμά σου; Εξασκούσες σατανικές τελετές τότε;

Θα έλεγα ότι με ενδιέφερε ο αποκρυφισμός. Είχα ήδη διαβάσει πολλά αποκρυφιστικά βιβλία, τα οποία μου είχανε ξυπνήσει το ενδιαφέρον. Από παιδί μου άρεσαν ιδιαίτερα οι ταινίες τρόμου ξέρεις. Ακόμη θυμάμαι τα ασπρόμαυρα “Frankenstein” ή “Dracula”, που με τρόμαζαν. Ξάπλωνα το βράδυ στο κρεβάτι και ένιωθα ότι με παρακολουθούσε κάποιος. Το πρωί, που ξυπνούσα ένιωθα τρισευτυχισμένος που δεν είχε συμβεί το παραμικρό το βράδυ. Αυτά που συνέβησαν αργότερα και σου εξιστόρησα πιο πριν, ήταν όμως αληθινά. Τα διηγήθηκα ακόμη και στους γονείς μου, οι οποίοι με πίστεψαν, αφού κι αυτοί έχουν εμπειρίες από αρκετά περίεργες καταστάσεις. Για ορισμένους ίσως ακούγονται τρελά όλα αυτά, για εμάς όμως ήταν απολύτως φυσιολογικά.

Δεν ένιωθες καθόλου φόβο;

Όχι. Ήτανε αρκετά ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική η όλη κατάσταση. Έχω γράψει στίχους για τους MERCYFUL FATE, “welcome princess of hell, your powers are always welcome”, οι οποίοι αποτυπώνουν τις απόψεις μου στο απόλυτο. Ότι είδους δυνάμεις κι αν ήταν ποτέ παρούσες – ήταν πάντα στο πλευρό μου. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτομαι και σήμερα. Αυτές οι δυνάμεις θα με βοηθούσαν, εφόσον τους το ζητούσα. Έχω τον απόλυτο σεβασμό για ότι υπάρχει γύρω μου – στον άυλο κόσμο. Για εμένα είναι όλα αυτά αληθινά, όπως άλλωστε και για τους περισσότερους στο κοντινό μου περιβάλλον.

Για τι είδους δυνάμεις μιλάμε τελικά; Πρόκειται για κακά πνεύματα;

Δεν έχω κάποια πειστική εξήγηση. Εφόσον είχα, θα μπορούσα να σου παρουσιάσω και αποδείξεις. Στα μετέπειτα άλμπουμ μου, και ειδικά σε αυτά με τους KING DIAMOND – όπως είναι το “House of god” για παράδειγμα – έρχεται ο ακροατής με πολλές από τις απόψεις μου σχετικά με το θέμα. Υπάρχει Θεός; Υπάρχουν περισσότεροι Θεοί; Ή δεν υπάρχει κανένας; Δεν είμαι θρησκευόμενος. Δεν έχω κάποια θρησκεία και δεν πιστεύω σε κάποια.

Ναι, φυσικά. Είχαμε τεράστιο σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει με ποιον βγαίνω σε περιοδεία – ας είναι ακόμη και οι STRYPER. Τα περισσότερα σχήματα με τα οποία έχουμε περιοδεύσει, θα σε διαβεβαιώσουν ότι τους μεταχειριστήκαμε με τον πλέον άριστο τρόπο. Εντάξει, ίσως υπάρχουν 1-2 ονόματα, τα οποία αδυνατούν να κατανοήσουν, πως ένα support σχήμα ίσως να μην έχει τη δυνατότητα κάθε απόγευμα να κάνει soundcheck ή να μπορεί να κάνει εξολοκλήρου χρήση του φωτισμού, πρόκειται όμως για εξαιρέσεις. Οι roadies μας είναι πάντα διατεθειμένοι να βοηθήσουν. Σεβόμαστε κάθε μπάντα, που συμπεριφέρεται με επαγγελματισμό. Βασικά μοναδική μας έννοια είναι να προσφέρουμε ένα τέλειο βράδυ στους οπαδούς μας.

Ποιες μπάντες ξεχωρίζεις απ’ όσες έχετε παίξει μαζί;

Είναι αρκετές θα έλεγα. Οι SOLITUDE AETURNUS, οι MEGADETH (σ.τ.σ. άνοιγαν για τους KING DIAMOND το 1986), οι SAVATAGE, οι CANDLEMASS … ακόμη και οι LEAVE’S EYES έχουν παίξει μαζί μας. Αυτούς θα έλεγα πως ξεχωρίζω. Ηλίθιοι και μαλ**ες υπήρχαν ελάχιστοι πάντως.

Πότε ακριβώς μεταλλάχθηκαν οι BRATS σε MERCYFUL FATE;

Πρέπει να ήταν στα τέλη του 1981. Οι BLACK ROSE διαλύθηκαν στα τέλη του 1980. Ένας φίλος μου είχε μιλήσει για αυτή τη μπάντα, τους BRATS, οι οποίοι είχανε βγάλει ένα δίσκο το 1980. Οι κριτικές ήταν αμφιλεγόμενες διότι τα φωνητικά θεωρούνταν μέτρια. Οπότε έψαχναν έναν νέο τραγουδιστή και ήρθαν σε επαφή μαζί μου. Ο δίσκος (σ.τ.σ. “1980”) μου άρεσε μόνο κατά το ήμισυ, διότι είχε πολλά punk στοιχεία. Πρέπει να ξέρεις ότι ουδέποτε ήμουν ο μεγαλύτερος οπαδός των SEX PISTOLS.

Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο, πως στο 1^οdemo των MERCYFUL FATE δεν υπήρχαν καθόλου punk στοιχεία.

Διότι δεν ήμουν έτοιμος να τραγουδήσω punk κομμάτια. Οι BRATS με ήθελαν ως τραγουδιστή, οπότε έπρεπε να αποδεχτούν ότι η punk φάση τους μόλις είχε τελειώσει. Τα νέα κομμάτια των BRATS ήταν αρκετά πιο σκληρά, με κατεύθυνση καθαρά metal, οπότε από την πλευρά μου δεν χρειάστηκε να κάνω οποιονδήποτε συμβιβασμό. Το 1981 ηχογραφήσαμε ένα demo, το οποίο παρουσιάσαμε στην CBS, την τότε εταιρία του συγκροτήματος. Η αντίδραση δεν ήταν ιδιαίτερα θερμή. Υποστήριξαν ότι ακουγόμασταν αρκετά πρωτόγονοι, αντιεμπορικοί και δυσκοίλιοι. Έχοντας αυτόν τον ήχο δεν επιθυμούσαν να δουλέψουν μαζί μας. Άλλωστε ήθελαν να γράψουμε δανέζικους στίχους, κάτι που εμείς ούτε καν το συζητούσαμε. Οπότε τους είπαμε, ότι εάν δεν μας θέλουν έτσι όπως είμαστε, να μας αφήσουν απλά να φύγουμε. Ο Hank κι εγώ συνεχίσαμε μαζί, οι άλλοι 3 ακολούθησαν το δικό τους δρόμο. Ο Michael Denner έπαιζε σε μία μπάντα με το όνομα, DANGER ZONE, η οποία όμως αδυνατούσε να βρει κατάλληλο τραγουδιστή. Οπότε οι δρόμοι μας επανασυνδέθηκαν προκειμένου να ηχογραφήσουμε το demo των DANGER ZONE. Δύο από τα κομμάτια τους, “Leave my soul alone” και “M.D.A.” (σ.τ.μ. περιλαμβάνονται στο “Return of the vampire” άλμπουμ) αποτέλεσαν αργότερα μέρος του ρεπερτορίου των MERCYFUL FATE. Ένα άλλο κομμάτι λεγόταν “Truck driver” … (γελάει) ακούγεται ο τίτλος σαν KING DIAMOND έτσι;

Δεν θα το έλεγα αυτό.

Οι μουσικοί όμως των DANGER ZONE ήταν καλοί, οπότε ιδρύσαμε με τον Hank και αυτούς τους MERCYFUL FATE. Το όνομα προήλθε από μία φίλη. Ο αναγραμματισμός – το mercyful αντί για merciful – έγινε επίτηδες φυσικά. Πρόκειται για αρχαία αγγλικά.

Υπάρχουν άλλα παλιά κομμάτια των MERCYFUL FATE, που πιθανότατα δεν γνωρίζουμε, ή ακούσαμε τα πάντα στο “The beginning” και το “Return of the vampire”;

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν άλλα. Τα 3 demos, οι δύο συλλογές, το session για το BBC (σ.τ.σ. Μάρτιος 1983) και το single – όλα αυτά κυκλοφόρησαν κανονικά. Απ’ όσο γνωρίζω δεν υφίστανται άλλα MERCYFUL FATE κομμάτια. Υπήρχαν βέβαια πολλά riffs, τα οποία παίζαμε στις πρόβες μας και χρησιμοποιήθηκαν (ή όχι) αρκετά αργότερα.

