Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε περάσει ώρες ατελείωτες συζητώντας και «μαλώνοντας» για το ποιος δίσκος είναι καλύτερος; Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε στήσει ολόκληρες «μάχες», έχουμε φτιάξει λίστες, έχουμε αποκλείσει και προκρίνει άλμπουμ σε διλήμματα; Κάτι τέτοιο θα κάνουμε και τώρα. Η αφορμή; Η έλευση του King Diamond στην Αθήνα, στα πλαίσια του φετινού Rockwave. Το πλάνο; Ο συντάκτης (ο γράφων δηλαδή) παίρνει τους δέκα καλύτερους (ή έστω αγαπημένους, αν προτιμάς) δίσκους, σύμφωνα με το γούστο του, πέντε από τους KING DIAMOND και πέντε από τους MERCYFUL FATE και τους βάζει να «αναμετρηθούν» μεταξύ τους.
Για να γλυτώσει ο συντάκτης (εγώ, σε περίπτωση που δεν κατάλαβες) από τα μπλεξίματα, θέτει ως γνώμονα ως προς την επιλογή, τη χρονιά που αυτοί κυκλοφόρησαν. Δηλαδή, το πρώτο χρονολογικά αγαπημένο του από τους MERCYFUL FATE, απέναντι στο πρώτο χρονολογικά αγαπημένο του από τους KING DIAMOND και… ό,τι βγει. Στο κάτω-κάτω, οι δυο πεντάδες είναι από μόνες τους πολύ δυνατές και πρωταρχικός μας σκοπός είναι να διασκεδάσουμε!
MERCYFUL FATE’s “Melissa” (1983)
VS
KING DIAMOND’s “Fatal portrait” (1986)
Ξεκινάμε με τι άλλο; Τα ντεμπούτα. Βασικά, ΤΑ ντεμπούτα, για να είμαστε πιο σωστοί. Πολλά, πάρα πολλά περισσότερα για το αντίστοιχο των MERCYFUL FATE, θα βρεις εδώ. Οπότε, σε τούτο το άρθρο, ας το πάμε εν τάχει. Το “Melissa” δεν έχει αντίπαλο, μπορώ να το βάλω απέναντι σε οποιονδήποτε δίσκο του King Diamond, είτε στην solo καριέρα του είτε με τους MERCYFUL FATE και να τον κερδίσει. Μα άνετα, μα με δυσκολία, μα στην παράταση, μα στα πέναλτι, θα τον κερδίσει. Διάολε, τι συζητάμε; Εδώ μέσα παίζεται το καλύτερο heavy metal, το καλύτερο speed, το καλύτερο black, το καλύτερο «τα πάντα όλα» metal, προϊόν της ένωσης ενός στοιχειωμένου διαμερίσματος στην Κοπεγχάγη, της Εκκλησίας του Σατανά του Anton LaVey, ενός κρεββατιού – φέρετρο (ή ενός φέρετρου – κρεββατιού, το ίδιο κάνει) και των JUDAS PRIEST με τους URIAH HEEP και BLUE OYSTER CULT. Και τι εξώφυλλο…!
Καταπληκτικό το “Fatal portrait”, έχει αφήσει πίσω του σπουδαία ιστορία και φήμη, θα μπορούσες να πεις μάλιστα πως πρόκειται για ένα – ας πούμε – MERCYFUL FATE άλμπουμ, που στην τελική ευθεία άλλαξε ταυτότητα και μας προέκυψε ως προσωπικό του Βασιλέα. Ξέρω, χοντροκομμένη σκέψη, αλλά αυτό σκέφτομαι όποτε το ακούω και έχω μάθει να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν ακόμη πολλά MF στοιχεία, τα ακούς ξεκάθαρα, έστω κι αν φαίνεται εξίσου καθαρά προς τα πού πηγαίνει το σκάφος ο King. Το «Πορτραίτο» έχει χαρακτηριστικό «ποστερ-άδικο» εξώφυλλο, ένα πραγματικά μεγάλο hit (“Halloween”), έχει μόνο εξαιρετικές στιγμές, έχει και μια underrated τραγουδάρα (“Lurking in the dark”) από αυτές που πάντα ξεχωρίζω και που προσθέτουν πόντους στο δικό μου αξιολογικό σύστημα… αλλά “Melissa”, δεν είναι. Οπότε, να ο πρώτος «άσσος» στις διασταυρώσεις. Αποτέλεσμα αγώνα: Νικητής το “Melissa”, με σκορ 3-1
MERCYFUL FATE’s “Don’t break the Oath” (1984)
VS
KING DIAMOND’s “Abigail” (1987)
