15 χρόνια μετρούν οι Γερμανοί στο προσκήνιο και φαίνεται ότι έχουν βρει τα πατήματά τους και τον ήχο που τους ταιριάζει καλύτερα. Η αλλαγή (προς το καλύτερο) είχε αρχίσει να φαίνεται από το πολύ καλό “Ecstasy” του 2018 και τώρα το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό. Βέβαια, και οι ίδιοι οι KISSIN’ DYNAMITE γνωρίζουν τα όρια των δυνατοτήτων τους και ο…πήχης που οι ίδιοι έχουν θέση είναι μεν ψηλά αλλά από την άλλη όχι και τόσο ψηλά. Πάμε να δούμε τι κατάφεραν, όμως, με τη νέα τους δουλειά…
Παραφράζοντας τον τίτλο της αποχαιρετιστήριας περιοδείας των KISS, οι KISSIN’ DYNAMITE δείχνουν από την αρχή κιόλας του δίσκου τις διαθέσεις τους. Μελωδικό hard rock, ευρωπαϊκής κοπής έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα τελευταία 15-20 χρόνια. Στα αυτιά μου είναι κάτι ανάμεσα σε JADED HEART (της μεσαίας περιόδου με τον Bormann), FAIR WARNING αλλά και CRAZY LIXX…όσον αφορά τη γενικότερη νοοτροπία του προσπαθούμε να παίξουμε σαν μία 80ς αμερικάνικη μπάντα αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Παρόλα αυτά, οι KISSIN’ DYNAMITE παίζουν καλή μπαλίτσα κι αυτό τους αναγνωρίζω. Ακόμη και όταν πάνε να ροκάρουν σαν τους AEROSMITH ή τους MOTLEY CRUE, οι προθέσεις είναι καλοπροαίρετες. Βέβαια, καλό είναι να αποφεύγουν την pop/rock αισθητική τραγουδιών, όπως το “Yoko Ono”, αφού δεν τους πηγαίνει καθόλου.
Συνολικά, βάζουμε ένα θετικό πρόσημο στη νέα δουλειά των KISSIN’ DYNAMITE κυρίως γιατί οι συνθέσεις είναι αν μη τι άλλο καλές και κάθε απόπειρα αναπόφευκτου «κοπιαρίσματος» είναι αξιοσημείωτη. Οι Γερμανοί είναι μία μπάντα που μπαλανσάρει ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη Εθνική του hard rock. Νομίζω ότι με το “Not the end of the road” περνούν στα…μπαράζ ανόδου.
7 / 10
Σάκης Νίκας