Κάτι που είναι άμεσα αντιληπτό ακούγοντας το “Return of the vampire”. Το κομμάτι όμως “Devil eyes” από το θρυλικό ντεμπούτο EP σας, ήταν ωστόσο νέο, σωστά;

Ναι, επρόκειτο για ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι που έγραψε ο Hank για το EP, εμπνευσμένος από το “I was made for lovin’ you” των KISS.

Ναι, τώρα που το αναφέρεις, αντιλαμβάνομαι τις ομοιότητες.

Ήταν το single, με το οποίο ξεκίνησε κατά την γνώμη μου η ανοδική πορεία των KISS. Το “Devil eyes” δεν ήταν κόπια σε καμία περίπτωση, ωστόσο δεν αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, κι αυτό διότι δεν ήταν τόσο «φιλικό» για τις φωνητικές μου χορδές.

Σοβαρά; Πρόκειται για κομματάρα! Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέσα από το EP σας τότε;

Το “Doomed by the living dead” – αυτό ήταν κομματάρα.

Στο EP σας ακούει κανείς πολύ έντονα τις επιρροές από τους IRON MAIDEN και τους JUDAS PRIEST στις κιθάρες. Στο “Devil eyes” για παράδειγμα, αλλάζει ο Hank από μία τυπική MAIDEN αρμονία σε ένα KK Downing σόλο. Τα πολλαπλά breaks είναι επίσης εμπνευσμένα από τους MAIDEN. Ή προέρχονται από κάποιο άλλο – άγνωστο – progrock σχήμα, μέσα από την τεράστια συλλογή σου;

Δεν μπορώ να μιλήσω για τις επιρροές του Hank – μπορώ όμως να σε διαβεβαιώσω ότι όλες αυτές οι αλλαγές δουλεύτηκαν από όλους μας κατά τη διάρκεια των προβών. Πολλές φορές μικρύναμε τη διάρκεια riff και το κολλήσαμε με άλλα σημεία, που είχαμε χτίσει. Οι BLACK ROSE ήτανε άλλωστε πολύ πιο progressive απ’ ότι οι BRATS, οπότε ίσως αυτό σου δίνει μια καλύτερη ιδέα για την πηγή της έμπνευσής μας.

Οι IRON MAIDEN δεν αποτελούσαν βασική επιρροή σας;

Δύσκολο μπορώ να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Γνωρίσω πως, ορισμένα riffs, που μας παρουσίασε στις αρχές ο Hank, κατά τη γνώμη μου θύμιζαν αρκετά Michael Schenker ή Ritchie Blackmore. Είχαμε ένα κομμάτι, το οποίο ακουγόταν καρφί το “Flight of the rat” των DEEP PURPLE, πράγμα που δεν είχε αντιληφθεί ο Hank (γέλια). Κάτι τέτοιο συνέβαινε αρκετά συχνά ασυναίσθητα. Αυτός είναι κι ο λόγος, που δεν ακούω μουσική άλλων σχημάτων όταν συνθέτω. Περνάω εβδομάδες ή και μήνες συγκεντρωμένος μονάχα στη σύνθεση νέων τραγουδιών. Μόλις ολοκληρωθεί ο δίσκος, αρχίζω και πάλι να ακούω μουσική στο σπίτι. Και το χαίρομαι βέβαια!

Kim, γιατί διαλύθηκαν εκείνη την εποχή οι MERCYFUL FATE; Ποιος ο λόγος, που ο Hank Shermann, o Michael Denner και εσύ, οι τρεις βασικοί μοχλοί και συνθέτες της μπάντας δεν μπορούσατε να συνεχίσετε να δουλεύετε μαζί;

Στην αρχή, οι επιρροές μας ήταν οι ίδιες – DEEP PURPLE, CAPTAIN BEYOND, RAM JAM και άλλα τέτοιους είδους συγκροτήματα. Στη συνέχεια ωστόσο, ο καθένας από εμάς κινήθηκε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτό δεν θα ήταν τόσο κακό, εάν και σε προσωπικό επίπεδο δεν αρχίζαμε να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο. Ο Hank, εντελώς ξαφνικά, είχε άλλο είδους ανθρώπους γύρω του και ζούσε μια εντελώς διαφορετική ζωή. Ήθελε να δοκιμάσει νέα πράγματα. Γούσταρε ονόματα όπως οι MOTHER’S FINEST και ήθελε να προσθέσει τα νέα του ακούσματα και στη μουσική του. Οι MERCYFUL FATE όμως δεν ήταν το ιδανικό μέρος για κάτι τέτοιο. Δεν θα ταίριαζαν αυτά τα στοιχεία σε εμάς. Δεν θέλω σ’ αυτό το σημείο να μιλήσω άσχημα για τον Hank, αφού ήτανε πάντα διαλλακτικός και απόλυτα ειλικρινής.

Αυτές οι διαφορές πρωτοεμφανίστηκαν μετά τη δημιουργία του “Don’t break the oath”;

Ακριβώς. Μετά την αμερικανική περιοδεία του “Don’t break the oath” και ήταν ένα σοκ για εμάς όλους. Είχαμε νέες ιδέες και riffs για τον επόμενο δίσκο και ξαφνικά συνέβη αυτό. Καταλάβαμε ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η μπάντα το ίδιο υπό τις νέες συνθήκες.

Σήμερα δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση για τους στίχους σου. Θυμάμαι τότε ότι έπρεπε να δώσεις εξηγήσεις σχετικά με το “Evil”.

«Τι θέλεις να πεις με αυτό; Είσαι πραγματικά κακόβουλος; Υποστηρίζεις το κακό;» Ναι, πράγματι μου έθεταν συνεχώς τέτοιου είδους ερωτήσεις. Και τους απαντούσα : «το κομμάτι φέρει τον τίτλο “Evil” έτσι ώστε να με ρωτάτε αυτά τα πράγματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να συζητήσουμε τι θεωρείς εσύ κακό και τι εγώ». Πώς θα γνώριζε κάποιος τι είναι καλό, εφόσον δεν γνώριζε τι είναι κακό; Θεωρεί πιο σωστό να κρύβει τις «κακές σκέψεις» κάτω από το χαλί και να τις θάβει για πάντα; Είναι τόσο ενοχλητικές και προκαλούν τόσο πόνο; Τι είναι γλυκό; Τι είναι σκοτεινό και τι φωτεινό; Τέτοιου είδους συζητήσεις με διασκέδαζαν τότε πολύ ξέρεις. Το κομμάτι “A dangerous meeting” προήλθε από μία παρόμοια σύναξη. Αν και ήθελα βασικά να εκφράσω μία προειδοποίηση με τη συγκεκριμένη σύνθεση. Οι νέοι στη Δανία εκείνη την περίοδο είχανε εντυπωσιαστεί από αποκρυφιστικά θέματα και πνευματικές συναντήσεις, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Δεν είχαν τον παραμικρό σεβασμό, γι’ αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες υπάρχουν και είναι πανίσχυρες σε διαβεβαιώνω. Προσωπικά όμως γνώριζα, από δικές μου εμπειρίες, πως κάποιος οφείλει να διαχειριστεί την κατάσταση με την υπέρτατη προσοχή και σεβασμό. Αλλιώς θα ερχόταν αντιμέτωπος με πολύ, μα πολύ, δυσάρεστες εκπλήξεις. Θα μπορούσαν να τους κοστίσουν και τη ζωή; Ίσως! Υπήρξαν τότε συζητήσεις στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση με ιερείς, οι οποίοι με φωτογράφιζαν ως υπέρτατο κίνδυνο για τη νεολαία. Ωστόσο με το που εξέφραζα τη δική μου οπτική γωνία, δεν είχαν άλλα επιχειρήματα. Οι ιερείς ήταν οι ψεύτες – όχι εγώ ή οπαδοί μας, πολλοί από τους οποίους ήταν προσκεκλημένοι σε αυτές τις συζητήσεις. Ήμουνα τόσο ήρεμος, συγκαταβατικός και ευγενικός, όσο μπορεί κάποιος να είναι. Κι αυτό έβγαζε τους συνομιλητές μου έξω από τα νερά τους (γέλια).

Στο Ντάλας έμενες δίπλα σε έναν ιερέα, αν δεν κάνω λάθος.

