a
Σωτήριον έτος 2005 και τότε, φανατικός ακόλουθος της InsideOut, πριν «ξεμωραθεί» και αρχίζει να υπογράφει αρκετές δευτεράτζες που παίζουν regressive rock (διότι, sorry, αλλά μόνο progressive δεν είναι πλέον πολλά σχήματά της), έπαιρνα και άκουγα ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κυκλοφορούσε, έχοντας τα άπαντα από τον κωδικό 001 κι ένθεν. Έπεσε στα χέρια μου λοιπόν, ένα CD από το γκρουπ KINO, (για όποιον δεν γνωρίζει, στα γερμανικά σημαίνει «κινηματογράφος»), στο εξώφυλλο του οποίου ήταν κάτι χυμένα pop corn στο πάτωμα μίας κινηματογραφικής αίθουσας. Όχι και κάτι που να σε κάνει να το βάλεις να το ακούσεις, αλλά έχε χάρη που το έβγαζε η InsideOut. Και δεν μετάνιωσα ποτέ. Αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου prog rock δίσκους της περασμένης δεκαετίας.
Από τότε, κανείς δεν άκουσε γι’ αυτούς. Ο ντράμερ τους, Chris Maitland (PORCUPINE TREE), που ήταν από τους «κράχτες» του σχήματος, είχε ουσιαστικά αποχωρήσει πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, “Picture”. Ο ηγέτης τους, John Mitchell, κυκλοφορούσε δίσκους με τους ARENA, IT BITES, LONELY ROBOT και τους FROST, χωρίς ουσιαστικά να με εντυπωσιάσει σε κανέναν από δαύτους, αν μη τι άλλο όχι τόσο όσο με το “Pictures”. Ο μπασίστας τους, ο ιδιοφυής Pete Trewawas, συνέχισε τη δουλειά του με τους MARILLION ή τους TRANSATLANTIC και η ζωή μας κυλούσε φυσιολογικά. Μέχρι που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του “Radio Voltaire”.
Ο δεύτερος δίσκος των KINO, είναι κι αυτός αρκετά καλός. Για ντράμερ έχουν πάρει τον Craig Blundell, που παίζει με τον Steven Wilson, παραμένοντας έτσι στην ευρύτερη οικογένεια των PORCUPINE TREE. Έχω ακούσει τον δίσκο πάμπολλες φορές, αδυνατώ όμως να τον συγκρίνω με το μεγαλείο του “Picture”. Στα αυτιά μου ακούγεται ως ένας πολύ καλός δίσκος των μέτριων IT BITES, με περισσότερα pop, παρά prog rock στοιχεία και χωρίς ιδιαίτερο νεύρο.
Δεν θέλω να πω ότι είναι του πεταματού. Τουναντίον. Αν δεν έχετε ακούσει το ντεμπούτο τους, θα πετάξετε τη σκούφια σας πιθανώς για τούτο εδώ. Υπάρχουν πολύ ωραία τραγούδια, όπως το ομώνυμο, το “Dead club” που δίκαια ήταν το πρώτο τραγούδι που φανέρωσαν, το “I won’t break so easily any more” ή το “Idlewild”. Σε κανένα σημείο όμως δεν με καθήλωσε, όπως ίσως ενδόμυχα να περίμενα, ούτε βέβαια με απογοήτευσε. Απλά νομίζω ότι πρόκειται για έναν ακόμα καλό δίσκο, που θα τον ακούσω για λίγο καιρό ακόμα και μετά θα χαθεί στα αζήτητα. Με δεδομένο ότι δεν θα περιοδεύσουν για το άλμπουμ, έχω την εντύπωση ότι δύσκολα θα έχουμε συνέχεια του γκρουπ, αφού με τόσα σχήματα που εμπλέκονται τα διάφορα μέλη του, μάλλον η κυκλοφορία του “Radio Voltaire” ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, παρά κάτι αναμενόμενο.
7,5 / 10
Σάκης Φράγκος
