Το 1989 ο King, ο μικρός πρωταγωνιστής του “Them”, έχει πια μεγαλώσει. Ενήλικος ων, παίρνει εξιτήριο από το άσυλο φρενοβλαβών στο οποίο και είχε κλειστεί μετά τα γεγονότα του “Them” και επιστρέφει στο μέγαρο των Amon, για να διεκδικήσει τη νόμιμη θέση του, ως κληρονόμος του οίκου του. Εκεί, φυσικά, θα συνέβαιναν «σημεία και τέρατα» και εμείς θα βλέπαμε άλλο ένα εξαίσιο «επεισόδιο» της «σειράς horror ταινιών» που ο αγαπημένος μας Kim Bendix Petersen, ως άλλος «σεναριογράφος/σκηνοθέτης», είχε ξεκινήσει το 1983 με το “Melissa”. Έτσι, για να βάλουμε και τους MERCYFUL FATE στο παιχνίδι.
Τω όντι, εκείνη την εποχή ο King Diamond έδειχνε «αφύσικα» εμπνευσμένος και κυριολεκτικά ασταμάτητος. Μοιραία λοιπόν, το “Conspiracy” δεν θα μπορούσε ποτέ να χαλάσει το καταπληκτικό εκείνο σερί των μέχρι τότε αριστουργημάτων. Συνεχίζοντας την ιστορία του “Them”, με την ίδια, σπουδαία σύνθεση να τον υποστηρίζει (ο Andy LaRocque με τον Pete Blakk στις κιθάρες, ο Hal Patino στο μπάσο και ο Mikkey Dee στην τελευταία του παράσταση πίσω από τα τύμπανα, αφού θα αποχωρούσε με το πέρας των ηχογραφήσεων) θεωρώ πως, σε τούτο το album, ο Diamond τελειοποιεί την συνταγή του δικού του songwriting.
Οι ερμηνείες του είναι ωριμότερες από ποτέ, η φωνή του πιάνει τα πιο υψηλά θεατρικά της standards και η μουσική είναι τόσο μελετημένη, στην παραμικρή λεπτομέρεια προσεγμένη και τεχνοκρατική, που θα είχε κάθε δικαίωμα να χαρακτηριστεί “progressive”, χωρίς να ανήκει στο είδος αυτό. Επίσης, το concept που ξεκίνησε στο “Them” και ολοκληρώνεται εδώ, έχει τόσο βάθος και τόσες παραμέτρους, που θα μπορούσε να μελετηθεί από τους απανταχού ψυχιάτρους, μέχρι τον Guillermo del Toro. Το τελευταίο είναι πιστεύω κάτι που πολύ θα το θέλαμε, μιας και με την σωστή προσέγγιση, θα είχαμε σίγουρα ως αποτέλεσμα ένα γοτθικής ατμόσφαιρας, αριστουργηματικό θρίλερ.
Το αξεπέραστο «μπαμ» που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν το “Abigail” και το “Them”, είναι πιθανότατα αυτό που κρατά ελάχιστα πίσω το “Conspiracy” στις εκάστοτε συζητήσεις περί του καλυτέρου KING DIAMOND album. Δεν υστερεί όμως πουθενά, βάσει αξίας. Επί προσωπικού και πάλι, θα τα βάλω όλα στην ίδια κατηγορία και θα βρω το μοναδικό μειονέκτημα του δίσκου στο εξώφυλλό του. Καλός ο King Diamond, χαρακτηριστική η φυσιογνωμία του, αλλά δες τα εξώφυλλα του “Abigail” και του “Them” και πες μου και συ, τι προτιμάς. Αρκετά είπαμε όμως, ας ακούσουμε πάλι την «συνομωσία», ας δούμε τι γίνεται στο σπίτι των Amon και ας παίξουμε το αγαπημένο μας παιχνιδάκι, στο…
The “Conspiracy” countdown:
10-9. “Something weird” (02:06) / ”Let it be done” (01:13)
Ισοβαθμία. Τόσο το ένα (στο οποίο συμμετέχει και ο K.K. Downing των JUDAS PRIEST) όσο και το άλλο, δεν αποτελούν εισαγωγές για τραγούδια που ακολουθούν, οπότε δε μπορούμε να τα κολλήσουμε με κάποια από αυτά. Πρόκειται για ιντερλούδια του LaRocque και του Diamond αντίστοιχα, προορισμένα να φτιάξουν ατμόσφαιρα και να γεμίσουν το κενό μεταξύ των συνθέσεων, προς χάρη της θεατρικότητας και της ιστορίας. Το πετυχαίνουν απόλυτα, εννοείται.