Αν το “Melissa” ήταν το shock που ήρθε να συνταράξει τον ανυποψίαστο ακόμη κόσμο, που τότε ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή με τις σκοτεινότερες εκφάνσεις του heavy metal, το “Don’t break the Oath” ήταν η (διαβολική) σφραγίδα γνησιότητας που επικύρωσε τον King Diamond ως καλλιτέχνη και το μέχρι τώρα τουλάχιστον, βλάσφημο αποκορύφωμά του. Λες και ακούς ένα μελοποιημένο έργο του Dennis Yates Wheatley. Λιγότερο “progy”, πιο άμεσο, ξεκινούν οι πρώτες riff-άρες του και αμέσως καταλαβαίνεις πως οι 70s JUDAS PRIEST έχουν κερδίσει κατά κράτος τους υπολοίπους μέντορες που ακούγαμε στο “Melissa”. Εξώφυλλο; Πιο κλασσικό και από κλασσικό! Τραγούδια; “A dangerous meeting”, “Desecration of souls”, “Gypsy”, “Night of the Unborn”, “Welcome princess of Hell”, “Come to the Sabbath”… σταματώ, γιατί θα τα βάλω όλα! Θεωρητικά λοιπόν, θα είχαμε 4άρα από τα αποδυτήρια…
… αλλά λογαριάσαμε χωρίς το “Abigail”, που άφησε τον μεταλλόκοσμο με ανοικτό το στόμα. Η Miriam Natias και ο Jonathan La’Fey, η παλιά έπαυλη, οι επτά ιππείς, «το 18 που θα γίνει 9», το φάντασμα του Κόμη, η μουμιοποιημένη Abigail, η καμπάνα της εκκλησίας που χτυπάει παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανείς μέσα για να τη χτυπήσει, τα λουλούδια που μαραίνονται, οι δυσοσμίες που γεμίζουν το σπίτι, το τραπέζι στην τραπεζαρία στρωμένο από μόνο του για τρεις, η άδεια κούνια που λικνίζεται στον αέρα, οι επτά ασημένιες καρφίτσες και εν τέλει, αυτό που θεωρείται, όχι άδικα, αριστούργημα και για πολλούς, ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο King με την προσωπική του μπάντα! Οι όποιες MERCYFUL FATE αναφορές/επιρροές του “Fatal portrait” έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, ένας νέος, εξίσου ελκυστικός ήχος αναδεικνύεται και ένα διαχρονικό έργο μας κρατά συντροφιά από τις 29 Μαΐου 1987… ή μήπως από τις 7/7/1777; Αποτέλεσμα αγώνα: Ισοπαλία, σκορ 3-3
MERCYFUL FATE’s “In the shadows” (1993)
VS
KING DIAMOND’s “Them” (1988)
Μια πληρέστατη εξιστόρηση όλων όσων συνέβησαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την κυκλοφορία του “In the shadows”, μπορείς να διαβάσεις από τον καλό συνάδελφο Κώστα «είμαι κινητή εγκυκλοπαίδεια αλλά ντρέπομαι να μιλάω μη με παρεξηγήσουν οι φελλοί» Αλατά, στο αντίστοιχο επετειακό κείμενο για τα τριακοστά γενέθλια του δίσκου. Κοίτα, η αλήθεια είναι πως πολλά συγκροτήματα που επανασυνδέονται θα ήθελαν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ σαν το “In the shadows”. Να έχουν, μεταξύ άλλων, έναν ΥΜΝΟ σαν το “Is that you, Melissa?” και μερικά “Egypt”, “The old oak” ή “Legend of the Headless Rider”. Και επίσης πολλά, αυτό κι αν είναι σίγουρο, θα ήθελαν να έχουν ως καλεσμένο έναν Lars Ulrich. Τον γνωστό, τον… κουλό, που παίζει tennis. Οι MERCYFUL FATE τα είχαν λοιπόν όλα αυτά, άφησαν ιστορία με το άλμπουμ της επανασύνδεσής τους το 1993, αλλά «Αυτοί», είχαν άλλη γνώμη…
Αν το “Abigail” άφησε άπαντες με ανοικτό το στόμα, το “Them” τους έριξε το σαγόνι στο πάτωμα! Ένας δίσκος ακόμη πιο βαρύς, ακόμη πιο τρομακτικός, ένας δίσκος αναβαθμισμένος σε ήχο, artwork και γενικότερη αισθητική! Η αφηγηματικότητα και η θεατρικότητα των KING DIAMOND λαμβάνουν διαστάσεις θριαμβευτικές σε ένα καταπληκτικό concept που θα συνεχιζόταν στον επόμενο δίσκο (“Conspiracy”), ο King είναι σε δαιμονισμένη (τι ταιριαστός χαρακτηρισμός, αλήθεια!) κατάσταση και εγώ εξοργίζομαι που δεν έχει βρεθεί ένας Guillermo Del Toro, να πάρει “Abigail”, “Them” και “Conspiracy” (τουλάχιστον) και να τα κάνει ταινίες, που έχουμε γεμίσει μπούρδες που δεν κάνουν ούτε για ποπ-κορν. Δίσκος – ανατριχίλα και εύκολο «διπλό». Αποτέλεσμα αγώνα: Νικητής το “Them”, με 2-4.