 

Ναι, για μερικά χρόνια. Καταλαβαίναμε άριστα ο ένας τον άλλον. Πολλές φορές συζητήσαμε μαζί, ακόμη και σχετικά με τους MERCYFUL FATE και τους KING DIAMOND. Τον ενδιέφερε αρκετά το θέμα. Είχε τσεκάρει και τα websites μας. Κατάφερα μάλιστα να τον κάνω οπαδό των LED ZEPPELIN και BLACK SABBATH. Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με ανθρώπους, που έχουν εντελώς διαφορετικές πεποιθήσεις από τις δικές μου – και ο γείτονάς μου ήτανε το ίδιο. Έβρισκε το image μου ολίγον ακραία και αποκρουστικό, αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρον και διασκεδαστικό. Όταν μετακόμισε πριν μερικά χρόνια, μου είπε ότι ήμουν ο πιο φιλικός και ευγενικός γείτονας που είχε ποτέ. Δεν υπήρξαν ποτέ προβλήματα μεταξύ μας.

Συζητήσατε ακόμη και σχετικά με τον σατανισμό;

Φυσικά. Του εξήγησα ότι δεν πρόκειται για κάποιου είδους θρησκείας για εμένα, αλλά για τη φιλοσοφία ζωής μου. Έχοντας βιώσει αρκετά περίεργες καταστάσεις, γνωρίζω από πρώτο χέρι, πως υπάρχουν πολλά ανεξήγητα φαινόμενα. Ακόμη κι εδώ στο σπίτι μου έχω έρθει αντιμέτωπος με ιδιαίτερα μυστήριες καταστάσεις. Ποιος ξέρει, ίσως δεις κι εσύ σήμερα το βράδυ κάτι! Το δωμάτιο φιλοξενουμένων μου έχει τη δική του ιστορία Goetz (γέλια).

Πες μου λίγο για το Necronomicon.

Έχω την κόπια νούμερο 666, ένα πραγματικά σπάνιο κομμάτι. Ένας Γερμανός τύπος, που εργαζόταν ως roadie για εμάς, μου την πούλησε για ένα αρκετά υψηλό ποσό. Όποτε έχει προσπαθήσει κάποιος να φωτογραφίσει αυτό το βιβλίο είτε όλως περιέργως δεν λειτουργεί η κάμερα είτε η φωτογραφία είναι απλά κενή. Θα μπορούσα για εβδομάδες να σου λέω ιστορίες. Υπάρχουν πρωινά που τα ρούχα μου βρίσκονται πεταμένα κάτω παντού μέσα στο σπίτι ή νύχτες που νιώθω κάποιον να με αγγίζει. Ακούμε φωνές ορισμένες φορές μέσα στο σπίτι ή βλέπουμε αποτυπώματα από παιδικά χέρια στον καθρέφτη του μπάνιου. Και δεν έχει εισέλθει ποτέ ένα παιδί στο σπίτι μου ξέρεις. Πολλά από αυτά τα βιώματα τα χρησιμοποιώ όταν γράφω στίχους για τους KING DIAMOND – ή δημιουργώ και ολόκληρους δίσκους βασισμένος σε μία ιστορία. Το intro του “House of god” περιλαμβάνει φωνές, που έχω ακούσει μέσα στο σπίτι μου. Σίγουρα είμαι εγώ που τις τραγούδησα μιμούμενος στο στούντιο – ωστόσο ακριβώς αυτόν τον τόνο, αυτή την ηχώ ακούω συχνά εδώ.

Σίγουρα υπάρχει κόσμος, ο οποίος σε γελοιοποιεί εξαιτίας τέτοιων ιστοριών και αναφορών.

Φυσικά. Που και που υπάρχουν άτομα, τα οποία επιχειρούν σε συνεντεύξεις να με προκαλέσουν. Πιστεύουν ότι λέω ψέματα ή ότι τα έχω χάσει. Εντάξει, είναι κι αυτή μια πραγματικότητα και καλούμε να την αποδεχτώ. Υπάρχουν όμως πολλοί μάρτυρες για τις καταστάσεις, που έχω βιώσει – πάρα πολλοί. Μια φορά με εκνεύρισε ένας, εδώ στο σαλόνι μου, σε τέτοιο βαθμό, που έκανα κάτι, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες ουδέποτε θα έπραττα. Κάλεσα τους «καλεσμένους» μου να εμφανιστούν (σ.τ.μ. θα ήθελα να θυμίσω στον κόσμο το κομμάτι “The uninvited guest” από το “Into the unknown” των MERCYFUL FATE). Aυτή απέναντί μου, μία σκεπτόμενη δημοσιογράφος, με ειρωνεύτηκε – πέντε λεπτά αργότερα ωστόσο έφυγε τρέχοντας από το σπίτι. Τι ακριβώς συνέβη, δεν θα σου το εκμυστηρευτώ σήμερα. Το θέμα είναι πως πήρε το μάθημά της και είμαι σίγουρος ότι ποτέ ξανά στη ζωή της δεν αμφισβήτησε αυτές τις δυνάμεις.

Μου είπες σήμερα το μεσημέρι, πως οι KING DIAMOND είναι πιο σατανικοί από τους MERCYFUL FATE.

Ναι, σωστά. Η σατανική μου φιλοσοφία ζωής αποτελεί τη βάση για πολλούς από τους στίχους των KING DIAMOND, ενώ τα θέματα των MERCYFUL FATE κινούνται σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Δεν πιστεύω, όπως προείπα, σε έναν Θεό, στον Σατανά – ποτέ δεν το έχω κάνει αυτό. Ωστόσο υπάρχουν πνευματικά ερωτήματα, που με απασχολούν έντονα, και τα οποία επεξεργάζομαι στους στίχους των KING DIAMOND. Και πριν αρχίζει κάποιος να πλάθει σενάρια στο μυαλό του: ας ξεκαθαρίσουμε ότι ουδέποτε έχω πάρει ναρκωτικά και πίνω σπάνια αλκοόλ. Ότι έχω βιώσει, το βίωσα νηφάλιος και το είδα με τα μάτια μου.

Δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ ναρκωτικά; (σ.τ.μ. να σας βοηθήσω λίγο για να μπείτε στο νόημα. Η ερώτηση είναι πονηρή, πρώτον διότι είναι γνωστή η σχέση των Pete Blakk & Hal Patino με τις ουσίες παλιότερα και δεύτερον η πρώην σύζυγος του King Diamond, η Αμερικανίδα, είχε ένα μικρό θεματάκι με την κοκαΐνη).

Έχω καπνίσει δύο φορές στη ζωή μου χασίς, ως έφηβος. Με πήρε ο ύπνος λοιπόν κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, κάτι που δεν μου άρεσε και τόσο. Από τότε το κεφάλαιο αυτό έκλεισε για εμένα. (γελώντας) Γνωρίζω καλά ότι ορισμένοι στίχοι των KING DIAMOND δίνουν τη λανθασμένη εντύπωση να έχουν συνταχθεί υπό την επήρεια ουσιών. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι έχω πάντα καθαρό μυαλό.

Θα υποστήριζες ότι υπάρχουν μέρη των δίσκων σου, που δεν προέρχονται από εσένα;

Ναι, υπάρχουν. Στο “Abigail” – και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, στο “Family ghost” – υπάρχουν σημεία, τα οποία με κάθε βεβαιότητα ΔΕΝ ηχογραφήσαμε εμείς. (Δεύτερες) Φωνές, οι οποίες δεν είναι δικές μου. Αυτό μπορεί να στο επιβεβαιώσει και ο παραγωγός μας, ο Roberto Falcao. Δεν μπορούσε καν να βρει αυτές τις φωνές στα κανάλια ξέρεις. Σε άλλα κομμάτια πάλι έλειπαν μέρη, τα οποία ηχογραφήσαμε και τραγούδησα. Δεν υπήρχαν πουθενά. Κι αυτό είναι περίεργο. Σε κάθε περίπτωση επρόκειτο όμως για βελτιώσεις των υπαρχόντων τραγουδιών, οπότε δεν ασχοληθήκαμε περαιτέρω. Υπήρχαν και περίεργοι επισκέπτες στο στούντιο επίσης. Ένας μικρόσωμος γηραιός άντρας (σ.τ.μ. “a little old man …”, που λέει και ο στίχος) στεκόταν μια φορά στην πόρτα και μας παρακολουθούσε αμίλητος. Όπως ξαφνικά εμφανίστηκε, έτσι γρήγορα έγινε καπνός και στο στούντιο μέσα επικράτησε παγωνιά.