- “Cremation” (04:12)
O ήρωας καίγεται κλεισμένος μέσα σε ένα φέρετρο και υπόσχεται να στοιχειώνει για πάντα τις ζωές των δημίων του. Οι κιθάρες και τα πλήκτρα (από τον Roberto Johansson, ή αλλιώς Roberto Falcao) στήνουν έναν ξέφρενο χορό, λες και θέλουν να μιμηθούν τις φλόγες, την ένταση, την αγωνία της σκηνής και να συμπορευτούν με την κατάρα που ξεστομίζει ο King Diamond. “Whenever the dark is near, I will return from the grave to haunt you…Godforsaken whore!” Αν και instrumental, πολύ ωραίο τελείωμα για έναν τέτοιο δίσκο.
- “The wedding dream” (06:01)
“I’m caught within a dream, there’s no way out, I can’t escape”
Ο γιατρός Landau παντρεύεται τη μητέρα του King;!; Με τίποτα! Αυτό πρέπει να σταματήσει! Αλλά… όχι έτσι ρε φίλε… τι το θες το τσεκούρι στα χέρια;;; Ουφ… όνειρο ήταν, πάει, πέρασε! Τυπική, θεατρική King Diamond σύνθεση, επομένως, τι άλλο από «πολύ καλή», το λιγότερο; Τα πλήκτρα στην εισαγωγή που παίζουν Richard Wagner και συγκεκριμένα το «Γαμήλιο Εμβατήριο» από την όπερα “Lohengrin”, μόνο έκπληξη δεν αποτελούν. Ή αυτό θα ακούγαμε ή το αντίστοιχο του Mendelssohn, από το έργο του Σαίξπηρ «Όνειρο θερινής νυκτός». Κάποια πράγματα είναι τόσο όμορφα προβλέψιμα στη ζωή, γιατί να μην είναι και στη μουσική; Άσχετο, αλλά μιας και μιλάμε για αυτά, ξέρεις ποια είναι η διαφορά τους; Να στην πω εγώ. Το πρώτο εμβατήριο ακούγεται όταν η νύφη έρχεται στην εκκλησία, το δεύτερο όταν το ζευγάρι βγαίνει από αυτή. Και τα δύο τα έκανε γνωστά η πριγκίπισσα Βικτώρια της Αγγλίας, όταν τα επέλεξε για τον γάμο της με τον πρίγκιπα Φρειδερίκο Γ’ της Πρωσίας, στις 25 Ιανουαρίου του 1858.
- “’Amon’ belongs to ‘Them’” (03:51)
“I have hear “Them” singing too”
«Αυτοί» το πήραν τελικά το σπίτι και εμείς ακούμε μια από τις πιο «κολλητικές» και αναγνωρίσιμες κιθαριστικές μελωδίες του δίσκου, όπως και μια από τις πιο θεατρικές ερμηνείες του King Diamond. Από τα τρία, ιδίου περίπου στυλ, τραγούδια (τα άλλα δύο είναι το “Victimized” και το “Lies”), τούτο δω είναι το «χειρότερο». Ναι, κατάλαβες τώρα…
- “A visit from the dead” (06:12)
King beware, something bad is coming your way.
Ένα όμορφο όνειρο, που γρήγορα εξελίσσεται σε ένα αγωνιώδες όραμα. Ποιος είναι στην άκρη του κρεββατιού; Ποιος προειδοποιεί τον ήρωα για το κακό που έρχεται; Αντί για τα πλήκτρα, οι ακουστικές κιθάρες επωμίζονται εδώ τη δημιουργία εισαγωγής. Μόνες τους αρχικά, με μπάσο, τύμπανα και φωνητικά στην συνέχεια. Δύο λεπτά ηρεμίας και χαλάρωσης αρκούν, μέχρι να μπουν στο παιχνίδι οι ηλεκτρικές κιθάρες με εντυπωσιακό τρόπο και να αλλάξουν εντελώς το «τοπίο». Το refrain μου θυμίζει ανάλογης υφής refrains των GHOST, σημάδι του πόσο λατρεύει ο Tobias τη θεατρική προσέγγιση του Βασιλέα, υφολογικά και μόνο.
- “Victimized” (05:21)
“Priest, do you remember King, the loony one? The one who killed his Grandma’ up on the hill?”