MERCYFUL FATE’s “Time” (1994)
VS
KING DIAMOND’s “Conspiracy” (1989)
Το “Time”, φίλε μου, πρέπει να είναι από τους πιο αδικημένους δίσκους όλων των εποχών. Δεν είναι μόνο τα δύο πρώτα αριστουργήματα που έχει να ανταγωνιστεί, είναι και το “In the shadows” το οποίο κερδίζει διότι ναι μεν είναι super, είναι όμως και… “reunion”. Ξέρεις τη φάση με τα reunion άλμπουμ, πάντα ασκούν μια γοητεία περίεργη στον κόσμο, καθαρά λόγω συναισθήματος. Βέβαια, αν βάλουμε τα τραγούδια τους ένα προς ένα απέναντι, το “Time” κερνά καφέ της παρηγοριάς στο τέλος το “In the shadows” αλλά δε βαριέσαι, ψιλά γράμματα. Το “Time”, να σου δώσω να καταλάβεις, έχει τόσες τραγουδάρες μέσα που μοιάζει με τη Deportivo de La Coruña των ενδόξων ημερών, όταν το Riazor «κατηφόριζε» με Makaay, Pandiani και λοιπούς και με το θεούργημα “Lady in black” να είναι ο Juan Carlos Valerón.
Όπως έγραψα κατά λέξη και στο αναλυτικό “worst to best” για το “Conspiracy”, το αξεπέραστο «μπαμ» που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν το “Abigail” και το “Them”, είναι πιθανότατα αυτό που κρατά ελάχιστα πίσω το “Conspiracy” στις εκάστοτε συζητήσεις περί του καλυτέρου KING DIAMOND άλμπουμ. In fact, που λένε και στα χωριά, το “Conspiracy” είναι ένα αριστούργημα που σε οποιαδήποτε θέση από το ένα ως το τρία και να το βάλεις, σωστός θα είσαι. Συνεπώς, το ματσάρισμα αυτό έχει και ένα ωραίο, ιντριγκαδόρικο background από πίσω, με την έννοια ότι συγκρούονται οι δυο αφανείς ήρωες των δύο σχημάτων του Βασιλέα. Και αν το “Time” είναι η Deportivo, το “Conspiracy” είναι η Inter του 1998 και το “Sleepless nights” o Ronaldo το Φαινόμενο. Αποτέλεσμα αγώνα: Ισοπαλία, σκορ 4-4, άλλα έξι γκολ χαμένα και από τους δύο.
MERCYFUL FATE’s “9” (1999)
VS
KING DIAMOND’s “The Eye” (1990)
Προς στιγμήν, μπήκα σε δεύτερες σκέψεις, όσον αφορά την επιλογή του πέμπτου και τελευταίου MERCYFUL FATE δίσκου. Βλέπεις, μου αρέσει και το “Into the Unknown”, από αυτούς είμαι. Θα πάω όμως με τη λογική και με την κοινή γνώμη, που θέλουν το “9” το πέμπτο καλύτερο MF album. Κυκλοφόρησε μόλις ένα χρόνο μετά το «δύσκολο» και κάπως αποπροσανατολισμένο “Dead again” και χαιρετίστηκε ως μια επιστροφή στις ρίζες για τη μπάντα. Τραγούδια όπως τα “Sold my soul”, “Burn in Hell”, “Kiss the demon” και “Buried alive” έφεραν με καμάρι το λογότυπο των MERCYFUL FATE πάνω τους και το “9” έχει ήδη βάλει πολύ δύσκολα στο επερχόμενο, νέο album, αν και όποτε αυτό βγει.
Στον αντίποδα, έχουμε το “The Eye”, ένα ακόμη concept (τι άλλο;) άλμπουμ από τον King, το οποίο δεν έχει ακούσει και λίγα. Η Roadrunner το «έκλασε» κανονικότατα, περιοδεία για την υποστήριξή του δεν έγινε, κάποιοι κριτικοί τότε δεν το υποδέχτηκαν όπως έπρεπε, ο κόσμος «στράβωσε» με τον ήχο των ηλεκτρονικών drums του Snowy Show και των έντονων baroque πλήκτρων… γνωστά όλα αυτά, που όμως δεν έχουν καμία σημασία όταν πατιέται το “play”. Δισκάρα το “The eye”, είναι μάλιστα από τα πιο «συμπαγή» έργα του Βασιλέα ως προς την ομοιογένειά του. Το “Eye of the witch” είναι σύνθεση για πολύ «κλειστά best of», τα “The trial”, “Burn”, “Father Picard” και το underrated διαμάντι “Behind these walls” ακολουθούν από κοντά… Εντάξει, προφανώς υπερτερεί το Μάτι εδώ. Αποτέλεσμα αγώνα: Νικητής το “The Eye”, με σκορ 1-3.
Δημήτρης Τσέλλος
