KISS – “Destroyer” – Worst To Best

Όλοι θυμόμαστε πράγματα και καταστάσεις από την εποχή που ήμασταν πιτσιρικάδες και «απορροφούσαμε» σαν σφουγγάρι την κάθε εμπειρία μας. Η μουσική όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά σήμαινε ταυτόχρονα και πολλά πράγματα για πολλούς από εμάς. Δεν θα ξεχάσω, προσωπικά, όταν άκουσα για πρώτη φορά το “Alive II” με την κλασική εισαγωγή “You wanted the best…” και μπάσιμο με το “Detroit rock city”. Μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη εκτέλεση του κομματιού συγκαταλέγεται στις δύο πιο αγαπημένες μου ever (η άλλη είναι από το Sydney το 1980). Μακρηγορούμε όμως και εδώ είμαστε για μία αντίστροφη μέτρηση…

Το “Destroyer” είναι το καλύτερο ή αν προτιμάτε το αρτιότερο άλμπουμ των KISS. Είναι ένα κλασικό άλμπουμ από το εξώφυλλο, την εκτέλεση, την παραγωγή και την τελική ηχογράφηση. Χωρίς αυτό το άλμπουμ πιθανότατα οι KISS θα είχαν κάποια κλασικά άλμπουμ αλλά ΚΑΝΕΝΑ αριστούργημα. Μην απορρίπτετε τον ισχυρισμό…σκεφτείτε το λίγο. Οι KISS είναι η αγαπημένη μου μπάντα, αλλά δίχως τον παράγοντα Bob Ezrin δεν θα κατάφερναν ποτέ να δημιουργήσουν το “Destroyer”. Αυτή είναι η αλήθεια. Αρκεί να ακούσετε τα demos πριν την εμπλοκή του Ezrin και θα καταλάβετε τι εννοώ. Όπως και να έχει, το “Destroyer” αποτελεί το magnum opus των KISS και είμαστε περήφανοι να παρουσιάσουμε ένα σχετικά εύκολο countdown…

9. “Do you love me?” 3:33
Ναι, ξέρω…η πεμπτουσία των KISS βρίσκεται σε τέτοιου είδους τραγούδια. Μόνο που το “Destroyer” δεν είναι τέτοιο άλμπουμ και οι KISS έχουν γράψει πολύ καλύτερα τραγούδια από το “Do you love me?”. Άσε που οι φανατικοί οπαδοί είχαμε βαρεθεί να το ακούμε σε όλες σχεδόν τις περιοδείες μετά την Reunion Tour. Δεν είναι κακό τραγούδι… Απλώς για τα δεδομένα των KISS και τα υψηλά standards του “Destroyer”, υπολείπεται των υπολοίπων.

7.“Sweet pain” 3:20
Για κάποιο περίεργο λόγο, μου αρέσει πολύ το “Sweet pain”. Βασικά, μου αρέσει μέσα στα πλαίσια του “Destroyer” και η αλήθεια είναι πως βλέπεις πολλά πράγματα εδώ από τις επιρροές του Gene Simmons οι οποίες βγήκαν ένα χρόνο μετά στην επιφάνεια. Στιχουργικά ο Gene δεν επιδιώκει να…εξαφανίσει τον Bob Dylan ή τον Bruce Springsteen από τον καλλιτεχνικό χάρτη αλλά είναι classic KISS ή αν θέλετε…classic Gene. Τέλος, το αρχικό solo του Ace Frehley ήταν επιεικώς απαράδεκτο και ορθώς έπραξε ο Ezrin και το αντικατέστησε με ένα σαφώς καλύτερο από τον Dick Wagner.

6.“Great expectations” 4:24
Σπουδαία σύνθεση. Ξέρετε κάτι; Ίσως είναι το κομμάτι που πιάνει απόλυτα το μεγαλόπνοο σχέδιο και όραμα του Bob Ezrin αλλά και του Bill Aucoin (ο δαιμόνιος πρώτος manager των KISS). Οι KISS είτε θα επιχειρούσαν ένα αμιγώς rock n’ roll άλμπουμ είτε θα έκαναν το groundbreaking βήμα αλλάζοντας για πάντα την καριέρα τους. Επέλεξαν το δεύτερο με τη βοήθεια της χορωδίας παιδιών από το Brooklyn.

5.“Shout it out loud” 2:49
Ξέρω κάμποσους εκεί έξω που θα το έβαζαν στην πρώτη τριάδα λόγω ακριβώς του αδιαμφισβήτητου party/anthemic στοιχείου που τόσο πολλοί αρέσει στους KISS και στους fans τους. Άλλωστε, το “Shout it out loud” ακολούθησε την πεπατημένη οδό του “Rock and roll all nite” και δεν θα μπορούσε να χάσει με τίποτα. Είναι κομματάρα αλλά δυστυχώς οι KISS το εξάντλησαν μέχρι θανάτου τα τελευταία 25 χρόνια παίζοντάς το ασταμάτητα, χωρίς ποτέ να πιάσουν τον αρχικό τσαμπουκά ή έστω την ενέργεια του Tiger Stadium πίσω στα 1996.