Εφόσον ηχογραφούσατε παλιά ένα τρίτο άλμπουμ με τους MERCYFUL FATE, θα ήταν όπως το “Fatal portrait” των KING DIAMOND, δηλαδή με ένα μεγάλο concept κομμάτι;

Όχι, μάλλον όχι. Ο Hank επιθυμούσε μία «σκληρή» πλευρά, την οποία θα συνέθετα εγώ με τον Michael Denner, και μία πιο «μαλακή», την οποία θα αναλάμβανε ο ίδιος. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να συμβεί αυτό. Μπορώ να τραγουδήσω μόνο ότι νιώθω. Οι concept ιστορίες των KING DIAMOND εξελίχθηκαν μέσω της θεατρικότητας των συναυλιών μας. Μία ιστορία μπορεί να αναπαραχθεί επί σκηνής πιο εύκολα, είναι πιο ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική για το κοινό.

Τα κιθαριστικά μέρη των KING DIAMOND, όπως ανέφερες κι εσύ, είναι περισσότερο πολύπλοκα και προοδευτικά απ’ ότι αυτά των MERCYFUL FATE. Δεδομένου ωστόσο του γεγονότος, ότι είχατε με τον Hank Shermann τις (μουσικές) διαφορές σας, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει λογικά το αντίθετο;

Ναι, σωστά. Ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης των MERCYFUL FATE αισθάνεται υποτιμημένος – και ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με δύο τρομερούς κιθαρίστες στους KING DIAMOND, οι οποίοι αλλάζουν τα δεδομένα στον metal ήχο. Αυτό αποδεικνύει, πως δεν προσπαθώ να περιορίσω κανέναν. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Στους KING DIAMOND ταιριάζει η κάθε μικρή λεπτομέρεια με το concept – της μπάντας, στους MERCYFUL FATE οι επιρροές από MOTHER’S FINEST θα ήταν κάτι απαίσιο (ηχητικά).

Με το “Fatal portrait” ξεκίνησες και τους concept δίσκους.

Ήταν μία πρώτη προσπάθεια. Περιλαμβάνονται μονάχα 5 κομμάτια, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους. Η αντίδραση του κοινού ήταν όμως τόσο θερμή, που αποφάσισα να ακολουθήσω αυτή την κατεύθυνση.

Και αυτό έκανες από εκεί και πέρα.

Ναι, κατά 95%. Υπάρχουν ελάχιστα κομμάτια των KING DIAMOND, τα οποία είναι «ανεξάρτητα» (σ.τ.μ. στο “The spider’s lullabye” και ορισμένα B’ Sides). Βασικά με διασκεδάζει περισσότερο να γράφω concepts, παρότι αυτό σημαίνει περισσότερη δουλειά. Όταν η έμπνευση για μία νέα ιστορία είναι εδώ, δουλεύω σαν δαιμονισμένος μέχρι να ολοκληρωθούν τα πάντα. Και οι οπαδοί μου ξέρω ότι το λατρεύουν. Αναμένουν κάθε φορά μία νέα ιστορία. Στην κυριολεξία ζούνε με τους χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό.

Υπάρχει ήδη μία νέα ιστορία;

Καμία, που να έχω επεξεργαστεί (σ.τ.μ. υπάρχει μία ιστορία, που επανειλημμένα έχει δηλώσει ο Βασιλιάς πως έχει δουλέψει στο παρελθόν, αλλά μένει χρόνια στο συρτάρι και περιμένει τη σειρά της … “The plague” ο τίτλος της). Έχω ωστόσο μέρη διαφορετικών ιστοριών, τα οποία καλούμαι να δουλέψω λίγο ακόμη και να συνδυάσω. Όταν έρθει η στιγμή, θα κάτσω και θα δουλέψω ακατάπαυστα για το επόμενό μας concept. Το “The puppet master” μου ήρθε σαν ιδέα και ολοκληρώθηκε σ’ ένα ξενοδοχείο στη Βουδαπέστη. Βόλταρα στα στενά της πόλης, όταν ανακάλυψα αυτά τα παλιά στην όψη μαγαζιά με κούκλες και μαριονέτες. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τα μαγαζιά αυτά ήταν τόσο σκοτεινά, που σε έπιανε ασυναίσθητα τρόμος. Κάποιος έπρεπε να αγγίξει τη μύτη του στο τζάμι για να καταφέρει να διακρίνει τι υπάρχει μέσα. Και μετά έβλεπε αυτές τις κούκλες, ορισμένες με πραγματικά εφιαλτικές μορφές. Ακόμη και για όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα περνούσα τη νύχτα μέσα σ’ ένα από αυτά τα καταστήματα. Σου ορκίζομαι, οι κούκλες θα ερχόταν στη ζωή, εφόσον διανυκτέρευα εγώ εκεί και ποιος ξέρει τι θα ακολουθούσε μετά… Όπως αντιλαμβάνεσαι ήταν η έμπνευση, που αναζητούσα για το νέο μου δίσκο.

Η σύζυγός σου υπήρξε σίγουρα τεράστια βοήθεια όταν έγραφες την ιστορία.

Ναι, τεράστια βοήθεια. Στη Βουδαπέστη μπορείς να ακούσεις πολλές περίεργες ιστορίες σχετικά με αυτές τις κούκλες. Σίγουρα δεν είναι από ανθρώπινο κρέας, ωστόσο μπορούν να αποκτήσουν ζωή και μετά συμβαίνουν πολλά κακά πράγματα. Το τέλειο υλικό για μία ιστορία των KING DIAMOND. Η Livia είχε την καλοσύνη να μου διηγηθεί όλες τις ιστορίες, που γνώριζε.

Μια που είμαστε στο θέμα αυτό, πώς γνώρισες τη Livia;

Μου πήρε την εποχή του “Abigail 2 – The revenge” τηλεφωνική συνέντευξη για το ουγγρικό Metal Hammer. Βασικά μιλήσαμε περισσότερο για την προσωπική μου ζωή και λιγότερο για το δίσκο. Η συνέντευξη διήρκησε δύο ώρες και ανακαλύψαμε ότι είχαμε πολλά κοινά σημεία. Μόλις είχε πεθάνει η γάτα μου, ο Ghost – η χειρότερη απώλεια της ζωής μου. Το κομμάτι “So sad” μιλάει γι’ αυτό. Η Livia βρισκόταν επίσης σε μια στενάχωρη περίοδο της ζωής της όταν μιλήσαμε. Αν και δεν είμαι αυτός ο τύπος, της εκμυστηρεύτηκα πολλές προσωπικές λεπτομέρειες προς το τέλος της κουβέντας μας. Είχα την αίσθηση να τη γνωρίζω από χρόνια.

Αν και εκείνη την εποχή ήταν μονάχα 17 ετών.

Αυτό δεν το γνώριζα. Δεν τη ρώτησα, όπως καταλαβαίνεις, την ηλικία της. Αυτό μου ήταν αδιάφορο. Γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα, αφού τηλεφωνιόμασταν για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, ωστόσο δεν ήξερα πόσο χρονών ήταν ή πώς έμοιαζε. Μήνες μετά μου έστειλε μια φωτογραφία της και μου αποκάλυψε την ηλικία της. Βασικά δεν την πίστεψα, αφού στις συζητήσεις μας ακουγόταν τόσο ώριμη, σαν μία φίλη από τα παλιά. Σκέφτηκα ότι λέει ψέματα. Φυσικά κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι αλλιώς είναι τα πράγματα και απλά συνήθισα την πραγματικότητα. Τι ρόλο παίζει άλλωστε; Η Livia είναι μία πολύ ώριμη γυναίκα, που ταιριάζει απόλυτα μαζί μου. Πιστεύω ότι ούτε εγώ μοιάζω με 54χρονο, αν και αυτό δεν είναι το θέμα. Οι συζητήσεις μας ήταν τόσο έντονες και ενδιαφέρουσες, που απλά ερωτευτήκαμε χωρίς να έχουμε πριν ειδωθεί. Επρόκειτο για μία συνάντηση ψυχών. Στη συνέχεια πέταξα για την Ευρώπη και ζήτησα το χέρι της – με τον κλασικό τρόπο. Οι γονείς της ήταν αρχικά σοκαρισμένοι – όταν τους πρωτοέδειξε η Livia μια φωτογραφία μου με make up (γέλια). Όταν όμως με γνώριζαν σε προσωπικό επίπεδο, με συμπάθησαν. Παντρευτήκαμε και σήμερα είναι ο πατέρας της Livia, πολύ καλός μου φίλος. Θα πρέπει να σου πω ότι του ζήτησα το χέρι της κόρης του στα γερμανικά. Για τη μητέρα έπρεπε να επαναλάβω την όλη διαδικασία στα αγγλικά αυτή τη φορά. Ο πατέρας της με κοίταξε με ένα θανατηφόρο σοβαρό βλέμμα. Σκέφτηκα ότι θα με πετάξει κλωτσηδόν έξω. Ωστόσο στη συνέχεια γέλασε απλά δυνατά και με αγκάλιασε. Στο σημείο αυτό ένιωσα την καρδιά μου μερικούς τόνους ελαφρότερη.