Ή αλλιώς… «με θυμάσαι ρε π$#τη;», που θα έλεγε και ο Γαρδέλης. Η μητέρα και ο γιατρός συναντούν τον μοχθηρό ιερέα Sammael (πανέξυπνη η προσθήκη ενός ακόμη ‘m’ στο όνομα) για να τον ενημερώσουν πως ο King έχει δαιμονιστεί από τον Διάβολο ή/και άλλα πονηρά πνεύματα και πρέπει να αναλάβει δράση. Δηλαδή, εξορκισμός ή θάνατος, με μια προτίμηση στο δεύτερο. Από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια του Βασιλιά, με τον ίδιο σε διαβολεμένη ερμηνεία και τον La Rocque να τον ακολουθεί κατά πόδας σε ένα progressive όργιο. Όχι ότι οι υπόλοιποι πάνε πίσω βέβαια, έτσι;
- “Lies” (04:12)
“He asked me questions, that kind of fool deserves a lie!”
Ο King συναντάται ξανά με τον δόκτορα Landau, τον ψυχολόγο του. Αυτός του κάνει ερωτήσεις αλλά ο ήρωάς μας, που τον απεχθάνεται και την έχει ψυλλιαστεί τη δουλειά, λέει ψέματα σε όλες, για να τον παραπλανήσει. Ο γιατρός την «πατάει» και δε βρίσκει ίχνος παραφροσύνης, δίνοντάς του μάλιστα το «ελεύθερο» να συναντήσει την οικογένειά του και συγκεκριμένα τη μητέρα του. Το τρίτο σερί σπουδαίο κομμάτι του δίσκου, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
- “At The Graves” (08:57)
“Missy come, come with me, there are things I must know!”
Μόνο ένα “Sleepless nights” θα μπορούσε να εκθρονίσει αυτό το έπος, ρίχνοντάς το από την κορυφή. Ο King στέκεται μπροστά στον τάφο της αδελφής του, της Missy και την καλεί να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών, ώστε να μπορέσει να μάθει την αλήθεια για τον οίκο των Amon, λέγοντάς της πως πρέπει να αφήσει «Αυτούς» να της δείξουν το δρόμο. Τα πνεύματα αρχίζουν να σηκώνονται από τους τάφους τους, μαζί με αυτό της Missy και οδεύουν προς την έξοδο του νεκροταφείου. Η ανατριχιαστική εισαγωγή, διάρκειας ενάμισι λεπτού, μόνο με πλήκτρα και τη φωνή του King, θα μπορούσε να είναι ξεχωριστό intro από μόνη της και να παίζεται στο repeat πριν περάσεις στο «κυρίως πιάτο», τόσο καλή είναι. Ένα «κυρίως» που φανερώνει τις συνθετικές και εκτελεστικές δυνατότητες της μπάντας in full force. Συνεχείς εναλλαγές, ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κιθάρες, οι PRIEST μαζί με τους SABBATH και τους HEEP σε έναν δαιμονισμένο χορό και κάπου σε μια άκρη η νεκρή Missy με «Αυτούς», να διασκεδάζουν με τη ψυχή τους (μόνο με αυτή βασικά, σάμπως έχουν και τίποτ’ άλλο;)
- “Sleepless nights” (05:05)
“And as the clock strikes midnight, I hear “Them” dancing at the graves…”
Ο ήρωας έρχεται τελικά σε συμφωνία με «Αυτούς». Θα τους επιστρέψει την κυριότητα του μεγάρου “Amon”, με αντάλλαγμα την ευκαιρία να μπορεί να μιλά με Missy, καθώς πιστεύει ότι αυτή μπορεί να τον βοηθήσει να βρει απαντήσεις σε κάποιες από τις ερωτήσεις που τον βασανίζουν. Και επειδή αυτό μπορεί να γίνει μόνο τη νύχτα, ο King γίνεται, θέλει δεν θέλει, «βατσιμάνης» και δε κοιμάται πια. Ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια ολόκληρης της καριέρας του King Diamond, είτε αυτή αφορά το προσωπικό του σχήμα, είτε τους MERCYFUL FATE. Με τέτοιο καταπληκτικό, in your face ξεκίνημα, το “Sleepless nights” θα μπορούσε να είναι και το εναρκτήριο κομμάτι του album, ενώ η απίθανη φωνητική ερμηνεία και οι κιθάρες είναι για πάμπολλους, ειλικρινείς επαίνους. Drummer o Snowy Shaw, μη ξεχνιόμαστε.
Δημήτρης Τσέλλος