4.“King of the night time world” 3:19
Το κομμάτι που ξεκινάει στα καπάκια μετά τη μοιραία σύγκρουση του αυτοκινήτου του ήρωα μας στο “Detroit rock city”. Υπέρτατος ύμνος με τον Peter Criss να οδηγεί το όχημα των KISS με έναν πρωτόγνωρο για εκείνον τρόπο (και ύστερα από δεκάδες πρόβες και βρισίδια από τον Ezrin). Ο Paul Stanley είναι στο στοιχείο του με στίχους που ταιριάζουν απόλυτα στην περσόνα του και το κομμάτι είναι instant classic κατέχοντας μία από τις κορυφαίες θέσεις στο “Destroyer”.

3.“Flaming youth” 2:59
Ναι…τόσο ψηλά! Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια των KISS γενικότερα και το μπάσταρδο αδερφάκι του “Department of youth” του Alice Cooper (κοινός παρανομαστής ξέρετε, φυσικά, ποιος είναι…). Ένας ακόμη ύμνος για τη νεολαία και τους fans των KISS με στίχους που μπορεί με μία πρώτη ματιά να φαίνονται απλοί αλλά είναι πολύ προσεγμένοι. Φυσικά, οι KISS διατήρησαν επάξια τη φήμη της…τσαπατσουλιάς τους όταν πρόκειται για αμιγώς μουσικά προϊόντα αφού το 2012 στην επανέκδοση του δίσκου, στο συγκεκριμένο κομμάτι κατάφεραν και άφησαν μέσα ένα κατασκευαστικό λάθος από το εργοστάσιο με αποτέλεσμα να πηδάει στην αρχή σε όλες τις κόπιες του δίσκου. Εξαιρετικά!

2.“God of thunder” 4:13
Και αν το “King of the night time world” πιάνει την περσόνα του Stanley, το “God of thunder” είναι ταμάμ Gene Simmons…και ας γράφτηκε το κομμάτι από τον Stanley. Και εδώ ο Ezrin αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού μετατρέποντας ένα ΟΚ γρήγορο τραγούδι σε ένα βαρύ και πρωτόλειο έπος με στίχους αποκλειστικά και μόνο για την περσόνα του Gene. Τα παιδιά του Ezrin βολοδέρνουν στο studio δημιουργώντας μία ανατριχιαστική ατμόσφαιρα αφού ο Ezrin τα ηχογράφησε και το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε είναι ότι αν εξαιρέσουμε την αψεγάδιαστη εκτέλεση στο “Destroyer”, καλό είναι να τσεκάρετε και την απίστευτη version του 1983 στο Montreal στα πλαίσια της “Creatures…” Tour.

1.“Detroit rock city” 5:17
Δεν πιστεύω να είχατε καμία αμφιβολία, έτσι; Το αγαπημένο μου EVER κομμάτι των KISS. Ολόκληρη η πεμπτουσία της μπάντας έτσι όπως την οραματίστηκαν οι Gene Simmons, Paul Stanley, Bill Aucoin, Sean Delaney, Neil Bogart και τελειοποιήθηκε από τον Bob Ezrin. Τα πάντα ακούγονται πεντακάθαρα και κρυστάλλινα. Το σχεδόν flamengo solo του Ace (όπως του υπέδειξε ο Ezrin νότα προς νότα) είναι εμβληματικό ενώ τα πλήκτρα ακριβώς κάτω από τις κιθάρες εκτός του ότι ήταν μία πρωτοποριακή τεχνική για την εποχή δίνουν μία έξτρα διάσταση στο κομμάτι. Η ατμόσφαιρα με το αυτοκίνητο και το μπάσιμο με το riff του “Detroit rock city” –ύστερα από μερικά σημεία του “Rock and roll all nite” από το “Alive!”- δημιουργούν μία απίστευτη ατμόσφαιρα για την οποία μοναδικός υπεύθυνος είναι ο Bob Ezrin. Αρκεί να ακούσετε το πρώτο demo και θα καταλάβετε (πάλι) τι εννοώ. Θα ήταν παράλειψη αν δεν εξήραμε το ρόλο του μηχανικού ήχου Jay Messina ο οποίος πριν από μερικά χρόνια μας είπε άπειρες ιστορίες στον…Μπαϊρακτάρη τρώγοντας σουβλάκια και απορώντας που γουστάρουμε τόσο πολύ τον ήχο του “Unmasked”. Αυτό είναι, όμως, μία άλλη ιστορία…

Σάκης Νίκας