Είσαι ρομαντικός τελικά.

Ναι, είμαι (γέλια). Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχω και εγώ τους δικούς μου δαίμονες. Οπότε η Livia μένει μαζί μου εδώ στο Τέξας και αποτελεί και μέρος του σόου των KING DIAMOND.

Τι κάνετε μαζί καθημερινά;

Τον περισσότερο χρόνο είμαστε σπίτι. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος παρτάκιας, όπως γνωρίζεις, και ευτυχώς η Livia το ίδιο. Φροντίζουμε τις γάτες μας, ασχολούμαστε με τη μπάντα και είμαστε ευτυχισμένοι. Η Livia δουλεύει ως γραφίστρια και περνάει αρκετό χρόνο μπροστά από τον υπολογιστή της, ενώ εγώ ακούω με τις ώρες μουσική. Από εκεί και πέρα μοιραζόμαστε το ίδιο ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό, κάτι που προστατεύει και τη σχέση σε πολλά επίπεδα. Αυτό το κομμάτι δεν θα το αναλύσω όμως.

Παρατήρησα ότι φοράτε και οι δυο, την ίδια ασημένια αλυσίδα: τρία δαχτυλίδια, που μπαίνουν το ένα μέσα στ’ άλλο. Τι συμβολίζει αυτό;

Συμβολίζουν τη Livia, εμένα και την Magic, τη γάτα μας, που απεβίωσε. Απελευθέρωσε μία ιδιαίτερη δύναμη όταν πέθανε. Αυτό είναι και στο σημείο στο οποίο σου είπα μόλις ότι δεν θέλω να επεκταθώ. Πρόκειται για μία δύναμη, που βρίσκεται παντού και πάντα γύρω μας, μπορούμε να καλέσουμε και προστατεύει τη σχέση μας.

Πότε πέθανε η Magic;

Τον περασμένο Φεβρουάριο. Η Magic ήταν για 8 χρόνια η καλύτερή μας φίλη. Είχαμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Κι όλα έχουν να κάνουν με την ψυχή ξέρεις, όχι με τα νούμερα, ούτε με την εμφάνιση. Θα αγαπούσα την Livia το ίδιο, ακόμη κι αν ήταν γριά και ανήμπορη. Κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναζήσει στη ζωή μου και νιώθω τυχερός, διότι οι περισσότεροι ουδέποτε το βιώνουν. Γνωρίζω να εκτιμώ την τεράστια τύχη που είχα! Όλα έγιναν πολύ πιο εύκολα στη ζωή μου.

Θέλετε να αποκτήσετε παιδιά;

Θα ήθελα, ναι. Ως μουσικός όμως είμαι συχνά στο δρόμο. Θέλω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Δεν θα μου άρεσε να μου στέλνει η Livia ένα film του μικρού, του Damien πχ, και να μου δείχνει τα πρώτα του βήματα. «Κοίτα, ο Damien μπορεί και περπατάει». Δεν θα το ήθελα αυτό. Άλλωστε με ανησυχεί και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο πλανήτης μας. Όπλα, βόμβες και πυροβολισμοί σε σχολεία. Πότε θα σκάσει η επόμενη ατομική βόμβα; Αυτό είναι ερώτημα χρόνου, όταν κοιτάω το Ισραήλ ξέρεις. Κανείς δεν μπορεί να σώσει αυτόν τον πλανήτη. Οι υπερδυνάμεις δεν θα είναι ποτέ σε θέση να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να μιλήσουν εποικοδομητικά. Θα μπορούσαν – αλλά δεν το κάνουν. Δεν θέλουν. Η δίψα τους για εξουσία είναι πολύ μεγάλη.

Τα “Abigail”, “Them” και “Conspiracy” πρέπει να ήταν οι πιο πετυχημένοι σου δίσκοι, σωστά;

Ναι, έτσι είναι. Το “Them” πούλησε πιο καλά απ’ όλα.

Αυτό δεν το γνωρίζει κανείς. Τα νούμερα της δισκογραφικής εταιρείας είναι τόσο μπερδεμένα. Μονάχα στο τέλος της καριέρας μου θα είμαι σε θέση να γνωρίζει πόσο αντίτυπα πουλήθηκαν σε κάθε χώρα. Το “Them” έλαβε πάντως την υψηλότερη θέση στο US Top 100.

Θα έπρεπε όμως να γνωρίζεις εάν οι συνολικές σου πωλήσεις αγγίζουν το 1, τα 2 ή τα 3 εκατομμύρια.

Ειλικρινά; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Το “Give your soul … please” πήγε υπέροχα στη Γερμανία, βγάλαμε τα έξοδά μας και παραπάνω και αυτό είναι τρομερά δύσκολο στις μέρες μας.

Για ποιο λόγο χώρισαν οι δρόμοι σου μετά το “The eye” με την Roadrunner Records;

Ο χωρισμός έγινε κατά την παραγωγή/ηχογράφηση του δίσκου. Δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σχετικά με το budget του δίσκου, αφού ο καθένας μας «μετέφραζε» το συμβόλαιο με διαφορετικό τρόπο. Οπότε χωρίσαμε τους δρόμους μας.

Και αυτό δεν βοήθησε καθόλου το δίσκο, όπως όλοι μας γνωρίζουμε. (σ.τ.μ. με drum machine αντί για φυσικά τύμπανα, πώς να βοηθηθεί ο δίσκος;).

Ακριβώς. Δεν υπήρξε περιοδεία μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ και μείναμε ανενεργοί για αρκετό διάστημα. Φυσικά τα νούμερα πωλήσεων ήτανε σχετικά χαμηλά και δεν ήταν λίγοι αυτοί, που θεώρησαν το δίσκο αποτυχημένο.

Μια παρόμοια κατάσταση βίωσες όμως και με το “Abigail 2 – The revenge”.

Ναι. Εκεί έπαιξαν τα παράνομα διαδικτυακά downloads το ρόλο τους. Το budget μας μειώθηκε ξαφνικά δραστικά, διότι τα CDs σταμάτησαν πλέον να πουλάνε. Δεν υπήρξε καμία περιοδεία, καμία είδους υποστήριξη από την εταιρεία και ο δίσκος έμεινε στα ράφια. (σ.τ.μ. Οκ, ενοχλώ, αλλά ας πούμε και μερικές αλήθειες, διότι τα γνωρίζω από πρώτο χέρι. Η Metal Blade Records πρόσφερε ένα ηγεμονικότατο συμβόλαιο στον King Diamond, επενδύοντας ένα σεβαστό ποσό στους KING DIAMOND/MERCYFUL FATE και υπογράφοντάς τους για αρκετούς δίσκους. Η εταιρία η ίδια – δηλαδή ο Brian Slagel και οι διπλανοί του – πίεσαν τον Βασιλιά να ηχογραφήσει τη συνέχεια του “Abigail”, τη στιγμή που ο ίδιος είχε άλλα μουσικά σχέδια κατά νου. Ο λόγος είναι προφανής. Ξαφνικά έσκασε η κρίση στη μουσική βιομηχανία και η Metal Blade Records, τη στιγμή που η μπάντα ήταν έτοιμη να ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις, ήρθε και απαίτησε να κάνει πίσω ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτός είναι ο λόγος, που πάγωσαν οι MERCYFUL FATE, ο λόγος που χάθηκαν μήνες με διαβουλεύσεις, ο λόγος που δεν μπορούσε ο King να απεμπλακεί από το συμβόλαιο – οι της Metal Blade επιθυμούσαν απλά να τον ελευθερώσουν χωρίς δολάριο – και ο λόγος φυσικά, που ο δίσκος ΔΕΝ περπάτησε).

Ποιος από τους δίσκους είναι ο πλέον υποτιμημένος; Πολλοί ακροατές σου θα έλεγαν το “The eye”.

Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Βλέπω τους δίσκους μας από διαφορετική σκοπιά απ’ ότι οι οπαδοί. Έχω ακούσει κάθε τραγούδι χιλιάδες φορές ήδη πριν την επίσημη κυκλοφορία και δεν έχω την παραμικρή «απόσταση» από το δίσκο. Γνωρίζω κάθε τόνο, κάθε riff, κάθε νότα ή αρμονία, κάθε drumbeat, κάθε πλινγκ και πλονγκ. Ήμουνα κατά τη διάρκεια της σύνθεσης παρών, στις ηχογραφήσεις, στο μιξάρισμα, στο mastering – παντού και πάντα.

Είσαι ευχαριστημένος με τις δουλειές σου;

Όταν έχει ολοκληρωθεί το άλμπουμ και είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει, ανακαλύπτω χιλιάδες λεπτομέρειες, που μπορούσαν να είναι διαφορετικές. Πολλές φορές θέλω αλλαγές στην ένταση συγκεκριμένων οργάνων στη μίξη και άλλα τέτοια.

Οπότε δεν μπορείς να απολαύσεις τη μουσική σου.

Σπάνια. Σήμερα άκουσα ύστερα από πάρα πολλά χρόνια και πάλι BLACK ROSE, κι αυτό έγινε για να σου αποδείξω ότι είχαμε prog rock επιρροές στον ήχο μας, οι οποίες έπαιξαν τεράστιο ρόλο στους MERCYFUL FATE αργότερα. Πριν λίγο καιρό είχα επισκέψεις και επέμεναν οι φίλοι να ακούσουμε τα “Abigail 2 – The revenge” και “9”. Οπότε τα ακούσαμε το ένα μετά το άλλο. Πολλές φορές βρέθηκα προ εκπλήξεως για να είμαι ειλικρινής. Όταν είμαι σε χαλαρή διάθεση, μπορώ να σου πω ότι μου αρέσουν οι δουλειές μου αρκετά, χωρίς να μπαίνω στη φάση αυτή του να αναλύω τα πάντα. Έχει επίσης να κάνει και με το πού ακριβώς βρίσκομαι όταν παίζει ένας δίσκος μου. Στην κουζίνα για παράδειγμα ακούγεται αλλιώς από εδώ. Εδώ που κάθομαι εγώ ακούγονται τα φωνητικά καλύτερα, ενώ εκεί που κάθεσαι εσύ τα τύμπανα.

Δουλεύεις ήδη επάνω σε νέα κομμάτια;

Έχω μελωδίες και riffs στο μυαλό μου. Και γνωρίζω – οπότε σημείωσέ το – πως ο επόμενος δίσκος θα είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ! Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Το προαισθάνομαι, έτσι απλά. Το νιώθω βαθιά μέσα μου (σ.τ.σ. το λέει γεμάτος ευφορία). Και ο Andy LaRocque έχει το ίδιο προαίσθημα με εμένα ξέρεις. Δεν έχουμε κάτι χειροπιαστό ωστόσο ακόμη. Αυτό θα συμβεί όταν αγοράσω νέο τεχνικό εξοπλισμό. Τότε θα βάλω σε μια τάξη τις ιδέες μου. Αυτή τη στιγμή εργάζομαι επάνω στα DVDs των MERCYFUL FATE και KING DIAMOND.

Εσύ πρωτοανακάλυψες τα θέματα τρόμου για το metal.

Ναι, έτσι είναι. Πριν το “Abigail” δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο. Δεν γνωρίζω τουλάχιστον εγώ κάποιο και κανείς ποτέ δεν μου είπε ότι υπήρχε κάτι. Αλλά και η μουσική στο “Abigail” ήταν κυριολεκτικά μοναδική. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι πρόκειται για KING DIAMOND. Δεν ακουγόμαστε σαν κανέναν άλλον!

Σωστά τα λες.

Ούτε σαν JUDAS PRIEST, ούτε σαν RUSH. Εάν έχεις μια μικρή ιδέα τι είναι ροκ μουσική, τότε αντιλαμβάνεσαι τους KING DIAMOND από την πρώτη κιόλας νότα. Συνθέτουμε με όλη μας την ψυχή κι αυτός είναι ο λόγος, που είμαστε ακόμη εδώ και απολαμβάνουμε αυτή τη θέση στην ιστορία του metal ήχου. Είναι σαν να είσαι στον αυτοκινητόδρομο: οδηγούμε και οδηγούμε και οδηγούμε και ο δρόμος συνεχίζει να είναι ελεύθερος. Άλλες μπάντες οδηγούν στον ίδιο αυτοκινητόδρομο με εμάς και μετά από 2-3 ώρες, κολλάνε στην κίνηση. Και δεν κινούνται εκατοστό πλέον. Για εμάς είναι ο δρόμος πάντα ελεύθερος. Οδηγούμε και οδηγούμε και οδηγούμε… Είμαι τόσο ενθουσιασμένος για το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας μας.

Το δεύτερο κεφάλαιο; Τι εννοείς;

Ναι, το δεύτερο κεφάλαιο της καριέρας μου. Προετοιμαζόμαστε να αγοράσουμε νέο εξοπλισμό, δουλεύουμε επάνω σε διάφορες λεπτομέρειες που αφορούν τη μπάντα, θα βγούμε κάποια στιγμή σε περιοδεία, ετοιμάζουμε ένα άκρως επαγγελματικό webshop. Και καταλαβαίνω τους οπαδούς μας όταν διαμαρτύρονται. Αισθάνομαι σαν να κάνουμε μία νέα αρχή. Ωστόσο αυτή τη φορά είμαστε άριστα οργανωμένοι και έχουμε τα πάντα υπό έλεγχο.

Πότε θα ξαναπαίξεις επιτέλους ζωντανά;

Ελπίζω του χρόνου. Ίσως το επόμενο χρονικό διάστημα να ανέβει μία επίσημη δήλωση στο διαδίκτυο. Εδώ και τώρα δεν μπορώ να πω τίποτα συγκεκριμένο (σ.τ.σ. ο Βασιλιάς μας είπε τελικά, ωστόσο πρέπει να σεβαστούμε την επιθυμία του και να περιμένουμε λίγο).

Είναι καλύτερα τα πράγματα με τη μέση σου;

Nαι, όλα πάνε καλύτερα. Υπάρχουν πράγματα, που μπορώ πλέον να κάνω και άλλα, που είναι καλύτερα να ξεχάσω. Υπάρχουν και κολπάκια, που μπορώ να χρησιμοποιήσω επί σκηνής και να με βοηθήσουν. Όπως το να έχουμε χαλί στο πάτωμα ή να φοράω ειδική ζώνη κάτω από τη μπλούζα μου. Το μεγάλο πρόβλημα για εμένα είναι το ταξίδι – με το αεροπλάνο ή το λεωφορείο. Αυτό με προβληματίζει ακόμη και δεν είμαι σίγουρος. Σιγά-σιγά ωστόσο θα πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τα σχέδιά μας.
Πιο πριν όμως θα κυκλοφορήσουν τα 2 DVDs. Θα περιέχουν και τα δύο παλιές σας συναυλίες;

Όχι πια, για να είμαι ειλικρινής. Παλιότερα αγόρασα αρκετά συχνά, αλλά όχι σήμερα.

Βασικά μιλάω για bootlegs των MERCYFUL FATE ή των KING DIAMOND. Ή τα λαμβάνεις δωρεάν από τους οπαδούς σου;

Ναι, που και που σκάει μύτη κάποιος με ένα. Πάντα χαίρομαι για τέτοιου είδους δώρα. Δεν είμαι όμως κάποιος φανατικός συλλέκτης, που ξοδεύει χρόνο στο διαδίκτυο αναζητώντας bootlegs μας. Άλλωστε έχω στην κατοχή το πλέον σπάνιο υλικό! Τα glas-master των “Fatal portrait”, “Abigail” και “Them” είναι εδώ. Δύο ανά δίσκο, αφού το γυαλί μπορεί να τυπωθεί μόνο από τη μία πλευρά. Πρόκειται για κάτι μοναδικό! Κάποιος μπορεί να παίξει αυτούς τους δίσκους μονάχα τρεις, άντε τέσσερις φορές, πριν διαλυθούν. Μετά έχω εδώ όλες τις δοκιμαστικές εκδόσεις των πρώτων μας δίσκων – σε βινύλιο βέβαια. ΑΡΚΕΤΟ σπάνιο υλικό (γέλια)! Μην ξεχνάς κιόλας και τα παλιά κόκαλα.

Όταν βρίσκεις ένα KING DIAMOND bootleg σ’ ένα δισκάδικο, το αγοράζεις;

Ναι βέβαια. Το παίρνω πάντα μαζί μου.

Δεν σε εκνευρίζει κάτι τέτοιο επομένως.

Όχι. Υπογράφω κάθε τι μου φέρνουν οι οπαδοί μας και δεν κάνω φασαρία όταν βρίσκω κάποιο bootleg κάπου. Με ενοχλεί λιγάκι που ορισμένοι αντιμετωπίζουν ορισμένα bootlegs σαν κανονικές μας κυκλοφορίες, τη στιγμή που αυτός που έκανε την ηχογράφηση σίγουρα δεν είχε τα απαραίτητα μέσα να αποθανατίσει ΣΩΣΤΑ ηχητικά την εμφάνισή μας. Καταλαβαίνω με την πρώτη νότα ΠΟΥ ηχογραφήθηκε το κάθε bootleg.

Ναι, φυσικά. Η πόλη και η χώρα αναφέρονται πάντα στο εξώφυλλο.

Όχι, όχι – εννοώ, πού ακριβώς μέσα στο club. Εννοώ εάν ο τύπος με το μικρόφωνό του στεκόταν κοντά στην κονσόλα, δεξιά από τη σκηνή ή αριστερά της. Μερικές φορές ακούγονται περισσότερο τα φωνητικά ή λιγότερο ή και καθόλου. Όταν κάποιος στέκεται πολύ κοντά στη σκηνή, στη μέση, τότε ο ήχος φεύγει δεξιά και αριστερά. Τότε ακούγεται μόνο το backline και όχι ο φοβερός ήχος μας μέσα από το PA. Κατάλαβες;

Με λίγα λόγια, οι οπαδοί των πρώτων γραμμών δεν έχουν τη δυνατότητα να σε ακούσουν όπως επιθυμούν.

Ναι, ακριβώς. Αυτό είναι φύση αδύνατο. Ο καλύτερος χώρος για να παρακολουθήσεις μία συναυλία και να έχεις το καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα είναι δίπλα ή μπροστά από την κονσόλα. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε, που στέκεται η κονσόλα εκεί που στέκεται. Κάθε άλλος χώρος είναι ένας συμβιβασμός. Ολόκληρη η ζωή μας είναι ωστόσο ένας συμβιβασμός. Κάποιος πρέπει μερικές φορές πρέπει να το αποδεχτεί όπως είναι. Υπάρχουν φορές που δεν είναι στο χέρι του να κάνει κάτι γι’ αυτό.

Πώς είναι μια τυπική καθημερινή ημέρα της ζωής του King Diamond;

Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο! Κάθε ημέρα είναι διαφορετική και κυλάει αλλιώς. Συχνά έχω ραντεβού με δικηγόρους ή στελέχη δισκογραφικών εταιριών. Πάντα υπάρχει κάτι που πρέπει να ρυθμίσουμε. Είτε με καλεί ο manager μου. Είτε τον καλώ εγώ και μιλάμε με τις ώρες για θέματα. Είτε πρέπει να συνεννοηθώ με τον Andy LaRocque για πολλά και διάφορα πράγματα. Πάντα υπάρχει κάποιος, που θα με καλέσει διότι έχει κάποιο πρόβλημα, του οποίου οφείλω να επιμεληθώ και να λύσουμε. Μετά έχουμε τους λογαριασμούς, προκαταβολές, πληρωμές κλπ – ελέγχω τα πάντα δύο και τρεις φορές. Άλλωστε μη φανταστείς ότι πηγαίνω σε μία συγκεκριμένη ώρα στο κρεβάτι. Κοιμάμαι όταν νιώσω κουρασμένος.
Ζεις αποκλειστικά από τη μουσική;

Ναι. Από το 1984 και μετά.

Υπήρξαν δύσκολες οικονομικά στιγμές;

Το 1983 ζούσα μονάχα με το επίδομα ανεργίας. Ήταν η περίοδος, όπως είπαμε, που αποφάσισα να ζήσω από τη μουσική μου. Στην αρχή ήταν πράγματι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Υπήρχαν ημέρες που έπρεπε να αποφασίσω εάν ήθελα να καπνίσω ή να φάω, αφού και τα δύο δεν γινόταν. Δεν είχαμε καν χρήματα να πληρώσουμε το λεωφορείο για να πάμε μέχρι το προβάδικό μας. Οπότε τις περισσότερες φορές γινόμασταν «λαθρεπιβάτες» – ταξιδεύαμε χωρίς εισιτήριο. Ήταν δύσκολες εποχές φίλε μου (γέλια).

Συνεχίζεις να είσαι καλά και σήμερα; Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που έπαιξες ζωντανά, ενώ ο τελευταίος σου νέος δίσκος ήταν πριν 3,5 χρόνια!

Εφόσον είχα μόνο τους MERCYFUL FATE δεν υπήρχε περίπτωση να ζούσα από τη μουσική μου. Σε συνδυασμό όμως με τους KING DIAMOND, εντάξει κυλάει το πράγμα. Είχαμε την τύχη τα τελευταία χρόνια, που δεν εμφανιζόμαστε ζωντανά όπως σωστά είπες, να μπλεχτούμε σε ορισμένα ενδιαφέροντα projects – όπως για παράδειγμα το “Guitar hero” βιντεοπαιχνίδι των METALLICA ή οι επανακυκλοφορίες ορισμένων δίσκων μας (σ.τ.μ. η Massacre Records επανακυκλοφόρησε με ελαφρώς αλλαγμένα εξώφυλλα και νέο mix-mastering από τον Andy LaRocque τα “The spider’s lullabye”, “The graveyard”, “Voodoo” και “House of God” – κορυφαίες επανακυκλοφορίες, τις οποίες το κοινό οφείλει να ακούσει. Το θέμα με τα αλλαγμένα εξώφυλλα έχει ως εξής – ο υπολογιστής στον οποίο ήταν σωσμένα πολλά από τα «παλιά» αρχεία της Metal Blade Records είχε ένα κρασάρισμα πριν χρόνια και χάθηκαν όλα. Επομένως τα εξώφυλλα και εσώφυλλα των “The spider’s lullabye” και “The graveyard” έπρεπε να σχεδιαστούν από την αρχή κι αυτός είναι ο λόγος που δείχνουν ολοκαίνουργια. Τα “Voodoo” και “House of God” κατάφεραν να τα βρουν στο αρχείο της Massacre Records στην Ευρώπη και επομένως προχώρησαν σε μηδαμινές αλλαγές – κάτι γραμματοσειρές κλπ). Ακόμη και τα δύο DVDs, πάνω στα οποία δουλεύουμε καιρό τώρα και σύντομα κυκλοφορούν, θα προσφέρουν κάτι. Εκτός απ’ αυτά, εκμεταλλευτήκαμε τον ελεύθερο χρόνο προκειμένου να οργανωθούμε καλύτερα σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε το δεύτερο κεφάλαιο της καριέρας μας να κυλήσει ακόμη καλύτερα. Επαναποκτήσαμε παλιά μας δικαιώματα πίσω (σ.τ.μ. αναφέρεται σε δικαιώματα δίσκων), ενώ έχουμε και καλύτερους συμβούλους στο πλευρό μας. Σήμερα πλέον έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτούμε για βιντεοπαιχνίδια, για βιβλία ή ακόμη και κινηματογραφικές ταινίες. Το internet shop, που ετοιμάζουμε, θα είναι άμεσα συνδεδεμένο με το fan club μας. Είναι κάτι που ζητούν οι οπαδοί μας χρόνια τώρα. Όλα αυτά χρειάζονται δουλειά. Βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Προσωπικά βλέπω τεράστιες δυνατότητες για εμάς εκεί έξω.

Ποια είναι τα χόμπι σου;

Η μουσική, που συνεχίζω να αγοράζω και να συλλέγω. Όλοι οι παλιοί δίσκοι, που ανακαλύπτω καθημερινά. Έχω ήδη πάρα-πάρα πολλούς στην κατοχή μου, υπάρχει ωστόσο πάντα κόσμος, ο οποίος μου δίνει ένα tip για κάποια μπάντα, που μου διαφεύγει και καλούμαι να τσεκάρω. Αν και για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι η συλλογή μου, στον ήχο που κυρίως με ενδιαφέρει και μου αρέσει – το παλιό προοδευτικό hard rock – δεν πρέπει να έχει πολλές τρύπες πλέον. Και πάντα όταν λέω κάτι τέτοιος, εμφανίζεται ένας γνωστός με έναν εντελώς άγνωστο δίσκο, ο οποίος ακούγεται σαν ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα και μένω με ανοιχτό το στόμα (γέλια).
Έχουμε μιλήσει για μουσική, για ποδόσφαιρο και λίγο για αποκρυφισμό. Έχεις κι άλλα ενδιαφέροντα;

Ενδιαφέρομαι για αγώνες αυτοκινήτων και προσπαθώ να πηγαίνω να τους παρακολουθώ όσο πιο συχνά μπορώ. Τα τελευταία χρόνια βέβαια αυτό ήτανε μία πολυτέλεια για εμένα, αφού οι πόνοι στη μέση μου, δεν μου επέτρεπαν να είμαι για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα κομμάτι εκτός σπιτιού. Τώρα νιώθω ωστόσο πολύ καλύτερα και να είσαι σίγουρος ότι δεν θα χάσω τον επόμενο αγώνα, που θα γίνει εδώ στην περιοχή. Το 2011 πρόκειται η Φόρμουλα 1 να έρθει εδώ στο Austin και αυτό δεν θα το χάσω για τίποτα στον κόσμο. Εκτός βέβαια κι αν είμαστε σε περιοδεία εκείνη την περίοδο. Θέλω επιτέλους να δω ζωντανά τον Michael Schumacher. Πριν λίγο καιρό υπέγραψε ένα νέο τριετές συμβόλαιο, οπότε πιστεύω ότι το 2011 θα είναι ακόμη ενεργός. Ο τύπος είναι ο μεγαλύτερός μου ήρωας αναφορικά με τους αγώνες αυτοκινήτων (σ.τ.σ: στο γκαράζ του Βασιλιά βρίσκονται παρκαρισμένα δύο σούπερ σπορ αυτοκίνητα, τα οποία και δοκιμάσαμε αργότερα μέσα στην ημέρα). Η Livia μου έκανε ως δώρο στα γενέθλιά μου, μία υπογεγραμμένη φωτογραφία του Tom Kristensen, ενός Δανού οδηγού. Ο τύπος δεν δίνει ποτέ αυτόγραφα, απ’ όσο γνωρίζω. Οπότε αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό μου είναι αυτό το δώρο. (Γεμάτος ενθουσιασμό) Με ευχές για τα γενέθλιά μου και όλα τα σχετικά.

Είσαι φανατικός φίλαθλος του ποδοσφαίρου, όπως μου είπες πιο πριν.

Σωστά! Ακόμη και το αμερικάνικο ποδόσφαιρο με ενδιαφέρει, αλλά για το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό δίνω τα πάντα. Παρακολουθώ αρκετά από τα σημαντικά πρωταθλήματα του κόσμου και προσπαθώ να είμαι πάντα ενημερωμένος : ποιος πήγε από τη μια ομάδα στην άλλη, πόσο γκολ έχει πετύχει αυτή τη σεζόν κ.ο.κ. Γνωρίζω για παράδειγμα ακριβώς σε ποια θέση βρίσκεται η κάθε γερμανική στη βαθμολογία της τελευταίας αγωνιστικής. Χαίρομαι ιδιαίτερα για το γεγονός ότι θα παρακολουθήσω αύριο τη Μπαρτσελόνα και λίγο αργότερα την Ίντερ.

Και προσπαθείς να παρακολουθείς τους περισσότερους αγώνες ζωντανά, πράγμα καθόλου εύκολο εδώ στις ΗΠΑ.

Ναι, όσο πιο συχνά μπορώ. Για παράδειγμα χθες, έπρεπε στη μέση ενός αγώνα να διακόψω εξαιτίας ενός ραντεβού με εσένα, που είχα χαχαχα. Μη φανταστείς όμως ότι προγραμματίζω την ημέρα μου με βάση τους αγώνες και τις ώρες τους. Ωστόσο εάν δεν υπάρχει κάτι σημαντικό, τότε ναι, αράζω εδώ στο σαλόνι μπροστά από την τηλεόραση. Τα πρωινά του Σαββάτου σηκώνομαι πρωί-πρωί, προκειμένου από τις 7 να μπορώ να δω το αγγλικό και το γερμανικό πρωτάθλημα. Μου αρέσουν όμως υπερβολικά και τα βιντεοπαιχνίδια.

Τι είδους βιντεοπαιχνίδια;

(Γέλια) Ποδόσφαιρο! Η νέα έκδοση του Fifa, η νούμερο 11, κυκλοφορεί την Τρίτη. Θα βρίσκομαι έξω από το μαγαζί πριν ανοίξει. Προτεραιότητά μου όμως αποτελούν τα DVDs των KING DIAMOND και MERCYFUL FATE. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή.

Φυσικά.

(Αρκετά σοβαρός) Δεν παίρνει τίποτα άλλο προτεραιότητα. Μονάχα όταν έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, παίζω λίγο. Για παράδειγμα ασχολούμαι λίγο με το “Medal of honor” ή κάποιο παρόμοιο παιχνίδι. Παιχνίδια πολέμου, στρατηγικής, οτιδήποτε γενικά. Και βασικά ράλι! Να μην ξεχνιόμαστε.

Πρέπει απαραίτητα να μιλήσουμε για τη σχέση σου με τους METALLICA.

Είναι από πάντα στενοί μου φίλοι, ακόμη κι αν δεν τηλεφωνιόμαστε κάθε εβδομάδα. Και οι τέσσερίς τους είναι φίλοι μου και όχι μονάχα ο Lars, εξαιτίας του δανέζικου παρελθόντος μας.

Όποτε παίζουν οι METALLICA στο Τέξας σου τηλεφωνούν;

Ναι, βέβαια. Πάντα συναντιόμαστε. Πηγαίνω κάθε φορά με τη Livia και καναδυό ακόμη φίλους. Υπάρχει τεράστιος σεβασμός ανάμεσά μας. Κάθε φορά, που συναντιόμαστε η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα θερμή και εγκάρδια. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη μουσική πλευρά. Μιλάμε για τα πάντα!

Ανάμεσα σ’ εσένα και τον Lars Ulrich υπάρχουν πολλά κοινά σημεία. Κατάγεστε από την ίδια χώρα, έχετε και οι δυο ένα ημι-επαγγελματικό αθλητικό παρελθόν, φέρνετε τις ίδιες πάνω κάτω μουσικές επιρροές, είστε με την ευρεία ένοια και οι δυο σας φανατικοί με τη μουσική σας και … Μιλάτε πολύ (γέλια). Είναι ο Lars ο μικρός σου αδελφός;

Σίγουρα! Είμαι λίγο μεγαλύτερος από τον Lars. Ήμουνα κι εγώ στην πρώτη συναυλία που είδε ποτέ, τους DEEP PURPLE στην Κοπεχάγη το 1972. Ο Lars ήταν βέβαια πολύ νέος για να του επιτρέπεται να πάει σε μια rock συναυλία, κατά κάποιον τρόπο ωστόσο τα κατάφερε. Θυμάμαι βασικά πολλές λεπτομέρειες από τη βραδιά εκείνη, αν και πρωτογνώρισα τον Lars χρόνια αργότερα. Πολλές φορές έχουμε συζητήσει σχετικά μ’ αυτή τη συναυλία ξέρεις. Νομίζω ότι ο πατέρας του ήταν αυτός, που τον πήγε τελικά.

Από πότε γνωρίζεις τον Lars;

Από το 1984. Παίζαμε με τους MERCYFUL FATE στο Σαν Φρανσίσκο και ο Lars ήρθε στη συναυλία μας. Είχαμε κοινούς φίλους και μου είχαν προσωπικά μιλήσει σχετικά μ’ αυτήν την τρομερή μπάντα με το όνομα METALLICA. Γνώριζα ότι είχανε έναν Δανό ντράμερ και ήμουνα περίεργος να τον γνωρίσω. Οι METALLICA εν τω μεταξύ ήταν οπαδοί των MERCYFUL FATE και επιθυμούσανε με οποιονδήποτε τρόπο να με γνωρίσουν. Μου φάνηκαν από την αρχή συμπαθητικοί τύποι και κατά τη διάρκεια της συναυλίας αργότερα ανέβηκαν στη σκηνή μαζί μας και τα σπάσαμε. Το βλέπω τόσο καθαρά μπροστά μου, λες και ήταν χθες. Στη συνέχεια, όταν ηχογράφησαν δύο δίσκους στην Κοπεγχάγη οι METALLICA συναντιόμασταν πιο συχνά. Τότε έμενα ακόμη στη Δανία. Το προβάδικο των MERCYFUL FATE βρισκόταν στο ίδιο κτίριο με το Sweet Silence Studio, όπου οι METALLICA ηχογράφησαν τα “Ride the lightning” και “Master of puppets”. Οι METALLICA πρόβαραν στο δικό μας χώρο. Γνωρίζαμε όλα τους τα τραγούδια πριν καν τα ηχογραφήσουν. Νομίζω ότι έπρεπε να τους δανείσουμε και έναν ενισχυτή κιθάρας για την παραγωγή τους. Όταν λοιπόν δεν δούλευαν επάνω στο δίσκο τους, συναντιόμασταν σπίτι μου και παίζαμε ποδόσφαιρο στο σαλόνι (γέλια). Ο Timi Hansen μάλιστα σούταρε τη μπάλα προς το βωμό, που είχα, διαλύοντας αγάλματα, κεριά κλπ (τρελά γέλια). Μετά τα άκουσε για τα καλά από εμένα, να είσαι σίγουρος χαχαχαχα.

 

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

Αποστολή στο Τέξας : Goetz Kuehnemund

Γερμανικό Rock Hard : Goetz Kuehnemund, Andreas Himmelstein, Bjoern Thorsten Jaschinski

Ελληνικό Rock Hard : Μίλτος Λυμπιτσούνης